Βάλτε τους σε φορτηγίδες να μην τους βλέπουμε

Ο ακροδεξιός λόγος στην Ελλάδα έβρισκε πάντα μονοπάτια για να εκφράζεται. Στις πιο σκληρές και ωμές εκδοχές του γίνεται δικτατορία και κυβερνά (Μεταξάς, 21η Απριλίου), στις πιο συγκαλυμμένες γίνεται πολιτικό κόμμα (ΕΠΕΝ, Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ), στις πιο καλά κρυμμένες μοστράρει επίσημα στο πλησιέστερο κόμμα εξουσίας που χαϊδεύει αυτιά του χώρου με τις υποδοχές των υποστηρικτών του (Πλεύρης, Γεωργιάδης, Βορίδης) με την ανάδειξη νέων (Μπογδάνος) ή κατά καιρούς με την συν-περίληψη στα ψηφοδέλτια ακραίων (Κρανιδιώτης).

Από τα βασικά ζητήματα της ρητορικής του χώρου είναι η καχυποψία και το μίσος απέναντι στους ξένους. Όχι βέβαια όλους του ξένους. Ένας επενδυτής έχει το δικαίωμα να είναι Άραβας, Ισραηλινός, Πακιστανός, Ινδός. Ένας πρόσφυγας όμως όχι.

Η νέα φιλολογία, που δεν περιορίζεται μόνο σε φιλολογία, αλλά αγγίζει και τα όρια της διαπραγμάτευσης και της μυστικής διπλωματίας για την αξιοποίηση των ελληνικών βραχονησίδων, των ξερονησιών και ακόμα καλύτερο μια φορτηγίδα στη μέση του πελάγου γεμάτη ανεπιθύμητες ανθρώπινες ψυχές που θα παρκαριστούν εκεί για όσο χρειαστεί, ίσως και για πάντα.

Άνθρωποι ξεχασμένοι από θεούς και ανθρώπους, σε μοντέρνα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη μέση της θάλασσας. Με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία προφανώς ξενοιάζει από το άγχος της διαχείρισης και τα στόματα των διαμαρτυρόμενων στο εσωτερικό κλεισμένα.

Φορτηγίδες, ξερονήσια, τόποι παλιάς εξορίας που γίνονται χωρίς καμιά ντροπή ξανά μοντέρνες εξορίες. Χωρίς αιδώ. Χωρίς ανθρωπιά. Απροκάλυπτα. Από μια κυβέρνηση που παίζει το παιχνίδι των άκρων, που καθησυχάζει φασίστες που μισούν τον Άλλο, τον Ξένο, τον περιπλανώμενο δυστυχισμένο. Τι μένει τώρα; Να αθωωθεί και η Χρυσή Αυγή στη δίκη.