Η Βαρκελώνη φωνάζει «No tinc por» – Δεν φοβάμαι

του Αlessandro Π. Νεράντζη

Ελάχιστα εικοσιτετράωρα μετά την τρομοκρατική επίθεση στον  πολυσύχναστο πεζόδρομο Ράμπλας, η Βαρκελώνη προσπαθεί να επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς. Η θλίψη και η οδύνη για τα δεκατέσσερα θύματα της επίθεσης είναι παντού διάχυτη. Τα νέα, τις ώρες που ακολούθησαν μετά το φονικό χτύπημα, ήταν συγκεχυμένα. Πολλές ψεύτικες ειδήσεις, φημολογίες και γενικά ένα όργιο πληροφοριών που δεν βοηθούσε καθόλου στην εξακρίβωση των στοιχείων. Το κινητό μου πήρε φωτιά από μηνύματα στο facebook. Φίλες, φίλοι, η οικογένεια ρωτούσαν να μάθουν αν είμαι καλά. Το ίδιο κι εγώ έστελνα μηνύματα  σε φίλους που δουλεύουν κοντά στη Ράμπλας. Στην γειτονιά μου, ενάμισι χιλιόμετρο από το σημείο της επίθεσης, ακούγονταν για ώρες σειρήνες από περιπολικά που έφευγαν και έρχονταν στο απέναντι αστυνομικό τμήμα.

Η ενημέρωση γινόταν και εξακολουθεί να γίνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Κάθε λεπτό έρχονται νέα στοιχεία στο φως της δημοσιότητας. Οι μέχρι στιγμής δώδεκα τρομοκράτες που πήραν μέρος στο χτύπημα ήταν νέοι, όλοι τους μαροκινής καταγωγής, εκτός ενός από την πόλη Μελίγια. Ένα δίκτυο ανθρώπων, που σύμφωνα με τις αρχές, ριζοσπαστικοποιήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τα μέτωπα των ερευνών εξαπλώνονται πλέον σ΄όλην την Καταλωνία.

Οι 34 εθνικότητες των τραυματιών και θυμάτων της τρομοκρατικής επίθεσης. Στόχος δεν μια μεμονωμένη κουλτούρα, αλλά όλος ο κόσμος, κάθε τι δεν συνάδει με την ιδεολογία τους.

Τώρα πλέον που τα πράγματα ηρέμησαν λίγο, συνειδητοποιώ ότι η πρώτη μου αντίδραση όταν έμαθα για το τρομοκρατικό χτύπημα, ήταν αρκετά καλή. Κατά κάποιο τρόπο, όλοι μας εδώ περιμέναμε ότι η Βαρκελώνη ίσως δεχθεί επίθεση. Αυτό το ενδεχόμενο βρισκόταν στο «πίσω μέρος» του μυαλού μας. Μερικές φορές το συζητούσαμε. Η Βαρκελώνη είναι μια ανοιχτή, νεανική, ζωντανή πόλη, με εννέα εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο. Εξυπακούεται ότι για κάθε επίδοξο τρομοκράτη η πολυμορφία της πόλης, ο κοσμοπολιτισμός της αποτελεί έναν πρώτης τάξης στόχο. Καθότι εργάζομαι ως τουριστικός οδηγός στην πόλη, είδα πως τον τελευταίο χρόνο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Περισσότερη αστυνόμευση στους δρόμους, περισσότερα περιπολικά σε νευραλγικά σημεία της πόλης. Όμως είναι διαφορετικό να το σκέφτεσαι, να το έχεις στο «πίσω μέρος του μυαλού» σου κι άλλο να το ζεις.

Πολύ και πολλοί μιλούν για την περιθωριοποίηση αυτών των νέων, για το πώς η φιλελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ριζοσπαστικοποίηση αυτών των ανθρώπων. Θα συμφωνήσω εν μέρει. Αυτοί οι νέοι, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ και αυτήν σε πλούσια σε πολιτισμό θρησκεία. Μόνον ένα μικρό, απειροελάχιστο, κομμάτι της μουσουλμανικής κοινότητας επικροτεί τις εξτρεμιστικές γουαχαμπιτικές πρακτικές στο όνομα του Ισλάμ. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, όταν στόχος σου είναι να βλάψεις αθώους πολίτες γίνεσαι ένας φασίστας, ένας φονταμενταλιστής. Τόσο, όσο και οι εξουσίες που αποφασίζουν να βομβαρδίσουν τον πολιτισμό σου. Όπως πρέπει να απορρίπτουμε τους ρατσιστές, έτσι θα πρέπει να απωθούμε και τους ισλαμιστές. Και ως κοινωνία πρέπει να σταθούμε ενάντια, να απορρίψουμε αυτούς που θέλουν να μας κάνουν να φοβόμαστε.

Χαρακτηριστικό είναι αυτό που συνέβη την Παρασκευή, στη διάρκεια της ογκώδους διαδήλωσης αλληλεγγύης στην Πλάσα Καταλούνια, μερικά μέτρα από το δρόμο Ράμπλας. Μια μικρή ομάδα ακροδεξιών διώχθηκε από εκατοντάδες διαδηλωτές. Τα συνθήματα «España cristiana y no musulmana» (Ισπανία χριστιανική και όχι μουσουλμανική) πνίγηκαν από τις φωνές των αντιφασιστών που ζητούσαν ειρήνη.

Ειρήνη είναι αυτό που ζητάνε όλοι στη Βαρκελώνη τώρα. Χωρίς να λησμονούμε τα θύματα, παραμένουμε ερωτευμένοι με μια πόλη γεμάτη ζωντάνια.

Junts, diferents, PAU. No tinc por.

Μαζί, διαφορετικοί, ΕΙΡΗΝΗ. Δεν φοβάμαι.