Ο υφέρπων φασισμός

Χρειάστηκαν δυόμιση σειρές στο fb. 27 λέξεις όλες και όλες για να διατυπωθεί ένα από τα πιο χυδαία πράγματα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια στο δημόσιο λόγο, γιατί τα social media είναι δημόσιος λόγος πια.

Η επιτομή του φασισμού της καθημερινότητας, ένα μοναδικό δείγμα φτήνιας, ρατσισμού, απαξίωσης, ελεεινής αντίληψης της ανωτερότητας που κουβαλούν κάποιοι. Που έμαθαν πως ο κόσμος χωρίζεται από τη μέρα που γεννιόμαστε σε κείνους που τους ανήκουν όλα και σε κείνους που οφείλουν να τους υπηρετούν.

Πως η ζωή, μόνο ως δύο ταχυτήτων κούρσα μπορεί να υπάρχει. Πως σαφώς και δεν είναι οι άνθρωποι ίσοι και αυτό πρέπει να γίνεται κατανοητό με κάθε ευκαιρία. Να υπενθυμίζεται.

Μια μεταμοντέρνα Τασώ Καββαδία σε παλιά ασπρόμαυρη ταινία αυτό το σκουπίδι που συντονίζε μέχρι σήμερα τα ζητήματα ετεροδημοτών της Νέας Δημοκρατίας, τόλμησε να μιλήσει έτσι για μια γυναίκα που μαρτύρησε γιατί υπερασπίστηκε τα δικαιώματα της ως εργαζόμενος και ως άνθρωπος.

Διανοήθηκε να την τοποθετήσει εκεί που ο ίδιος και οι όμοιοι του πιστεύουν ότι αξίζει να βρίσκεται. Γιατί δεν είναι μόνος. Η αντίληψη του είναι μια αντίληψη που δυστυχώς κυριαρχεί ακόμα σε όλους εκείνους που μιλούν για ”ψυκτικούς από το Περιστέρι”, σε κλεφτρόνια από το Δεντροπόταμο, σε παιδιά που μεγαλώνουν για να βρουν μπροστά τους μονάχα τείχη.

Άνθρωποι σαν τον Κώστα Στεφανίδη υπάρχουν δυστυχώς χιλιάδες και με κάθε ευκαιρία εκδηλώνονται. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Το ζήτημα είναι πως ξεβρακώνεις αυτόν και όσους έκαναν λάικ, έβαλαν καρδούλες και γελάκια, σχολίασαν επικροτώντας πριν κατέβει το ποστ. Και πριν ευτυχώς ο αρχηγός της Ν.Δ, προς τιμήν του τον διαγράψει με τη φράση ”Ανάλογες εκφράσεις και συμπεριφορές δεν έχουν καμία θέση στην Παράταξή μας”.