Το τέλος της πόλωσης;
Μετά τη σημερινή κινητοποίηση είναι πολύ δύσκολο κάποιος να αμφισβητήσει ξανά την ισχύ και το δικαίωμα του λαού να εκφραστεί στους δρόμους
Η αποξένωση της κυβέρνησης από το κοινό αίσθημα είναι σήμερα εμφατική και ας είμαστε ειλικρινείς δεν αφορά, μόνο ή απλά τα Τέμπη, αλλά μια σταθερά πολωτική πορεία που από το 2019 συνέχισε να θέτει διχοτομικά διλήμματα (όπως συνέβαινε και την περίοδο 2010-2016) χωρίς να αφήνει περιθώρια συναινέσεων, συνεννοήσεων , “ενδιάμεσων” αποχρώσεων και απόψεων.
Έπρεπε είτε να συμφωνείς με το κυρίαρχο αφήγημα είτε να στέκεις απέναντι, καταδικασμένος στο περιθώρια της δημόσιας σφαίρας που ομολογουμένως είχε φτάσει σε ένα σημείο να μοιάζει μονοφωνική.
Η αλλεργία σε εναλλακτικά αφηγήματα, μετριασμένες προσεγγίσεις, συναινετικές και συμπεριληπτικές αντιλήψεις είναι η παγίδα που δημιούργησαν οι μηντιοπρόβλητοι αστέρες της πολιτικής εμπροσθοφυλακής υπεράσπισης των κυβερνητικών επιλογών και δυστυχώς αυτή η παγίδα αφορούσε ακόμη και αυτούς που την δημιούργησαν, κανένας δεν ξεφεύγει.
Τα παραδείγματα πολλά από την Πανεπιστημιακή Αστυνομία και τη Βιβλιοθήκη του Βιολογικού του ΑΠΘ ώς τους γάμους για τα ομόφυλα ζευγάρια, την συνεπιμέλεια, τα μη-κρατικά (sic) πανεπιστημιακά ιδρύματα κ.ο.κ.
Αυτή η πολωτική και διχοτομική στρατηγική επικοινωνίας αποδίδει όταν είσαι στην αντιπολίτευση, κερδίζεις τις εκλογές και πρέπει άμεσα να επιζητήσεις συναινέσεις για να κυβερνήσεις ένα δυσκίνητο και ταλαιπωρημένο σκαρί.
Μπορεί προς στιγμή να αποδώσει όταν δεν υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση και όταν τα ΜΜΕ για λόγους που σχετίζονται με την πολιτική τους οικονομία και την κουλτούρα των επαγγελματιών που εργάζονται σε αυτά υποτιμούν τα εναλλακτικά αφηγήματα και προσφεύγουν σε μια επικοινωνία δημοσίων σχέσεων όπου απουσιάζει ο ουσιαστικός διάλογος, η αντιπαράθεση επιχειρημάτων και η ανάπτυξη εναλλακτικών βλεμμάτων στο κοινωνικό πεδίο.
Έρχεται όμως εκείνη η στιγμή που η πόλωση εξατμίζει το κοινωνικό κεφάλαιο, δεν επιτρέπει λάθη, παραλήψεις, δεν ανέχεται “δεν ήξερα”, δεν μπορεί να ανεχτεί τη μη ανάληψη της ευθύνης και περιμένει επιτακτικά ένα “συγνώμη” αυτοκριτικής και ειλικρινούς αυτογνωσίας που όσο δεν έρχεται τόσο αποξενώνει το κυβερνητικό επιτελείο ακόμη και από τους ίδιους τους ψηφοφόρους και τους υποστηρικτές τους.
Στη περίπτωση των Τεμπών έχουμε μια αλληλουχία λαθών που καθώς το ένα επιχειρούσε να διορθώσει το άλλο αποκάλυπτε πως ο “βασιλιάς είναι γυμνός” και το χειρότερο, είναι “μόνος’ και έρημος εμμένοντας σε ένα αφήγημα που ακόμη και ο ίδιος δεν μπορεί να το πιστέψει και για αυτό, κάθε φορά που αναφέρεται σε αυτό πρέπει να διαβάζει προσεκτικά λόγια που έχουν γράψει άλλοι, και μετά να τα αναμεταδίδει στα κοινωνικά του δίκτυα μήπως και σώσει κάτι αν σώζεται…
Μετά τη σημερινή κινητοποίηση είναι πολύ δύσκολο κάποιος να αμφισβητήσει ξανά την ισχύ και το δικαίωμα του λαού να εκφραστεί στους δρόμους και αυτό είναι το ένα από όσα κέρδισε σήμερα η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, το δεύτερο είναι πως όλοι αυτοί που νόμιζαν πως δεν έχει αξία η φωνή τους και η άποψη τους διαπίστωσαν τη δύναμη των δρόμων, ξεδίψασαν από το γάργαρο “ρυάκι” της εναλλακτικής αλήθειας που ενώθηκε με τα “ρυάκια” των άλλων και έγινε ένα ποτάμι ανθρώπινο, ομόψυχο και αποφασισμένο.
Η ελληνική ψυχή στους δρόμους σήμερα γέμισε φως και ότι και να ακολουθήσει θα έχουμε βγει κερδισμένοι και κερδισμένες γιατί η ομορφιά της ενσώματης δήλωσης στους δρόμους έγινε από όλες τις γενιές, όλες τις επαγγελματικές τάξεις και μορφωτικές στάθμες, όλα τα φύλα, όλες τις ιδεολογικές σκοπίες, έγινε από όλους και όλες μας.
