«Τόπο στα νιάτα»

Αναρωτιέται κανείς πώς να είναι άραγε αυτός ή αυτοί που αποφάσισαν να απολύσουν από την εφημερίδα Τα Νέα τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μετά από 53 χρόνια συνεργασίας. Τι φάτσα έχουν; Ποια ανατροφή; Τι συμπλέγματα; Ποια μόρφωση; Πώς μεγάλωσαν; Δεν τραγούδησαν ποτέ; Δεν ερωτεύτηκαν; Δεν σέβονται τίποτε; Πώς βρέθηκαν στη θέση να διευθύνουν και να αποφασίζουν; Πώς θα τολμήσουν μια μέρα να υπογράψουν αφιερώματα «στον τελευταίο μεγάλο του ελληνικού τραγουδιού» και να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την απώλειά του;

Όχι πως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έχει ανάγκη από τη συνηγορία οποιουδήποτε. Είναι από μόνος του ένας ολόκληρος μύθος, που σημάδεψε με τους στίχους και τα τραγούδια του τη ζωή τριών γενεών Ελλήνων. Η υπογραφή του είναι από μόνη της τιμή για οποιοδήποτε μέσο. Και καμιά δικαιολογία περικοπών, και μάλιστα στον μεγαλύτερο δημοσιογραφικό οργανισμό της χώρας, όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζει, δεν μπορεί να ευσταθεί για μια τόσο απολίτιστη ενέργεια. Που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Με πλέον ανερμάτιστα τα σχόλια εκείνα που ξιφούλκησαν με το σύνθημα «τόπο στα νιάτα» και την απαξίωση «έπρεπε μόνος του να αποχωρήσει» μετά από τόσα χρόνια και «να παραχωρήσει τη θέση του σ’ ένα άνεργο νέο». Σχόλια, που δεν κατανοούν ότι νέος, – και ανεξάρτητα από την ημερομηνία που αναγράφεται στο πιστοποιητικό γεννήσεως -, είναι αυτός που διαθέτει ένα αστραφτερό πνεύμα, θρεμμένο από ενδελεχή μελέτη, από αποστάγματα αληθινής ζωής, από συναναστροφές με μυθικές προσωπικότητες, από προοδευτική ιδεολογία. Που θεωρούν πως θα λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, μόλις την κενή θέση καταλάβει ένας ακόμη ημιμαθής κάτοχος εξειδικευμένου «πτυχίου» χωρίς αντίκρισμα, που νομίζει πως ο Γκάτσος είναι ποδοσφαιριστής και θέλει να αρθρογραφεί για να μεταδώσει τις απολιτικές απόψεις και το λιποβαρές γνωστικό του απόθεμα στους αναγνώστες. Που παρακάμπτουν την αδήριτη ανάγκη να παραμείνουν σεβαστές κάποιες αξίες σ’ αυτή τη χώρα.

Και για να μην πάμε μακριά, το φαινόμενο του παραγκωνισμού των αξιών στην ελληνική πραγματικότητα δεν είναι καινοφανές. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πως διώχτηκε κακήν κακώς η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά από την ΕΡΑ ύστερα από 29 χρόνια, που ταξίδευε με τη φωνή της – έναντι ψιχίων για αμοιβή -, το κοινό της κρατικής ραδιοφωνίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο, με μια εκπομπή υπόδειγμα παραγωγής, τότε που με το διάταγμα Παυλόπουλου έπρεπε να μονιμοποιηθούν όλα τα ρουσφέτια, που επιβάρυναν δια βίου και αβάσταχτα τον προϋπολογισμό της ΕΡΤ και την πλημμύρισαν με βαρίδια. Ή για να έρθουμε ακόμη πιο κοντά, πως αποπέμφθηκε με παροιμιώδη ασέβεια το 2005 από τον πολιτιστικό 9.58, ο καθηγητής Χρίστος Τσολάκης, αφού τα ραδιοφωνικά του μαθήματα ελληνικής γλώσσας, χρήσιμα ακόμη και σε πανεπιστημιακούς, κρίθηκαν περιττά από τους – μόνιμους θαμώνες των ξενυχτάδικων – διευθύνοντες τότε την ΕΡΤ3.

Αλλά ζούμε την εποχή της ισοπέδωσης των πάντων. Για αξίες θα μιλάμε τώρα;