Χαριλάου: Το πεζοδρόμιο που άνοιξε στα δύο τον Νοέμβριο, περιμένει ακόμα…

Ήταν 18 Νοεμβρίου όταν ξημερώνοντας αντικρύσαμε στη Θεσσαλονίκη τις καταστροφές από μία δύσκολη νύχτα όπου ο δυνατός αέρας κατέστρεψε οτιδήποτε βρέθηκε μπροστά του.

Τότε, δεκάδες δέντρα δεν άντεξαν και έσπασαν ή βγήκαν από τις ρίζες τους, κάνοντας αλλού ζημιές και αλλού, ευτυχώς, απλά έπεσαν. Tο θέαμα βέβαια, δεν ήταν ευχάριστο, ειδικά σε μία πόλη που τους τελευταίους μήνες γνωρίσαμε καλά τι πάει να πει χάνουμε δέντρα από μία εμμονή ενός δημάρχου που φαίνεται ωστόσο, πως μέχρι την τελευταία του μέρα ήθελε να ταλαιπωρεί τους πολίτες της πόλης.

Τα σχόλια που διαβάζουμε πάντως, μιλάνε για… “εκδίκηση” του κ. Ζέρβα που δεν του χάρισαν οι θεσσαλονικείς την επόμενη πενταετία για να “μεγαλουργήσει”, όπως πιστεύει εκείνος και το επιτελείο του. Ποιος ξέρει αν ισχύει κάτι τέτοιο… άλλωστε τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν θα έλεγε κάποιος με καλή πρόθεση. Είναι όμως έτσι;

Δε γνωρίζω για τις δικές σας γειτονιές – ίσως εκεί εσείς να περπατάτε εν μέσω ανθισμένων κήπων – εγώ πάντως, στην Χαριλάου θα μπορούσα να μιλάω για καιρό για όλα που (δεν) έκανε ποτέ ο, προηγούμενος πλέον, δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, είτε από αδιαφορία είτε από έλλειψη ικανότητας να διαχειριστεί τελικά όσα του ανατέθηκαν.

Έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπος με την ασχήμια μίας περιοχής που ζουν χιλιάδες άνθρωποι, που καθημερινά περπατούν στα στενά της, με μεγάλη αγορά, με γήπεδο και πάρκα. Μίας περιοχής που θα μπορούσε να έχει “ανθίσει”, μαζί με άλλες γειτονιές αυτής της πόλης που αγνοήθηκαν πλήρως τα τελευταία χρόνια.

Περνάω καθημερινά, από τις 18 Νοεμβρίου από το παρακάτω πεζοδρόμιο. Είναι ένα μικρό κομμάτι πεζοδρομίου, που βέβαια ποτέ δεν αξιοποιήθηκε σωστά, όπου από εκείνο το πρωινό που η πόλη έκανε απολογισμό για τις απώλειες του αέρα, ένα μεγάλο δέντρο έπεσε πάνω σε δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα που βρισκόταν δίπλα του. Το δέντρο δυστυχώς δεν συντηρήθηκε ποτέ και ήταν αναμενόμενο, πως κάποια στιγμή θα τσακίσει. Κι έτσι έγινε, σηκώνοντας μάλιστα και το τσιμέντο, χωρίζοντας το πέρασμα στα δύο.

Θυμάμαι μάλιστα, πως εκείνη τη μέρα, πολλές ώρες μετά ήρθαν να μαζέψουν το δέντρο, το οποίο είχε κλείσει και τον δρόμο της Δανιόλου – πίσω από το κτίριο της Αλυσίδας – χωρίς να το θεωρεί κάποιος απαραίτητο… Από την άλλη, η κατανόηση απαιτεί και να μπαίνουμε στα “παπούτσια του άλλου” και έμοιαζε λογικό πως με τόσα δέντρα που έπεσαν εκείνη τη μέρα, θα υπήρχε μία καθυστέρηση.

Όμως, φτάνοντας στην πρώτη μέρα του νέου χρόνου, να βλέπουμε το πεζοδρόμιο να παραμένει χωρισμένο στα δύο, με το τσιμέντο σηκωμένο και την τρύπα της ρίζας του δέντρου να παραμένει εκεί, αποκαλύπτοντας καθημερινά την αναλγησία ενός ολόκληρου μηχανισμού, δείχνει δυστυχώς πως κανείς δεν θέλει να ενδιαφερθεί για εμάς.

Κανείς δεν νοιάζεται αν από το πεζοδρόμιο αυτό δεν μπορεί να περάσει πλέον κάποιος συμπολίτης μας με αμαξίδιο (θα μου πεις, δεν είναι μόνο εκεί και δεν είναι μόνο για έναν μήνα), δεν νοιάζεται που δεν μπορεί να περάσει κάποιο καρότσι με μωρό, δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής κάποιος ηλικιωμένος που θα περπατήσει εκεί, αλλά δεν νιώθω ασφαλής ούτε εγώ να περπατήσω σε ένα σημείο μάλιστα, που ο ίδιος δήμαρχος έσβησε τον κεντρικό φωτισμό λίγο καιρό νωρίτερα, τοποθετώντας ηλιακά φώτα που χάλασαν σε διάστημα ενός μήνα, κάνοντας το σπασμένο πεζοδρόμιο “παγίδα” ανυποψίαστων περαστικών.

Μετρήστε μέρες λοιπόν, από τις 18 Νοεμβρίου μέχρι σήμερα και αναλογιστείτε πόσα άλλα τέτοια σημεία έχετε προσπεράσει στις δικές σας γειτονιές. Είναι μεγάλο το έργο που θα πρέπει να παραλάβει ο Στέλιος Αγγελούδης, ελπίζοντας όλοι πως θα δούμε μία καλύτερη Θεσσαλονίκη σύντομα. Δε ξέρω αν υπάρχει περίοδος προσαρμογής, ωστόσο επειδή για καιρό προσαρμοστήκαμε όλοι στην ασχήμια, δεν  υπάρχει πια υπομονή.  Καλή χρονιά!