Βόλτα στη Νέα Παραλία με φεγγάρι και ποδήλατο…

της Βαγγελιώς Χρηστίδου

Βράδυ Κυριακής, στα μέσα Ιουλίου, με τον τελικό του Μουντιάλ να παίζει σε όλες τις τηλεοράσεις σπιτιών και μαγαζιών της Θεσσαλονίκης. Ένας λόγος παραπάνω, για να αδειάσει ακόμη περισσότερο το ήδη άδειο από κόσμο κέντρο της πόλης (σ.σ. Το σύνθημα των ημερών: «Χαλκιδική μου σ’ αγαπώ!»).

Με το ποδηλατάκι μου, το «Σοφό» μου, αποφάσισα να κάνω μετά από καιρό (ήμουν σε… άλλη Γη, σε άλλα μέρη…), τη διαδρομή Λιμάνι – Καλαμαριά. Ένεκα και του φεγγαριού….

Παρά το Μουντιάλ και τη ζέστη, σε όλη τη διαδρομή της Νέας Παραλίας δεν υπήρχε τετραγωνικό χωρίς έστω έναν άνθρωπο. Από τους μικροπωλητές του Λευκού Πύργου και του κομματιού όπου βρίσκεται το άγαλμα του Μ. Αλέξανδρου, μέχρι και το σημείο του ξενοδοχείου “Macedonia Pallas”, το φεγγάρι της Κυριακής του Τελικού, “έδενε” με το νέο φωτισμό του ατελείωτου πεζόδρομου, που – επιτέλους – ταιριάζει με το μπλε ελεκτρίκ του… εξαντρίκ ξενοδοχείου.

Από εκεί και πέρα, τα ατελείωτα πάρκα με τους ποδηλάτες που κυκλοφορούν πλέον λιγότερο φοβισμένοι (να’ ναι καλά ο φωτισμός), ακόμη και μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες…

Και κάπου στα μέσα της διαδρομής μέχρι το Μέγαρο Μουσικής, καλλιτέχνες δρόμου γέμιζαν προχτές με δικούς τους ήχους την ηρεμία της βραδιάς.

Μουσικοί του δρόμου, κάποιοι παλιοί γνωστοί, σε ένα από τα παγκάκια της διαδρομής…

Έφτασα στην Καλαμαριά μετά από τεσσεράμισι ώρες, πολύ κουρασμένη, αλλά και πολύ γεμάτη. Το ποδήλατό μου το έδεσα για ασφάλεια έξω από ένα ποδηλατάδικο της περιοχής, αφού ούτε αυτό, ούτε εγώ αντέχαμε να πάμε μέχρι το σπίτι με τα … πόδια.

Η πόλη έχει αλλάξει, η Νέα Παραλία μπορεί να μην έχει πλέον τόσα δέντρα και πράσινο, αλλά σίγουρα έχει περισσότερους ποδηλάτες και μουσικούς. Η Θεσσαλονίκη, όπως τη βλέπω μετά από χρόνια απουσίας και τη χαίρομαι!

Υ.Γ: Το ποδήλατό μου «εξαφανίστηκε» εκείνες τις ημέρες από την περιοχή της Καλαμαριάς κι ακόμη το ψάχνω… Όχι κάτι που εξέπληξε εμένα, ούτε και όσους φίλους ποδηλάτες ενημέρωσα σχετικά. Δεν ξέρω ακόμη ποιο και πώς θα είναι το νέο μου ποδήλατο (όταν θα έχω οικονομική άνεση κι εφόσον ο «Σοφός» δεν βρεθεί), αλλά οι βόλτες στην πόλη θα συνεχιστούν.

Όσο για τον ποδηλατόδρομο και το τμήμα του που συνεχίζεται προς τα δυτικά, από το λιμάνι και πίσω, ένα πρώτο crash – test ήταν λίγο απογοητευτικό. Για έμπειρους ποδηλάτες, που δεν φοβούνται να βγουν στο δρόμο και μέσα στα αυτοκίνητα, όλο και κάτι κάνει. Για νέους ποδηλάτες όμως, που προσπαθούν να κινηθούν εντός των ορίων του, δεν επαρκεί με τίποτα. Ταξί που επέβαινα σταμάτησε πάνω του και η πόρτα που άνοιξε σχεδόν «έριξε» από το ποδήλατό της μια κυρία η οποία, για τα επόμενα 5΄ περίμενε εμφανώς ταλαιπωρημένη να μετακινηθεί το ταξί σιγά – σιγά προς τα αριστερά και μέσα στο δρόμο, προκειμένου η ίδια να μη βγει από την πορεία της. Καλύτερη σήμανση ίσως;

Το Μαλλί της Γριάς, φαίνεται πως δεν θα λείψει ποτέ από τη Θεσσαλονίκη. Παρεμπιπτόντως, η κυρία της φωτογραφίας ήταν καταπληκτική!