Ζήσαμε μια νύχτα γεμάτη μαύρο βελούδο, με την μεγάλη Cécile McLorin Salvant
Χθες απολαύσαμε μία από τις σπουδαιότερες νέες φωνές του πλανήτη.
Εικόνες: Γιάννης Σιμητόπουλος
Για μένα η τζαζ είναι η πιο αγαπημένη μου μουσική στον κόσμο. Η μουσική που ανακάλυψα στην εφηβεία μου, μελέτησα στο πανεπιστήμιο, απέκτησα τους δίσκους της δουλεύοντας και δεν σταμάτησα να ακούω ποτέ. Μια μουσική που ποτέ δεν με κούρασε, που δεν βαρέθηκα που εξακολουθεί να με εκπλήσσει ακόμα. Όπως χθες το βράδυ στο λόφο της Σάνης που τολμά κάθε χρόνο και μας συστήνει σπουδαία ταλέντα. Που ανακάλυψα ξανά πως αυτή η μουσική μπορεί και τροφοδοτεί τον πλανήτη γη με σπουδαίες φωνές, γεννημένες για να λάμπουν στους αιώνες των αιώνων. Και η Cécile McLorin Salvant, είναι ακριβώς αυτή η στόφα φωνής.
Το τυπικό βιογραφικό της λέει για κείνην: Η Cecile πρωτοεμφανίστηκε το 2010 και από τότε η πορεία της ήταν ανοδική, αφού κέρδισε σε σύντομο χρονικό διάστημα 4 Downbeat Critics Poll, μία υποψηφιότητα και τρία Grammy και πολλές άλλες διακρίσεις τη μία μετά την άλλη. Γεννημένη στη Φλόριντα, ξεκίνησε κλασικές σπουδές πιάνου στα 4 της χρόνια, ενώ άρχισε να τραγουδάει στο Miami Choral Society από τα οκτώ. Νικήτρια του πρώτου βραβείου στο διεθνή διαγωνισμό τζαζ «Thelonious Monk», το 2010, κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ, «Cécile & the Jean-François Bonnel Paris Quintet», την ίδια χρονιά. Ξεκίνησε να σπούδασει πολιτικές επιστήμες στην Aix-en-Provence στην Γαλλία όπου ένοιωσε όπως λέει παράξενα με τα πλούσια παιδιά από τις Κάνες και την Νίκαια που ήθελαν να ακολουθήσουν καριέρα πολιιτκού. Τη φωνή της καθοδήγησε ο δάσκαλος Jean-Francois Bonnel.
Το δεύτερο άλμπουμ της, «Woman Child», κυκλοφόρησε το 2013 από τη Mack Avenue Records, λαμβάνοντας μια υποψηφιότητα Grammy το 2014 για το Best Jazz Vocal Album. Ένα χρόνο αργότερα θα κυκλοφορήσει το τρίτο της άλμπουμ, «For One to Love», αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους New York Times, The Guardian και Los Angeles Times. Μάλιστα, για το συγκεκριμένο άλμπουμ το 2016 κέρδισε βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Jazz Vocal Album, κατηγορία στην οποία διακρίθηκε και φέτος, με το βραβείο Grammy 2018 για το άλμπουμ «Dreams and Daggers».
Το 2017 το New Yorker ανέφερε σε άρθρο του για εκείνη ότι «Τέτοιος καλλιτέχνης βγαίνει μία ή δύο φορές σε κάθε γενιά» ενώ οι New York Times έγραψαν στο ξεκίνημα της ότι δεν αναλώνεται σε ανόητα φλερτ επί σκηνής και κρυάδες.
Κόρη Αϊτινού γιατρού και Αμερικάνας δασκάλας, μεγαλωμένη στο Μαϊάμι με κοσμοπολίτικες καταβολές, από τη Γουαδελούπη και την γαλλική κουλτούρα της Καραϊβικής, απολαμβάνει στα 28 της το μύθο που τόσο προσεκτικά έκτισε. Ακούγοντας χθες βράδυ αυτό το σπάνιο ηχόχρωμα της φωνής της μου ήρθαν στο νου όλες εκείνες οι μεγάλες κυρίες που με έκαναν να λατρέψω τη τζαζ. Άλλωστε και η ίδια όπως έχει πει δεν μεγάλωσε με τζαζ. Άλλα πράγματα κυρίως άκουγαν στο σπίτι της στην Καραϊβική: από αργεντίνικα μέχρι παραγουάνικα και ήχους από το Πράσινο Ακρωτήρι αλλά και R&B, hip hop, reggae, bluegrass, disco, Motown, classical music, fado and French chanson και φυσικά την τζαζ που την ανακάλυψε καλύτερα όπως λέει μελετώντας.
Με αναφορές σε μεγάλες φωνές από την Billie Holiday και την Bessie Smith έως την Carmen McRae, την Betty Carter και την Sarah Vaughan. Το παιχνίδισμα που θυμίζει τον ερωτικό υπαινιγμό της Billie είναι κυρίαρχο, όπως και το παιχνίδι με το κοινό που άλλοτε γίνεται επιδοκιμαστικό από σκηνής και άλλοτε ένα είδος επίπληξης όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση. Σαρκαστική στιγμές-στιγμές, ερωτική άλλες, κυρίαρχη κάθε στιγμή στη σκηνή. Με μια σπάνια θεατρικότητα ώρες ώρες, μεγάλες κορυφώσεις ή ψιθύρους ανάλογα με το λεπτό, το κομμάτι ή τις διαθέσεις του εξαιρετικού τρίο που τη συνοδεύει επί σκηνής. Ακροβατεί συχνά στις εμφανίσεις της από Burt Bacharach έως Irvin Berlin και από Aretha Franklin έως Barbra Streisand.
Επιλέγει επί τόπου τη σειρά των τραγουδιών της και πέρα από τις δικές της επιτυχίες δοκιμάζεται από τον Cole Porter έως τους Beatles. Και δοκιμάζει και τις δικές μας γνώσεις ερμηνεύοντας ένα τραγούδι από την κινηματογραφική πορεία της Judy Garland και την ερμηνεία του Troley Song.
Με ξυρισμένο κεφάλι και το χαρακτηριστικό λευκό γυαλί πεταλούδα που την χαρακτηρίζει πάντα, η ντίβα της νέας εποχής όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν τα media είναι ένα γλυκό κορίτσι κατ΄ιδίαν και ένας απλός άνθρωπος.
Οι ξένοι κριτικοί του ειδικού τύπου παραληρούν και της χαρίζουν δικαιολογημένα απλόχερα τα αστέρια τους και γενναιόδωρες λέξεις από το λεξιλόγιο τους. Λογικό, αφού παρά το εξαιρετικά νεαρό της ηλικίας της και τα λιγοστά χρόνια στην σκηνή μοιάζει ένα παλιό έμπειρο καλοδουλεμένο σκαρί που λάμπει. Κάθε της εμφάνιση είναι sold out.
Μην εκπλαγείτε αν συνεχίσει να κάνει κάθε χρόνο περίπατο στα βραβεία Grammy. Αυτή η σπάνια αισθητική ιδιοσυγκρασία που βγάζει στην σκηνή, αυτό το μοναδικό ηχόχρωμα και ταμπεραμέντο, η σπάνια ευαισθησία θα την κάνει τις επόμενες δεκαετίες μια διαχρονική βασίλισσα της τζαζ.
- *Εμφανίστηκε στην Χαλκιδική στο πλαίσιο του Sani Festival.
