Βουβές γυναίκες άλαλες που δύναμη αναβλύζουν

Φωτογραφία: Γιάννης Κέμμος

Λέξεις: Άγγελος Πλιάκος

Αν έπρεπε να κρατήσω μια εικόνα απ’ τις εκατοντάδες της βραδιάς στο Καλλιμάρμαρο, αυτή θα ήταν η εικόνα της Μαρίας Καρυστιανού.

Όπου «Μαρία Καρυστιανού» βάλτε το όνομα μιας μάνας, ενός πατέρα, μιας φίλης που έχασε τον άνθρωπο του εκείνο το μοιραίο βράδυ. Στη χώρα μας, μια χώρα που “όλα στραβά γινήκανε”, έχουμε κατακτήσει, τουλάχιστον, αυτό. Να αναγνωρίζουμε το μεγαλείο μερικών ανθρώπων που μοιραία βρέθηκαν σε μία θέση που κανείς δε θα’θελε και είναι αναγκασμένοι να δώσουν μια μάχη που κανείς τους δεν επέλεξε. Έτσι έγινε και με τη μητέρα του Παύλου, έτσι έγινε και με τη μητέρα του Ζακ, έτσι έγινε και με τον κύριο Γιάννη, τον πατέρα του Βασιλείου, έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Άνθρωποι που χάνουν τα παιδιά τους είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν για τη μνήμη των παιδιών τους, όχι γιατί θα τα φέρει πίσω. Γιατί, όπως τραγούδησε ο Φοίβος χθες, δεν έχουν τρόπο να σταματήσουν.

Στα λόγια της χθες, η κυρία Καρυστιανού είπε κάτι συγκλονιστικό. “Αυτό που σκότωσε τα δικά μας παιδιά, τους δικούς μας ανθρώπους, παραμένει ελεύθερο και τα σκοτώνει ξανά και ξανά”. Είναι μια αλήθεια που, εύκολα, μπορεί να τη σκεφτεί κανείς αλλά μόνο όταν την ακούσει απ’ το στόμα μιας μάνας που’χασε το παιδί της, αντιλαμβάνεται την ουσία της. Δεν είναι ένας άνθρωπος, δεν είναι ένα όνομα αυτός που παραμένει ελεύθερος και σκοτώνει. Τότε καταλαβαίνεις ότι αυτό το “Ποτέ ξανά”, που “γέμισε” το Καλλιμάρμαρο κι ακούστηκε σε κάθε γωνιά του κόσμου, δεν είναι απλά λόγια που μένουν στο Καλλιμάρμαρο και χάνονται. Δείχνουν τον δρόμο για έναν αγώνα απέναντι σε αυτό που “ανάγκασε” αυτούς τους γονείς να χαιρετίσουν τα παιδιά τους μια για πάντα, μια Τρίτη του περσινού Φλεβάρη.

Είχα γράψει, εδώ στην parallaxi, λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στα Τέμπη το εξής: “Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τις καταστάσεις που ζει η χώρα το τελευταίο 24ωρο. Για να είμαστε ακριβείς, δε τα ζει η χώρα, τα ζούνε οι μάνες και οι πατεράδες, οι άντρες και οι γυναίκες, τα παιδιά, τα εγγόνια που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Έχουμε μια συνήθεια σ’αυτή τη θλιβερή χώρα που ζούμε να υπεργενικεύουμε και να οικειοποιούμαστε καταστάσεις που δε μπορούμε ούτε να τις διανοηθούμε”. Έτσι είναι. Ο πόνος αυτών των ανθρώπων είναι μόνο δικός τους. Ο αγώνας τους, όμως, όχι. Αυτό κατάλαβα χθες, βλέποντας χιλιάδες ανθρώπων να ενώνουν τη φωνή τους για να τραγουδήσουν στη μνήμη ανθρώπων που χάθηκαν άδικα και να φωνάξουν “παρών” στη μάχη για απονομή δικαιοσύνης. Να τραγουδήσουν μαζί ότι “μέσ’την κοιλάδα των Τεμπών”, “το κράτος δολοφονεί”. Να ακουστεί παντού ότι στη χώρα που “σκοτώνει όπου βρει το κέρδος”, κανείς “δε θα σταματήσει, δε θα ησυχάσει αν δε βρει το τέρμα”.

Κι αν τα “όντα τα περίεργα κι ωραία, που’ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα ” που τραγουδάει ο Θανάσης είναι οι άνθρωποι που χάθηκαν στα Τέμπη, τότε, να’ναι σίγουροι πως η “παρέα” που βρήκαν χθες στο Καλλιμάρμαρο, θα αγωνιστεί γι’αυτούς. Κι ας μη νικήσει ποτέ, θα πολεμάει πάντα.