ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΑ: 6+1 ερωτήσεις στην Βασιλεία Κλήμη – «Το θέατρο είναι η ψυχοθεραπεία μου»

Σκηνοθετεί τις επόμενες μέρες μία παράσταση για τις αντίξοες συνθήκες και τα στερεότυπα που περιβάλλουν τις γυναίκες Ρομά, τις δυσκολίες που καλούνται να ξεπεράσουν προκειμένου να καταφέρουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, αλλά και τα όνειρα και τις ελπίδες που διατηρούν για το μέλλον τους.

Η παράσταση «No Woman’s Land» θα ανέβει στο Θέατρο Άνετον στις 26 και 27 Απριλίου, ενώ βασίστηκε σε μία ιδέα της νέας θεατρικής ομάδας “Άρρητες” και μεταφέρει πραγματικές μαρτυρίες γυναικών, με αφορμή τον γάμο μιας 14χρονής Ρομά κοπέλας. Όμως, η Βασιλεία, δεν είναι μόνο αυτό καθώς οι μέχρι τώρα συμμετοχές της ως ηθοποιός έχουν δείξει πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ξεχωριστό πρόσωπο για τη Θεσσαλονίκη, με όνειρο και συνέπεια σε ό,τι αγαπά.

Συμμετείχε στην σπουδαία δράση της Parallaxi και του Θεσσαλονίκη Αλλιώς στον Κελλάριο Όρμο το 2022, στο «Θεσσαλονίκη, η πόλη που υποδεχόταν» σε κείμενο του Θωμά Κοροβίνη και σκηνοθεσία των Χάρη Πεχλιβανίδη και Δημήτρη Σπορίδη, στο «Και λέγε λέγε» της Λένας Κιτσοπούλου αλλά επαγγελματικά πια, και στη μεγάλη επιτυχία του «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα» σε σκηνοθεσία της Νοεμής Βασιλειάδου. Τελευταία της συμμετοχή, το «Τι ομάδα είσαι ρε» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μαυρόπουλου.

Η Βασιλεία Κλήμη είναι ένα ταλαντούχο κορίτσι που δίνει και θα δώσει ακόμα περισσότερα στην τέχνη που αγαπά. Γι’ αυτό, λίγο πριν το «No Woman’s Land», την γνωρίζουμε καλύτερα!

1. Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και την πρώτη σου επαφή με το θέατρο;

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν κυρίως ξέγνοιαστα. Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη κι είχα πολλές παρέες στο κέντρο της πόλης. Έκανα πολλές βόλτες και περνούσα χρόνο με την ξαδέρφη μου, που έχουμε μόνο λίγους μήνες διαφορά. Μαζί κάναμε τις περισσότερες δραστηριότητες, από μπαλέτο μέχρι γαλλικά και μπάσκετ. Από μικρή, σε παιχνίδια που παίζαμε, ήθελα να μπαίνω σε ρόλους και να δημιουργώ κόσμους. Θυμάμαι ότι γυρνούσα από το σχολείο, έκανα τα μαθήματά μου, και μετά έβλεπα ταινίες και σειρές για να παίζω τους χαρακτήρες. Η πρώτη επαφή με το θέατρο, ήρθε στο δημοτικό, σε ένα club θεάτρου που κάναμε στο σχολείο με τους δασκάλους μας. Από τότε δεν μου έφυγε ποτέ το μικρόβιο. Νομίζω από πολύ μικρή, έλεγα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, και οι γονείς μου γελούσαν. Βέβαια, όταν πείστηκαν ότι το εννοώ, με στήριξαν όσο τίποτα.

2. Ποια ήταν η πρώτη σου καλλιτεχνική δουλειά και πώς ένιωθες όταν ξεκίνησε;

Η πρώτη μου δουλειά ήρθε στις αρχές της φετινής σεζόν. Έπαιξα στην παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται έργα», σε σκηνοθεσία Νοεμής Βασιλειάδου, από την εταιρεία θεάτρου Τροχιές. Ήταν τελείως απροσδόκητο, ήρθε με ένα μήνυμα στα μέσα Αυγούστου σε μια παραλία. Ήρθε σε μια στιγμή που είχα πολύ άγχος για τη δουλειά και χάρηκα πάρα πολύ. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, γιατί ήξερα τη δουλειά των παιδιών και ήθελα να είμαι κομμάτι αυτής της παράστασης. Ταυτόχρονα αγχώθηκα και πάρα πολύ. Ήταν σοκαριστική η μετάβαση από τη σχολή, σε ένα γεμάτο θέατρο. Νομίζω, ότι αυτό που πάντα με αγχώνει, αλλά είναι και αναγκαίο, είναι η ευθύνη που παίρνω, τόσο για το έργο και τους συναδέλφους μου, όσο και για τον κόσμο που έρχεται στο θέατρο.

3. Τι σε ενθουσιάζει στη ζωή, στη δουλειά σου, στην πόλη;

Στη ζωή μου με ενθουσιάζουν πολύ τα ταξίδια, οι όμορφες συζητήσεις και οι θετικοί άνθρωποι. Ειδικά στους καιρούς που ζούμε, με συγκινούν οι άνθρωποι που έχουν χαμόγελο και σου λένε μια καλή κουβέντα. Στη δουλειά, αυτό που έχω καταλάβει, με την όση εμπειρία έχω, είναι ότι η “ομάδα” μπορεί να καταφέρει πολλά και ευτυχώς έχω συναντήσει άτομα που λειτουργούν συνεργατικά και συμβάλλουν όλοι για το αποτέλεσμα. Επίσης, με ενθουσιάζει, που η δουλειά μας είναι και λίγο σαν ψυχοθεραπεία για εμένα. Για την πόλη, δεν ξέρω τι με ενθουσιάζει πραγματικά, ίσως μόνο ότι η Θεσσαλονίκη έχει μια δικιά της ταυτότητα, που ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου.

4. Τι σε ενοχλεί ή σε φοβίζει;

Δεν ήμουν γενικά φοβική, τα τελευταία χρόνια όμως, βλέπω διαφορά σε εμένα ως προς αυτό. Φοβάμαι πολύ την αποτυχία ή την στασιμότητα και έτσι δεν ευχαριστιέμαι στο έπακρο αυτά που κάνω, όχι μόνο στη δουλειά, και γενικά στη ζωή μου.

5. Που θα ήθελες να φτάσεις καλλιτεχνικά;

Νομίζω δεν έχω βρει απόλυτα την καλλιτεχνική μου ταυτότητα και αυτός είναι σίγουρα ένας από τους στόχους μου. Θα ήθελα λοιπόν, τα επόμενα χρόνια να δουλέψω πολύ, να γνωρίσω τον τρόπο δουλειάς διαφορετικών σκηνοθετών και δασκάλων και να εκπαιδευτώ όσο καλύτερα μπορώ μέσα από σεμινάρια, ελπίζοντας ότι έτσι θα βρω το δρόμο μου. Σίγουρα να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου και να “ενηλικιωθώ” ως ηθοποιός.

6. Αν μπορούσες κάτι να αλλάξεις στη Θεσσαλονίκη, τι θα ήταν αυτό;

Στη Θεσσαλονίκη θα άλλαζα δύο πράγματα. Πρώτον, θα έφτιαχνα την καθαριότητα στους κοινόχρηστους χώρους, που είναι ανύπαρκτη, και όλες τις λακούβες στους δρόμους και τα σπασμένα πεζοδρόμια. Δεύτερον θα έφτιαχνα πολλά περισσότερα πάρκα και χώρους πρασίνου.

+1. Ετοιμάζεις μία παράσταση για τις αγωνίες, τα όνειρα και τις απαιτήσεις των γυναικών Ρομά στην κοινωνία του σήμερα. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να φτιάξετε αυτή την παράσταση και τι θα θέλατε να κρατήσουν οι θεατές φεύγοντας;

Αρχικά η θεατρική μας ομάδα απαρτίζεται μόνο από γυναίκες και θέλαμε πολύ να θίξουμε το έμφυλο ζήτημα. Ψάχναμε καιρό πως θα το προσεγγίσουμε και μέσα από πολλές ώρες συζητήσεων φτάσαμε στους Ρομά. Σκεφτήκαμε ότι οι Ρομά ζουν χρόνια στην ελληνική κοινωνία, πάντα τους βλέπουμε αλλά ποτέ δεν τους παρατηρούμε. Το μόνο που ξέραμε για αυτούς είναι τα στερεότυπα που υπάρχουν. Τότε κάναμε και τη μεγάλη ερώτηση, που είναι και ο πυρήνας της παράστασής μας, πώς ζουν οι γυναίκες αυτής της κοινότητας. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να ψάχνουμε, πήραμε συνεντεύξεις και μάθαμε πολλά για τη θέση της γυναίκας στο σύνολο των Ρομά και συμπεράναμε ότι τελικά δεν διαφέρουμε και πολύ. Αυτό θα ήθελα να κρατήσουν κι οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση. Θα ήθελα, ιδανικά, μετά από αυτήν την παράσταση, οι φωνές αυτών των γυναικών να ακούγονται.

*Η Βασιλεία Κλήμη έχει αποφοιτήσει από την Δραματική Σχολή “Σύγχρονο Θέατρο Βασίλη Διαμαντόπουλου”, ενώ κάνει ακόμα φωνητική και τραγούδι και σύγχρονο χορό. Κατά καιρούς έχει παρακολουθήσει εργαστήρια με μεθόδους υποκριτικής καθώς και σεμινάρια. Έχει συμμετάσχει τόσο σε θεατρικές παραστάσεις, όσο και σε κινηματογραφικές δουλειές.