Το πέταγμα

του Γιάννη Τσολακίδη

…Έσφιξε λίγο παραπάνω το λουρί στο αριστερό του χέρι «εντάξει τώρα», χαμογέλασε.

«μια τελευταία ματιά, προσοχή, μην γίνει κανένα λάθος, οι στιγμές δεν το επιτρέπουν!»

Μάλωσε αυστηρά τον  εαυτό του.

«Λοιπόν, βίδες, λουριά, φερμουάρ, σύνδεση… τα φτερά, λίγο πιο χαλαρά, να έχουν μεγαλύτερη ελαστικότητα, όλα επιτέλους, όλα εντάξει»!

Πήρε 2-3 αναπνοές να χαλαρώσει, έριξε πάλι μια ματιά κάτω στον δρόμο, ψυχή. Επιθεώρησε πάλι την απόσταση, μέτρησε νοερά τα μέτρα  μέχρι  την απέναντι πολυκατοικία, όλα εντάξει, δεν επιτρεπόταν λάθος, τώρα, την  τελευταία στιγμή.

Κάτω τα συνηθισμένα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα λίγα δέντρα. Γύρισε το βλέμμα επάνω, σκοτάδι και μόνο τα άστρα, χαμογέλασε ξανά στην Ανδρομέδα , «πρώτα ο Σείριος, το έχω υποσχεθεί» της ψιθύρισε καθώς ανέβαινε στο περβάζι. Δοκίμασε λίγο τα φτερά, «φλάπα- φλαπ» αν δουλεύουν, ρύθμισε το ipad, χρόνος, ρυθμιστής οξυγόνου, αεροστεγής φόρμα. Περπάτησε ως την άκρη της ταράτσας, παραμερίζοντας καλώδια και σχοινιά με απλωμένα ρούχα, «Είμαι αδέξιος ακόμη», μονολόγησε, καθώς πέταξε, απλώνοντας τις τεράστιες φτερούγες του πάνω  από την πόλη, πάνω από ρετιρέ,  ταράτσες, κολόνες, κεραίες,  πάνω από την πόλη.

«Τι όμορφη πόλη, μ’ αυτή τη θολούρα και το άσπρο φεγγάρι  και σύννεφα κυκλάκια ασπρόγκριζα, σκόρπια, μες στο μαυράδι του ουρανού…» μονολογούσε, καθώς πετούσε προσπερνώντας χαρούμενα αστέρια και σώματα πολύχρωμα, παράξενα που όλο άλλαζαν σχέδια και θέσεις, μόνο που …ώρα πολλή, ένα φωτάκι , όλο και πιο λαμπερό τον πλησίαζε και όταν έφτασε επιτέλους πολύ κοντά του, άκουσε να του μιλά με απαλή, γλυκιά σα μέλι, φωνή:

«Ο κ. Ευαγγέλου;»

Ταράχτηκε, κρατάει ίσο στα φτερά και στρέφει, φιλίες στον ουρανό, α όχι, αυτό δεν το περίμενε, δεν το ‘θελε, αν ήξερε… τέλος πάντων. Μα… τι είναι πάλι τούτο, ένα τόσο δα αγγελάκι πέταγε λαχανιασμένο πλάι του και, τι περίεργο, φόραγε γυαλιά και κράταγε στα άσπρα στρουμπουλά  χεράκια του ένα ολογάλαζο  μικρό μπλοκάκι και μολύβι.

«Ο ίδιος”, άκουσε τον  εαυτό του να απαντάει κι απόρησε, που δεν γνώρισε τη φωνή του, δεν ένιωσε το στόμα του να ανοίγει…

-Αγγελικάριος Σείριος, ακολουθείστε με παρακαλώ.

– Μα, τι συμβαίνει;

– Πρέπει να παρουσιαστείτε  στο τμήμα  «Εκτάκτων Αφίξεων», ο Υπάγγελος γήινων θεμάτων θα σας εξηγήσει αναλυτικά…

– Μα εγώ, πετάω, με  μπερδεύετε, μη με ενοχλείτε, δώστε μου τη διεύθυνσή σας, θα περάσω αργότερα…

«Κ. Ευαγγέλου», είπε με ήσυχο  ύφος ο αγγελικάριος, σκουπίζοντας τον ιδρώτα του, «φοβάμαι ότι δεν με καταλάβατε. Βρίσκεστε στο Επέκεινα, τον άλλο κόσμο που λένε. Έρχομαι να σας μεταφέρω επειγόντως στο τμήμα, διότι πεθάνατε παρανόμως, δραπετεύσατε, αν με εννοείτε. Τον τελευταίο καιρό έχουμε χιλιάδες παράνομες αφίξεις, σκεφτείτε, πόσες  χιλιάδες μόνο από δραπέτες γης, άνω των 3.000 από Ελλάδα, καταλαβαίνετε τι φόρτος εργασίας,  τι χάος επικρατεί. Σας παρακαλώ, ελάτε μαζί μου, όλα θα τακτοποιηθούν, υπάρχουν ήδη μελέτες. Για γεννήσεις 3 δισεκατομμυρίων εντόμων και 10 εκατομμυρίων πτηνών, στο πλαίσιο της ανακύκλωσης. Βοηθείστε με και ίσως σας βρούμε μια καλύτερη θέση στο νέο πρόγραμμα γέννησης γλάρων, να πετάτε…

– Είστε τρελός, τρελός, εγ… εγώ δεν πέθανα εγώ πετάω, μόνο να πετάξω ήθελα, δεν καταλαβαίνετε, δεν ξέρετε, αφήστε με να…

-Κ.. Ευαγγέλου, είπε αυτή  τη φορά με ύφος ξερό ο  αγγελικάριος Σείριος, εγώ ξέρω, εσείς δεν ξέρετε, δεν έχω καιρό, είστε σχεδόν επτακόσιοι που ζητήσατε παράνομα μεταφυσικό άσυλο απόψε.

Ελάτε, μη δυσκολεύετε  τον θάνατό σας…

Υ.Γ: Στη μνήμη όσων θέλησαν να πετάξουν ακόμη κι από τον 5ο όροφο. respect και σιωπή…

* Η φωτογραφία είναι του Θόδωρου Καρανίκα