Το τέλος μιας εποχής

Τώρα που γυρίσαμε από διακοπές και ο χειμωνιάτικος ρυθμός επιστρέφει(που να μην έσωνε!), πήρα μία μεγάλη απόφαση:να καθαρίσω, οριστικά και αμετάκλητα, το δωμάτιό μου από το ”βάρος” των σχολικών χρόνων. Βιβλία, ζωγραφιές και σημειώσεις με τη σέσουλα, που ευλαβικά μάζευα, από το Δημοτικό ακόμα, για να μου θυμίζουν τα παλιά.

Έφτασε, όμως, το πλήρωμα του χρόνου και πρέπει επιτέλους να τα ξεφορτωθώ.

Ανοίγω ένα πολυκαιρισμένο και χιλιοκολλημένο χαρτόκουτο, που, πάνω του, μόλις και φαίνεται η λέξη:ΔΗΜΟΤΙΚΟ. Τα πρώτα μου βιβλία βγαίνουν από το κουτί.

Πω πω, κάτι γραμματούδια! Σαν ορνιθοσκαλίσματα. Μου θυμίζουν τη σκληρή προσπάθειά που κατέβαλλα να τα σχηματίσω πάνω στο χαρτί, καθότι αριστερόχειρας. Και παρακάτω, τα πρώτα μου ”Σκέφτομαι και γράφω”. Για πιλότους που πετάνε σε πορτοκαλοκόκκινους ουρανούς, τα Χριστούγεννα στους παππούδες και το αγαπημένο μου παιχνίδι. Τι βαθυστόχαστα θέματα!

Αφήστε που και τα βιβλία καθαυτά είναι συλλεκτικά. Όχι μόνο επειδή δεν κυκλοφορούν πλέον(αντικαταστάθηκαν σε μία από τις εκατοντάδες μεταρρυθμίσεις για την παιδεία), αλλά, πολύ περισσότερο, επειδή απλά είναι σχολικά βιβλία! Θα έχετε ακούσει ότι επικρατεί έλλειψη στην αγορά φέτος.

Από το κουτί βγαίνει και ένα μπλε ξεθωριασμένο τετράδιο, γεμάτο αριθμούς, μουντζούρες και κοκκινίλες. Ναι, ποτέ δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά!

Α, να και τα καλλιτεχνικά μου αριστουργήματα! Ο δίσκος της Φαιστού από πλαστελίνη, ο χαρτονένιος Καραγκιόζης, το πρότζεκτ μου για το νερό και η αντιπολεμική μου αφίσα, σκισμένη στην πάνω γωνία, από την αντιπαλότητα μερικών συμμαθητών μου. Τα χρόνια του δημοτικού, από την άποψη αυτή, δεν ήταν και τα καλύτερά μου, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Τι να πετάξεις, τώρα από όλα αυτά τα… κειμήλια; Άσ’το, θα αποφασίσω αργότερα. Πάμε στη δεύτερη κούτα της αδιάκοπης σχολικής μου πορείας:ΓΥΜΝΑΣΙΟ.

Εδώ τα δεδομένα αλλάζουν. Από δασκάλους πάμε στους καθηγητές, από το εξάωρο στο εφτάωρο και κυρίως, από την παιδικότητα στην εφηβεία. Μέγα δράμα αυτό το τελευταίο.

Γεμάτο από τηλέφωνα συμμαθητριών το βιβλίο της έκθεσης, πολλά από τα οποία ποτέ δεν κάλεσα. Τίγκα ο εργαστηριακός οδηγός της Χημείας από διθυράμβους για τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Και οι σελίδες του πρόχειρου, ”τρίζουν” από το βάρος των σημειώσεων και κυρίως, των… σκίτσων.

Στον πάτο του κουτιού, δεσπόζει το τυπογραφείο μου. Ναι, καλά διαβάσατε. Ένα φορητό τυπογραφείο, με ξύλινη πρέσσα και στοιχεία από ζυμάρι, για το μάθημα της τεχνολογίας. Πρέπει να ήμουν ο μόνος που δεν έβλεπε το μάθημα σαν αγγαρεία.

Και παραδίπλα, ελεεινή και τρισάθλια, γεμάτη λάσπες, η εργασία της Ιστορίας για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ακόμα θυμάμαι τη μέρα εκείνη. Που ξύπνησα αργά και έπρεπε να τρέξω στο σχολείο, με το ντοσιέ παραμάσχαλα. Και όλα αυτά, με μία βροχή, άλλο πράγμα!

Ε, πολύ ήθελε; Έφαγα μία βούτα στο πεζοδρόμιο, άνοιξε το ντοσιέ και η εργασία μου έγινε φτερό στον άνεμο! Μόλις που την πρόλαβα πριν καταλήξει στον υπόνομο!

Όχι, τέτοια διαπιστευτήρια δεν μπορούν να καταλήξουν στη χωματερή. Θα τα κρατήσω και αυτά, μέχρι νεωτέρας. Ας πάμε, στο ΛΥΚΕΙΟ, μπας και καταφέρουμε να κάνουμε ξεκαθάρισμα καμία φορά.

Καλά, οι μνήμες μου από εδώ είναι ακόμη νωπές, όχι όμως και τρομακτικές, όπως ίσως νομίζετε. Για μένα, τα τρία χρόνια του Λυκείου ήταν ιδιαίτερα όμορφα. Και ναι, η αγαπημένη μου χρονιά είναι η Τρίτη Λυκείου.

Μην νομίζετε ότι δεν γνώρισα την πίεση που όλα τα παιδιά γνωρίζουν, ενόψει πανελληνίων. Ούτε ότι δεν μπήκα στο τρυπάκι ”Σχολείο-Φροντιστήριο-Σπίτι”. Ούτε ότι δεν έλιωσα στο διάβασμα.

Τρανή απόδειξη, για ακόμη μία φορά, τα σχολικά βιβλία, ειδικά αυτά της κατεύθυνσης, που η τρίτη κούτα περιέχει. Υπογραμμισμένα με μαρκαδοράκια κάθε χρώματος, μπουκωμένα με αυτοκόλλητα χαρτάκια, προς υπενθύμιση του επόμενου διαγωνίσματος. Και συρραμμένες, δεκάδες φωτοτυπίες με σημειώσεις, να επαναλαμβάνουν βασανιστικά τα ίδια και τα ίδια, διατυπωμένα με παρεμφερή τρόπο.

Παρόλα αυτά, τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει τις παρέες που έκανα, όπως αποτυπώνονται στις φωτογραφίες της εφταήμερης, προσεκτικά τοποθετημένες σε ένα μεγάλο φάκελο. Αχ, η εφταήμερη, που τόσο μεγάλο βάλσαμο ήταν για μας, όπως και οι λιγοστές έξοδοι, τα Σαββατόβραδα.

Τίποτα δεν μπορεί να μειώσει τα μυστικά μας, τις πλάκες μας, την αλληλοϋποστήριξή μας στα δύσκολα.

Και φυσικά, τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τις βαθύτερες σχέσεις που είχαμε με τους καθηγητές. Τις ερωτήσεις μετά το μάθημα που κατέληγαν στην εξομολόγηση των προβλημάτων μας. Τη συμμετοχή τους στην αγωνία και τις χαρές μας. Πραγματικά είμασταν κοντά. Πολλοί μας έδωσαν ακόμη και τα τηλέφωνά τους, για οτιδήποτε χρειαστούμε. Ακόμα τα έχω, να η λίστα με τα νούμερα, τι να κάνει άραγε ο κύριος Μπ. ;

Γενικότερα, στη δωδεκαετή πορεία μου, συνάντησα πολλούς εκπαιδευτικούς-δημοσίους υπαλλήλους. Που ελάχιστα γνώριζαν από παιδαγωγική και μετάδοση γνώσεων, που ενδιάφερονταν μόνο για τη συμπλήρωση του ωραρίου. Συνάντησα, όμως, και εξίσου πολλούς παιδαγωγούς, μέ όλη τη σημασία της λέξης, οι οποίοι παλεύαν να ξεκλέψουν λίγο από το ενδιαφέρον των παιδιών, θυσιάζοντας και προσωπικό τους χρόνο. Και στις δύο περιπτώσεις, αποκόμμισα πολλά.

Τέλος πάντων, τι θυμάμαι και εγώ. Παλιά ξυνά σταφύλια. Πρέπει να φύγω. Το ξεκαθάρισμα θα το κάνω άλλη μέρα. Κάτσε να βάλω τα κουτιά πίσω στο ράφι. Ώπα! Αμάν!

Το χαρτόκουτο του Λυκείου σκίστηκε και όλο το περιεχόμενό του κατέληξε στο πάτωμα! Σε κλάσματα δευτερολέπτου, να σου τα ίδια και του Γυμνασίου! Λες και είναι συνεννοημένα! Ωχ ωχ! Πάει και το τελευταίο… προπύργιο, το Δημοτικό. Πάνω στο χαλί, ένα απίστευτο συνοθύλευμα χαρτούρας και μία ατμόσφαιρα αποπνικτική από τη σκόνη.

Μπαίνει η μαμά μέσα και βλέποντας τα κατορθώματά μου, βγάζει μία φωνή. Αφού ηρεμεί λίγο, μου φέρνει ένα τεράστιο κουτί, με τη διαταγή να τα συγκεντρώσω όλα και να τα καταχωνιάσω μέσα στο κρεβάτι, παρέα με τα παλιά, ξεχασμένα μου παιχνίδια. Αναστενάζω στεναχωρημένος και αρχίζω. Αυτό ήταν πραγματικά το τέλος μίας εποχής…

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!