Τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή
Δε μπορεί κανείς να σου στερεί στιγμές. Όσο λίγες και αν είναι.
Σκέψου λοιπόν, να είσαι παιδί να κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση και ξαφνικά να ακούς ότι στους καρκινοπαθείς γίνεται “ξεκαθάρισμα”.
Σκέψου να είσαι παιδί που μόλις έχασες την μάνα σου από καρκίνο, να είσαι σύζυγος που πάλεψες με την γυναίκα σου για να κερδίσεις μερικές ημέρες πριν την χάσεις μια για πάντα, σκέψου αυτή την στιγμή να πηγαίνεις κάποιον δικό σου για χημιοθεραπεία, γνωρίζοντας πως δεν έχει ελπίδες, αλλά εσύ κι εκείνος να μην το βάζετε κάτω.
Σκέψου, πως το σύστημα υγείας είναι τόσο σάπιο που τις τελευταίες ημέρες πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν υπάρχει προσωπικό να τους μεταφέρει στο νοσοκομείο. Σκέψου, να φοβάσαι μην πάθεις κάτι επειδή δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις να βρεις ένα κρεβάτι νοσηλείας.
Οι δηλώσεις του Σπύρου Πνευματικού υποψηφίου βουλευτή της ΝΔ, έσκασαν σε μία πολύ δύσκολη δική μου φάση.
Πριν περίπου 6 μήνες φίλος νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, έπειτα από ώρες με κολικούς πόνους και όρθιος στα επείγοντα, βρέθηκε ένα κρεβάτι στον διάδρομο και τον εξυπηρέτησαν οι γιατροί oι οποίοι ήταν ελάχιστοι.
Πριν περίπου έναν μήνα, κοντινός μου άνθρωπος χτύπησε στα χέρια και κυκλοφορούσε ματωμένος και με σκισμένο δέρμα στους διαδρόμους νοσοκομείου, 7 ώρες μετά υποβλήθηκε σε ράμματα. Το ίδιο διάστημα αγαπημένους μου άνθρωπος μεγάλος σε ηλικία ένιωσε μία δυσφορία, υποβλήθηκε σε εξετάσεις και δεν υπήρχε κρεβάτι για νοσηλεία.
Όταν λοιπόν το σύστημα υγείας είναι σε τέτοια κατάσταση, δεν διαπραγματεύεσαι ποιος θα μείνει ζωντανός, αλλά διαπραγματεύεσαι το πώς θα το φτιάξεις.
Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κραυγάζουν εδώ και χρόνια για την απελπιστική κατάσταση του ΕΣΥ, βγάζουν ανακοινώσεις, προχωρούν σε διαμαρτυρίες.
Δεν σου ήταν χρήσιμοι μονάχα στην περίοδο του κορονοϊού, σου είναι πάντα χρήσιμοι και αντί να προσλαμβάνεις αστυνομικούς και να αγοράζεις περιπολικά μήπως ήρθε η ώρα να δώσεις την αξία που τους αρμόζει στους ανθρώπους που βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή;
Σχετικά με τις δηλώσεις του κ. Σπύρου Πνευματικού, πρώην υποψηφίου βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας διότι τώρα βρέθηκε εκτός ψηφοδελτίου, πριν από 6 χρόνια χάσαμε την αγαπημένη μας αρχισυντάκτρια Κύα Τζήμου, η οποία πάλεψε με τον καρκίνο 10 χρόνια.
Η Κύα, έκανε μεταστάσεις, ταλαιπωρήθηκε, πονούσε, το πάλεψε και βγήκε νικήτρια. Κέρδισε δέκα χρόνια παραπάνω από την ζωή της, μας χάρισε κι άλλες στιγμές ευτυχίας, έκανε όλα όσα ονειρευόταν, δεν το έβαλε κάτω και πήρε την ζωή ακόμη πιο ζεστά. Για εμας ήταν μαχήτρια κι αν εκείνη ήθελε να ταλαιπωρηθεί και οι γιατροί να της δώσουν παράταση για όσο καιρό μπορούν δεν μπορεί κανένας να στερήσει το δικαίωμα της ζωής από τέτοιους ανθρώπους.
Έναν χρόνο μετά χάσαμε την Ρένα. Η Ρένα ήταν 42 ετών, σε όλη της τη ζωή ήθελε να κάνει ένα παιδί και φαινόταν από τον τρόπο που μου συμπεριφερόταν όταν ήμουν μικρή. Έμεινε έγκυος και διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο στον εγκέφαλο, γέννησε και πρόλαβε τουλάχιστον να γνωρίσει την κόρη της. Μετά την χάσαμε. Αυτή η στιγμή ήταν ίσως η πιο σημαντική της ζωής της και πρόλαβε να την ζήσει γιατί δεν της έκοψε το νήμα κανένας πολιτικός που θεωρεί πως οι ζωές κοστίζουν.
Ο πατέρας της καλύτερης μου φίλης διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο το 2018, ξέραμε την κατάληξη του ωστόσο, κέρδισε κι αυτός 6 μήνες με τα παιδιά του. Σκέψου λοιπόν πως αυτοί οι άνθρωποι ότι μπορούν να κερδίζουν το κερδίζουν μέχρι την τελευταία στιγμή, βλέπουν τον θάνατο να πλησιάζει και δεν τους παίρνει από κάτω, κοιτάνε να χορτάσουν κάτι που για όλους τους άλλους φαίνεται δεδομένο, πιστεύουν σε ένα θαύμα και ας μην έρθει ποτέ, ζουν ανάμεσα στους γιατρούς και οι γιατροί είναι οι σύμμαχοι τους σε έναν αγώνα που δυσκολότερος δεν υπάρχει.
Νέα παιδιά στα ογκολογικά νοσοκομεία που δεν θα προλάβουν να φτάσουν στην ηλικία μου και το μόνο που διεκδικούν είναι λίγες παραπάνω ημέρες.
Νοιώθεις εντάξει τώρα; Tώρα που μας είπες πως το σύστημα υγείας λειτουργεί και όλοι απευχόμαστε να το χρειαστούμε. Νοιώθεις καλά με τον εαυτό σου που βλέπεις τις ανθρώπινες ζωές των άλλων σαν ευρώ;
Κι αν στην θέση αυτών των ανθρώπων ήσουν εσύ; Θα ήθελες να σε επιλέξουν για να μείνεις αβοήθητος και να σβήσεις πιο γρήγορα, επειδή τους κοστίζεις;
Γιατί αν κάτι μας έμεινε από την συγκεκριμένη δήλωση είναι πως αν είσαι στο τελικό στάδιο σε σβήνουν και φυσικά όσοι δεν έχουμε την χρηματική άνεση και διαγνωστούμε με καρκίνο δεν υποβαλλόμαστε καν σε θεραπείες.
Σε μία χώρα που κοστίζουμε, εσύ να είσαι με εκείνους που παλεύουν να ζήσουν.
«Ανεκτίμητη η ανθρώπινη ζωή, από την αρχή ως το τέλος».
* Ο τίτλος είναι στίχος του Μανώλη Ρασούλη για το Μάνο Λοΐζο που πάλεψε τον καρκίνο μέχρι τέλους
