Βράδυ αποκαλόκαιρου στη Νέα Ηράκλεια

Οι πρώτες εβδομάδες επιστροφής στην καθιερωμένη ρουτίνα, είναι πάντοτε βαριές, σαν να προσπαθείς μετά κόπων και βασάνων να ξεπλύνεις την τελευταία αλμύρα που έχει ασπρίσει το μαγιό σου, σαν να προσπαθήσεις να πιαστείς από τις τελευταίες φωτογραφίες που έβγαλες με το κινητό σου σε μία ερημική παραλία με τους αγαπημένους σου ανθρώπους.

Είναι εκείνες οι εβδομάδες που όλα σου φαίνονται ακατόρθωτα, το να μπεις σε πρόγραμμα είναι βουνό, οι δουλειές λόγω έλλειψη συγκέντρωσης αργούν να τελειώσουν κι εκεί γύρω στις 8 παρά – τότε που ο ήλιος κρύβεται ανάμεσα στις πολυκατοικίες, συρρικνώνεσαι στην γωνία του καναπέ του σπιτιού σου και κοιτάς το ταβάνι.

Τότε ακούγεται μία φωνή σαν βάλσαμο, πάμε για μπάνιο, με ένα κλάμερ στα μαλλιά, το μαγιό σου και μία πετσέτα, σε τρία λεπτά έχεις επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο και ψάχνεις να βρεις την πιο κοντινή παραλία. Το GPS γράφει νέα Ηράκλεια.

Τα χρώματα στον ουρανό αλλάζουν ανά κλάσματα του δευτερολέπτου, το γαλάζιο ξεπλένεται από το χρυσαφί, το χρυσαφί γίνεται πορφυρό πορτοκαλί και ύστερα ζωγραφίζονται ανάμεσα στις γραμμές των αεροπλάνων που έσκισαν τα σύννεφα, οι ροζ ηλιαχτίδες. Η ταχύτητα στο αυτοκίνητο αυξάνεται, τρέχετε να προλάβετε το ηλιοβασίλεμα στη Νέα Ηράκλεια.

Σταματάτε σε ένα περίπτερο στο χωριό για κρύες μπίρες, χώνεστε στους χωματόδρομους και τα αυτοκίνητα της επιστροφής πέφτουν γκαζωμένα κατά πάνω σας. Ενώ εσείς ρίχνετε κλεφτές ματιές στον ήλιο που μοιάζει σαν μία φλεγόμενη μπάλα. Στην αμμουδιά ένα group τουριστών παίζει με τα κύματα, κορίτσια που φοράνε μακριά λευκά φορέματα φωτογραφίζονται με φόντο των πολύχρωμο ουρανό, που σας έκανε την χάρη και σήμερα να δημιουργήσει των απόλυτο καμβά για να γεμίσει τις μπαταρίες σας.

Αγόρια παραδίπλα, τραγουδούν με μία κιθάρα στο χέρι. Παιδιά κυλιούνται στην άμμο και μαζεύουν πέτρες και κοχύλια στα κουβαδάκια τους. Απλώνουμε τις πετσέτες μας και τρέχουμε στην θάλασσα. Η οποία έχει πάρει τα χρώματα, τ’ουρανού. Ακόμη είναι απόγευμα, δεν έχει βραδιάσει.

O ήλιος βουτά μαζί μας στην θάλασσα και πίσω η πλάτη μας βυθίζεται στο σκοτάδι της νύχτας, μία ρωσίδα γύρω στα 50 κατεβαίνει με τον γιο της στην θάλασσα, σκουπίζει με την πετσέτα της τον ιδρώτα που κυλά στο μέτωπο της. Την ακούμε στα κλεφτά να λέει “πολύ καθάρισμα είχαν τα ενοικιαζόμενα σήμερα” ο γιος της την πιάνει από το χέρι και βουτούν μαζί μέσα. Λίγο παραδίπλα μία παρέα 20ριδων, προσπαθούν να κάνουν σαπ – ήταν της μόδας φέτος-.

Η νύχτα πέφτει και έχει στηθεί ένας διάδρομος με ροδοπέταλα που οδηγεί σε ένα τραπέζι γεμάτο κόκκινα μπαλόνια. Μία κοπέλα κάνει πρόταση γάμου στην κοπέλα της. Κι εμείς είμαστε μάρτυρες διαφορετικών ζωών που αποζητούν λυσσασμένα σαν εμάς λίγο ακόμη καλοκαίρι.

Η παραλία έχει κόσμο. Ο Σεπτέμβρης δεν έχει κάνει ακόμη το ντεμπούτο του. Και όσο η θλίψη σχηματίζει τα πρόσωπα όλων όσων άφησαν πίσω τις διακοπές τόσο πιο έντονη είναι η φλόγα για μία ακόμη βουτιά στις κοντινές παραθαλάσσιες εικόνες της Θεσσαλονίκης…