Το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα δεν είναι τι τραγουδάμε, αλλά είναι η ποιότητα της εξουσίας

Λέξεις: Αντώνης Λιάκος

Καθώς παρατηρώ την κρίση που ξέσπασε ξαφνικά στη Φλώρινα με τα κομμένα τραγούδια, αναρωτιέμαι αν έχει καμιά σχέση με τα προβλήματα που είναι βυθισμένη η Ελλάδα σήμερα.

Μήπως τσακωνόμαστε στον ύπνο μας, για να μη δούμε αυτό που ήδη είναι έξω από την πόρτα μας το πρωί; Δεν βρισκόμαστε πια στον αστερισμό των απαγορεύσεων και της λογοκρισίας. Οριστικά όχι. Στην εποχή του διαδικτύου και της πρόσβασης του καθενός σε όλους, οι απαγορεύσεις δεν γίνονται με διοικητικές πράξεις. Είναι πιο σύνθετες, προπαντός έμμεσες και πολύ αποτελεσματικότερες.

Τότε τι συμβαίνει; Το λέω παρατηρώντας και τους φίλους μου ζωσμένους τ’ άρματα να πολεμήσουν για την ελευθερία να τραγουδάμε ό,τι θέλουμε. Μήπως κάνουμε εφόδους σε ανεμόμυλους;

Και τότε; Πώς εξηγείται η απαγορευτική πράξη του δήμαρχου Φλώρινας; Είναι μια επιβίωση του καταδιωκτικού παρελθόντος που επιβίωσε ακόμη και της Μεταπολίτευσης και αναβίωσε με το Μακεδονικό στη δεκαετία του ’90;

Μήπως είναι ένα κλείσιμο ματιού, μια, έστω άνευ αποτελέσματος, αλλά πλήρης νοήματος, συμβολική χειρονομία προς την Άκρα Δεξιά; Μήπως μια συμβολική διαμάχη για τον έλεγχο του δημόσιου χώρου, και κατ’ επέκταση των κοινών;

Η μήπως κάτι σαν τον σκύλο και τα χούγια του, δηλαδή ένας μαθημένος τρόπος να διοικείς συνοριακές περιοχές με τη βία, σαν να είναι κατακτημένες περιοχές; Subordination without hegemony?

Σίγουρα το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα δεν είναι τι τραγουδάμε, αλλά είναι η ποιότητα της εξουσίας. Υπάρχει πολιτισμική ηγεμονία σήμερα στην Ελλάδα;

Η μήπως υπάρχουν περισσότερα του ενός ηγεμονικά σχέδια, ένα νεοφιλελεύθερο και πολιτισμικά ανεκτικό, στην πρωτεύουσα ή για τα αστικά στρώματα, κι ένα εθνοθρησκευτικό με ισχύ στην επαρχία και στα λαϊκά στρώματα;

Είναι ανταγωνιστικά και συναρθρώνονται κατά περίπτωση, ή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θρυμματισμένο πολιτισμικό πεδίο, που αντανακλά και τον πολιτικό θρυμματισμό;

*Ο Αντώνης Λιάκος είναι ιστορικός