Η Νάσια Ευθυμιοπούλου μας μιλά για την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων

Η Νάσια Ευθυμιοπούλου είναι ψυχοθεραπεύτρια Gestalt και έχει εκπαιδευτεί στη μέθοδο τραυματοθεραπείας EMDR και στο θεραπευτικό μοντέλο τραυματοθεραπείας CRM. Διαθέτει πλούσια αρθρογραφία στα πιο σημαντικά έντυπα και sites της χώρας και γράφει συχνά στο δικό της blog. Όταν συναντάς τα κείμενά της απαλλαγμένα από δυσνόητους ιατρικούς όρους διακρίνεις την αλήθεια τους και μια άκρως κατανοητή προσέγγιση ζητημάτων που πρωτοστατούν στην καθημερινότητα και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Στη θεραπεία Gestalt το ζητούμενο είναι  να αποκτήσει ο άνθρωπος επίγνωση του τι βιώνει και πράττει, μας εξηγεί η ίδια.  Αυτό είναι σημαντικό γιατί από αυτή τη διαδικασία θα μάθει τον εαυτό του, το περιβάλλον του κυρίως όμως θα δει πως έχει επιλογές και είναι υπεύθυνος για τον προορισμό του. Ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή δεν είναι ουδέτερος και η σχέση δεν είναι ιεραρχική. Βασίζεται αρκετά στην αλληλεπίδραση με το να καθρεφτίζει αυτό που συμβαίνει στο μεταξύ τους πάντα με σκοπό την εξέλιξη του θεραπευόμενου.

Η ειδικότητα αυτή προέρχονται από κρατικά πανεπιστήμια, από ιδιωτικά, από προγράμματα και γεννά ερωτήματα για τη σχέση σπουδών και ικανότητας των ψυχολόγων. Η εκπαίδευση είναι πολύ σημαντική αλλά είναι χρήσιμο να επισημάνω ότι η εκπαίδευση στον κλάδο μας δεν οργανώνεται με τον τρόπο που γίνεται στα υπόλοιπα γνωστικά αντικείμενα. Ως εκπαίδευση στην ψυχολογία εννοούμε ένα σύνολο από δράσεις που ξεκινούν μεν στο ανώτατο ίδρυμα αλλά δεν τελειώνει ούτε κατά διάνοια με την αποφοίτηση εάν κάποιος θέλει να εργαστεί ως ψυχοθεραπευτής. Πέρα από τη θεωρεία οι ψυχοθεραπευτές κάνουν οι ίδιοι πολύ θεραπεία. Ακόμα, για μεγάλο διάστημα ασκούν το επάγγελμα υπό την εποπτεία κάποιου έμπειρου συναδέλφου τους. Εξίσου σημαντικό κομμάτι της εκπαίδευσης είναι η επαφή με συναδέλφους. Βλέπουμε λοιπόν ότι το θέμα ξεπερνά κατά πολύ την έννοια του πανεπιστημίου πόσο μάλλον το εάν αυτό θα είναι δημόσιο ή ιδιωτικό. 

«Το blog δεν το έφτιαξα για να καλύψω κάποια ναρκισσιστική  ή άλλη ανάγκη αλλά γιατί πιστεύω πως είναι ένας άμεσος τρόπος να γίνει κάποιος γνωστός  –στη δουλειά του εννοώ- και να αξιολογηθεί σ’ ένα πρώτο επίπεδο η επάρκεια και η  συγκρότησή του».

Η κ. Ευθυμιοπούλου εξηγεί και αναλύει με μια γλώσσα απαλλαγμένη από ιατρικούς όρους και πολλές φορές μεταφέρει στα άρθρα της και προσωπικά βιώματα. Η πρώτη σκέψη που κάνω όταν ξεκινάω να γράφω είναι εάν εγώ θα συνέχιζα να διαβάζω  μετά την τρίτη-τέταρτη σειρά. Το blog δεν το έφτιαξα για να καλύψω κάποια ναρκισσιστική  ή άλλη ανάγκη αλλά γιατί πιστεύω πως είναι ένας άμεσος τρόπος να γίνει κάποιος γνωστός  –στη δουλειά του εννοώ- και να αξιολογηθεί σ’ ένα πρώτο επίπεδο η επάρκεια και η  συγκρότησή του. Απ’ την άλλη, χαίρομαι πολύ και είναι κίνητρο για να συνεχίζω να γράφω  όταν  μου στέλνουν κάποιο μήνυμα για το πόσο μπορεί να βοήθησε ή απλά άρεσε κάτι που  έγραψα. Το να γράφεις απλά σημαίνει πως έχεις κατανοήσει ένα θέμα. Οι ιατρικοί όροι, οι  διαγνώσεις είναι απαραίτητα εργαλεία της δουλειάς, η «κοινή γλώσσα» μεταξύ συναδέλφων  ή της επόπτριάς μου, ωστόσο, αφήνει απέξω μεγάλο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. 

Τα θέματα της αρθρογραφίας της τα αντλεί από την καθημερινότητα και όχι τόσο από την επικαιρότητα. Προσπαθώ στην επιλογή των θεμάτων να μην επηρεάζομαι από την ειδησεογραφία και τις συζητήσεις στα σόσιαλ μήντια. 

«Ξέρετε, αρκετοί άνθρωποι βασανίζονται και επαναλαμβάνουν «γιατί σε μένα; γιατί σε άλλους έρχονται όλα εύκολα και σε μένα όχι;». Θεωρώ πως ένας ψυχοθεραπευτής έχει υποχρέωση να υπενθυμίζει πως η ζωή έχει πόνο, αδικία και αγωνία και πως η ευτυχία είναι διασκορπισμένη ανάμεσα σε περιόδους ματαιότητας και δυσκολιών. Κανείς δεν μπορεί να την αποκτήσει χωρίς να αγωνιστεί».

Οι άνθρωποι πολλές φορές δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν κρίσεις στη ζωή τους, χωρισμούς, ανεργία, πένθος. Η ψυχοθεραπεία έρχεται να συνδράμει. Με την ψυχοθεραπεία είμαστε σε θέση να κάνουμε τις δυσκολίες που συναντάμε πιο ανεκτές ή να μαθαίνουμε να τις αντιμετωπίζουμε με νέους τρόπους, αλλά δεν μπορούμε να τις ξεπεράσουμε στο σύνολό τους. Όταν ένας άνθρωπος έρχεται σε κρίση, η ελπίδα είναι ο ελάχιστος στόχος μιας επιτυχημένης θεραπείας γιατί χωρίς αυτή δεν υπάρχει ούτε η δύναμη ούτε η δυνατότητα να επιτευχθεί κάποια πρόοδος. Αυτό όμως είναι για την αρχή, για την περίοδο της στήριξης. Ξέρετε, αρκετοί άνθρωποι βασανίζονται και επαναλαμβάνουν «γιατί σε μένα; γιατί σε άλλους έρχονται όλα εύκολα και σε μένα όχι;». Θεωρώ πως ένας ψυχοθεραπευτής έχει υποχρέωση να υπενθυμίζει πως η ζωή έχει πόνο, αδικία και αγωνία και πως η ευτυχία είναι διασκορπισμένη ανάμεσα σε περιόδους ματαιότητας και δυσκολιών. Κανείς δεν μπορεί να την αποκτήσει χωρίς να αγωνιστεί. 

Οι γνώσεις του αντικειμένου μπορούν να  λειτουργήσουν και σαν ασπίδα για την        προσωπική και καθημερινή ζωή. Είναι μεγάλο πλεονέκτημα ως προς τον τρόπο που διαχειρίζομαι αυτά που προκύπτουν. Αν και πάντα εύχομαι το εμπόδιο ή δυσκολία που παρουσιάζεται να  μην είναι κάτι μεγάλο. 

«Ένα άρθρο ή μια εκπομπή μπορεί να κινητοποιήσει έναν άνθρωπο να διερευνήσει κάτι που τον απασχολεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δώσει λύση. Το αποτέλεσμα έρχεται πάντα μέσα από μια διαδικασία η οποία τις περισσότερες φορές είναι επώδυνη και δεσμευτική. Η ψυχοθεραπεία δεν χορηγείται ως συνταγή μαγειρικής».

Υπάρχει ένα έκδηλα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα προηγούμενα χρόνια για θέματα ψυχολογίας. Οι άνθρωποι διαβάζουν, ενημερώνονται. Απ’ τη μια όντως υπάρχει ενδιαφέρον για θέματα ψυχικής υγείας και ευεξίας και απ’ την άλλη όταν παρατηρώ συμπεριφορές στη διαδικτυακή και αναλογική ζωή, σκέφτομαι πως αυτή η τάση ίσως δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που φαινομενικά λύνει. Ένα άρθρο ή μια εκπομπή μπορεί να κινητοποιήσει έναν άνθρωπο να διερευνήσει κάτι που τον απασχολεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δώσει λύση. Το αποτέλεσμα έρχεται πάντα μέσα από μια διαδικασία η οποία τις περισσότερες φορές είναι επώδυνη και δεσμευτική. Η ψυχοθεραπεία δεν χορηγείται ως συνταγή μαγειρικής. 

«Θα πρέπει να μάθει να φροντίζει τον εαυτό του, να μην ασχολείται με το τι κάνουν και λένε οι άλλοι, να μη μένουν ακάλυπτες οι ανάγκες του και οπωσδήποτε να μειώσει τις ώρες που περνάει στα κοινωνικά δίκτυα».

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από καθημερινή άμυνα για να προστατέψει την ψυχολογία και τη ψυχική του υγεία. Το πρώτο που θα έλεγα είναι να κάνει οικονομία δυνάμεων. Αυτό για να το καταφέρει θα πρέπει να μάθει να φροντίζει τον εαυτό του, να μην ασχολείται με το τι κάνουν και λένε οι άλλοι, να μη μένουν ακάλυπτες οι ανάγκες του και οπωσδήποτε να μειώσει τις ώρες που περνάει στα κοινωνικά δίκτυα.  

Το μήνυμα για το 2018. Επτά φορές αν πέσεις, οκτώ να σηκωθείς. Το ζητούμενο στο σήμερα αλλά και μελλοντικά θα είναι η ανθεκτικότητα και η ικανότητα να επιδεικνύουμε ψυχική ευελιξία.