Κωστή Μαραβέγια, σκέφτεσαι στ’ αλήθεια να σταματήσεις να δίνεις συνεντεύξεις;

Δεν είναι λίγες οι φορές που πήγα σε συναυλίες του Κωστή Μαραβέγια, γνωρίζοντας από πριν πως όπως και να είμαι, θα περάσω ωραία. Θα χορέψω, θα τραγουδήσω δυνατά, να γελάσω και θα είναι μία βραδιά που θα φύγω κάπως πιο ωραία από πριν.

Είναι ξέρετε ταλέντο από μόνο του, να μπορείς να προσφέρεις χαρά χωρίς να χρειαστεί μάλιστα να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να είσαι ο εαυτός σου. Κι ο Κωστής Μαραβέγιας κάνει αυτό ακριβώς. Προσφέρει χαρά μέσα από τη χαρά που παίρνει ο ίδιος από τη μουσική του, από τα τραγούδια του και όλα εκείνα που αγαπάει.

Όποιος έχει βρεθεί σε συναυλία του, γνωρίζει πως πολύ γρήγορα θα γίνει συμμέτοχος ενός πάρτι με τραγούδια και χορούς και έναν Κωστή να λέει ιστορίες και να μιλάει με το κοινό του. Όπως οι φίλοι μεταξύ τους.

Τα χρόνια άλλωστε που υπάρχει στη δισκογραφία, του έχουν δώσει την ευκαιρία να έρθει πολύ κοντά στο κοινό του, να το μεγαλώσει και να βρίσκονται σταθερά, ως ραντεβού, σχεδόν κάθε χρόνο με εκείνα τα γνωστά και τα καινούρια που κάθε φορά παρουσιάζει με χαρά και ανυπομονησία.

Κάπως όπως θα γίνει και τώρα, αυτό το καλοκαίρι, που έχει σκοπό για ακόμα μία χρονιά να κάνει τη δική του “γύρα” στη χώρα, κάνοντας μάλιστα και την – καθιερωμένη – στάση του στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Δάσους. Με αφορμή αυτή τη συναυλία του, ο Κωστής Μαραβέγιας μιλάει στην Parallaxi με την αμεσότητα και την ειλικρίνεια που δείχνει πάντα να έχει όταν δίνει συνεντεύξεις.

Ανήκετε σε μία γενιά καλλιτεχνών που δείχνει πιο δεμένη και συνεργάσιμη από κάθε άλλη αν δούμε πίσω. Αυτό προέκυψε από κάποια δική σας ανάγκη –  Η ισχύς εν τη ενώσει ίσως – ή είναι που η εποχή απαιτεί πια αυτό το «μαζί» για όλη την κοινωνία;

Όντως, είμαστε και δεμένοι και μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες και αγωνίες. Είμαι περήφανος για αυτή τη φουρνιά φίλων καλλιτεχνών και για το ότι όχι μόνο δεν έχουμε ποτέ ανταγωνιστεί ο ένας τον άλλον αλλά έχουμε αλληλοϋποστηριχθεί και αλληλοβοηθηθεί. Κι όχι σε ένα πλαίσιο συντεχνίας με κλειστές πόρτες και όρους κλειστής οικογένειας, αλλά ανοιχτής για άλλους ή για νεότερους, με ειλικρινή θαυμασμό για όσους μας αρέσουν σε οποιοδήποτε είδος μουσικής. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα ας πούμε είναι η Μαρίνα Σπανού που αγαπώ και θαυμάζω από την πρώτη στιγμή που την άκουσα και συνεργαστήκαμε.

Πιστεύετε πως οι τέχνες – η μουσική ίσως – πρέπει να εκφράζει μία κοινωνία ή να είναι αυτή που θα της δώσει τρόπους διαφυγής από την πραγματικότητα που βιώνει;

Δεν πιστεύω στη φυγή από την πραγματικότητα. Ακόμη και αν βυθιστείς στο πιο έντονο όνειρο, θα υπάρχουν στοιχεία από το συνειδητό και την καθημερινότητα της ζωής. Και η τέχνη κάπως, αν όχι μιμείται, έχει κοινά χαρακτηριστικά με το όνειρο. Σίγουρα πάντως απαλύνει τον πόνο, γιαίνει τη ψυχή και προσφέρει ένα ασφαλές καταφύγιο για τις δυσκολίες της ζωής. Και επίσης, σίγουρα εκφράζει τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες ακόμη κι όταν δεν είναι ο σκοπός της αυτός.

Όταν σκέφτομαι Μαραβέγια , πάντα μου έρχεται μια χαρά, μια αισιοδοξία, μια ευαισθησία. Ωστόσο κάπου διάβασα πως αναζητάτε «αστική βρωμιά» πια. Όντως αναζητάτε κάτι άλλο;

Ευχαριστώ για το όμορφο συναίσθημα που περιγράφετε, από εδώ και στο εξής θα ακούτε Μαραβέγιας και θα σκέφτεστε πόνο και δάκρυ. Αστειεύομαι. Ας γκρινιάξω λίγο. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου αναφερόμουν στην παραγωγή του ήχου, σε ελεύθερη μετάφραση τα urban beats, distortion pedals κλπ γράφτηκαν αστική βρωμιά, όσον αφορά δηλαδή το ρυθμό και τον ήχο. Συχνά βγαίνουν τσιτάτα στις διάφορες σελίδες του Ίντερνετ, για να αυξάνεται η επισκεψιμότητα της όποιας σελίδας, έτσι δίνονται τίτλοι και αποδόσεις απαντήσεων με τρόπο «πονηρό» για να ψαρέψουν κλικ και άρα διαφημίσεις και κέρδος. Αυτό που φοβάμαι πως θα συμβεί στο τέλος είναι πως θα αποφεύγουμε να κάνουμε συνεντεύξεις ή θα κάνουμε έστω λίγες και πάντα με φόβο μην παραποιηθεί ή εσκεμμένως παρουσιαστεί με διαφορετικό τρόπο.  Τέλος πάντων, πάντα έγραφα και γράφω μουσική χωρίς συνταγές και στερεότυπα. Ναι από την περίοδο της καραντίνας και μετά γράφω με έναν διαφορετικό τρόπο από το «Κατάστρωμα» αλλά όχι μακριά από το «Welcome to Greece» ας πούμε. Πάντα με ευαισθησία και αλήθεια.

Ακούγοντας πλέον όμως να έχετε αλλάξει και τα όργανα που χρησιμοποιείτε στις ενορχηστρώσεις σας, πώς θα χαρακτηρίζατε τώρα τη μουσική που κάνετε;

Πάντα μου άρεσε να ανακατεύω περισσότερα υλικά σε αυτά που γράφω, να έχω κάμποσες μουσικές αναφορές. Για παράδειγμα αγαπώ τη μελωδικότητα της Ιταλικής σχολής που ξεκινάει ας πούμε από τον Puccini μέχρι τον Morricone και συγχρόνως βρίσκω αριστουργηματικό το άλμπουμ του Floating Points που έκανε με τον Pharoah Sanders. Επίσης αγαπώ τον Harry Styles και με συγκινεί μοναδικά η Νατάσα Μποφίλιου. Μπορώ να συνεχίσω να αναφέρω επιρροές και ονόματα, είναι πολλά και διαφορετικά. Ας πούμε αν ακούσετε το μουσικές που έγραψα για τη σειρά «Milky Way» του Βασίλη Κεκάτου που θα βγει τον Οκτώβριο ίσως να σας μπερδέψω ακόμη περισσότερο.

Τι μουσικές ακούγατε μικρός στο Αγρίνιο και τι ήταν αυτό που καθόρισε την ενασχόληση σας με τη μουσική τα επόμενα χρόνια;

Αναλόγως τις περιόδους. Αρχικά, ήθελα δεν ήθελα, άκουγα διάφορα δημώδη ακούσματα που ερχόντουσαν στα αυτιά μου από την ύπαιθρο, από πανηγύρια, γάμους και όλων των ειδών τελετές. Ξεκίνησα ως ακροατής με το πάθος για τα συνθεσάιζερ και την ηλεκτρονική μουσική – ακόμη έχω το θρυλικό Roland Juno από τα 80ς, άκουγα συνεχώς, έχω όλα σχεδόν τα βινύλια του Jean Michel Jarre. Μετά πέρασα στη φάση Nirvana, Doors, Blur, Happy Mondays, φοιτητής είχα πιο μελωδικά ακούσματα από U2 και ιταλική μουσική, τότε άρχισα να ανακαλύπτω και τον πλούτο της ελληνικής μουσικής κάνοντας ένα συγκρότημα στην Ιταλία όπου παίζαμε ρεμπέτικα και παραδοσιακά ταξιδεύοντας συνεχώς.

Νιώθω πως τα χρόνια σας στην Ιταλία πάντως, σας έδειξαν τον δρόμο για την μουσική που σας ταιριάζει. Ισχύει αυτό;

Ναι νομίζω ήταν αρκετά καθοριστικά. Είναι η χώρα, είναι και η τότε ηλικία, η πρώτη πραγματική αίσθηση ελευθερίας, η αφετηρία μιας μαγικής περιπλάνησης που ακόμη συνεχίζεται. Αγαπώ τους μεγάλους Ιταλούς τροβαδούρους έχοντας ιδιαίτερη αγάπη για τον Franco Battiato από τη Σικελία.

Με αφορμή το καινούριο σας άλμπουμ, ποια είναι τα αισθήματα και οι αγωνίες σας κάθε φορά που είναι να παρουσιάσετε μια καινούρια δουλειά;

Για να είμαι ειλικρινής πάντα έχω μια αγωνία για την υποδοχή του κάθε νέου τραγουδιού, άλμπουμ, κλιπ ή ό,τι κάνω τέλος πάντων. Πάντα γράφουμε για να εκφραστούμε σε προσωπικό επίπεδο αλλά σίγουρα η συμμετοχή του κόσμου σε αυτό είναι καταλύτης και καύσιμο για τη συνέχεια. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να δημιουργείς κάτι από το τίποτε. Να δίνεις μια μορφή σε κάτι που έχεις μόνο φανταστείς ή οραματιστείς. Κι άλλοτε πετυχαίνει άλλοτε λιγότερο. Όταν χαίρει θερμής ή θετικής υποδοχής η χαρά είναι μεγάλη.

Πάντως στα live σας είστε εξαιρετικά επικοινωνιακός, μετατρέποντας τα συνήθως σε μεγάλα πάρτι. Έτσι είστε και στη ζωή σας, στους δικούς σας ανθρώπους ή είναι μία περσόνα αυτή του Κωστή που θέλει να κάνει τους άλλους να περνάνε καλά μαζί του και εμφανίζεται μόνο όταν βρίσκεται πάνω σε σκηνές.

Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια. Θέλω πολύ να προσφέρω χαρά ή γέλιο ή συγκίνηση στους γύρω μου. Είτε στη σκηνή, είτε στην παρέα, είτε στο συζυγικό βίο, είναι πολύ σημαντικό για μένα να συμβαίνει αυτό. Καμιά φορά σκέφτομαι, κάνοντας τον ψυχολόγο, μήπως αυτό πηγάζει από κάποια εσωτερική ανάγκη επιβεβαίωσης ή αυτοεκτίμησης. Αλλά μεγαλώνοντας έχω καταλάβει πως αυτό είμαι εγώ. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος σοβαρός. Θέλω απλά οι άνθρωποι που συναντώ να είναι καλά και χαρούμενοι. Θέλω να έχουν μια αγκαλιά κι ένα χάδι με οποιοδήποτε τρόπο μπορώ.

Αν σκεφτώ όλη αυτή τη θετική ενέργεια σας, δύσκολα θα σας έβλεπα να «κολλάτε» με τα social media και την άκρατη τοξικότητα πολλών εκεί. Ωστόσο, επειδή είναι πολλά νέα παιδιά εκεί και μεγαλώνουν έτσι, έχετε φόβους γι’ αυτό και τι θα μπορούσατε να πείτε σε αυτά τα παιδιά;

Θα πω να βγουν έξω. Να ερωτευτούν, να ταξιδέψουν, να τραγουδήσουν και να βουτήξουν στην περιπέτεια της πραγματικής ζωής. Όσο μπορούν να περιορίσουν το χρόνο στο κινητό και στην οθόνη μόνο καλό κάνει. Κι όταν βλέπουν αυτό το τοξικό κλίμα να ξέρουν πως αφορά ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας εκεί έξω που αρέσκεται σε διαδικτυακές φωνασκίες χωρίς να το κάνει συνήθως στην κανονική ζωή.

Τα τελευταία χρόνια νιώθω πως έχετε χαλαρώσει πολύ και μιλάτε πολύ πιο άνετα για τη πορεία σας, την  προσωπική σας ζωή, τη σχέση σας, το θέμα της λεύκης που έχετε, ακόμα και για την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της χώρας. Είναι θέμα εμπειρίας πια να μπορείτε να διαχειριστείτε τέτοιες ερωτήσεις πιο εύκολα ή απλά, δε σας νοιάζει πια;

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Μάλλον έχετε δίκιο τώρα που το σκέφτομαι. Χαίρομαι για αυτή τη διαπίστωση γιατί μάλλον δείχνει πως είμαι στον σωστό δρόμο. Χαχα. Δεν έχω να κρύψω τίποτε, ούτε να φοβηθώ για την όποια κριτική ή επικριτική στάση των άλλων. Αισθάνομαι όμορφα και ήσυχος με ό,τι πιστεύω και ό,τι είμαι.

Τι σημαίνει για εσάς «αγαπώ τον εαυτό μου»;

Αυτή η φράση είμαι μια μοναδική συμφιλίωση που όταν συμβαίνει στη ζωή τότε κάποιος ξαναγεννιέται και ξανασυστήνεται. Μεγάλη υπόθεση να αγαπάς τον εαυτό σου με τρόπο υγιή και όχι ναρκισσιστικό.

Με αφορμή τη συναυλία σας στη Θεσσαλονίκη, πείτε μου που σου αρέσει να κάνετε βόλτα όταν έρχεστε στην πόλη;

Την περπατάω από άκρη σε άκρη. Δεν την χορταίνω. Την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη, αγαπώ το κοινό της, το φεστιβάλ της, τον Θερμαϊκό της, τα θέατρά της. Να είμαστε καλά να βρισκόμαστε.

*Τον Κωστή Μαραβέγια θα τον ακούσουμε live στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 31 Μαΐου στις 21.30 στο Θέατρο Δάσους