Το τελευταίο καλοκαίρι της Όλγας

Τα περασμένα Χριστούγεννα, λίγο πριν επιστρέψουμε στην πόλη, από το βουνό, κοιτάξαμε τον κάμπο στον ορίζοντα με τη φίλη μου την Όλγα και βάλαμε ένα στόχο, να αποσυρθούμε και να γεράσουμε όλοι μαζί παρέα, εκεί ψηλά στον Κίσσαβο. Μακριά από όσα τοξικά μας στεναχωρούσαν στην πόλη. Όσο γίνεται γρηγορότερα.

Όμως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, είμαι σίγουρος πια, ότι κάποιος εκεί πάνω κρυφογελάει.

Δέκα μέρες μετά ήρθε από το πουθενά μια διάγνωση. Επιθετικός, σπάνιος, ανεξέλεγκτος. Επίθετα που δεν ταίριαζαν με τίποτε σε αυτό τον ωραίο σίφουνα, που ήταν αυτό το κορίτσι. Αυτήν την πηγή ενέργειας και ζωής, που φώτισε τις ζωές μας και ενέπνευσε όλους όσους ήρθαν κοντά της.

Και ήταν αυτοί οι μήνες που ακολούθησαν ένας αγώνας δρόμου για κείνη. Ένας αγώνας να ζήσει γαλήνια, να γευτεί όσα περισσότερα από όσα η ζωή κάθε μέρα μας δωρίζει και εμείς επιμένουμε να αγνοούμε, να εμποδίσει, με όποιο τρόπο γινόταν, αυτό που κατά βάθος, εκείνη πιο πολύ από τον καθένα μας, ήξερε πως ερχόταν με φόρα προς το μέρος της.

Δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου άνθρωπο να γραπώνεται από τη ζωή με τόσο πάθος, με τόση ορμή, με τόσο πείσμα.

Την έβλεπα αυτό το καλοκαίρι, το τελευταίο καλοκαίρι της ζωής της, να παραδίδει κάθε μέρα μαθήματα θάρρους, σε όλους εμάς που γύρω της αδυνατούσαμε να διαχειριστούμε την αμηχανία, μπροστά σε αυτό που ερχότανε.

Και ήταν αυτό το καλοκαίρι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που πήρα ποτέ από άνθρωπο. Αυτή η σπάνια γαλήνη, η πίστη στην ελπίδα, στο μικρό θαύμα, στο ανέφικτο εν τέλει. Ακόμα και όταν ρώτησε στο τέλος του καλοκαιριού αυτού τον γιατρό της αν έχει χρόνο και κείνος της απάντησε δεν ξέρω τι να σου απαντήσω, εκείνη ζωγράφισε ένα φωτεινό παράθυρο και είπε κάτι θα γίνει.

Και όταν το βράδυ μιας Κυριακής στο τέλος του Σεπτέμβρη έκλεισε τα μάτια της, έχοντας στα αυτιά τα ακουστικά με την αιώνια μουσική της, αυτή που υπήρξε η μεγάλη της αγάπη όλα της τα χρόνια, το μακρινό ταξίδι ξεκινούσε για απέναντι, τόσο σύντομα, τόσο άδικα, τόσο πρόωρα. Και κράτησε τρεις επώδυνους μήνες μέσα στα νοσοκομεία, πάντα με μια ελπίδα στο χαμόγελο της. Και σήμερα μας άφησε για πάντα.

Και έμεναν πίσω στην αποβάθρα του αποχαιρετισμού όσοι αγάπησαν αυτό το υπέροχο πλάσμα, που έφερε στις ζωές τόσων ανθρώπων τόσα ωραία συναισθήματα.

Ο Θανασός της, η Μαρία-Χριστίνα και η Ζωή-Έφη και όλοι οι υπόλοιποι που δεν ξέρουμε τι σημαίνει να ζεις χωρίς την Όλγα. Θα το μάθουμε ζόρικα από δω και μπρος.

Η Όλγα Ταμπουρή ήταν σύμβουλος πολιτιστικής διαχείρισης και οπτικής επικοινωνίας. Παντρεμένη με τον βραβευμένο διεθνώς βιομηχανικό σχεδιαστή Αθανάσιο Μπάμπαλη και μητέρα δυο κοριτσιών.

Στο τιμόνι του Sani Festival ως Καλλιτεχνική Διευθύντρια, διατέλεσε Γενική Διεύθυνση της Πολιτιστικής Εταιρείας Επιχειρηματιών Β. Ελλάδος, καθώς διευθύντρια της τριμηνιαίας πολιτιστικής επιθεώρησης ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ, που εκδίδει η Πολιτιστική Εταιρεία.

Συνεργάστηκε με πολιτιστικούς φορείς της Θεσσαλονίκης κι οργάνωσε δεκάδες εκδηλώσεις ποικίλου πολιτιστικού περιεχομένου, ενώ στην πολύχρονη συνεργασία της με το δημιουργικό γραφείο Red Creative ως Συμβούλος Οπτικής Επικοινωνίας και Art Director, εργάστηκε πάνω σε πολλές οπτικές ταυτότητες πολιτιστικών φορέων και φεστιβάλ της πόλης. Είχε ακαδημαϊκή κατάρτιση από τη Σχολή Επικοινωνίας και Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου του Φριμβούργου στην Ελβετία και εξειδίκευση στα οπτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Διευθύντρια του προγράμματος Start του Goethe. 

Η κηδεία της Όλγας θα γίνει την Τρίτη, 17/12/2019 στις 12:15 το μεσημέρι, στα κοιμητήρια Αναστάσεως του Κυρίου.  

Η οικογένεια επιθυμεί αντί στεφάνων να γίνει κατάθεση στον Σύλλογο Φίλων των Καρκινοπαθών Παιδιών ΣΤΟΡΓΗ: 

• ΤΡΑΠΕΖΑ ALPHA IBAN: GR69 0140 4700 4700 0200 2004 865
• ΤΡΑΠΕΖΑ EUROBANK IBAN: GR82 0260 2030 0008 1010 1022 588 
• ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ IBAN: GR95 0172 2380 0052 3800 3337 337