Ξαφνικά…

του Μανόλη Σταυρουλάκη

Και ξαφνικά ξυπνάς το επόμενο πρωί αγαπημένε ψηφοφόρε του λεγόμενου (ταλαιπωρημένου) προοδευτικού χώρου με μία αίσθηση ματαιότητας και απογοήτευσης και πίκρας και παραίτησης. Ναι, έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις, ψήφισες το κόμμα που σου φώναξε η συνείδησή σου και μετά πόσταρες στα social media αυτάρεσκα ευφυολογήματα, δηλητηριώδεις αλήθειες και εμπρηστικά συμπεράσματα, τα έβαλες με λυτούς και δεμένους, τους έτριψες την μούρη κανονικά φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με την αλήθεια (σου) ελπίζοντας κατά βάθος ότι θα τους αλλάξεις γνώμη – η γνωστή επανάσταση του καναπέ.

Ε και;

Στην πραγματική ζωή σήμερα ξημέρωσε μια μέρα που ένα ναζιστικό μόρφωμα αύξησε την επιρροή του στο εκλογικό σώμα, στείλαμε στην Ευρωβουλή ανθρώπους που δεν μπορούν να συντάξουν δυο προτάσεις στα ελληνικά (για αγγλικά ούτε λόγος), ένας πρόεδρος αθλητικού συλλόγου ουσιαστικά επέβαλλε τον υποψήφιό του σ’ έναν από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας ενώ ένας άλλος εμπλεκόμενος (και υπόδικος για αθλητικά σκάνδαλα, μην τo ξεχνάμε) βγήκε δήμαρχος με χαρακτηριστική άνεση και κάπου αλλού το lifestyle νίκησε από την πρώτη εβδομάδα.

Και μείνε αγαπημένε ψηφοφόρε με την απορία: γιατί; Γιατί τελικά απ’ ό,τι φαίνεται ψηφίζουμε σαν Έλληνες με την ίδια ελαφρότητα, είτε πρόκειται για το μέλλον της χώρας είτε για κάποια αποχώρηση από ένα τηλεοπτικό talent show.