Υψώνοντας το μπόι της ανθρωπότητας

Λέξεις: Κώστας Γούσης

Στην Ιταλία σήμερα τα συνδικάτα βάσης έχουν προκηρύξει απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με συγκεντρώσεις σε πάνω από 80 πόλεις. Με πρόταγμα «Να μπλοκάρουμε τα πάντα» απαιτούν τον τερματισμό της γενοκτονίας στη Γάζα και στηρίζουν το στόλο Global Sumud Flotilla.

Με 39 πλοία να έχουν ήδη ξεκινήσει από Ιταλία, ο διεθνής στόλος σύντομα θα συναντηθεί με τα πλοία από Ελλάδα και όλοι μαζί θα επιχειρήσουν να σπάσουν τον παράνομο αποκλεισμό και να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια. Μια εμβληματική διεθνής αποστολή που έχει ήδη αντιμετωπίσει στοχοποίηση, απειλές, επιθέσεις με drones και χίλιες δύο οργανωτικές δυσκολίες. Αλλά προχωράει με πείσμα και επιμονή κάνοντας ξανά τη Μεσόγειο θάλασσα αλληλεγγύης των λαών.

Κάθε μέρα, κι αυτό το λέω και αυτοκριτικά, πρέπει να αναμετριόμαστε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο για το τι κάναμε, τι δεν κάναμε και τι πρέπει να κάνουμε για να συμβάλουμε να σταματήσει το έγκλημα των εγκλημάτων. Και απ’ αυτή την άποψη, έχω απεριόριστο σεβασμό στους χιλιάδες ανθρώπους από όλες τις ηπείρους που με υποδειγματική αυταπάρνηση δουλέψανε 24/7 όλο το καλοκαίρι για να γίνει πράξη το Global Sumud Flotilla.

Και πάνω απ’ όλα απεριόριστο σεβασμό στα πληρώματα των πλοίων που έμπρακτα και ενσώματα θα εκπροσωπήσουν την αλληλεγγύη εκατομμυρίων στο λαό της Παλαιστίνης. Είναι τιμή για όλο το κίνημα στην Ελλάδα που συμμετέχει ελληνική αποστολή με τα πλοία «Οξυγόνο», «Παύλος Φύσσας», «Βαγγέλης Πισσίας» και «Ahed Tamimi». Κι ανάμεσα στα πληρώματα στενοί μας αδελφικοί φίλοι και φίλες που στρατευθήκαμε μαζί απ’ τα μικράτα μας. Αέρα στα πανιά σας σύντροφοι και συντρόφισσες. Είστε μια διαρκής υπενθύμιση των καθημερινών μας καθηκόντων για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Στο δρόμο που χάραξε η Ιταλία, με απεργίες, ξεσηκωμό και ό,τι χρειαστεί.

Ακολουθούν τα κείμενα του Κώστα και του Πάρη για τη συμμετοχή τους στο διεθνή στόλο Global Sumud Flotilla.

Από Κώστας Φουρίκος

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να έρθει»

Πάμπλο Νερούδα

Ονομάζομαι Κώστας Φουρίκος και είμαι μέλος του Global Sumud Flotilla και της ελληνικής αποστολής που πλέει για να σπάσει τον παράνομο αποκλεισμό του Ισραήλ στη Γάζα.

Γράφω αυτό το κείμενο για να εξηγήσω τους λόγους που μαζί με συντρόφους και συντρόφισσες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες βρίσκομαι πάνω στο ιστιοφόρο που ονομάσαμε “Παύλος Φύσσας”, προς τιμήν αυτού, που πριν από 12 χρόνια έβαλε το σώμα του μπροστά σε ένα συρφετό νεοναζί δολοφόνων.

Υπάρχουν στιγμές που όλα όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα, θετικά ή αρνητικά, αποτελεσματικά ή άσκοπα, συμπυκνώνονται σε μια απόφαση, σε μία επιλογή που νιώθεις ότι μπορεί να πάει τα πράγματα, τους σκοπούς και τα οράματα που συμμερίζεσαι ένα βήμα παρακάτω. Σε αυτή τη θέση πιστεύω ότι έχουμε βρεθεί, όλοι όσοι και όλες όσες ανεβήκαμε στα πλοία που θα προσπαθήσουν να προσεγγίσουν την μαρτυρική γη της Παλαιστίνης.

Η απόφαση μας αυτή παρά τους κινδύνους και την ευθύνη που τη συνοδεύει δεν θα πρέπει να θεωρείται ούτε λίγο “ηρωική”. Ήρωες και ηρωίδες είναι μόνο αυτοί: οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες που προσπαθούν καθημερινά, “απλά” να επιβιώσουν, στην επίγεια κόλαση που έχει μετατρέψει τον τόπο τους η σιωνιστική οντότητα. Οι δημοσιογράφοι που πεθαίνουν την ώρα του ρεπορτάζ. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές που δολοφονούνται, ενώ προσπαθούν να σώσουν ανθρώπινες ζωές. Οι μαχητές της αντίστασης που δίνουν άνιση μάχη με τον κατακτητή δολοφόνο. Τα παιδιά που, πριν ακόμη καταλάβουν καλά καλά τον κόσμο, βρίσκονται αντιμέτωπα με το χειρότερο δυνατό του πρόσωπο.

Η δική μας απόφαση είναι απλά μια επιλογή, μια υπόσχεση που δώσαμε εδώ και καιρό, όντας ενεργοί στο φιλοπαλαιστινιακό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Μια απόφαση που βασίζεται στην πεποίθηση, ότι σε τέτοιες στιγμές συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου, υπάρχουν δυναμικές ενέργειες -με συμβολικά και μη χαρακτηριστικά- που μπορούν να κινητοποιήσουν δυνάμεις, να επιταχύνουν εξελίξεις, να αποκαλύψουν πλευρές της πραγματικότητας και να πυροδοτήσουν εκρήξεις εντός των κοινωνιών και των κινημάτων, που είναι αυτές που μπορούν -σε τελική ανάλυση- να δώσουν τις λύσεις.

Σε αυτή τη βάση, η προσπάθεια μεταφοράς συμβολικής ανθρωπιστικής βοήθειας στον λαό της Παλαιστίνης δια θαλάσσης (του μόνου αδιαμεσολάβητου -από τρίτα κράτη- δρόμου που μπλοκάρει παράνομα το Ισραήλ), επιχειρεί να αναδείξει τον γενοκτονικό χαρακτήρα των ενεργειών της σιωνιστικής οντότητας που πέραν των στρατιωτικών μέσων που καταστρέφουν ολοκληρωτικά την Γάζα, επιβάλλει το λιμό στους ανθρώπους της. Επιχειρεί, ακόμη, να αποκαλύψει και να αμφισβητήσει έμπρακτα το “δικαίωμα” των σιωνιστών να αποκόπτουν τη Γάζα από τον υπόλοιπο κόσμο, μετατρέποντας την αρχικά σε φυλακή και εν συνεχεία σε νεκροταφείο. Επιχειρεί, τέλος, να αποκαλύψει τη συνενοχή κρατών και διεθνών οργανισμών που δεν κάνουν το παραμικρό – έστω αυτό που επιχειρεί να κάνει μια χούφτα ακτιβιστών- για να αποτραπεί αυτή η ιστορική ανθρωπιστική καταστροφή.

Σε αυτή τη βάση και θεωρώντας τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού αναπόσπαστο κομμάτι του διεθνούς αγώνα ενάντια στην καταπίεση, τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό, πιστεύω ότι η Παλαιστίνη αποτελεί ένα από τα τελευταία οχυρά αντιστασης και αξιοπρέπειας του κόσμου μας, απέναντι στην διαστροφική αλαζονεία και τον κυνισμό των ισχυρών της εποχής μας. Ένα οχυρό που, αν επιβιώσει, μπορεί να μετατραπεί σε ορμητήριο αντεπίθεσης.

Αυτές είναι -περίπου- οι σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ (και άλλες τόσες), οι οποίες με συντροφεύουν αυτές τις μέρες πάνω στο “Παύλος Φύσσας”, που θα επιχειρήσει να διασχίσει τη Μεσόγειο οσονούπω.

Παρέα με το “Οξυγόνο”, που μας θυμίζει εδώ και δυόμισι χρόνια γιατί “τα τρένα μας φέρνουν δάκρυα”. Που μας υπενθυμίζει τους ανθρώπους της τάξης μας, που δεν μπόρεσαν να ανασάνουν από τη Μινεάπολη μέχρι την Πύλο. Παρέα με το “Βαγγέλης Πισσίας”, που μας θυμίζει ότι η ιστορία των κινημάτων είναι ένα κόκκινο νήμα που δένει διαφορετικούς ανθρώπους και εποχές και ότι το εγχείρημα μας πατάει πάνω σε προσπάθειες και θυσίες κατά πολύ πρωθύστερες. Παρέα με το “Αχεντ Ταμίμι”, που μας θυμίζει τους καθημερινούς μικρούς ήρωες που δίνουν τη μάχη με τον σιωνιστή κατακτητή και άλλα δύο πλοία που συμπληρώνουν την ελληνική νηοπομπή που θα ενωθεί με τα πλοία από Ισπανία, Τυνησία και Ιταλία.

Σε όλους τους ανθρώπους μας, τις οικογένειες, τους φίλους και τους συντρόφους μας που αγωνιούν για το εγχείρημα μας, η παράκληση είναι απλή και συγκεκριμένη: κάντε ότι σας αναλογεί για να γίνετε κομμάτι της συλλογικής προσπάθειας. Γίνετε κομμάτι του στόλου μας. Γίνετε η φωνή του. Δώστε ορατότητα στους σκοπούς του και προπάντων δώστε ορατότητα στον αγώνα της Παλαιστίνης. Αυτή είναι η μόνη και η μεγαλύτερη εγγύηση για τη δική μας ασφάλεια, αλλά και για την ελπίδα που αναμένουν στωικά οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες από τον έξω κόσμο.

Όπως έλεγε ολόσωστα και ένας από αυτούς που μας κοιτάνε πλέον από ψηλά: “Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος”.

Μήλος, 19/09/2025

Από Πάρις Λαυτσής

Υπάρχει ένα αφρικανικό λαϊκό παραμύθι που λέει πως κάποτε ξέσπασε μια μεγάλη φωτιά στο δάσος. Όλα τα ζώα παρακολουθούσαν ανήμπορα. Όλα εκτός από ένα κολιμπρί. Το μικροσκοπικό πουλί πετούσε αδιάκοπα στη λίμνη, γέμιζε το ράμφος του με νερό και το άδειαζε πάνω στη φωτιά, ξανά και ξανά. Μέχρι που κάποια στιγμή του φώναξε ο ελέφαντας: «Μα δεν βλέπεις ότι είναι μάταιο αυτό που κάνεις; Δεν πρόκειται να σβήσει η φωτιά». Και το κολιμπρί απάντησε: «Εγώ κάνω αυτό που μου αναλογεί».

Ονομάζομαι Πάρις Λαυτσής και είμαι μέλος της ελληνικής αποστολής στον Διεθνή Στόλο Ṣumūd, που μαζί με 50 πλοία και εκατοντάδες ακτιβιστές από 47 χώρες θα κάνει αυτό που της αναλογεί: θα δράσει εκεί που αποτυγχάνουν οι δυτικές κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί. Θα επιδιώξει να σπάσει τον παράνομο αποκλεισμό που έχει επιβάλει το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ στη Γάζα, να ανοίξει έναν θαλάσσιο διάδρομο ανθρωπιστικής βοήθειας και ελπίδας στη Μεσόγειο, και να αναδείξει την υποκρισία και τη συνενοχή των δυτικών κρατών στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.

Η λέξη ṣumūd (صمود) στα αραβικά σημαίνει κυριολεκτικά «αντοχή», «επιμονή», «σταθερότητα». Στην Παλαιστίνη σημαίνει να στέκεσαι ακλόνητος απέναντι στις δυσκολίες. Είναι η ήσυχη δύναμη της γης: το να ριζώνεις γερά στο έδαφος σαν ελιά. Δεν είναι μόνο παθητική υπομονή. Είναι μια ενεργητική επιμονή: το να συνεχίζεις να ζεις, να καλλιεργείς, να μεγαλώνεις παιδιά, να χτίζεις σπίτια, παρότι όλα γύρω σου σε δοκιμάζουν.

Συμμετέχω στην αποστολή μαζί με αγαπημένους φίλους, συντρόφους και συντρόφισσες, γιατί πιστεύω βαθιά στη δύναμη των απλών ανθρώπων να αλλάζουν την ιστορία. Δεν αναφέρομαι φυσικά στα πληρώματα των πλοίων, αλλά στον περήφανο Παλαιστινιακό λαό που επιμένει και αντιστέκεται μέσα σε συνθήκες καταστροφής και λιμού. Ṣumūd.

Αυτή η αποστολή, άλλωστε, δεν φιλοδοξεί να σώσει την Παλαιστίνη. Δεν είναι μόνο ότι η ανθρωπιστική βοήθεια που κουβαλάμε στα μικρά ιστιοπλοϊκά μας είναι συμβολική. Είναι ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει το ανάποδο: είναι η Παλαιστίνη που μας σώζει κάθε μέρα με το παράδειγμα του ανυποχώρητου αγώνα της απέναντι στα αποικιοκρατικά σχέδια. Που υπερασπίζεται το δικαίωμα σε μια ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Που εμπνέει αντιστάσεις σε όλο τον κόσμο. Που μας θυμίζει τη βαθιά μας σχέση με τη γη. Που ανθίζει μέσα από κοινότητες αλληλεγγύης, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τη αξία των ανθρώπινων δεσμών. Που μας διδάσκει τι θα πει επιμονή. Ṣumūd.

Γράφω μέσα από το πλοίο που ονομάσαμε «Παύλος Φύσσας», προς τιμήν του ανθρώπου-σύμβολο της γενιάς μας που ένα βράδυ του Σεπτέμβρη, πριν από 12 χρόνια, έβαλε το σώμα του μπροστά στους μαχαιροβγάλτες νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Διαβάζω τα λόγια της Μάγδας πριν λίγες μέρες στη σκηνή της μεγάλης συναυλίας στα Λιπάσματα, της μάνας όλων μας. Τα δάκρυα γίνονται δύναμη που νικάει τον φόβο:

«Παύλο μου, λουλούδι που δε μαραίνεσαι, κύμα που σπας βράχους, θα περιμένω και σήμερα να γυρίσεις στην πόρτα το κλειδί. Θα κοιτάξω το σαλόνι, θα θέλω να σε ρωτήσω αν έφαγες, θα ψάξω να σε αγκαλιάσω. Παυλή μου, βροχή που λιώνεις τους πάγους στην καρδιά μου, είμαι ήρεμη γιατί ξέρω πως νιώθεις το πόσο σε λάτρεψα και σε λατρεύω. Ξέρω ότι σήμερα δε θα έρθεις γιατί ταξιδεύεις μαζί με τα αδέρφια σου και τους συντρόφους σου για να δώσεις ένα σήμα ζωής σε μία χώρα που βάλλεται από τους φασίστες, που σκοτώνεται. Οδεύεις προς τη Γάζα, ταξιδεύεις, είσαι μεσοπέλαγα».

Και κάπως έτσι ξέρουμε ότι, εκτός από τον Παύλο, κουβαλάμε μαζί μας και όλους τους ανθρώπους που δεν σιωπούν μπροστά στο μεγαλύτερο έγκλημα της εποχής μας, αλλά δεν χώρεσαν στα πλοία: τα αδέρφια μας στη στεριά, τους ανθρώπους μας στη Σύρο που άνοιξαν τις καρδιές και τα σπίτια τους, τους κατοίκους της Μήλου που μας αγκάλιασαν. Αυτούς που ήρθαν πριν από εμάς, και τα μικρά παιδιά που θα ακολουθήσουν. Δεν είμαστε παρά μια σταγόνα στον ωκεανό της ιστορίας. Μα, όπως έλεγε ο ποιητής, ερχόμαστε από πολύ μακριά και πηγαίνουμε πολύ μακριά. Μαζί με το «Οξυγόνο» που τόσο λείπει σε όλες τις πλευρές της Μεσογείου, το «Βαγγέλης Πισσίας» που χωρίς αυτόν το φιλοπαιστινιακό κίνημα στην Ελλάδα δεν θα ήταν ίδιο, το «Αχέντ Ταμίμι» που μας υπενθυμίζει ότι οι πραγματικοί ήρωες είναι τα παιδιά και οι καθημερινοί άνθρωποι στην Παλαιστίνη. Ṣumūd.

Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους μας, φίλους και συντρόφους που αγωνιούν και μας προσέχουν από τη στεριά, δεν ζητάμε παρά να συνεχίσετε να μιλάτε για την Παλαιστίνη. Να γίνετε η φωνή της αντίστασης. Κι έτσι θα είστε και φωνή του στόλου μας. Γιατί η ασφάλεια και η επιτυχία αυτής της αποστολής θα κριθεί από εσάς: από την ενεργοποίηση του κόσμου της αλληλεγγύης, των αντιπολεμικών οργανώσεων, των εργατικών συνδικάτων. Αυτό το αίσθημα συλλογικής αφοσίωσης και ανιδιοτέλειας είναι κάτι που η υποκινούμενη ψηφιακή ομάδα των μισαλλόδοξων σχολιαστών δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουν μόνοι πίσω από τις οθόνες τους.

Για εμάς, όμως, αυτή η συλλογική αφοσίωση είναι το καθήκον μας απέναντι στην ιστορία, το «ποτέ ξανά» που απαιτεί να γίνει πράξη, εδώ και τώρα.

Στεριά και θάλασσα, ένας αγώνας.

Όλα τα μάτια στη Γάζα.

Αδάμας Μήλου, 20 Σεπτεμβρίου 2025

*Ο Κώστας Γούσης γεννήθηκε στον Βόλο το 1986. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, με μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ. Το 2021 ολοκλήρωσε, με υποτροφία AHRC Techne, τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Ροεχάμπτον (University of Roehampton, London). Στη διατριβή του με θέμα το μεταναστευτικό ακτιβισμό στην Ελλάδα (2000-2015) αναδεικνύονται εμβληματικοί εργατικοί αγώνες, φεμινιστικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις για νομιμοποίηση, ιθαγένεια και δικαιοσύνη. Στο παρελθόν έχει εργαστεί ως μέλος των Επιτροπών Προσφυγών του Π.Δ. 114/2010 και ακολούθως στη Νομική Υπηρεσία του Κέντρου Υποστήριξης Νέων της ΑΡΣΙΣ στην Αθήνα παρέχοντας νομική συνδρομή και εκπροσώπηση σε αιτούντες διεθνή προστασία. Μετά την ολοκλήρωση της διατριβής του, εργάστηκε για τρία χρόνια στο Eteron – Ινστιτούτο για την Έρευνα και την Κοινωνική Αλλαγή, συντονίζοντας ερευνητικά προγράμματα για τη νέα γενιά, με σκοπό την καταγραφή και ανάλυση του πολιτικού και ιδεολογικού προφίλ των νέων, καθώς και τάσεων στο πεδίο της εργασίας, της συλλογικής δράσης και της εκλογικής συμπεριφοράς. Συμμετέχει στην Ερευνητική Ομάδα του έργου “Demo/Crisis – Researching Democracy & Crisis” (με χρηματοδότηση του ΕΛΙΔΕΚ και φορέα υλοποίησης το Πάντειο Πανεπιστήμιο) με σκοπό τη διερεύνηση της επίδρασης των Ευρωπαϊκών πολιτικών διαχείρισης της κρίσης στις στάσεις των πολιτών στην Ελλάδα αναφορικά με την νομιμοποίηση και τη λειτουργία των εθνικών δημοκρατικών θεσμών, καθώς και τις προσλήψεις και το βαθμό εμπλοκής τους με την πολιτική. Από το Μάιο του 2024 είναι μέλος της Διαχειριστικής Επιτροπής του Cost Action “Data Matters: Sociotechnical Challenges of European Migration and Borders Controls” (DATAMIG), διεθνούς προγράμματος για ανάπτυξη ερευνητικού δικτύου με συντονισμό από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει εργασίες σε συλλογικούς τόμους και διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά με το σύστημα των κριτών (Citizenship Studies, Radical Philosophy Review, Praksis, Dissonância: Critical Theory Journal κ.α.). Παράλληλα, συμμετέχει συστηματικά με ανακοινώσεις σε εργαστήρια και επιστημονικά συνέδρια και είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Διεθνούς Συνεδρίου “Historical Materialism Athens”.