Ξυπνήστεεεεε…

Σήμερα ξύπνησα με ένα τρομερό σφίξιμο στο στομάχι… Καιρό το νιώθω… Δεν ξέρω πώς να το αποτυπώσω με λόγια… Ένα απέραντο ρίγος, ένα ηφαίστειο που θέλει να εκραγεί και όμως περιμένει…

Τι περιμένει; Πόσο ακόμα θα περιμένει; Γιατί δεν είναι έξω να φωνάξει; Τι όμως να πρωτοβροντοφωνάξει;

«Ντροπή σου.. Είσαι και εσύ συνένοχος με τη σιωπή σου….. Συνένοχος… τ’ ακούς;», φωνάζει η συνείδηση.

Δικαιολογίες δεν υπάρχουν για κανέναν μας πια… Στέρεψαν.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι τρέχοντας για την δουλειά. Ναι, ευτυχώς έχω ακόμα δουλειά… Μπαίνω στο ασανσέρ. Από τον 4ο όροφο μέχρι το ισόγειο ο χρόνος μοιάζει να κυλάει σε fast forward… Όλη η πορεία της χώρας μας τα τελευταία 30 χρόνια…Τόσο απλά. Σε 1 λεπτό, 30 χρόνια…

Μια χώρα που πήγαινε με τον αυτόματο στον γκρεμό, αλλά κανένας δεν νοιαζόταν. Γιατί άλλωστε να νοιαστεί;

Γεμίσαμε τόσα χρόνια με «έξυπνους» που έκλεβαν το κράτος που τους έκλεβε. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Και όχι μόνο αυτό. Ψεύτικα εικονικά πρότυπα. Καυχιόντουσαν κιόλας…! Όλοι… Όλοι οι «κλέφτες» και τα «μηδενικά»! Πώς να πας έτσι μπροστά;

Ξεφτίλα! Ντροπή τους… Ντροπή μας.

Κανείς δεν καταλάβαινε ότι όλη αυτή η αλυσίδα θα ξαναγύριζε πίσω μπούμερανγκ… Δεν μπορούσε να πάει έτσι μπροστά το καΐκι αδέρφιαααα. Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις ότι μια κοινωνία σαπισμένη, διεφθαρμένη, χωρίς φωνή οδηγείται στην αποσύνθεση.

Ο Γολγοθάς ξεκίνησε. Όλη η χώρα σ’ ένα τούνελ δίχως φως. Μια κοινωνία ευνουχισμένων παρατηρητών… Άβουλα όντα… Αντίδραση; Ακόμα καμία… Βράζει μέσα μας… Τι περιμένουμε; Γιατί επιτέλους δε διεκδικούμε κάτι;

Η τιμωρία μας απλή. Ανεργία, εξαθλίωση και αβέβαιο μ έ λ λ ο ν; Τρομάζω να το ξεστομίσω… Υπάρχει και τέτοιο;

Τρελαίνομαι…Τρελαίνομαι με την ανεκτικότητά μου τόσο καιρό. Τρελαίνομαι που ενώ ήξερα, άκουγα, έβλεπα δεν έκανα κάτι…ήξερα…

Κοντοστέκομαι στο φανάρι. Χαμογελάω από ικανοποίηση. Φεύγει σιγά σιγά ο κόμπος. Είναι «μαγικό», το ένιωσα, ναι το ένιωσα… Για να λύσεις ένα πρόβλημα, λένε, ότι πρέπει πρώτα να το νιώσεις… Και εγώ το ένιωσα… Δεν θα είμαι πια ο ίδιος… Υπάρχει ακόμα χρόνος… Θα το παλέψω στο μικρόκοσμο που ζω… Αυτό μπορώ να κάνω και αυτό θα πράξω…

Έχω φτάσει ήδη στο αυτοκίνητο για να πάω στην Δουλειά. 1000 σκέψεις μέσα σε 10 λεπτά…

Μπαίνω με μια υπόσχεση στο αμάξι… Μια υπόσχεση στο εαυτό μου, στο Γιώργο. Θέλω το μέλλον μου πίσω και θα παλέψω γι’ αυτό…

Το ξυπνητήρι χτυπάει ασταμάτητα… Άραγε, ξύπνησα από το λήθαργο ή ήταν απλά ένα όνειρο…?

*** Χιλιάδες «τρελοί» Ισπανοί διαδηλώνουν ειρηνικά στις πόλεις όλης της χώρας για τη διαφθορά των πολιτικών και την οικονομική κρίση… Εμείς, τι περιμένουμε;