Κλιματική κρίση: Λάθη παρελθόντος και οι συνέπειες που έρχονται 10 χρόνια μετά…

Ο πλανήτης δίνει μία τεράστια μάχη με την πιο τρομακτική κλιματική αλλαγή που αναμένεται να ισοπεδώσει το περιβάλλον.

Τις χρονιές του 2020 και 2021 όποτε βρισκόμασταν σε καθεστώς lockdown η ρύπανση του αέρα μειώθηκε σημαντικά, αναμενόμενο καθώς η χρήση του αυτοκινήτου και συνεπώς του καυσαερίου εξαλείφθηκε σημαντικά. Η πανδημία βοήθησε στην ελάχιστη προστασία του περιβάλλοντος. Όμως, ένα χρόνο μετά βρισκόμαστε όλοι παγωμένοι απέναντι στον κίνδυνο μίας ενδεχόμενης πυρινικής καταστροφής λόγω του πολέμου Ουκρανίας-Ρωσίας.

Πάμε να ρίξουμε μία ματιά στις προβλέψεις για τον περιβαλλοντικό τρόπο ζωής το 2032

Σύμφωνα με την Guardian:

· Ο μισός κόσμος θα έχει έλλειψη νερού

· Αστικοποίηση του 70% της επιφάνειας της γης

· Άλλα 2 δισ. στόματα για τροφή

Ο Περιβαλλοντολόγος κ. Λύκος Βασίλης μίλησε στην Parallaxi για όλα όσα θα αντιμετωπίσουμε περιβαλλοντικά τα επόμενα δέκα χρόνια, κάνοντας λόγο για τις τρομακτικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα κυρίως στην οικονομία, οι οποίες θα επηρεάσουν αναμφισβίτητα την διάδραση ανθρώπου και περιβάλλοντος: “Ένα πρώτο παράδειγμα είναι η εμφάνιση του κορονοϊού με τις μεταλλάξεις του το οποίο κατά πολλούς προέρχεται από την διύσδηση του ανθρώπου μέσα σε παρθένα φυσικά περιβάλλοντα. Από αυτή την αλληλεπίδραση και επειδή ο άνθρωπος δεν είναι συνηθισμένος να ζει σε παρθένα οικοσυστήματα, μεταφέρει οικόσιτα ζώα, τα οποία μολύνονται και χρησιμοποιούνται ως ξενιστές από άλλα είδη τα οποία ζουν σε αυτά τα παρθένα περιβάλλοντα αποτέλεσμα αυτού να μεταφέρονται διάφορες ασθένειες στον άνθρωπο που ουσιαστικά είναι πρωτόγνορες.” τονίζει.  Ο ίδιος αναφέρει πως ο υπερπληθυσμός στην γη καταστρέφει κυρίως τα χερσαία φυσικά οικοσυστήματα και με αυτό τον τρόπο οι μολυσματικές ασθένειες αυξάνονται. Διευκρινίζει επίσης πως τα τελευταία 60 χρόνια έχουν εμφανιστεί πάνω από 100 παρόμοιου τύπου με του COVID, μολυσματικές ασθένειες: “Όσο υπάρχει αυτή η αποξύλωση των δασών και ουσιαστικά έχει καταληφθεί η χρήση γης του δάσους προκειμένου να γίνουν αγροτικές καλλιέργειες, και να έρθει η υπερανάπτυξη, προκειμένου να στηθούν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά πάρκα, έτσι σε δέκα χρόνια από τώρα θα μιλάμε για τεχνικά οικοσυστήματα με υβριδικά είδη σε ότι αφορά την αναγέννηση αυτών των δασών και δεν θα μιλάμε για φυσικά οικοσυστήματα τα οποία έχουν το δικό τους ανοθολογικό περιβάλλον το οποίο δεν έχει έρθει σε επαφή με τον άνθρωπο αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να προκείψει από αυτό για την παραγωγή φαρμάκων αντιβιωτικών κλπ. Τα επόμενα δέκα χρόνια λοιπόν θα συναντούμε τακτικά συστήματα artificial που σε αυτά τον πρώτο ρόλο θα πάιζει η παραγωγή εμβολιών και φαρμάκων, δηλαδή θα πηγαίνουμε από στεριόρι να λύσουμε κάποια συμπτώματα μολυσματικών ασθενειών και όχι απριόρι όπως ήταν πριν η επαφή του ανθρώπου με την φύση.” αναφέρει.  Η εγκατάλειψη της υπαίθρου το γεγονός του ό,τι δεν υπάρχει πια αγροτικός πληθυσμός συμπεραίνει κανείς ευκολά πως τα επόμενα 10 χρόνια θα υπάρχει ακόμη πιο έντονη αστιφιλία που συνεπάγονται με αυξημένες θερμοκρασίες στα μεγάλα αστικά κέντρα παγκοσμίως, και τρομακτική υπερκατοικία, στην οποία και οι άνθρωποι θα “στoιβάζονται” στις μεγαλουπόλεις διαρκώς: “Πριν μερικά χρόνια στο πανεπιστήμιο κάναμε ένα πείραμα με ποντίκια τα οποία τα κλείσαμε σε μικρό χώρο και τα ταϊζαμέ με άφθονη τροφή και έτσι τα ποντίκια αναπαράγονταν. Όταν έφτασαν σε ένα οριακό σημείο, όση τροφή και να τους έδινες λόγω των καταβολητών τους και λόγω της μεγάλης και στενής επαφής μεταξύ τους άρχισαν να εμφανίζουν κανιβαλισμό, λόγω των ασθενειών που δημιουργήθηκαν από τους καταβολίτες τους πέθανε όλος ο πληθυσμός. Μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη σημασία στην επαφή του ανθρώπου με τη φύση και δεν είναι ξεκάθαρο το γεγονός του ό,τι η φύση χρησιμοποιείται ως πόρος για την οικονομική ανάπτυξη και μεγένθυνση του ανθρώπινου πληθυσμού ακριβώς έτσι οδηγούμαστε στους λιμούς και στις ασθένειες, του περασμένου αιώνα.” εξηγεί Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία από τις χειρότερες κλιματικές αλλαγές όλων των εποχών, οι πυρκαγιές το καλοκαίρι και η αύξηση θερμοκρασίας έχουν αυξηθεί δραματικά, το πολικό ψύχος το εξαπλώνεται ραγδαία τους χειμερινούς μήνες, μία μόνιμη κατάσταση περιβαλλοντικής καταστροφής. Ο κ. Λύκος εξηγεί πως 7μιση εκατομμύρια άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια γη επίσης κάνει λόγο για την αλματώδη ανάπτυξη του πληθυσμού που περιμένουμε τα επόμενα δέκα χρόνια: “Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε, το πρόβλημα εδώ είναι πως δεν υπάρχει λελογισμένη χρήση πόρων. Λόγου χάριν όταν εγώ πηγαίνω και εγκαθιστώ ανεμογεννήτριες στην κορυφή ενός βουνού που σημαίνει πως το αποψηλώνω, το βγάζω από το μητρικό πέτρωμα και κόβω τα δέντρα, όταν καίω τους υποορόφους ενός δάσους – την χαμηλή δηλαδή θαμνώδεις βλάστηση και τα ποώδη φυτά, η γη λειτουργεί ως σφουγγάρι. Πλέον όμως δεν την συγκρατεί τίποτα, είναι επιταχυνόμενη, ότι βρει στο πέρασμα της το συμπαρασύρει αυτό είχε γίνει και στην Εύβοια. Το πρόβλημα δεν είναι η φύση είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Από τα ψηλά της στα χαμηλά της τα κάναμε αγροτικές καλλιέργειες, αλλάξαμε την ροή και τις διευθύνσεις των ποταμιών, πήραμε τα αδρανή της υλικά από τα ποτάμια για να χτίσουμε οικοδομές ή δρόμους, δημιουργούμε μεγάλες και απότομες κλήσεις κι έτσι το νερό επιταχύνεται ακόμη περισσότερο. Κι όταν φτάσει στην άκρη όπου ήδη έχουμε κλήση το Δέλτα του και έχουμε δημιουργήσει ένα φαινόμενο μπουκαλιού εκεί γίνεται η έκρηξη και σπάει τα πάντα στο πέρασμα του.” προσθέτει.

O κ. Λύκος εξηγεί τί πραγματικά συμβαίνει με τις πυρκαγιές τα τελευταία χρόνια: “Στις πυρκαγιές υπάρχει σημαντική καυσιμή ύλη, δεν γίνεται αποξύλωση, τα δάση είναι πολύ λιγότερα έχει φύγει ο πληθυσμός που ζούσε μέσα στα δάση, όπως οι δασοφύλακες για παράδειγμα που ξέρανε τα δέντρα με το όνομα τους αριθμημένα, άρα δεν υπάρχει και καμία επιτήρηση. Αποτέλεσμα αυτού προφανώς είναι η αύξηση θερμοκρασίας ειδικότερα στο έδαφος όμως όλα αυτά προκαλούνται από εμάς τους ίδιους που έχουμε αλλάξει κάποιες φυσικές διαδικασίες αυτών των οικοσυστημάτων. Η κλιματική κρίση υπάρχει όμως δεν δημιουργεί τις μεγάλες πυρκαγιές απλώς τις επιτείνει. Οι μεγάλες πυρκαγιές δημιουργούνται γιατί υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου λόγω υπερπληθυσμού και χρήσης πόρων να μπει σε φυσικά οικοσυστήματα, η πυρκαγιά είναι η καλύτερη μέθοδος ούτε χρειάζεται να μεταφέρεις τίποτα, ούτε να κάνεις υλοτόμηση, τα καις όλα και στη συνέχεια πας εκεί και αλλάζεις την χρήση γης από εκεί που ήταν για δασικό οικοσύστημα την κάνεις αυτό που θέλεις.” λέει. Σύμφωνα με την εκτίμηση του η γη είναι πεπερασμένη, τα τρόφιμα της παράγονται σε συγκεκριμένες περιοχές οι οποίες πρέπει να είναι εύκρατες και σε συγκεκριμένα εδάφη. Όπως εξηγεί είναι αδύνατο να παράξουν όλες οι χώρες την ίδια ποσότητα τροφίμων: “Μαζί με τον υπερπληθυσμό και την υπερκατανάλωση θα δούμε την υπερεκμετάλλευση αγροτικών και ζωικών ειδών. Για να μπορέσουν οι άνθρωποι να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές τους ανάγκες, όχι απλώς να τραφούν, τονίζω την διαφορά, θα εκμεταλλευτούν άρδην τους φυσικούς πόρους. Επιπρόσθετα πολλές εκτάσεις αντί για να δοθούν για αγροτικές καλλιέργειες δίνονται προς εκμετάλλευση για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας σημαίνει πως όλο και περισσότερο μειώνονται οι εκτάσεις που θα σου παράξουν την τροφή. Στον Θεσσαλικό Κάμπο αυτή τη στιγμή μπαίνουν φωτοβολταϊκά και ουσιαστικά μειώνονται οι αγροτικές καλλιέργειες. Έτσι σε λίγα χρόνια θα έχουμε ένα έλλειμα τροφής ενώ ο πληθυσμός μας θα αυξάνεται συνεπώς θα πρέπει να μπούμε σε μία διαδικασία παραγωγής τροφής ινβίτρο, δηλαδή παραγωγή εργοστασιακής τροφής, είτε αυτό έχει να κάνει με τα αγροτικά προϊόντα είτε με ζωικά είδη. Έτσι δεν θα έχουμε εντατικές ζωικές καλλιέργειες ακριβώς για τη μείωση του διοξιδείου του άνθρακα άρα θα πάμε σε τεχνητές τροφές, που ήδη είμαστε αντιμέτωποι με τα μεταλλαγμένα. Σε δέκα χρόνια αυτοί που θα ελέγχουν την τροφή θα ελέγχουν τον κόσμο, δηλαδή τα εργοστάσια τα οποία θα προσαρμόσουν τον πληθυσμό ώστε σιγά-σιγά να αρχίσει να καταναλώνει τεχνητές τροφές θα αρχίσουν να ελέγχουν μέσω αυτής της κατάστασης όλο τον κόσμο.” δηλώνει.  Τα τελευταία δύο χρόνια ήρθαμε αντιμέτωποι με την υγειονομική κρίση, εν συνεχεία μετατράπηκε σε κρίση εφοδιαστικής αλυσίδας λόγω του COVID, λόγω της κρίσης εφοδιαστικής αλυσίδας περάσαμε στην επισιτιστική κρίση και στην κρίση ενέργειας, σύμφωνα με τον κ. Λύκο μέχρι το τέλος της δεκαετίας αυτές οι κρίσεις θα έχουν δημιουργήσει ένα τελειώς δισουτοπικό περιβάλλον όπου οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Σημειώνει επίσης πως: “Κανένας δεν θα μιλάει για το περιβάλλον στο μέλλον. Ήδη λαμβάνει χώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία, είναι μία μεγάλη κρίση όταν μειωθεί στο 40% της παραγωγής ενός σιτοβολόνα όπως είναι η Ουκρανία υπάρχει μεγάλο πρόβλημα και για την Ευρώπη και για τις χώρες της ανατολής οι οποίες εισάγουν, κυρίως το σιτάρι. Επίσης πρέπει να αναλογιστούμε τις εκπομπές του διοξιδείου του άνθρακα από αυτόν καθ’αυτόν τον πόλεμο, η Δύση αυτή τη στιγμή προσπαθεί να αντιδράσει στην κατάσταση προσπαθώντας ουσιαστικά να βρει άλλες χώρες παραγωγής πετρελαίου, δηλαδή τους λέει “αυξήστε την παραγωγή” και φυσικά έτσι θα αυξηθεί το διοξείδιο του άνθρακα. Κάποιες φορές είναι σαν να εθελοτυφλούμε σε πράγματα που στήσαμε εμείς οι ίδιοι και αναλόγως την κατάσταση βλέπουμε πως κάνουμε εκπτώσεις.” αναλύει. Όσον αφορά την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης ο κ. Λύκος κάνει έκκληση για πάρκα μέσα στις πόλεις με φυτά τα οποία ευδοκιμούν στην περιοχή, τα οποία είναι καλά προσαρμοσμένα στις συνθήκες τις κάθε πόλης: “Αν εμείς ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε πόλης δημιουργούσαμε πάρκα από είδη που έχουν προσαρμοστεί στο θερμομεσογειακό περιβάλλον θα είχαμε μειώσει την θερμοκρασία έως και 2 βαθμούς κελσίου, απεναντίας εμείς κάνουμε πάρκα όπου επικρατεί το σκιόδερμα, γιατί είναι η χαρά των εργολάβων. Δεν υπάρχει συνολικός σχεδιασμός, έχουμε την μικρότερη αναλογία πρασίνου μέσα στις πόλεις σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Eπίσης έχουμε κλείσει όλα τα ποτάμια τα οποία περνούσαν μέσα από τις πόλεις, ακόμη κι αυτό ρίχνει την θερμοκρασία. Τα κτίρια μας είναι κτισμένα σε σαθρά εδάφη και γι αυτό τον λόγο όταν γίνει σεισμός εύκολα καταρρέουν. Σε κάθε τέτοια κατάσταση κλιματικής αλλαγής παίζει ρόλο το τι κάνουμε εμίς οι ίδιοι, πώς προσπαθούμε να λειτουργήσουμε διαφορετικά σε αυτό που έρχεται τα επόμενα δέκα χρόνια. Οι πόλεις πλέον πρέπει να έχουν μία εντελώς διαφορετική προετοιμασία προκειμένου να υπδεχθούν τις κλιματικές αλλαγές σε διάφορα επίπεδα που έρχονται. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει σαφής πολιτική βούληση, αναπτυξιακά πρέπει να λειτουργήσουμε διαφορετικά, και φυσικά πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης, μέσα από διαφορετικά μοντέλα. Πρέπει να εξαντλούμε τον χρόνο ζωής ενός προϊόντος. Θεωρώ πως αυτή τη στιγμή βιώνουμε μία κλιματική αλλαγή που εμείς οι ίδιοι την έχουμε μετατρέψει σε κλιματική κρίση, ακριβώς γιατί δεν έχουμε κάνει τις κατάλληλες διαχειριστικές ενέργειες προκειμένου να είμαστε προστατευμένοι.” καταλήγει.