Η Ζέτα Μακρυπούλια είναι χάλια ηθοποιός. Ναι, και μετά ξύπνησες
Μερικές σκέψεις πάνω στην παράσταση «Δον Ζουάν» του Μολιέρου.
Την περασμένη Παρασκευή, με τους περισσότερους Θεσσαλονικείς να έχουν φύγει από την πόλη εκμεταλλευόμενοι τον καλό καιρό του τριημέρου, βρέθηκα στο Θέατρο Δάσους για να παρακολουθήσω την παράσταση «Δον Ζουάν» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.
Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, η τυπική θεατρική παράδοση που θέλει το καλοκαίρι στα ανοιχτά θέατρα να ανεβαίνουν σχεδόν αποκλειστικά παραστάσεις του αρχαίου ελληνικού δράματος είναι μια επιλογή που με έχει κουράσει κι έτσι, πέρα από το δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Νίκος Κουρής – Μάκης Παπαδημητρίου), βρήκα την ευκαιρία να αφεθώ σε έναν πιο σύγχρονο λόγο, έστω και σε εκείνον του 17ου αιώνα.
Η παράσταση ήταν ακριβώς αυτό που υποσχόταν ότι θα είναι: ένα σχόλιο επάνω στη διαχρονική ανθρώπινη αλαζονεία αλλά και υποκρισία ταυτόχρονα, μέσα από μία καθόλου επιτηδευμένη ματιά (βοήθησε σε αυτό το αβίαστο ερμηνευτικό στιλ του Παπαδημητρίου ως Σγαναρέλ) με τον Νίκο Κουρή ως Δον Ζουάν να κινεί τα νήματα της ιστορίας. Φρέσκο και ψυχαγωγικό, ειλικρινές στη στόχευσή του.
Τρίτο όνομα στη «μαρκίζα» ήταν η Ζέτα Μακρυπούλια. Πολλοί θεατρόφιλοι, που η μύτη τους κοιτά ψηλά και αγναντεύει το υπερπέραν, είχαν ξεκινήσει εδώ και καιρό τους μορφασμούς στο άκουσμα του ονόματός της (μη, καλοί μου, θα γεράσετε πριν την ώρα σας). Και κάτι τέτοιες συμπεριφορές, από ανθρώπους που υποτίθεται ότι πηγαίνουν στο θέατρο για να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, είναι επιεικώς γελοίες και απαράδεκτες.
Η Μακρυπούλια ως Ελβίρα ήταν αξιοπρεπέστατη. Και δεν πρόκειται για επιλογή λέξης απλά και μόνο στο πλαίσιο μιας τυπικής ευγένειας. Υπήρξε 100% αυτό, αξιοπρεπής, πράγμα που δεν είναι συχνά δεδομένο ακόμη και από συναδέλφους της που θεωρούνται από τους κριτές των πάντων θαυματοποιοί της θεατρικής σκηνής της χώρας. Το στήσιμό της πάνω στη σκηνή, οι ανάσες της, η συναισθηματική της φόρτιση ως προδομένη σύντροφος. Λειτουργούσαν όλα ρολόι.
Χαζεύω στα blogs και τα gossip sites την «κόντρα» της πριν μερικά χρόνια με τον Χρήστο Λούλη. Είχε πει τότε ο ηθοποιός: «Έχω παίξει σε παραστάσεις και σίριαλ με ερασιτέχνες, με τεχνικούς που έκαναν μια σκηνή, με ένα παιδί και με ένα σκυλί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι ηθοποιοί;». Λίγο καιρό μετά, μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή, δήλωσε: «Δεν εκφράστηκα καλά. Με πήρε μια φόρα ενός ναρκισσιστικού παρορμητισμού, ότι ”είμαι παρορμητικός, και τα λέω”, και δεν έδωσα πολύ μεγάλη σημασία σε αυτό που ακριβώς εννοούσα». (Έστω και έμμεση) δημόσια συγγνώμη, τον τιμά η συμπεριφορά του.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να λατρεύει τους καλλιτέχνες που του κάνουν «κλικ» στην αισθητική του και να έχει ίσως και εμμονή με εκείνους που του κάθονται στο λαιμό, να το πούμε απλά και ξάστερα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να εξασκούμε την ανοχή μας και την ικανότητα να αφήνουμε για λίγο στην άκρη τις προκαταλήψεις μας και να κρίνουμε απλά και μόνο την ουσία κάθε φορά, εκτός χ, ψ, ω πλαισίου.
Και στην προκειμένη περίπτωση το μήνυμα ήρθε μέσα από τα λόγια του Μολιέρου, δια στόματος Δον Ζουάν. «Η υποκρισία είναι μια διαστροφή πολύ δημοφιλής». Ας μην της επιτρέπουμε να μας δηλητηριάζει χωρίς να φιλτράρουμε διαρκώς τις επιθέσεις της στο ψυχικό ανοσοποιητικό μας, χωρίς να στεκόμαστε συνέχεια απέναντί της. Αν διαφωνούμε με την εμπλοκή της κάθε Μακρυπούλια στα θεατρικά δρώμενα της χώρας τόσο ώστε να καταδικάζουμε άκριτα μια παράσταση πριν καν τη δούμε, τότε κάτι δεν πηγαίνει καλά με εμάς. Και εκεί δεν χωράνε υποκρισίες, θέλει άμεση διάγνωση και επίθεση στη ρίζα του προβλήματος. Όποιο κι αν είναι αυτό.
*Η παράσταση «Δον Ζουάν» επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στις 24 και 25 Αυγούστου, αυτή τη φορά στο Θέατρο Κήπου, εισιτήρια από 12 ευρώ
