Το πατρικό μου σπίτι που δεν υπάρχει πια

Λέξεις / Εικόνες: Θωμαή Χρηστίδου

Το πατρικό μου σπίτι που δεν υπάρχει πια.

Υψηλάντου 11, Ντεπώ.

Πίσω από τον Αγ. Ελευθέριο.

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τα τρία πεύκα. Αυτή τη στιγμή σώζονται τα δύο μόνο.

Συνόρευε με το Χείμαρρο του Ντεπώ ή τον μεγάλο λάκκο ή το ρέμα, όπως το έλεγαν τότε. Ο χείμαρρος του Ντεπώ κατέβαινε από ψηλά , από τα νέα Κεραμοποιεία Αλλατίνη στη Ν. Ελβετία και κατέληγε στους Μύλους Αλλατίνη.

Κτίστηκε το 1921 από τον παππού μου Θωμά Κυρίδη. Μία μεγάλη αυλή το ένωνε με το καφενείο του παππού μου “Αλυσίδα” που μετά το 1950 έγινε κέντρο διασκέδασης.

Δίπλα στο καφενείο του παππού μου βρισκόταν το μπακάλικο του μπαμπά μου Μιλτιάδη Καλογερά. Ήταν κι αυτό ένα σημείο συνάντησης που θα σταματούσε ο ταχυδρόμος και ο λαχειοπώλης για να σχολιάσουν τα της ημέρας, πίνοντας ένα ουζάκι με μεζέ, πιπερίτσα τουρσί και ελιά, λίγο πριν το μεσημεριανό τους.

Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνεται στο βάθος ένα σπίτι που το γκρέμισαν για να ανοιχθεί η οδός Μερκουρίου. Εκεί έμενε μια καθηγήτρια πιάνου η κα Ευαγγελία.

Και στην  παρακάτω φωτογραφία ήταν το σπίτι του μπάρμπα Γιώργη του γαλατά. Το σπίτι από πάνω και από κάτω ο στάβλος για τα γελάδια.

Κάθε πρωί γυρνούσε με το κάρο του από σπίτι σε σπίτι για να πουλήσει το γάλα του, ώσπου εμφανίστηκε το παστεριωμένο στα γυάλινα μπουκάλια και άρχισαν οι αναδουλειές.

Το σπίτι αυτό και όλη η γύρω περιοχή βρισκόταν δίπλα στο Δημοτικό και πίσω από το ιερό του Α. Ελευθερίου, στη μεγάλη κατηφόρα.

Τις φωτογραφίες αυτές μου έστειλε πριν λίγους μήνες η ξαδέλφη μου Susan , που μένει στο Λονδίνο. Ήταν μια έκπληξη για μένα γιατί δεν τις είχα δει ποτέ. Την ευχαριστώ πάρα πολύ.