Η αταλάντευτη εσωτερική ηρεμία του Πλιάτσικα

Είναι κάποιες συναντήσεις που σε ξεπερνούν, σε συνεπαίρνουν. Και δεν μπορείς παρά να μην είσαι αντικειμενικός, αλλά αθεράπευτα ρομαντικός με εκείνη την άγουρη εφηβική ματιά που τα εξωραΐζει και τα ξεπερνά όλα, δεν κάνει δεύτερες σκέψεις, υποκύπτει απλά και σχεδόν αντανακλαστικά και με την παρόρμηση μικρού παιδιού παραμένει γοητευμένη μέχρι το τέλος, πιστή στις επάλξεις, εκ των προτέρων συντεταγμένη σε μια συγκεκριμένη πορεία που ξεκινά από την εποχή των σχολικών της χρόνων. Είναι κι εκείνη η κοινή αναφορά στη δυτική όχθη που νιώθεις να παλεύεις λίγο περισσότερο για το αυτονόητο, η ασυναίσθητη ανάγκη  να αποδείξεις πιο γρήγορα ότι είσαι ένας ήρωας, ένας ωραίος πρίγκιπας.

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας περιοδεύει το φετινό καλοκαίρι συντροφιά με το ροκ της δυτικής όχθης. Με μια βαλίτσα τραγούδια από κείνα τα δικά του, της παλιάς παρέας των Πυξ Λαξ, του Μάνου Ξυδούς, τραγούδια πειραγμένα, αλλαγμένα, σαν τις διαχρονικές αγάπες που μοιάζουν να αντέχουν πιασμένες σε γερά σύρματα, απλωμένες στον ήλιο,  διάφανες και  διάτρητες από το φως το ήλιου. Με μια μπάντα νέων ανθρώπων. Μια μικρή ομερτά, μια ομήγυρη ταλαντούχων που απολαμβάνουν την κάθε στιγμή μαζί. Τον συνάντησα σε ένα παραθαλάσσιο καφέ στο Στόμιο, ναι στο Τσάγεζι του Παπάζογλου!, εκεί που συναντιούνται 4 πηγές νερού και τον ευχαριστήθηκα στη συναυλία που έδωσε στο θεατράκι των Τεμπών. Υπέροχη η φύση κι εκείνη η παγερή  τρυφεράδα στη φωνή του Φίλιππου, που αντάμα συνηγόρησαν για ένα όμορφο μουσικό βράδυ.

Αυτή δεν είναι μια κλασική συνέντευξη κι εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι αβάσταχτα υποκειμενική με τα είδωλα των γυμνασιακών μου χρόνων, τότε που ο προχωρημένος διευθυντής  του σχολείου μου επέτρεπε να βάζω στα διαλείμματα μουσική και να εναλλάσσονται στη διαπασών ο Στόκας με τον Πλιάτσικα. Τότε που γέμιζαν τα θέατρα κι η συνουσία η μυστική της διαφθοράς  σχεδόν  μας έγδυνε και το ρούχο πήγαινε σύννεφο στον αέρα. Αχ, τότε που όλα έμοιαζαν με απάτητο χιόνι-την γουστάρω την έκφραση αυτή πάρα πολύ-κι η μέρα μόνιαζε με τη νύχτα και μας έβρισκε το ξημέρωμα αποκαμωμένους από χορό κι έρωτα. Ήταν το αλλιώτικο, το διαφορετικό στη δική μας μικρή εφηβεία. Ακούγαμε και τους μεγάλους κλασικούς-εγώ μαζί με κάτι άλλα παντέρμα που είχαμε λιώσει στον Μπακαλάκο και στο καπνισμένο τσουκάλι ως λάφυρα από τους πατεράδες μας, άκουσον άκουσον,  μα σαν θέλαμε να μελώσουμε και να λαχανιάσουμε με Πυξ Λαξ τη βρίσκαμε.

Τον  Πλιάτσικα τον ακούς και συνειδητοποιείς μια αταλάντευτη εσωτερική ηρεμία που τσακίζει κόκαλα. Είναι χορτάτος. Φαίνεται στο βλέμμα του. Σε κοιτάζει δίχως να κάνει δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Μιλάει αβίαστα κι απλά. Δεν περιαυτολογεί. Αφήνεται να τον πάει η κουβέντα. Αναπολεί τα πρώτα χρόνια, τα πρώτα βήματα. Τους παλιούς φίλους, τους συνοδοιπόρους. Όλους εκείνους που στάθηκαν δίπλα του. Το κοινό που τον διάλεξε. Που γεμίζει στάδια, που ερωτεύεται, ξεφεύγει, χάνεται κι απαντιέται σε ένα μουσικό ταξίδι που κρατάει χρόνια. Δεν τα λες και λίγα 27 χρόνια. Από το 1989 μας απασχολεί και συνεχίζει να εμπνέεται.

Γνωρίζει καλά από παρέες που γράφουν ιστορία. Τα ‘ χει βρει και με τον εαυτό του, εξάλλου ανακάλυψε κι άλλη διέξοδο-ο ταλαντούχος τυχεράκιας- τη συγγραφή κι είναι εξαιρετικό το συναίσθημα, το γνωρίζω από πρώτο χέρι, να ‘χεις να επιστρέφεις, να ενδύεσαι ρόλους, να εξαφανίζεσαι, να επαναπροσδιορίζεσαι. Σα να μη δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Σα να σου επιτρέπονται όλα. «Το Όνομα» είναι από τις εκδόσεις Καστανιώτη και το διαβάζεις κι ένας ολοκαίνουριος κόσμος ηχεί στα αυτιά σου, γιατί κουβαλάει τραγούδια το βιβλίο και μελωδίες. Και κάπου εκεί νιώθω ότι συναντιούνται οι κόσμοι μας. Για τη μουσική που περιβάλλει τα πάντα, για τους στίχους που μοιάζουν με ξυπόλητα παιδιά  κι άντε να τα παραβγείς στο τρέξιμο. Για την αίσθηση που μου δίνει του πιστού φίλου, που έμαθε να κρατά για τους άλλους. Να συγχωρεί ή  να τα χώνει γλυκά σε εκείνους που τον νοιάζουν.

Μιλάει για εκείνους που ξεκίνησαν μαζί, ανήκουν στη δική του γενιά, όπως λέει και συνεχίζει να θαυμάζει, με ένα παράπονο σαν εκείνο το γέλιο, που κρέμεται το αφιλότιμο στο μπαλκόνι. Για τον Ορφέα, τον Χάρη και τον Πάνο, για τον Μάνο που έφυγε νωρίς. Για τα δεδομένα που έχουν αλλάξει, τα μουσικά, τα κοινωνικά, τα οικονομικά. Για την ανάγκη του κόσμου να ξεχαστεί με ήχους που θυμίζουν λαϊκά πανηγύρια, να τα χωρέσει όλα σε μια βραδιά. Είναι κι εκείνοι οι άλλοι όμως που τον ακολουθούν για τον δικό του ήχο. Περισσότερο ακουστικός, με τη θαμπάδα του ροκ να προσιδιάζει στη βραχνάδα της φωνής του, να παραμένει αληθινός στις προθέσεις του. Σα να βγάζουν  και το τελευταίο ρούχο τα τραγούδια του και να φαντάζουν γυμνά από οποιαδήποτε περιττή φασαρία.

Έχω την αίσθηση ότι στον Πλιάτσικα δε χωράνε τα ημίμετρα. Δεν ανήκει σε εκείνους τους μετρίως μέτριους και πάντα μετρημένους,  δεν το θέλει κι ο ίδιος. Ανήκει μάλλον σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που είτε τους γουστάρεις είτε δε θέλεις να τους βλέπεις στα μάτια σου. Σου κάνει και λίγο ξεροκέφαλος, ετούτος δε βάζει νερό στο κρασί του κι είναι όσο πρέπει αυστηρός με τους άλλους, μα πιο πολύ με τον εαυτό του. Τον παιδεύει κι έτσι παραμένει ενεργός χρόνια τώρα. Αυτοί οι καλλιτέχνες, προβληματικά άτομα! Γεμάτοι ελαττώματα, πάθη κι αδυναμίες. Όμως είναι τυχερός. Έχει την μουσική, τη δική του ψυχοθεραπεία, μια τέχνη που αφορά στην ευρύτερη κοινωνία κι ευτυχώς που την παίρνει σοβαρά και την υπηρετεί-ναι τούτη η λέξη του πρέπει-και γι’ αυτό παραμένει διαχρονική αξία και τον εμπιστεύονται.

Αρέσκομαι να γνωρίζω από κοντά ανθρώπους που εκτιμώ και βαυκαλίζομαι η ονειροπαρμένη ότι μου επιτρέπουν να ξύσω λίγο από το περίβλημα και να μάθω κάτι από τον πυρήνα τους. Εκείνο το κάτι που τους παίρνει από το χέρι και τους οδηγεί μακριά. και καταλήγω πάντα να επηρεάζει ο ανθρώπινος παράγοντας το καλλιτεχνικό τους έργο. Τα συνδέω αυτά τα δύο, γιατί λίγο πολύ τα περισσότερα έχουν ειπωθεί. Η επιτυχημένη πορεία με τους Πυξ Λαξ, οι ωραίες συνεργασίες, η προσωπική δισκογραφία-ξεχωρίζω την άλλη πλευρά του μπλε,  τον ολοκαίνουριο κόσμο και εκείνο το φευγάτο πείραμα με τον τίτλο Philip and the Border Breakers.

Ίσως τελικά να ήταν ο τόπος, δεν είναι και μικρό πράγμα από τη μια ο Κίσαβος κι από την άλλη η θάλασσα, η αναφορά στον τόπο καταγωγής του το  Μεταξοχώρι, που το επισκέφτηκα πρόσφατα και ξαναφούντωσε ο έρωτας , η ομάδα της ΑΕΛ –παλιά αγαπημένη-οι συγγένειες με τη Θεσσαλία κι η κουβέντα κράτησε ώρες ολόκληρες. Ζόρικοι καιροί, δε λέω, μα εκείνος ξέρει να κρατά για μας κάτι καινούριες μέρες.