Με αγάπη και σεβασμό: George Michael
Το βράδυ που έφυγε ο George Michael δεν έκλεισα μάτι. Τον είχα γνωρίσει σε ένα πάρτι.
Λέξεις: Κωνσταντίνος Τσορμπατζίδης
Το βράδυ που έφυγε ο George Michael δεν έκλεισα μάτι. Τον είχα γνωρίσει σε ένα πάρτι. Κάποια στιγμή άφησε τους φίλους του και πήγε να μιλήσει στην κυρία που φρόντιζε τις τουαλέτες. Ήθελε ένα αυτόγραφο για τον γιο της. Δέκα λεπτά αργότερα ακόμα μιλούσαν και γελούσαν. Αυτός ήταν ο George Michael. Ταπεινός. Είχε χρόνο για τον κόσμο που τον χρειαζόταν. Μετά τον θάνατό του μάθαμε για τις φιλανθρωπίες του. Μεγάλη ψυχή.
Αλλά το γεγονός ότι δεν έκλεισα μάτι δεν είχε μόνο να κάνει με το ότι είχαμε γνωριστεί. Ούτε ότι ήμασταν φίλοι με τον σύντροφο του Fadi Fawaz. Με τον Fadi περάσαμε Χριστούγεννα μαζί και πολλές ακόμα φορές βρεθήκαμε κοινωνικά.
Σε αυτόν οφείλεται το V.I.P. στο Earls Court το 2011 όταν ο George παρουσίαζε το Symphonica.
Μεγάλωσα με τα τραγούδια του. Χόρεψα. Δάκρυσα. Αγάπησα την μουσική του. Να τα αναφέρω εδώ δεν χρειάζεται. Όλοι τα γνωρίζουμε. Αυτό που με κράτησε εκείνο το βράδυ ήταν το γεγονός ότι καλλιτέχνες ευαίσθητοι, πραγματικοί δημιουργοί, χάνουν τη ζωή τους τόσο νέοι και τόσο δυστυχισμένοι.
Να έχεις πλούτο, υλικό, καλλιτεχνικό και δημιουργικό και να είσαι τόσο δυστυχισμένος. Ο George Michael, ο Prince, η Whitney Houston, η Amy Winehouse. Αυτή τη χρονιά – κάθε χρονιά. Ένας φίλος μου λέει ότι δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος της δημοσιότητας. Μπορεί. Εγώ πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ευαισθησία τους που εκφράζεται δημιουργικά. Εάν είσαι τόσο ευαίσθητος άνθρωπος και δημιουργικός δεν υπάρχει ελπίδα. Για πρώτη φορά μου πέρασε αυτό σαν σκέψη όταν έφυγε ο Αλέξης Μπίστικας.
Είδα στα μάτια του μια θλίψη, την ίδια που είχα δει στον George. Τότε είχα αναρωτηθεί θα ήταν καλύτερο να φύγεις νέος έχοντας αφήσει πίσω σου μια πλούσια δημιουργία η να φύγεις στα βαθιά γεράματα χωρίς να έχεις εκφράσει την ζωή μέσα από την δημιουργικότητά σου; Με τα χρόνια και βλέποντας τον ένα μετά τον άλλο αυτούς τους δημιουργούς να φεύγουν, κατάλαβα ότι αυτές οι ψυχές βλέπουν τον κόσμο με αλλά μάτια. Η ασχήμια και απομυθοποίηση της πραγματικότητας τούς κάνει να αναρωτιούνται το πραγματικό νόημα της ζωής. Η πολιτική, κοινωνική, θρησκευτική αθλιότητα τούς μουδιάζει. Η καταστροφή του πλανήτη τούς αηδιάζει. Μετά από λίγο βρίσκεται αντιμέτωπος με τόση ασχήμια και υποκρισία που το βάρος είναι αβάσταχτο.
Το βράδυ που έφυγε ο George Michael δεν έκλεισα μάτι. Οι σκέψεις στο μυαλό μου έτρεχαν με τη ταχύτητα φωτός. Δεν είχα δάκρυα. Είχα μουδιάσει αισθηματικά. Με σόκαρε που τόσος πλούτος και ευαισθησία “like Jesus to a Child” είχε φύγει τόσο γρήγορα και δυστυχισμένα. Με αγάπη και σεβασμό: George Michael.
