ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΑ: Κωστής Καπελλίδης – «Ευτυχώς η τέχνη δεν είναι μια διαδικασία που πρέπει να φτάσεις κάπου»
Γνωρίζουμε καλύτερα τον ηθοποιό που πρόσφατα είδαμε στον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» του Κ. Ρήγου και από αύριο σκηνοθετεί το «Τραγούδι του Μπαλ» στο Λιμάνι
Πρώτη φορά μίλησα μαζί του τον Γενάρη του 2023 όταν ήταν ένας από τους Ερωτόκριτους στην παράσταση που έφτιαξε η Αργυρώ Χιώτη για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Στο επόμενο διάστημα τον συνάντησα αρκετές φορές σε παραστάσεις που συμμετείχε με σκηνοθέτες όπως η Λένα Κιτσοπούλου, ο Γιάννης Κακλέας, ο Ακύλας Καραζήσης και ο Γιάννης Χουβαρδάς, ενώ πρόσφατος είναι ο αξιόλογος πρωταγωνιστικός του ρόλος στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου, κερδίζοντας εξαιρετικές κριτικές και δίνοντας του ώθηση για το μέλλον.
«Είναι πάντα ωραίο να έχεις δύο φίλους σου δίπλα και να νιώθεις ότι στηρίζεσαι και τους ακούς» μου είχε πει ο Κωστής Καπελλίδης το 2023 και τώρα, επιστρέφει πάλι με ομάδα – φίλων και συνεργατών – με το όνομα Μεσιέ 87 αλλά με άλλη ιδιότητα από αυτή που παραπάνω σας περιέγραψα. Αυτή τη φορά, αντί να ερμηνεύσει κάποιον ρόλο, αναλαμβάνει να… “ενορχηστρώσει” την παράσταση «Το Τραγούδι του Μπαλ» σκηνοθετώντας της και παρουσιάζοντας την, την Τρίτη 6 και την Τετάρτη 7 Μαΐου στις 21.00 στην Αποθήκη Δ’ (Λιμάνι Θεσσαλονίκης), στο πλαίσιο της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης 2025.
Τα πρόσωπα του έργου περιπλανιούνται στα όνειρά τους, στην παιδική τους ηλικία, σε πόλεις που συνεχώς μεταμορφώνονται άλλοτε σε εφιαλτικούς λαβυρίνθους και άλλοτε σε οάσεις συλλογικής ελευθερίας. Ένα έργο για την ψυχοτρόπο επίδραση της μουσικής, που μπορεί να μετατρέψει μια βόλτα σε ταξίδι.
Για αυτά που πέρασαν, αλλά ακόμα πιο πολύ για αυτά που έρχονται, ο Κωστής Καπελλίδης σήμερα στα «Νέα Πρόσωπα» στην Parallaxi!
1. Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και την πρώτη σου επαφή με το θέατρο;
Το να θυμάσαι τα παιδικά χρόνια συνήθως είναι μια διαδικασία πολύ θραυσματική: δεν έχω μια εγκαθιδρυμένη άποψη για τα παιδικά μου χρόνια, δεν νομίζω ότι μπορώ να αφηγηθώ κάτι κοσμοϊστορικό. Δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει και κανέναν. Παρόλα αυτά για μένα κάθε μικρή ανάμνηση είναι το παν. Μερικές φορές όταν θέλω να νιώσω ότι η ζωή είναι πολύτιμη σκέφτομαι ένα σαββατιάτικο βροχερό απόγευμα στα Γιάννενα: τον άρχοντα των δαχτυλιδιών.
Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν στο γυμνάσιο -πέρα από τον ρόλο του Αθανάσιου Διάκου στο νηπιαγωγείο. Υπήρχε μια θεατρική ομάδα που συνεργαζόταν με το σχολείο μου. Δεν ξέρω, διασκέδαζα. Δεν νομίζω ότι είναι πιο βαρύγδουπο από αυτό. Σε μια παράσταση του σχολείου σου μπορείς να μιλήσεις στον φιλόλογο στον ενικό και να τον βάλεις να κουβαλάει πράγματα, μπορείς να κάνεις αστεία, να παίξεις παιχνίδια. Υποθέτω ότι το σοκ της ενηλικίωσης έχει ανάγκη από νόμιμη παιδικότητα.
2. Ποια ήταν η πρώτη σου καλλιτεχνική δουλειά και πώς ένιωθες όταν ξεκίνησε;
Με δυσκολεύει ο όρος “δουλειά” γιατί περιλαμβάνει αμοιβή. Εγώ την πρώτη μου αμοιβή για το θέατρο την έλαβα στα 25 μου αλλά μέχρι τότε δεν ξεχνώ: το εφηβικό μου συγκρότημα. Την θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου: ενός πανεπιστημίου ελεύθερου από δυνάμεις ασφαλείας και αγοράς. Μια χαζή ταινία και πολλές ξεχασμένες συναυλίες και παραστάσεις.
Όταν όλα αυτά ξεκίνησαν ένιωθα ότι περνώ τα απογεύματά μου εκεί που ανήκω.
3. Τι σε ενθουσιάζει στη ζωή, στη δουλειά σου, στην πόλη;
Στην πόλη με ενθουσιάζει ο δημόσιος χώρος που μπορείς να σταθείς για πάνω από μια ώρα. Σημαντικό: χωρίς να οφείλεις να αγοράσεις κάτι. Στη δουλειά με ενθουσιάζει να συνεννοούμαι. Στη ζωή, δεν έχω το χρόνο να τα γράψω όλα.
4. Τι σε ενοχλεί ή σε φοβίζει;
Πάρα πολλά πράγματα. Πολλά τα πέρασε κάποιος σκρολάροντας πριν ανοίξει αυτή τη σελίδα. Τι να απαντήσω εγώ δηλαδή που περικλείει όλη την αθλιότητα; Αν πω το ένα θα νιώσω ότι ξεχνάω το άλλο.
5. Που θα ήθελες να φτάσεις καλλιτεχνικά;
Πουθενά συγκεκριμένα, αλήθεια. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία για βίωμα, ευτυχώς η τέχνη δεν είναι μια διαδικασία που πρέπει να φτάσεις κάπου. Θα ήθελα να συγκινούμαι για πάντα.
6. Αν μπορούσες κάτι να αλλάξεις στη Θεσσαλονίκη, τι θα ήταν αυτό;
Ο, τι και στα περισσότερα μέρη. Π.χ. την τιμή του ενοικίου στο κέντρο.
+1. Σε γνωρίζαμε μέχρι τώρα ως ηθοποιό σε μερικές εξαιρετικές παραστάσεις και τώρα επιστρέφεις σκηνοθετώντας το «Τραγούδι του Μπαλ» και δείχνοντας ένα άλλο πρόσωπο. Τι σε έκανε σε αυτό το έργο να ενεργοποιηθείς και τι σου έδωσε μελετώντας το, που θα ήθελες να πάρει και το κοινό;
Το έργο αυτό είναι τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες, σαν εξομολογήσεις τεσσάρων ανθρώπων. Αφηγούνται στην ουσία κάποια περιστατικά της ζωής τους -μεγαλύτερης ή μικρότερης σημασίας, αληθοφανή ή φανταστικά. Αυτό που με ενεργοποιεί είναι κάτι πολύ πηγαίο, που υπάρχει ως αίσθηση στην προφορική αφήγηση: η δύναμη της φαντασίας να συνθέτει χρόνους, να μεταφέρει αισθήσεις που είχες ξεχάσει. Η δύναμη της αφήγησης να σε κάνει να συμφωνείς: η κατάφαση μιας κοινής ζωής.
Ο Κωστής Καπελλίδης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1997. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. Έχει συνεργαστεί με τους: Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Αργυρώ Χιώτη, Γιάννη Κακλέα, Λένα Κιτσοπούλου, Κωνσταντίνο Ρήγο κ.α. Η επόμενη συνεργασία του με το ΚΘΒΕ θα είναι το καλοκαίρι στην παράσταση «ζ – η – θ / Ο ξένος» του Μιχαήλ Μαρμαρινού που θα κάνει πρεμιέρα στις 11 και 12 Ιουλίου στην Επίδαυρο.
