Τζένης Bελένη έπαινος

Μια μικρή ιστορία θέλω να σας πω για την Τζένη Βελένη, την πρωταγωνίστρια των ημερών, αυτήν που τόλμησε να τιμήσει την επιστήμη της και πήρε πάνω της την τιμή όλων των αρχαιολόγων. Σημειωτέον, δεν την γνωρίζω, δεν έχουμε βρεθεί ποτέ. 

Τη σημαντική χρονιά 2016, σημαντική για το προσφυγικό, για την πόλη και για μένα προσωπικά που ήμουνα μπλεγμένη με τα παιδιά στον καταυλισμό των Διαβατών, αρχίσαμε να βγάζουμε τα παιδιά από τον καταυλισμό λίγα-λίγα με πρόγραμμα. Αυτό ήταν αναγκαίο γιατί δεν πήγαιναν ακόμη σχολείο και οι δραστηριότητες πρωί και βράδυ δεν ήταν αρκετές. 

Αποφασίζω, λοιπόν, να ξεκινήσουμε από το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης για συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους. Της τηλεφωνώ, μου απαντάει ευγενικά και της εξηγώ ποια είμαι και τι θέλω να κάνουμε στο μουσείο. Πριν τελειώσω τη φράση μου, συμφωνεί γνωρίζοντας ακριβώς τι κάνει και μου δίνει τα τηλέφωνα των δύο μουσειοπαιδαγωγών του μουσείων. 

Ήταν το πρώτο μουσείο, ο πρώτος δημόσιος οργανισμός που ανταποκρίθηκε στο αίτημα να επισκέπτονται τα προσφυγόπουλα την πόλη. Τα παιδιά και οι λίγοι γονείς-συνοδοί ευχαριστήθηκαν το παιχνίδι, τα κατάφεραν και εντόπισαν στα εκθέματα τα ζώα και τα φυτά που απεικονίζονται στις καρτέλες που τους δόθηκαν από τις έμπειρες μουσειοπαιδαγωγούς. Μετά βγήκαμε στον υπαίθριο υπέροχο χώρο του μουσείου και ζωγραφίσαμε. Φίλες μου που έπιναν καφέ μας καμάρωναν και αυτό σήμανε πολλά για μένα. Κάτι σαν τεστ στα αντανακλαστικά της πόλης.

Και πήγε καλά και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Γιατί ήταν η πρώτη φορά και γιατί αντιμετωπίστηκε ως αυτονόητο. Ως η κανονικότητα που θα θέλαμε να έχουμε πάντοτε.