Μπήκαμε πρώτοι στις πρόβες του “Ερωτόκριτου” του ΚΘΒΕ

Φωτογραφίες για την Parallaxi: Δήμητρα Κυπριώτη

Πόσο σπουδαίο μπορεί να είναι, να ξεκινάς ως θεατής να παρακολουθήσεις μία παράσταση ενός έργου που γνωρίζεις και πολλές φορές, μπορείς να προβλέψεις σε έναν βαθμό, και τελικά να διαπιστώνεις πως αυτό που βλέπεις δεν είναι απλά απρόβλεπτο αλλά είναι και ένα «καινούριο» έργο, έξω από το πλαίσιο που ήξερες μέχρι τώρα, αλλά με μία μαγική δυναμική που σε παίρνει από το χέρι και σε ταξιδεύει.

Στα χρόνια που βλέπω θέατρο, έχω τη χαρά και την τύχη να παρακολουθήσω κατά καιρούς πολλές ωραίες παραστάσεις. Από εκείνες που απολαμβάνεις όσο τις βλέπεις αλλά και που «παίρνεις’ μαζί σου φεύγοντας. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες, πολύ λιγότερες, που σε παίρνουν μαζί τους και σε πάνε στο δικό τους σύμπαν, νιώθοντας νικημένος από τη μαγεία και το συναίσθημα των λέξεων και των εκφράσεων.

Όταν μου συμβαίνει αυτό, να παίρνω φεύγοντας μαζί μου λόγια, βλέμματα, μουσικές, συναισθήματα έντονα και σιδερένια, μόνο ευτυχία μπορεί να έχω νιώσει για τη στιγμή και τη συνθήκη.

Μία τέτοια στιγμή, νιώθω πως είναι ο «Ερωτόκριτος» που έφτιαξε η Αργυρώ Χιώτη για λογαριασμό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που ξεκινάει το δικό του «ταξίδι» από την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου στην σκηνή του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

Μία θεατρική δουλειά που μπορεί να γίνει σύμβολο της χρονιάς και της κοινωνίας, τόσο για τα εξαιρετικά υλικά της, όσο και για τα πολύτιμα νοήματα που σκορπάει στον αέρα, όχι με διδακτικό τρόπο αλλά με την αφήγηση και το έντονο συναίσθημα ενός κειμένου που από μαγιά έγινε ζυμάρι και τροφή για όλους εκείνους που θα θέλουν να την απολαύσουν.

Αυτόνομο ποιητικό σύμπαν μεγάλου πλούτου και αφηγηματικής δύναμης

Άλλωστε, ο «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου, το κορυφαίο κείμενο της κρητικής Αναγέννησης, αποτελεί ένα αυτόνομο ποιητικό σύμπαν μεγάλου πλούτου και αφηγηματικής δύναμης. Ακολουθεί την ιστορία του έρωτα της πριγκίπισσας Αρετούσας για τον αυλικό Ερωτόκριτο που οδηγεί τους δύο νέους σε μια σειρά από περιπέτειες μέσα από τις οποίες εντέλει θα μεταμορφωθούν.

Η παράσταση βουτά στο έργο με ελευθερία φωτίζοντας, πέρα από τη συναρπαστική ερωτική ιστορία, τα κομμάτια που εκφράζουν καίρια για μας ζητήματα, σε σχέση με τα όρια της ανθρώπινης θέλησης και τη σύγκρουση με τις εκάστοτε κοινωνικές νόρμες. Το ανέβασμα επικεντρώνεται στο πρόσωπο της Αρετούσας, μιας γυναίκας που δεν αφήνεται παθητικά στου «κύκλου τα γυρίσματα», αλλά διεκδικεί την αυτοδιάθεσή της με γενναιότητα, πάθος και ελπίδα.

Η παράσταση δίνει έμφαση στη δύναμη της αφήγησης και, κυρίως, της μουσικής: όλα γεννιούνται και εξελίσσονται μέσα στη μουσική, αυτή που αντηχεί συνεχώς από τις λέξεις και που αποτελεί, ταυτόχρονα, ουσιαστικό μέσο της ίδιας της πλοκής του έργου. Η ρυθμικότητα του λόγου και των σωμάτων συνθέτουν μια συνολική εμπειρία που στοχεύει καταρχάς στις αισθήσεις.

Το έργο ενσωματώνει ένα ποίημα γραμμένο ειδικά για την παράσταση από την Ιρανή συγγραφέα Rahil Fallahfar που ζει στην Τεχεράνη και αγωνίζεται αυτή τη στιγμή για θεμελιώδη ζητήματα γύρω από τα δικαιώματα των γυναικών και όχι μόνο.

Αργυρώ Χιώτη: «Στον άνθρωπο θέλω να πάμε»

«Στην παράσταση αυτή, στον άνθρωπο θέλω να πάμε. Να λειτουργήσει η γυναίκα ως σύμβολο. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούμε τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, τη μουσική του λόγου αυτού. Όλο ούτως ή άλλως είναι ένα ποίημα. Γι’ αυτό και οι πολλές Αρετούσες και οι Ερωτόκριτοι και οι ποιητές που κάπως στο μυαλό μου είναι ζεύγος και αφήνουν μία υπόνοια ότι έχουν περάσει από αυτό. Οπότε, στην αφήγηση μένουμε, στο οτι μας αφορά όλους. Αυτό που ζούσαμε στις πρόβες με τα παιδιά ήταν και κάτι που ακολουθεί και βήμα βήμα άλλωστε την αφήγηση.

Την προηγούμενη φορά μου είπατε πως θα έρθετε Θεσσαλονίκη για μία παράσταση που δεν γνωρίζετε κανέναν ηθοποιό. Πώς πήγε τελικά αυτό;

Πήγε ανέλπιστα καλά. Καταρχάς, έπρεπε κι εγώ να τους γνωρίσω από την αρχή όλους αλλά και εκείνοι να με γνωρίσουν από την αρχή. Αυτό, με έναν τρόπο με απελευθέρωσε. Ήταν κάπως επί ίσοις όροις και κάπως αυτό έφερε μία ανοιχτωσιά, μια ελευθερία, ένα «βουτάμε όλοι μαζί» κι όπου πάει. Επίσης, είδα ότι και μεταξύ τους οι ηθοποιοί δεν είχαν πολύ δουλέψει, οπότε ήταν μία καινούρια συνθήκη για όλους. Οπότε πήγε βήμα βήμα και με μεγάλη ζεστασιά. Ήταν μία πραγματικά υπέροχη ομάδα με μεγάλη γενναιοδωρία. Είχα τις λίγες σταθερές μου, που ήταν ο Δημήτρης ο Σωτηρίου που ήμασταν μαζί και στον “Χαλεπά”, ο Ευθύμης ο Θέου που είναι ο πιο παλιός μου συνεργάτης και ήταν ωραίο επειδή είναι θεσσαλονικιός και ήταν κοντά μας στην ανάλυση των κειμένων.

Ποια είναι τα στοιχεία του κειμένου που θέλατε να δώσετε;

Είναι η ματιά της Αρετούσας ξεκάθαρα. Κάνουμε μία στροφή και βλέπουμε όλη την ιστορία από τη δική της πλευρά που σημαίνει ότι είναι αυτή που πηγαίνει τα πράγματα μπροστά. Παίρνει τις πρωτοβουλίες, τολμάει, ακόμα και περισσότερο από τον Ερωτόκριτο. Χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι μένουμε μόνο στη γυναίκα, σίγουρα η γυναίκα υπάρχει. Είναι σαν να παρακολουθούμε την  ενηλικίωση μίας γυναίκας με αποκορύφωμα το εμβόλιμο ποίημα που βάλαμε της Rahil Fallahfar, που αυτό κι αν ήταν μία βουτιά σε αχαρτογράφητα νερά. Στη Γαλλία, σε μία συνάντηση μου με έναν Ιρανό σκηνοθέτη που ζει στην Ολλανδία όμως, μιλώντας για τον «Ερωτόκριτο», επειδή υπάρχει μία σκηνή έντονης βίας μέσα στον «Ερωτόκριτο», τη στιγμή που ο «κύρης» της κόβει τα μαλλιά, την πλακώνει στο ξύλο και τη βάζει στη φυλακή, αμέσως έκανα τη σύνδεση με την Τεχεράνη. Με ό, τι συμβαίνει εκεί με τους αγώνες των γυναικών για τη θέση της γυναίκας. Έτσι προέκυψε λοιπόν, να απευθυνθώ σε μία συγγραφέα, την Rahil, που δεν την γνωρίζω προσωπικά και δεν είχα διαβάσει τίποτα δικό της και μέσα από email της ζήτησα ένα γυναικείο μανιφέστο μόνο για αυτή την παράσταση. Της περιέγραψα τα στοιχεία της παράστασης και της ζήτησα να γράψει ένα ποίημα που θα είναι ένα γυναικείο μανιφέστο. Με γοήτευε θυμάμαι η προσμονή του τί θα λάβω. Ήρθε λοιπόν αυτό, το διαβάσαμε με τον Ευθύμη και είπα πως είναι ευλογία κάτι τέτοιο…

Τι βλέπουμε στο σκηνικό;

Ξαναβρήκα την πολύ αγαπημένη μου και παλιά συνεργάτη, την Εύα Μανιδάκη που έχουμε μία ιδιαίτερη σύνδεση. Με πήρε ένα πρωί ένα τηλέφωνο και μου είπε πως θέλει το σκηνικό να είναι ένα φυλιατρό με το νερό και αυτός να είναι ο χώρος της Αρετούσας. Από εκεί αρχίσαμε να χτίζουμε. Αυτός ο κύκλος του φιλιατρού, είναι συμβολικά “του κύκλου τα γυρίσματα”, έχει το στοιχείο του νερού, το στοιχείο της φωτιάς και το ίδιο το φιλιατρό, γίνεται φυλακή όπου έρχεται ένα καπάκι από πάνω και μία τρύπα που αφήσαμε, μοιάζει σαν την μπαλαρίνα του λούνα παρκ κι αυτή θα είναι η φυλακή της Αρετούσας.

Πείτε μου για τη μουσική που θέλατε στην παράσταση σας

Το στοίχημα ήταν σε καμία περίπτωση να μην εγκλωβιστούμε σε ό, τι έχουμε αγκιστρωμένο στη μνήμη  σαν εικόνα από τον Ερωτόκριτο. Οπότε, δεν πήγαμε σε ηχοχρώματα που μπορεί να είναι κοντά στον Ερωτόκριτο, όπως η λύρα και η Κρήτη, αλλά προσπαθήσαμε με την Λόλα (Τότσιου) να βρούμε μουσικές που με έναν τρόπο εκφράζουν, συνοδεύουν τον ψυχικό τόνο αυτού που συμβαίνει.

Ευθύμης Θέου: «Κείμενο που δίνει διεξόδους»

Είναι ένα έργο που όταν «βουτάς» μέσα, καταλαβαίνεις ότι είναι ένας ολόκληρος ποιητικός κόσμος. Επειδή με την Αργυρώ εγώ δουλεύω κοντά 20 χρόνια, ξέρω καλά τον κώδικα της, οπότε πήγαμε σε επιλογές που εξυπηρετούν αυτή τη γλώσσα. Ένα αφηγηματικό θέατρο καταρχάς που θέλαμε να μείνει, αγαπήσαμε τη μουσικότητα του Κορνάρου και το σημαντικό κομμάτι της γυναίκας, αφού το έργο είναι ήδη στοχευμένο προς την Αρετούσα και εμείς αυτό πήραμε.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που μιλάει για το σήμερα. Ερχόμαστε από μία χρονιά που έχει ξεκινήσει μία συζήτηση για όλα αυτά και ήταν λογικό όταν κάνεις αυτό το έργο, να το φέρεις δίπλα σε αυτό που συζητείται. Στη σκηνή ψάχνουμε διεξόδους ώστε να μιλήσουμε για εκείνα που εσένα τον ίδιο σε αφορούν. Το να φτιάξεις ένα κείμενο που δίνει διεξόδους στους δέκα ανθρώπους που είναι κάθε βράδυ πάνω στη σκηνή είναι επιλογή.

Λόλα Τότσιου: “Η μουσική συνυπάρχει με το έργο”

Η μεγάλη δική μου χαρά είναι πως πρόκειται για κάτι μακριά από αυτό που έρχεται στο μυαλό όταν ακούς «Ερωτόκριτος». Δεν θα μπορούσα να κάνω τη μουσική σε έναν συμβατικό Ερωτόκριτο γιατί δεν έχω την ικανότητα αλλά ούτε και την επιθυμία. Όταν αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με την Αργυρώ Χιώτη κι ενώ είχα δει ήδη δουλειά της, με ενέπνεε το σκηνοθετικό της βλέμμα και ήταν μία πρόκληση να γράψω μουσική σε ένα τόσο μουσικό κείμενο. Επειδή είναι ένας ανατρεπτικός “Ερωτόκριτος” έτσι όπως τον σκηνοθετεί η Αργυρώ και έχει ένα ιδιαίτερα διεισδυτικό βλέμμα, συζητήσαμε και έδωσε τις δικές της κατευθύνσεις και χαίρομαι επειδή εμπιστεύτηκε το μουσικό μου ιδίωμα και εγώ εμπιστεύτηκα το δικό της σκηνοθετικό βλέμμα. Είχαμε μια πολύ γόνιμη συνεργασία.

Όταν ξεκινήσαμε, δεν είχα στο μυαλό μου τίποτα. Ήρθα σαν λευκό χαρτί. Παρακολούθησα πάρα πολλές πρόβες, σχεδόν όλες, και βλέποντας πώς οδηγεί την κατάσταση η Αργυρώ άρχισα να εμπνέομαι βλέποντας του ηθοποιούς και τους χορογράφους. Πολλές φορές έγραφα μουσική αφού είχε αρχίσει να στήνεται μία σκηνή, πολλές φορές όμως μου ερχότανε κάτι που το έστελνα στην Αργυρώ κι όταν της άρεσε υπήρχαν φορές που ενσωματωνόταν η μουσική σε μία σκηνή ή μια μουσική μπορεί να βοήθησε στη δημιουργία μίας σκηνής. Περισσότερο θέλαμε να δημιουργήσει η μουσική χώρους που ενσωματώνονται στη σκηνική δράση αλλά και την αγκαλιάζουν. Ένα ακόμα σημαντικό, είναι ότι η μουσική δεν είναι ούτε χαρούμενη, ούτε λυπημένη. Έτσι μου βγήκε ενστικτωδώς, ακριβώς επειδή είναι ένα έργο με πάρα πολλές ανατροπές και πολλά τοπία, αγγίζει τη χαρά, αγγίζει τη θλίψη αλλά δεν τα υπογραμμίζει. Κινείται άλλοτε ενδιάμεσα και άλλοτε τρυφερά, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε δαιμονικά. Η μουσική συνυπάρχει με το έργο.

Λίγα λόγια για το έργο

Ο Ερωτόκριτος, το έμμετρο ερωτικό μυθιστόρημα της Κρητικής Αναγέννησης, γραμμένο από τον Βιτσέντζο Κορνάρο, κυκλοφόρησε αρχικά σε χειρόγραφα και διασώθηκε σε μεγάλο βαθμό, μέσω της προφορικής του παράδοσης. Αποτελείται περίπου από δέκα χιλιάδες στίχους και εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Βενετία το 1713. Στο θέατρο ανεβαίνει από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1929, σε διασκευή του Θεόδωρου Συναδινού και σκηνοθεσία Σπύρου Μελά. Η ιστορία του Ερωτόκριτου είναι γραμμένη σε μια γλώσσα που, όπως την περιγράφει ο Γιώργος Σεφέρης «εκφράζει με σταθερό χαρακτήρα, την ευαισθησία του κόσμου που τη μιλούσε». Μια γλώσσα που έρχεται από το παρελθόν και μας συνδέει με τη λαϊκή μας παράδοση∙ μας συγκινεί και μας ταξιδεύει.

Ο Κορνάρος φαίνεται πως επηρεάστηκε από το γαλλικό μυθιστόρημα Paris et Vienne του 15ου αιώνα, το οποίο κυκλοφόρησε ευρέως σε ιταλικές μεταφράσεις και διασκευές. Ωστόσο, ο ποιητής αξιοποίησε τις πηγές του με δημιουργικό τρόπο, παραδίδοντας ένα από τα κορυφαία έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που μας μιλάει για την αγάπη, την αφοσίωση, την επιμονή και την πίστη στη ζωή.

Η «Αρετούσα» στα λόγια των ηθοποιών

Αίγλη Κατσίκη

Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα και καμία δυσκολία στο μοίρασμα του ρόλου της Αρετούσας, γιατί ουσιαστικά δίνει τη σκυτάλη η μία στην άλλη. Ούτως ή άλλως είμαστε πάνω στη σκηνή όλοι μας σε όλη την παράσταση και αυτό είναι λειτουργία της παράστασης, οπότε δίνοντας τη σκυτάλη η μία στην  άλλη, κάθε μία είναι μέσα, έχει τη ροή, τη θερμοκρασία και την ενέργεια της άλλης και βγήκε πολύ φυσικά και πολύ οργανικά. Πρόκειται για μία αφήγηση που δίνει ο ένας στον άλλον να τη συνεχίσει.

Ιωάννα Δεμερτζίδου

Θεωρώ πως ήταν πολύ εύκολη η συνεργασία μας με την Αργυρώ Χιώτη. Από την αρχή καταφέρνει να δημιουργεί ένα κλίμα πάρα πολύ ομαδικό και συνεργατικό και είχαμε όλοι μεγάλη θέληση για να συμβεί αυτό. Ακούγαμε πολύ προσεκτικά ο ένας τον άλλον,  παρατηρούσαμε πολύ προσεκτικά ο ένας τον άλλον και είναι τόσο συγκεκριμένη η Αργυρώ στις οδηγίες της σε αυτά που ζητάει, που είναι πολύ εύκολο να μπεις σε αυτόν τον κόσμο που θέλει να χτίσει.

Το θέμα να υπηρετείς τα θέλω σου με μεγάλη αυταπάρνηση, να σκέφτεσαι ότι θα τα διεκδικήσεις έστω μέχρι θανάτου και θα μείνεις πιστός σε αυτό, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί ο φόβος πολλές φορές μας ακινητοποιεί και μας κάνει παθητικούς και κάνουμε πίσω στα θέλω μας. Δεν τα υποστηρίζουμε. Αυτό είναι το νόημα αυτής της παράστασης.

Άννα Κόπακα

Η παράσταση είναι δραματουργικά σχεδιασμένη από τη ματιά της Αρετούσας. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Μέσα από τα μάτια της, για όλη την καταπίεση, την διεκδίκηση του αυτονόητου και τη μάχη με την πατρική και την κοινωνική εξουσία, βλέπουμε στο έργο τη Αρετούσα ότι συνολικά την καταπιέζουν όλοι, μέχρι και η Παραμάνα της. Καταφέρνει όμως και σπάει όλους αυτούς τους δεσμούς με το θάρρος του ίδιου της του κορμιού. Είναι δηλαδή τόσο γενναία που λέει «ας πεθάνω, δε μπορώ να συνεχίσω να ζω όπως ζούσα». Εγώ έτσι το καταλαβαίνω.

Χαρά Γιώτα

Είναι επίκαιρο το έργο όχι μόνο για το θέμα της καταπίεσης που από πάντα υπήρχε απλά τώρα το ακούμε παραπάνω, αλλά εμένα με εντυπωσιάζει ότι αυτό το έργο έχει γραφτεί τον 17^ο αιώνα. Ο έρωτας, η σύγκρουση με την γονεϊκή φιγούρα, το πώς τσακώνονταν οι άνθρωποι, ένας πατέρας με μία κόρη, είτε σε αυτό το κείμενο του Κορνάρου το δεις, είτε μπεις σε ένα σπίτι αυτή τη στιγμή, θα βρεις τα ίδια υλικά, το ίδιο περιεχόμενο. Και στον έρωτα και στη σύγκρουση και στον θρήνο, σε ό, τι περιέχει αυτό το κείμενο.

Ο «Ερωτόκριτος» με τα λόγια των ηθοποιών

Κωστής Καπελλίδης

Μου φάνηκε πολύ ωραία εμπειρία αυτή του μοιράσματος του ρόλου του Ερωτόκριτου. Ένιωθα ότι έχω δύο φίλους μου πάνω στη σκηνή ως Ερωτόκριτους και νομίζω στον εφηβικό έρωτα –  γιατί πραγματεύεται και αυτό η παράσταση – είναι πάντα ωραίο να έχεις δύο φίλους σου δίπλα και να νιώθεις ότι στηρίζεσαι και τους ακούς. Η φλέβα του έργου αφορά την Αρετούσα και την ενηλικίωση της. Δηλαδή, τον πρώτο της έρωτα, το να είναι φυλακισμένη εξαιτίας αυτού του έρωτα και των πιστεύω της και την ωρίμαση της, το πώς καταλήγει μέσα από τις αποφάσεις που η ίδια παίρνει για τον εαυτό της. Ο Ερωτόκριτος είναι ένα ον μουσικό. Δηλαδή ένα ον που εκφράζεται μέσω της μουσικής, κινείται από τη μουσική, στέλνει τα γράμματα αγάπης του μέσω της μουσικής, καταλαβαίνει η Αρετούσα για ποιον πρόκειται ακούγοντας μουσική, οπότε η μουσική είναι η καρδιά αυτού του σύμπαντος και προσπαθήσαμε πολύ κάθε φορά που υπάρχει η μουσική ανάγκη να είναι ένα πράγμα το οποίο βγαίνει από εμάς, τον κόσμο που μοιραζόμαστε και να είναι κάτι σαν τον αέρα που αναπνέουν.

Για την κίνηση, είχαμε δύο υπέροχους ανθρώπους να μας καθοδηγήσουν, τον Δημήτρη Σωτηρίου και την Σοφία Παπανικάνδρου που ήταν συνεχώς εκεί και δούλευαν με εμάς και με τι το κορμι μας μπορούσε να παράγει. Μερικές φορές όλο αυτό ήταν ένα εκρηκτικό πράγμα το οποίο μπορεί να φανεί πάνω στη σκηνή, γιατι δημιουργήθηκε αυτός ο κώδικας μεταξύ μας.

Κωνσταντίνος Χειλάς

Όλο αυτό μου θυμίζει -κι εγώ έτσι το νιώθω – τους Τρεις Σωματοφύλακες, το γνωστό «Ένας για όλους και όλοι για έναν». Αν γίνει κάτι λοιπόν, υπάρχει κάποιος εκεί να σε καλύψει. Στη σκηνή είμαστε πολύ εκτεθειμένοι πάντα, το παραμικρό μπορεί να μας κάνει να κολλήσουμε, ενώ τώρα ξέρουμε πως είναι κάποιος εκεί. Και κάτι λάθος να πάει, ξέρω πως θα το βρούμε μαζί. Λάθος που τελικά μπορεί να είναι κι ευχάριστο δηλαδή. Στην ουσία στην παράσταση, βλέπουμε τη θέση της γυναίκας σε μία κοινωνία 300 χρόνια πριν και τελικά μας αφορά όλους. Είναι κάτι που βλέπουμε από την «Αντιγόνη» μέχρι τον Κορνάρο και μέχρι σήμερα είναι ένα θέμα που επαναφέρεται.

Ιωάννης Μπάστας

Η συνεργασία με την Αργυρώ ήταν πάρα πολύ ωραία από την αρχή των προβών. Ξεκινήσαμε κάπου στα μέσα του Νοέμβρη τις πρόβες σε μία πολύ πιο μικρή αίθουσα και στην αρχή κάναμε αυτοσχεδιασμούς ώστε να χτίσουμε μία κοινή γλώσσα και έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Θέλαμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο άλλος, ποιον άνθρωπο έχουμε απέναντι μας , γιατί κάποιοι μεταξύ μας δεν γνωριζόμασταν. Με έναν τρόπο όμως η Αργυρώ φτιάχνει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, έτσι ώστε να μπορούμε να συνυπάρχουμε και να καταλαβαίνουμε τι κάνει ο ένας για τον άλλον και προς τον άλλον. Είναι Αρετουσοκεντρική η παράσταση. Βλέπουμε δηλαδή την Αρετούσα και στο πώς ως γυναίκα είναι κυρίαρχη για να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να καταφέρει αυτά που θέλει, να πεισμώσει, να εναντιωθεί σε αυτά που δε θέλει και να διεκδικήσει εκείνα που επιθυμεί η ίδια για τον εαυτό της.

Ξέρετε, υπάρχει μεταξύ μας επικοινωνία στη σκηνή. Έτσι και το κηνισιολογικό κομμάτι της παράστασης κατέληξε να μην είναι δύσκολο. Προέκυψε μέσα από έναν τρόπο λειτουργικό, πολύ αβίαστα, με απλές ασκήσεις που εξελίχθηκαν σε πιο σύνθετα κινησιολογικά πράγματα.

Σχετικά με τη μουσική, να πούμε ότι από μόνο του το έργο είναι μουσική. Δηλαδή, είναι ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος. Είναι οπότε πολύ ξεκάθαρο στον ήχο του και στη μουσικότητα του και δεν μπορείς να το αποφύγεις. Είναι λοιπόν γενναία απόφαση να πεις σε αυτό το μουσικό κείμενο ότι επενδύεις επιπλέον μουσικά και είναι πολύ ωραίο ότι υπάρχει ένα μουσικό θέμα που επαναλαμβάνεται τρεις φορές, στις τρεις συναντήσεις Ερωτόκριτου και Αρετούσας. Το οποίο με έναν τρόπο είναι ο κόσμος τους. Υπάρχουν μαζί με αυτό το μουσικό θέμα.

H νέα παραγωγή του ΚΘΒΕ «Ερωτόκριτος», μια σύγχρονη ανάγνωση του γνωστού έργου, με την Αργυρώ Χιώτη να υπογράφει τη σύλληψη – σκηνοθεσία της παράστασης και τον Ευθύμη Θέου την δραματουργική επεξεργασία – διασκευή, θα κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2023 στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, για 10 μόνο παραστάσεις.

Συντελεστές

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη

Διασκευή – Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Θέου

Συγγραφή ποιήματος: Rahil Fallahfar

Σκηνικός Χώρος: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Μουσική Σύνθεση – Coaching μουσικών: Λόλα Τότσιου

Κίνηση: Σοφία Παπανικάνδρου, Δημήτρης Σωτηρίου

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Βοηθός σκηνοθέτριας: Βίκη Κίτσιου

Βοηθός σκηνογράφου / ενδυματολόγου: Έλλη Ναλμπάντη

Μουσική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη

Οργάνωση παραγωγής: Μαριλύ Βεντούρη

* Βοηθός φωτιστή (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης 2023): Εύα Τσομπάνη

Διανομή

Ποιήτρια – Φροσύνη: Θεοδώρα Λούκας

Ποιητής – Πεζόστρατος: Γιάννης Χαρίσης

Αρετούσα: Αίγλη Κατσίκη, Άννα Κόπακα, Ιωάννα Δεμερτζίδου, Χαρά Γιώτα

Ερωτόκριτος: Κωστής Καπελλίδης, Κωνσταντίνος Χειλάς, Ιωάννης Μπάστας

Βασιλιάς: Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Μουσικοί επί σκηνής

Ναταλία Γιαννάκη (πιάνο), Αλίκη Μάρδα (βιολοντσέλο) και οι ηθοποιοί: Κωστής Καπελλίδης (ηλεκτρικό μπάσο, drums), Ιωάννης Μπάστας (σαξόφωνο), Κωνσταντίνος Χειλάς (πιάνο), Άννα Κόπακα (νταούλι)

Έκτακτες αντικαταστάσεις ηθοποιών: Κορίνα Βασιλοπούλου, Στέλιος Καλαϊτζης, Στέφανος Πίττας

Έκτακτες αντικαταστάσεις μουσικών: Αλέξανδρος Πουρλουκάκης (πιάνο), Μαρία Χρίστοβα (βιολοντσέλο)

Πληροφορίες Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Εθνικής Αμύνης 2) Πρεμιέρα: Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2023

Ώρες παραστάσεων

Τετάρτη: 19.00

Πέμπτη – Παρασκευή: 21.00

Σάββατο: 18.00 & 21.00

Κυριακή: 19.00 Προπώληση: ntng.gr | viva.gr | 11876

Πληροφορίες – κρατήσεις στο Τ. 2315 200 200 και στα εκδοτήρια του ΚΘΒΕ