Too old to rock’n’roll? No way!!!!!!!!!

του Μανώλη Σταυρουλάκη Εικόνες – βίντεο: Ελένη Βράκα

Είμαι παιδί της δεκαετίας του ογδόντα και ως εκ τούτου δεν ανήκω στην γενιά που γαλούχησε ο Bob Dylan. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι σαν μουσικόφιλος, παρόλο που μας χωρίζει ένα τεράστιο χάσμα (νομίζω περισσότερο ηχητικό – είμαι παιδί καθαρά της βρετανικής μουσικής σκηνής, τι να κάνω – και καθόλου ιδεολογικό) δεν  αναγνωρίζω την τεράστια αξία του και την συμβολή του στην rock μουσική όπως την ξέρουμε σήμερα.

Χθες βράδυ πήγα να τον δω στην πρώτη του εμφάνιση στην Θεσσαλονίκη – είπαμε, δεν ανήκω στουw θαυμαστές του και ως εκ τούτου δεν τον είδα πριν από τέσσερα χρόνια στην Μαλακάσα (όπου εμφανίζεται σήμερα Δευτέρα). Μαζί μου και η γυναίκα μου και ο μικρότερος από τους δύο γιους μου – με τον μεγάλο κανονίσαμε να πάμε Manu Chao το επόμενο βράδυ στον ίδιο χώρο. Πρώτη εντύπωση με το που μπήκαμε ο κόσμος. Όσα χρόνια πηγαίνω σε συναυλίες δεν έχω δει πιο ετερόκλητο κοινό. Από μεσήλικες κυρίες ντυμένες φτωχικά με φουστανάκια της λαϊκής μέχρι πιτσιρικάδες rockers με τα γνωστά κλασικά μαύρα t-shirts (από Roger Waters μέχρι The Doors). Κι όμως, όλοι τους έμοιαζαν μέρος ενός ομογενοποιημένου συνόλου, πράγμα που αντιλήφθηκα αμέσως με το που ξεκίνησε το live. Τα μάτια μου ήταν λιγότερο στην σκηνή (έτσι κι αλλιώς ο ίδιος ο Dylan ήταν σχετικά στατικός, από το πιάνο, όρθιος στο μικρόφωνο και τούμπαλιν) και περισσότερο στον κόσμο, οι σκέψεις μου λιγότερο δοσμένες στο folk-country-rock χαρμάνι του και περισσότερο σε βασικές θεματικές της ζωής.

Το μυαλό μου πήγε στους σημερινούς πιτσιρικάδες που μεγαλώνουν με κάθε λογής εφήμερα μουσικά σκουπίδια, εγχώρια και εισαγόμενα. Πάντα πίστευα ότι η κακή μουσική γαλουχεί αντίστοιχα κακούς αυριανούς πολίτες, άβουλα πλάσματα, νεκρά από την εφηβεία τους, απρόσωπα γρανάζια του συστήματος. Γιατί το rock είναι η άρνηση της συμβατικότητας, ένα αγκάθι στην βολεμένη μας κοινωνία, το όνειρο για τα μεγάλα, τα ιδεώδη. Βλέποντας όλους αυτούς τους ηλικιωμένους κύριους και κυρίες γύρω μου τους χάρηκα όσο δεν φαντάζεσαι. Είδα λάμψη στα μάτια τους, φωτιά. Το σύστημα δεν κατάφερε να τους καταπιεί, το μέλλον τους δεν ήταν τελικά σε μπουζουξίδικα με ακριβά ουίσκι και φτηνούς τραγουδιστές αλλά σε συναυλίες σαν κι αυτήν, με μια μπύρα στο ένα χέρι και, ίσως, κρατώντας τρυφερά τον άνθρωπό τους στο άλλο. Έκλεισα τα μάτια και τους φαντάστηκα 18χρονους, γεμάτους ενέργεια, ζωή, επαναστατικότητα και διάθεση να δυναμιτίσουν τον κόσμο που τους παραδόθηκε και να βάλουν τα θεμέλια ενός νέου.

Οι σημερινοί εξηντάρηδες fans του Bob και της rock γενικότερα, όσοι παρέμειναν πιστοί στις ιδέες και τα ιδανικά τους, δεν γερνάνε. Απλώς μεγαλώνουν και χλευάζουν τον θάνατο φτύνοντας στα μούτρα του στίχους από τα τραγούδια της επανάστασης – τα οποία ακούγονται και σήμερα το ίδιο επίκαιρα όπως και τότε. Like a rolling stone δηλαδή, όπως είπε και ο μέγας τραγουδοποιός. Γιατί πέτρα που κυλάει…