Ζωές σε εξαθλίωση-πολυτελή γκέτο: αυταπάτες μπροστά στη βία που φουντώνει

Ήμουν στο θέατρο χθες βράδυ, βλέποντας το προφητικό ”Σε σας που με ακούτε” της Λούλας Αναγνωστάκη, στην εξαιρετική παράσταση του ΚΘΒΕ και κάπως κατά μια διαβολική σύμπτωση την ώρα που ένας από τους νεαρούς της ήρωες έλεγε την σπουδαία ατάκα ”Μας γέρασαν πρόωρα”, που συμπυκνώνει την απόγνωση μιας γενιάς, που δεν θυμάται τίποτε άλλο παρά μόνο κρίσεις, έρχεται στο κινητό μου ένα μήνυμα που μιλά για καταδρομική επίθεση χούλιγκαν στην ήσυχη γειτονιά των 40 Εκκλησιών. Τις τελευταίες νύχτες οπαδοί σταματούν περαστικούς πιτσιρικάδες στην περιοχή και τους τρομοκρατούν.

Δεν είναι η μοναδική είδηση τις τελευταίες μέρες σε μια φιλήσυχη γειτονιά. Στους Αμπελόκηπους δυο κορίτσια ξεμάλυσαν ένα άλλο μέσα στο δρόμο ανεβάζοντας το βίντεο στο ΤΙΚ ΤΟΚ, στην Αθήνα στον Άγιο Δημήτριο σε ένα εμπορικό κέντρο αντίπαλες συμμορίες τα έκαναν λαμπόγυαλο τραυματίζοντας η μία ομάδα την άλλη.

Πέρσι τέτοιο καιρό δουλεύαμε ένα μικρό ντοκιμαντέρ για τη βία, κυρίως των νέων ανθρώπων και τις αιτίες που τη γεννούν.

Από τότε βέβαια τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ. Η απόγνωση ήρθε να καθίσει σα μαύρο πέπλο πάνω στις γενιές που δεν θυμούνται ούτε μια μέρα χωρίς καταχνιά, από το 2008 και δώθε.

Ήρθε να προστεθεί μια ακόμα χρονιά περιφρόνησης των ονείρων τους, εμπαιγμού και αδιαφορίας για τις ζωές τους. Με αποκορύφωμα το έγκλημα των Τεμπών.

Καθώς το βιοτικό επίπεδο των νέων ανθρώπων (υγεία, παιδεία, ακρίβεια, μισθοί αστείοι, συνθήκες δουλειάς για τους νέους απαράδεκτες, έλλειψη ευκαιριών) διαρκώς χειροτερεύει, προς όφελος μιας ελίτ η οποία διευρύνει  ολοένα και περισσότερο τις αποστάσεις της από την πραγματικότητα, αρνούμενη να αντιληφθεί ότι η λύση στο θυμό και την επερχόμενη βία δεν είναι τα πολυτελή γκέτο που θα χτιστούν πίσω από φράχτες, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στο Μεξικό, τη Νότια Αφρική και αλλού, διότι δεν μπορείς να ζεις σε γιάλα για πάντα, κάποια στιγμή η σπίθα θα πυρπολήσει τον τεχνικό σου παράδεισο. Φράχτες παντού: Σε συγκροτήματα κατοικιών, σε παραλίες, σε εξοχές, στα σύνορα, να κρατούν τους ”ανεπιθύμητους” έξω από τη γιορτή και την καλοπέραση.

Και διαρκής κοροϊδία. Μακέτες, υποσχέσεις, αναβολές και σανοτάισμα.

Παρατηρώ εδώ και ένα δυο χρόνια ανθρώπους που γνωρίζω εύπορους να γίνονται φοβικοί, προειδοποιητικοί και πολλές φορές απειλητικοί απέναντι σε οτιδήποτε χτυπά καμπανάκι και περιγράφει αντικειμενικά αυτό που έρχεται. Και μαζί με τη δική τους φοβική αντίδραση η αναπαραγωγή στερεοτύπων αποπροσανατολισμού από υποτιθέμενους δημοσιογράφους πρόθυμους να υπηρετήσουν το αφήγημα. Φταίνε οι μετανάστες, οι τσιγγάνοι, οι ξένοι, οι φτωχοί. Αμύνονται άτσαλα δείχνοντας απέναντι. Κατηγορούν τους απελπισμένους, αντί να δουν τι τους απελπίζει. Εκτοξεύουν χαρακτηρισμούς: είναι τεμπέληδες, γιαλαντζί επαναστάτες, μίζεροι, γκρινιάρηδες, γεννημένοι εγκληματίες.

Θα συνιστούσα να διαβάσουν το προφητικό έργο της μεγάλης Λούλας Αναγνωστάκη όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι θα τους προστατέψουν οι φράχτες παντός είδους.

Μια κραυγή αγωνίας για τα κοινωνικά, πολιτικά και ατομικά αδιέξοδα που μαστίζουν τη σύγχρονη κοινωνία, ο φόβος απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων, η ανάδυση του νεοφασισμού στην Ευρώπη, αλλά και η προσωπική ανασφάλεια που επιφέρει η κοινωνική διαφθορά και παρακμή. Ότι ζούμε σήμερα. Αν τα δημοσκοπικά ποσοστά τρομάζουν η ίδια η πραγματικότητα που έρχεται, της τυφλής βίας που οπλίζεται από την απόγνωση θα είναι ο πραγματικός εφιάλτης.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι σε μια κατεστραμμένη χώρα, περιβαλλοντικά, οικιστικά, οικονομικά για τους πολλούς το μέλλον είναι κοινό για όλους.

ΥΓ: Χθες βράδυ που γυρνούσα από το θέατρο είδα στην Εγνατία τις μεγαλύτερες ουρές στις στάσεις που έχω δει ποτέ νέων παιδιών που απεγνωσμένα προσπαθούσαν να μπουν σε ένα λεωφορείο για να γυρίσουν στα λαϊκά προάστια. Μας γεράσατε πρόωρα… 

ΥΓ2. 13 άτομα  συνελήφθησαν μόλις χθες στη Θεσσαλονίκης για παράβαση του Νόμου περί ναρκωτικών.