Ξυπνάς μέσα μου το party animal!

Λέξεις-εικόνες-βίντεο: Κύα Τζήμου

Το είχα καιρό στο μυαλό μου, έχοντας από τη μια μεριά κουλτουριάρηδες φίλους να τον χαρακτηρίζουν “υποκουλτούρα” και άλλους (εκ των οποίων και αρκετοί κουλτουριάρηδες) να έχουν ξεφαντώσει ήδη μαζί του πάνω από μια φορά. Δε συνηθίζω να βάζω ταμπέλες στη διασκέδαση. Εκείνο που με νοιάζει είναι να δω κάτι αυθεντικό, πηγαίο και να περάσω καλά.

Στην Μπαρμπαρέλα βρέθηκα για πρώτη φορά -τα ελληνάδικα δεν είναι του γούστου μου- και στο υπόγειο του παλιού κινηματογράφου Ιφιγένεια είχα να κατέβω από την εποχή που έπαιζε την “Αυτοκρατορία των Αισθήσεων” (νομίζω). Το ντεκόρ αναμενόμενα μπαρόκ με πινελιές 70ς, που περισσότερο τις υπονοούσες παρά τις έβλεπες ανάμεσα στο πλήθος που δεν άφηνε ούτε χαραμάδα κενού χώρου. Ήρωες τα νεαρά παιδιά που κατάφερναν να σερβίρουν διασχίζοντας τον κόσμο σε μια νοητή γραμμή που προφανώς είχαν καταγράψει στο μυαλό τους ως το μόνο προσβάσιμο μονοπάτι στην ανθρώπινη ζούγκλα. Στη σκηνή δέσποζε υπερυψωμένη μια μεγάλη οθόνη που λίγο μετά τις 12 άρχισε να μεταδίδει ρετρό σκηνές από παλιές ταινίες 60ς με κολεγιόπαιδα να χορεύουν τουίστ. Και την ίδια στιγμή έσκασαν τα “όργανα”. Οι Playmates, η συνοδευτική μπάντα του Τόνι Σφήνου, είναι ολοφάνερο ότι δεν τηρεί κανένα κώδικα στο φιζίκ, αλλά κρατά κοινό εδυματολογικό κώδικα που στην περίπτωση ήταν μπλουζάκια λευκά φτιαγμένα από τα σεμεδάκια της γιαγιάς. Και μετά ξεκίνησε το πρόγραμμα. Με Ολύμπιανς και Τουρνά φυσικά. Στην οθόνη χόρεψε τουίστ η Αλίκη, ροκ ‘ν ρολ η Γώγου με τον Τζανετάκο και ο Βουτσάς με τη Χλόη, το κρέιζι γκερλ, η Ζωίτσα και εννοείται ο Σειληνός. Από τους Ολύμπιανς στους Beatles, από τους The Monkeys στους Abba και από τους The Charms στους Doors και την Πάτι Σμιθ, το πρόγραμμα ήρθε και έδεσε επιβάλλοντας σε όλους χορευτικό mood, ενώ η Αρλίν, η Λόλα και οι Playmates έφεραν τα 60’ς και τα 70’ς στη σκηνή σα να μην πέρασε μια μέρα.

O King Τόνι “έσκασε” λίγο μετά πάνω σε θρόνο φυσικά, που πέρασε ανάμεσα στο πλήθος υποβασταζόμενος από τέσσερις και κατέβηκε στη σκηνή κύριος και κατά τα φαινόμενα έτοιμος για όλα. Τα σκετσάκια που ακολούθησαν ήταν ολοφάνερα αυτοσχεδιαστικά, με καλές και κακές στιγμές, αλλά ποιος νοιάστηκε. Ο Τόνι δεν κάνει πρόγραμμα στην Μπαρμπαρέλα, κάνει πάρτι. Πάρτι από αυτά που εμείς οι παλιότεροι ζήσαμε αμέτρητα. Τότε που πάρτι σήμαινε αποκλειστικά χορός και οι μόνες στιγμές ξεκούρασης ήταν το πολυαναμενόμενο μπλουζ. Ο Τόνις και οι playmates έπαιξαν και μπλουζ (με ολοφάνερα σατιρική διάθεση φυσικά) και έκαναν ένα σόου που δεν προλάβε να κάνει κοιλιά (παρόλο που κινδύνεψε μερικές φορές).

Ο Τόνις Σφήνος δεν προσπάθεί να παραστήσει τίποτα, δεν είναι δήθεν, δεν το παίζει σταρ και μας έκανε και γελάσαμε πραγματικά με ένα φιλμάκι όπου σατίριζε τον Τζέιμς Μποντ, αλλά και όταν αφέθηκε να μεταφερθεί από χέρι σε χέρι κάνοντας μια εναέρια βόλτα εκτός σκηνής. Το πραγματικά ξεκαρδιστικό κλου της βραδιάς ήταν οι Playmates, που συστήθηκαν σατιρίζοντας εαυτούς σε μια παρουσίαση που συνόδευε η φωνή της Μαρίας Μπεκατώρου.

Ο Τόνις θα μπορούσε να είναι ο πλακατζής φίλος σου, η ψυχή του πάρτι που οργανώνεις και περνάς πραγματικά καλά μαζί του. Μην παραξενευτείς που θα βρεθείς να χορεύεις με τον διπλανό σου που δεν τον ήξερες μέχρι πριν 5 λεπτά …σε πάρτι βρίσκεσαι. Και δεν σταματάς να χορεύεις παρά τη στιγμή που φτάνεις στα μισά της σκάλας φεύγοντας λίγο πριν τα ξημερώματα (ε και λίγο μετά ίσως, στην άσφαλτο της νυχτερινής Βασιλέως Ηρακλείου)

Θα ξαναπάω, δεν το λέω για πλάκα. Ποιος μπορεί να πει όχι σε ένα επιτυχημένο πάρτι. Όχι δεν θα το πω νοσταλγικό… Η πλειοψηφία του κόσμου ήταν νέοι που καμιά ανάμνηση δεν είχαν από ατμόσφαιρα 60’ς και 70’ς. Η μουσική εκείνων των δεκαετιών δεν χρειάζεται αναμνήσεις για να αγαπηθεί και να ξαναγαπηθεί, να ακουστεί αυθεντική αλλά και να γνωρίσει δεκάδες σύγχρονες διασκευές. Γιατί υπό του ήχους της στήθηκαν τα πρώτα πάρτι. Και τα πάρτι δεν θα πεθάνουν ποτέ. Όσο κι αν καούμε στο διαδίκτυο, στο facebook και στις εικονικές συναντήσεις.

Συμβουλή: Αν δεν χορεύεις, μην πας. Αν πας με μεγάλη παρέα κλείσε από νωρίς γιατί κινδυνεύεις να μη χωρέσεις.