Βουλιάζουμε. Ακούς;

Του Γιώργου Τούλα 

Διάβασα μέσα σε λίγες μέρες για τα παιδιά των συνδικαλιστών της Εθνικής Τράπεζας, από τα τρία κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Σύριζα, που προσελήφθησαν ως ειδικοί συνεργάτες της τράπεζας το μήνα Μάιο. Τον ιδιοκτήτη της Energa που φέσωσε κόσμο και κοσμάκη και εόρτασε τα γενέθλια του με ένα παρτάκι 100 χιλιάδων ευρώ στη Μύκονο. Τον υιό Ζαγορίτη που ‘’βολεύτηκε’’ στο γραφείο της Μαρίας Σπυράκη στις Βρυξέλλες, ως επιβράβευση για τις αταξίες του με την Τζούλια Αλεξανδράτου στο Πολεμικό Μουσείο. Την απόπειρα συνένωσης του ΔΟΛ και του Πηγάσου για να κουρευτούν τα δάνεια τους κατά 60%. Την ανακοίνωση του νέου υπουργού Πολιτισμού για ανάληψη από το κράτος των χρεών 430 εκατομμυρίων ευρώ του Μέγαρου Μουσικής Αθηνών από το κράτος. Το νέο σκάνδαλο στο ποδόσφαιρο όπου ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης και οι στενοί του συνεργάτες στα πλαίσια του σχεδιασμού και της οργάνωσης της ομάδας τους, προσεγγίζουν και επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, αστυνομικούς, δικαστικούς, πολιτικούς και άλλους ισχυρούς παράγοντες της χώρας, κάποιους από τους οποίους και προσλαμβάνουν σε καίριες θέσεις της ΠΑΕ, μετά την αποχώρησή τους από νευραλγικές θέσεις που κατείχαν στο Δημόσιο. Το ιατρό του Ευαγγελισμού που εκβίαζε κυριολεκτικά μέχρι θανάτου τον έρμο συνταξιούχο για 1500 ευρώ ώστε να τον χειρουργήσει. Την επιλεκτική μεταχείριση του επιχειρηματία Μελισσανίδη που ετοιμάζεται να αποκτήσει 600 στρέμματα στην πρώην βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας. To Σαξώνη που έφαγε καμιά εικοσαριά εκατομμύρια, μόνος ή με την απλή συνεργία του Παπαγεωργόπουλου και σε πέντε χρόνια αν όλα πάνε καλά θα είναι στο σπίτι του. Όλα αυτά μέσα στις τελευταίες μέρες.

Είναι καλοκαίρι. Οι ειδήσεις περνούν στο ντούκου. Όλοι σκεπτόμαστε τη θάλασσα. Τις διακοπές. Τη χαλάρωση. Η Ελλάδα έρχεται από μια τρομακτική τετραετία που τα σάρωσε όλα. Απέχει ακριβώς δέκα καλοκαίρια από το μακρινό πια καλοκαίρι του 2004 που όλα έμοιαζαν τόσο ελπιδοφόρα. Τόσο αισιόδοξα. Κάνεις δεν θυμάται εκείνο το καλοκαίρι πια. Σαν να πέρασε ένας αιώνας. Όλοι είμαστε κουρασμένοι από όσα ακολούθησαν. Αποδεκατισμένοι από την ισοπέδωση. Όλοι πίστεψαν για λίγο ότι μετά από όλα όσα περάσαμε η χώρα θα άλλαζε. Τα πράγματα δεν θα γινόταν με τον ίδιο απεχθή τρόπο. Οι ορέξεις θα κόβονταν λίγο, οι πολιτικοί θα μαζεύονταν, οι νέοι πολιτικοί θα ήταν Αλλιώς. Ο υιός Ζαγορίτη έλεγε χθες η Μαρία Σπυράκη έχει μεταπτυχιακά και γλώσσες. Δεν έχει ηθική όμως καλή μου. Έχει θράσος και πατέρα με ονοματεπώνυμο. Και από ότι αποδεικνύεται και συ που κάποιοι σε ψήφισαν διότι προφανώς ως δημοσιογράφος κάτι άλλο είχες στο νου σου τώρα απλά βλέπουν πως δεν διαφέρεις σε τίποτε από το σύστημα που έκανες κριτική. Αλλά σε τίποτε. Σαν τον υιό Ζαγορίτη υπάρχουν χιλιάδες παιδιά με μεταπτυχιακά και γλώσσες. Και κυρίως χωρίς ελπίδα. Δεν θα φτάσουν ποτέ σε σένα. Με δάνεια πνιγμένοι ως το λαιμό είναι εκατομμύρια άνθρωποι. Όχι για εκατομμύρια. Για μερικές δεκάδες χιλιάρικα. Κάνεις δεν θα τους κουρέψει το χρέος τους. Κάνεις δεν θα φροντίσει να το εξαφανίσει.

Διαβάζοντας μέσα σε μια βδομάδα όλα αυτά μια αποφορά μου έπνιξε τα ρουθούνια. Μια αίσθηση της ασάλευτης χώρας. Που δέκα χρόνια πριν γιόρταζε το καλοκαίρι της ελπίδας και της περηφάνιας της και μετά έπεσε στην άμμο του βάλτου και απλά βουλιάζει. Μόνο που τα μυστικά του Βάλτου της δεν είναι πια μυστικά. Είναι η εθνική μας ξεφτίλα. Enjoy.