Τώρα θα ήμασταν ήδη Βραζιλία

Ήταν Ιούλιος, είχε περάσει το πρώτο κύμα του ιού και η αλήθεια είναι πως όλα έβαιναν καλώς. Η τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.

Η Ελλάδα δεν είχε ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα, αν είναι δόκιμος ο όρος, στην πρώτη ευρωπαϊκή φάση της πανδημίας. Είχαμε επιστρέψει στις δουλειές μας και όλα έδειχναν πως η καραντίνα έμοιαζε ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, καθώς και υπό την επήρεια έρωτος τρελού υποθέσαμε πως μπορούμε να κυνηγήσουμε όνειρα και επιθυμίες. «Θες να κάνουμε τον γύρο της λατινικής Αμερικής», μου λέει. ΘΕΛΩ, του φώναξα.

Άρχισαν σχέδια. Κλείσαμε εισιτήρια. 1 Φεβρουαρίου είναι καλά; Καλά είναι έχουμε τόσο καιρό μπροστά μας. Κλείσ’ τα. Ρίο ντε Τζανέιρο. Ξεκινάμε από κει και όπου μας βγάλει. Τα εισιτήρια ήταν χωρίς επιστροφή.

Αφού δεχτήκαμε πανηγυρισμούς φίλων και ξεπεράσαμε μίνι εγκεφαλικά γονιών, νομίζαμε οι μωροί πως θα γυρνούσαμε τον κόσμο. Ήρθαμε σε επαφή με εθελοντικές οργανώσεις, οργώσαμε διαδικτυακές πλατφόρμες για εθελοντική εργασία, φιλοξενία, βοήθεια σε κτήματα κλπ. Μαθήματα ισπανικών και αναζήτηση όσο το δυνατόν περισσότερων πληροφοριών για την Ήπειρο.

Αλλά αυτό που ακολούθησε κάθε άλλο παρά ονειρικό ήταν. Ωράριο λειτουργίας. Κόβονται τα μεροκάματα και όντας και οι δύο στον τομέα της εστίασης τα έσοδα μετά βίας φτάνουν για εγχώρια διαβίωση. Και έπειτα δεύτερο lockdown, αναστολή εργασίας και 534 ευρώ. Απελπισία. Για αρχή τουλάχιστον. Πώς θα τα καταφέρουμε; Κι αν αρρωστήσουμε; Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό; Και κράτησε πολύ.

Δεν αρρωστήσαμε από τον ιό, ευτυχώς, αλλά η πανδημία μας αρρώστησε. Αναβολή. Όλα πίσω. Όνειρα στην φορμόλη. 25 χρόνων και από εκεί που ήθελες να γυρίσεις τον κόσμο ξαφνικά γυρίζεις μέσα στο σπίτι σαν την άδικη κατάρα. Και πείθεις τον εαυτό σου πως είναι όλα αυτά για καλό για την δημόσια υγεία. Θα κάνεις υπομονή. Δεν είναι μακριά ο Σεπτέμβρης θα φύγουμε τότε. Και μέχρι τότε;

Μέχρι τότε υπομονή. Που γίνεται αγανάκτηση. Που γίνεται θυμός. Και έρχεται η μέρα που δεν αντέχεις άλλο. Ως πότε θα πουλάνε και θα αγοράζουν τα όνειρα μας, θα πεις. Ήρθε η στιγμή που αυτό το ρομαντικό- γραφικό σύνθημα την ΚΝΕ που άκουγες στο πανεπιστήμιο “αν όχι τώρα, πότε” παίρνει σάρκα και οστά. Γίνεται καθημερινότητα σου και προσπαθεί να σε τραβήξει απ’ την αδράνεια.

Και ‘κει έρχεται η συνείδηση σου να σου πει να κάτσεις φρόνιμα γιατί άλλοι άνθρωποι υποφέρουν ενώ εσύ απλά δεν μπορείς να κάνεις το ταξιδάκι σου. Μα, της απαντάς, πως δεν είναι ένα ταξιδάκι, είναι όνειρο και όραμα, πόθος και επιθυμία. Και δεν έχει να κάνει μονάχα με τον προορισμό, αλλά και με τον τόπο που αφήνεις. Θες να τον αφήσεις. Και σήμερα θες ακόμα πιο πολύ, γιατί αντί να πετάς πάνω απ’ τον Ατλαντικό, ακούς τον υπουργό ανάπτυξης να ειρωνεύεται τους ανθρώπους της εστίασης και να ισχυρίζεται πως όλα είναι μέλι γάλα.

Και τότε θες να φύγεις ακόμα περισσότερο. Θέλεις να ρίξεις μια μούτζα και σε αυτόν και σε όλους τους, να πάρεις τα μπογαλάκια σου και να πας να παίξεις άλλου. Βαρέθηκες την μια εγκληματική αποτυχία μετά την άλλη. Βαρέθηκες την κατάπτυστη και εξόφθαλμη κοροϊδία τους. Βαρέθηκες να είσαι ο φταίχτης…

Μα σαν φταίχτης, θα μείνεις και αυτή την νύχτα στο σπίτι σου, πίνοντας, αναπολώντας και κάνοντας σχέδια και το αν και το όποτε. Σαν φταίχτης θα κοιμηθείς και θα πεις δεν πειράζει, μια μέρα είναι θα περάσει.