Αντίνοος Αλμπάνης: Να αποδεχτούμε οι άντρες τη θηλυκή μας πλευρά, να μη τη φοβόμαστε

Τον Αντίνοο Αλμπάνη τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι από την τηλεοπτική του συμμετοχή στα «Άγρια παιδιά» 14 χρόνια πριν, όταν ο «Σπάικ», όπως λεγόταν ο ήρωας που ενσάρκωνε, μπήκε στα σπίτια μας.

Από εκείνη τη φορά και όλα τα επόμενα χρόνια που πέρασαν, μια ανοδική γραμμή που δεν φάνηκε ποτέ, αλλά αν το σκεφτείς τη βλέπεις κι εσύ εύκολα, χάραξε μία σημαντική πορεία γι’ αυτόν, κυρίως θεατρική αλλά και τηλεοπτική ή κινηματογραφική κάθε φορά που έβρισκε έναν λόγο να υπάρχει.

Τον φετινό χειμώνα, τον βλέπουμε τηλεοπτικά στη νέα δουλειά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Maestro» όπου υποδύεται τον Μιχάλη, τον γιατρό του νησιού, ενώ στη Θεσσαλονίκη θα έχουμε τη χαρά να τον βλέπουμε… διπλά αφού θεατρικά θα είναι στο Θέατρο Αυλαία κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή με μία νέα παραγωγή που φτιάχτηκε για την πόλη και θα μείνει εδώ για αρκετό καιρό, το «Κάποιος να με προσέχει» που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου.

Ξεκινώντας τη συζήτηση μας, δε γινόταν να μη μιλήσουμε αρχικά για τη μεγάλη επιτυχία της νέας τηλεοπτικής σειράς του Mega και τους προβληματισμούς του Αντίνοου για όσα γίνονται μπροστά και πίσω από την μικρή οθόνη…

Η περίπτωση του «Maestro» συζητήθηκε πολύ από την επόμενη μέρα μάλιστα της πρεμιέρας. Τι αίσθηση σου άφησε αυτή η αποδοχή;

Θα σου πω κάτι που με στενοχωρεί λίγο γιατί το ακούω από πολύ κόσμο. Ακούω από πολλούς την έκφραση «μου αρέσει εμένα ο Παπακαλιάτης» ή «δεν μου αρέσει ο Παπακαλιάτης». Που αυτό έχει να κάνει με το σενάριο στα αλήθεια. Θα μου πεις, ναι αλλά εγώ το σενάριο θα παρακολουθήσω, αλλά στο «Maestro» έχει πέσει τόσο χρήμα στην εικόνα, που ρε παιδί μου έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να ακούσω ότι σε επίπεδο εικόνας, είναι από ένα επίπεδο και πάνω και φοβάμαι μην τελικά δεν φτάνει όλο αυτό στο μέσο τηλεθεατή. Ή δεν αντιλαμβάνεται τέλος πάντων την διαφορά στην ποιότητα της εικόνας. Αν δεν το αντιλαμβάνεται έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα. Σαν αγορά εννοώ. Και είναι στενάχωρο αν δεν τα αντιλαμβάνεται ο κόσμος αυτά γιατί αν δεν τα αντιλαμβάνεται, δεν θα τα διεκδικεί. Και αν δεν τα διεκδικεί δεν θα έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει.

Να σε πάω στο θέατρο και στην παράσταση που ετοιμάζεται για τη Θεσσαλονίκη. Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά;

Είναι μία δουλειά την οποία έχω κινήσει από την αρχή μόνος μου. Είχα τη χαρά και την ευλογία να ξανασυναντηθώ με την Αθανασία Καραγιαννοπούλου η οποία ήταν καθηγήτρια μου στη σχολή. Βρεθήκαμε πριν από δυόμισι χρόνια στον «Αρχιμάστορα Σόλνες» του Ίψεν στο Θέατρο Ιλίσια με τον Γρηγόρη Βαλτινό, τον καιρό που ξέσπασε η πανδημία. Κάπως έτσι θυμηθήκαμε πόσο πολύ και για ποιους λόγους αγαπιόμαστε και την στρίμωξα για να ξαναδουλέψουμε και να κάνουμε μία παράσταση που να είναι κοντά στο χιούμορ μας, κοντά στην αισθητική μας και να γουστάρουμε πάρα πολύ. Έτσι μου είπε τότε πως έχει ένα φανταστικό έργο που δεν έχει ξαναέρθει στην Ελλάδα, με τρεις άντρες και μου έδωσε να το διαβάσω. Από τότε λοιπόν, αρχίσαμε να το δουλεύουμε και να στήνουμε την παραγωγή και να ψάχνουμε, να ερευνούμε την ιστορία αυτού του φανταστικού Ιρλανδού συγγραφέα, του Frank McGuinness και σε όλη αυτή τη διαδικασία του στησίματος κάναμε διάφορες κρούσεις σε παραγωγούς από δω και από κει. Είχαμε κάτι δυσκολίες, ώσπου θυμήθηκα ότι είχα την τύχη και την ευλογία να κάνω κάποτε μία παραγωγή στη Θεσσαλονίκη και να ξεκινήσω από εκεί την παράσταση μου. Και μετά σε δεύτερο χρόνο κατεβήκαμε στην Αθήνα. Της είπα λοιπόν ότι έχω όλη τη διάθεση να περάσω το χειμώνα μου πάνω στη Θεσσαλονίκη και μήπως έπρεπε να πάρω ένα τηλέφωνο σε αυτούς τους πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους στο θέατρο Αυλαία, που για εμένα είναι το πιο ωραίο θέατρο της πόλης, σε περίπτωση που θέλουν να κάνουν την παραγωγή αυτής της παράστασης. Ήμουν λοιπόν πάρα πολύ τυχερός, γιατί θέλανε να κάνουν την παραγωγή, θέλανε να συνεργαστούμε, να μας φιλοξενήσουν και από εκεί ξεκίνησε όλο το πράγμα, οπότε δεν είναι κάτι που μου προέκυψε, αλλά εγώ το έφτιαξα να είναι έτσι όπως είναι και είμαι πολύ χαρούμενος που αυτή είναι μία παραγωγή της Θεσσαλονίκης, είναι μία δουλειά της πόλης σας. Δεν είναι μία φιλοξενούμενη παραγωγή, δεν είναι μία παράσταση η οποία έρχεται για λίγο, αλλά είναι για τη Θεσσαλονίκη. Έχω πολλή χαρά γιατί έχω ανέβει πολλές φορές στη Θεσσαλονίκη και ήδη θα έπρεπε να μου έχετε δώσει το κλειδί της πόλης! Είναι μία εξαιρετική συνεργασία με τα παιδιά στο θέατρο Αυλαία, είναι άνθρωποι πολύ δοτικοί που αγαπάνε πολύ το θέατρο.

Και σε μία εποχή μάλιστα, που έχει διπλή σημασία το να ρισκάρεις πράγματα ειδικά στο θέατρο.

Είναι μεγάλο το ρίσκο για αυτούς. Βέβαια και για εμάς είναι ρίσκο, αλλά νομίζω ότι αφού υπάρχει τόση πολλή αγάπη και τόση πολλή δουλειά από πίσω, κάτι καλό θα βγει.

Είναι μία παράσταση που το θέμα της είναι σκληρό μεν, αλλά και συγκινητικό;

Θα συγκινηθούμε σίγουρα, όχι όμως λόγω της σκληρότητας, αλλά μέσα από το χιούμορ της. Είναι μία παράσταση με ειλικρινές χιούμορ και αυτό προκύπτει γιατί καμία δύσκολη συνθήκη στις ζωές μας δεν υπάρχει χωρίς το χιούμορ. Ακόμα και σε κηδείες ή νοσοκομεία το στρέφουμε όλοι για να ελαφρύνουμε λίγο την ψυχή μας, την καρδιά μας. Μιλάμε για τρεις δυτικούς άντρες, έναν Άγγλο, έναν Ιρλανδό και έναν Αμερικανό, οι οποίοι απήχθησαν, είναι όμηροι σε ένα κελί στο Λίβανο και βρίσκονται εκεί μόνοι τους, χωρίς να ξέρουν πότε θα απελευθερωθούν ή αν θα βγουν ζωντανοί από εκεί μέσα και όλη αυτή η διαδικασία τους κάνει να δεθούν με πολύ ισχυρά δεσμά. Σε αυτή τη διαδικασία λοιπόν, σκαρφίζονται διάφορα παιχνίδια, περνάνε μέσα από συγκρούσεις, μέσα από μίση, μέσα από πάθη. Αγαπιούνται, μισιούνται, έρχονται κοντά, λύνουν τις διαφορές τους και το πιο σημαντικό είναι πως η αγάπη αυτή που γεννιέται, δεν τους κάνει να φοβούνται, δεν προσπαθούν να φύγουν μακριά της επειδή είναι τρεις άντρες. Είναι μία αγάπη που τους αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουν τον ανδρισμό τους. Έχει μία σπουδαία φράση μέσα στο κείμενο που λέει ότι στην Σπάρτη οι πιο γενναίοι πολεμιστές, συχνά συμπεριφέρονταν σαν γυναίκες και έχει μεγάλη αξία αυτό, γιατί ειδικά στις μέρες μας, με όλο αυτό που γίνεται με τα φύλα και με το ποιοι έχουν την εξουσία και ποιοι δεν την έχουν, πώς πρέπει να είμαστε και να συμπεριφερόμαστε στην κοινωνία, είναι νομίζω σπουδαίο το να αποδεχτούμε την θηλυκή μας πλευρά, να την αγκαλιάσουμε να μην την φοβόμαστε. Να γινόμαστε και μητέρες, να γινόμαστε και φίλες, να γινόμαστε και αδερφές. Είναι σημαντικές αυτές οι πληρότητες για έναν άντρα, για να τις απορρίπτει. Αυτό λοιπόν το κάνει το έργο πιο επίκαιρο από ποτέ.

Τι είδος θα χαρακτήριζες την παράσταση. Είναι κωμωδία;

Έχει όλα τα στοιχεία σε απόλυτη ισορροπία. Έχει και την αγριότητα, έχει και την κωμωδία, έχει και τη συγκίνηση και το δράμα και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι σε πολλά σημεία ο θεατής δεν αντιλαμβάνεται το πέρασμα από το κωμικό στο τραγικό, είναι δηλαδή δυσδιάκριτα τα όρια. Δεν καταλαβαίνει αν η κωμωδία που βλέπει είναι αποτέλεσμα χιούμορ ή αποτέλεσμα παράνοιας.

Πώς ήταν τα πρώτα σου χρόνια στη δουλειά; Τι θυμάσαι;

Ήταν μία πολύ καλή περίοδος για ένα νέο ηθοποιό που έπρεπε να διαμορφώσει το καλλιτεχνικό και αισθητικό του κριτήριο και να βρει την ταυτότητά του. Υπήρχαν πάρα πολλές σκηνές στην Αθήνα τότε και ομάδες οι οποίες άφησαν ιστορία. Όπως ήταν το Θέατρο Αμόρε για παράδειγμα, όπου είχε επενδύσει πολύ στο σύγχρονο ρεπερτόριο με σκηνοθεσίες οι οποίες ήταν πειραματικές, ήταν avant garde, ήταν σύγχρονες, δεν ήταν αυτές οι κλασικές παραστάσεις που θα πήγαινε κάποιος να δει. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτές τις δουλειές με έναν τρόπο και εμένα με διαμόρφωσαν. Ως προς τις επιλογές μου, ως προς το τι εγώ επιθυμώ να κάνω σε αυτή τη δουλειά και πώς εγώ θα είμαι χαρούμενος μέσα από αυτή τη δουλειά. Από εκεί και πέρα επειδή τα πράγματα δεν είναι προκαθορισμένα, αλλά στην πορεία τα φτιάχνεις, συνάντησα σαφώς καινούργιους ανθρώπους, καινούργιο συνεργάτες, καινούργια μυαλά και καινούργια ταλέντα, καινούργιες καλλιτέχνες που και αυτοί έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο να φτιαχτεί αυτό που εγώ είμαι σήμερα.

Έχοντας κάνει από θέατρο και τηλεόραση μέχρι και σινεμά, που είναι πιο κοντά ο Αντίνοος σήμερα;

Δυστυχώς δεν μπορώ να τα συγκρίνω. Ενώ στα αλήθεια είναι μία δουλειά και το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που διαχειρίζεσαι το συναίσθημα, δεν μπορώ να τα συγκρίνω γιατί είναι άλλη η μαγεία του σινεμά, άλλος ο τρόπος που γίνεται η δουλειά στην τηλεόραση και τελείως διαφορετικό το θέατρο. Το θέατρο είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που δεν μπορώ να το απορρίψω, δεν μπορώ να το βγάλω εκτός. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Με κρατάει σε μία μόνιμη εγρήγορση και σε επαφή με το αντικείμενο μου. Στην Ελλάδα ξέρεις, οι ηθοποιοί δεν είμαστε όπως είναι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ή οι Αμερικανοί που μπορεί να κάνουν θέατρο μία φορά στα πέντε χρόνια η και ποτέ. Υπάρχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί έξω που δεν έχουν κάνει ποτέ θέατρο ή έχουν κάνει μόνο σινεμά ή τηλεόραση. Στην Ελλάδα είμαι ευτυχής που υπάρχει αυτή η συνθήκη. Που ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο, πού ηθοποιοί απορροφούνται από το θέατρο και η επαφή μας με τη δουλειά είναι μέσω του θεάτρου. Από εκεί και πέρα μακάρι να υπήρχε η κινηματογραφική βιομηχανία στην Ελλάδα, να μπορούσαμε να μοιράζουμε το χρόνο μας μεταξύ θεάτρου, τηλεόρασης και σινεμά. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει αυτό. Ελπίζουμε βέβαια ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν και να γίνουν παραγωγές οι οποίες θα αφορούν τον κόσμο και θα τους ενδιαφέρει.

Στα «Άγρια παιδιά» που ήταν η πρώτη δουλειά που σε έκανε γνωστό πως ένιωσες τότε με όλη αυτή την ανταπόκριση του κόσμου;

Σίγουρα αυτή η αναγνώριση σου κάνει πιο εύκολη τη ζωή. Έχεις πλέον περισσότερες προτάσεις γιατί αποκτάς ένα εκτόπισμα και οι παραγωγοί σου εμπιστεύονται πιο εύκολα ένα ρολό. Αν γυρίσω πίσω το χρόνο μπορώ σίγουρα να σου πω πόσο μεγάλη περηφάνια ένιωθα για το προϊόν που είχαμε φτιάξει, γιατί ήταν μία εξαιρετική ομάδα η N-Orasis, όπου ο Χρήστος Νικολέρης, ο Γιάννης Σταμπουλής κάνανε πραγματικά εξαιρετική δουλειά κινηματογραφικού επιπέδου. Ωστόσο δεν μπορώ να σου πω ότι μου άφησε πάρα πολύ καλή γεύση, με την έννοια ότι η σειρά αυτή ήταν η τελευταία σειρά που έγινε όταν έσκασε πια η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Ήταν η χρονιά που από εκεί και έπειτα, ενώ είχαμε 100 σειρές της σεζόν, φτάσαμε στις 10. Οπότε, για εμάς ήταν η τελευταία τηλεοπτική πολυτέλεια που είχαμε, το να μπορούμε να κάνουμε κάτι το οποίο θα έχει μία ποιότητα και να μας δίνει το χρόνο να μπορούμε να δουλέψουμε ανθρώπινα.

Μένοντας πλέον στην τηλεόραση φτάνουμε στο σήμερα και στο ρόλο του Μιχάλη. Μίλησέ μου για αυτόν

Ο Μιχάλης είναι ένας σκοτεινός και περίεργος τύπος. Είναι ο γιατρός του νησιού, ένας άνθρωπος εξαιρετικά συγκροτημένος, φαινομενικά τουλάχιστον. Κουβαλάει όμως τα δικά του βάσανα, τα δικά του προβλήματα. Αυτό που τον ξεχωρίζει πολύ από τους υπόλοιπους είναι ότι πρωτίστως δεν μιλάει όσο μιλάνε οι υπόλοιποι και δευτερευόντως γνωρίζει τα πάντα για όλους, γιατί όλο το νησί θα περάσει από το δικό του ιατρείο, είτε να τον συμβουλευτεί για ψυχολογικά προβλήματα, είτε για πρακτικά ζητήματα. Ο Μιχάλης επιλέγει να μη μιλάει. Επιλέγει να μην εκφράζεται. Επιλέγει να μην ανακατεύεται γιατί ξέρει πολύ καλά ότι μία του λέξη, μία του φράση είναι ικανή να φέρει το νησί πάνω κάτω. Επειδή και ο ίδιος έχει μία ερωτική ιστορία, έναν έρωτα με τη γυναίκα του δημάρχου του νησιού, ανεκπλήρωτο έρωτα ή παλιό έρωτα ας πούμε, πού όμως δεν έχει σβήσει, είναι κάτι που υπάρχει στη ζωή του και τον βασανίζει πάρα πολύ. Έτσι κι αλλιώς σε αυτές τις κλειστές κοινωνίες δεν είναι και δύσκολο να τον αποφύγεις τον άλλον, κάθε μέρα συναντιέσαι με όλους. Οπότε είναι κάτι δικό του, που τον ταλαιπωρεί.

Ποια στοιχεία του Αντίνοου βρίσκεις μέσα στο Μιχάλη;

Φαινομενικά μοιάζουμε, με την έννοια ότι αρχικά έχουμε και οι δύο ένα σκυλί που τυχαίνει να είναι και το ίδιο σκυλί, που υπεραγαπάμε και στο οποίο στρεφόμαστε πολύ συχνά για να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε πράγματα που δεν επικοινωνούμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Από την άλλη, ο Μιχάλης έχει και ένα πρόβλημα υγείας, ένα χρόνιο πρόβλημα που τον καθηλώνει σε στιγμές. Μπορώ και εκεί να βρω ένα πεδίο ταύτισης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ασθένειες μεταξύ τους μοιάζουν ή καθορίζουν την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου, αλλά ως εκεί. Εγώ θα σου έλεγα ότι είμαι πιο εκφραστικός από τον Μιχάλη, πολύ πιο ανυπόμονος, πολύ πιο μεσογειακός από αυτόν. Αυτός είναι δωρικός πολύ.

Δεν θα σου κρύψω ότι πίστευα ότι είσαι ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος

Όχι όχι, μην ξεγελιέσαι με το πώς μιλάω στους ανθρώπους που δεν γνωρίζω η πώς συμπεριφέρομαι κοινωνικά. Στους δικούς μου ανθρώπους, στους πολύ κοντινούς είμαι πάρα πολύ εξωστρεφής.

Η εμπορική επιτυχία είναι ζητούμενο σε μία δουλειά που θα κάνεις;

Δεν μπορεί να είναι προαπαιτούμενο για να κάνεις μία δουλειά, σαφώς όμως θέλεις μία δουλειά να πάει καλά με την έννοια να την δει ο κόσμος. Να επικοινωνήσεις αυτό που εξαρχής επιθυμείς. Σίγουρα να δικαιώσεις και τον παραγωγό που έχει επενδύσει πάνω σου κάποια χρήματα. Αλλά δεν μπορεί αυτός να είναι σκοπός. Αν ήταν αυτοσκοπός, οι δικές μου επαγγελματικές επιλογές θα ήταν πολύ διαφορετικές από αυτά που έχω κάνει μέχρι σήμερα και ενδεχομένως να είχα οδηγηθεί σε άλλα μονοπάτια, τα οποία θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο εύκολα και πολύ ξεκούραστα για μένα. Μάλλον κάτι άλλο επιθυμώ, κάτι άλλο με κατατρώει μέσα μου και κάτι άλλο είναι αυτό που εγώ θέλω να πω στους ανθρώπους. Ο τρόπος που θα απευθυνθώ εγώ στους ανθρώπους. Σε κάθε περίπτωση, είναι ωραίο μία δουλειά να πηγαίνει καλά αλλά σίγουρα δεν είναι αυτοσκοπός. Και όχι μόνο για μένα αλλά γενικά για το θέατρο, για την τηλεόραση, για το σινεμά. Την δουλειά την κάνουμε για τον κόσμο δεν την κάνουμε για εμάς. Αλλιώς θα καθόμασταν σε ένα δωμάτιο μόνοι μας και θα διαβάζαμε κείμενα. Η υποκριτική απαιτεί έναν ηθοποιό και έναν θεατή.

Νιώθω ότι μετά το θέμα με την υγεία σου, έχεις πάρει μία διαφορετική φόρα σαν να κάνεις πλέον πρωταθλητισμό στη δουλειά σου

Νομίζω ότι αυτό γίνεται όταν βλέπεις τον χρονικό ορίζοντα να στενεύει, και κάποιον να σου χτυπάει την πλάτη και να σου λέει ότι ξέρεις φίλε μου μεγαλώνεις, δεν είναι πολλά τα καλοκαίρια που έρχονται, πήγαινε με όλες του τις δυνάμεις όσο πιο δυνατά μπορείς γιατί κανένας δεν σε πήρε με το ζόρι να κάνεις αυτή τη δουλειά, εσύ την επέλεξες. Δεν έδωσες πανελλήνιες και έτυχε να μπεις σε μία σχολή. Απέρριψες μάλιστα τις πανελλήνιες για να μπεις σε μία δραματική σχολή, γιατί είχες ένα όνειρο, μία λαχτάρα. Άρα το να κάθεσαι τεμπέλικα, νωχελικά και να περιμένεις να συμβούν τα πράγματα, καλύτερα να τα κινήσεις εσύ και να τα φτιάξεις εσύ. Αναθεώρησα λοιπόν τα πάντα και κατάλαβα ότι αλλιώς δεν είχα λόγο να είμαι σε αυτή τη δουλειά. Αν εγώ δεν είμαι ενεργητικός σε αυτή τη δουλειά, αν εγώ δεν κάνω πρωταθλητισμό δεν έχω λόγο να είμαι σε αυτή τη δουλειά. Δεν έχω αυτή την ανάγκη να είμαι ένας ακόμα ηθοποιός από τους άπειρους ηθοποιούς που υπάρχουν στην Ελλάδα.

Αλήθεια, σε πείραξαν όλα αυτά που βγήκαν στη δημοσιότητα τον τελευταίο καιρό για το θέατρο που αγαπάς πολύ;

Με πείραξαν, αλλά τώρα πια μπορώ να σου πω ότι καλώς γίνονται αυτά που γίνονται. Καλώς έχουν συμβεί, γιατί έτσι δημιουργείται ένα προηγούμενο και όσο υπάρχει ένα προηγούμενο, τα επόμενα οφείλουν να είναι καλύτερα. Δε μπορεί να είναι χειρότερα. Όσο τα κρύβουμε κάτω από το χαλάκι τα πράγματα, τίποτα δεν καλυτερεύει. Πρέπει να μιλάμε για αυτά, πρέπει να βγαίνουν στην επιφάνεια όλα αυτά που έχουν βγει, να βγαίνουν κακές συμπεριφορές, κακοποιητικές συμπεριφορές μήπως και κάποιος που ενδεχομένως στο μέλλον θα θέλει να φλερτάρει με την ιδέα να συμπεριφερθεί έτσι, να το σκεφτεί δύο και τρεις φορές. Αυτό που εγώ θέλω να πω είναι πως θα πρέπει να σταματήσουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα. Τίποτα από όλα αυτά δε πιστεύω ότι προκλήθηκε από την πανδημία. Όλα έχουν να κάνουν με την παιδεία, όλα έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση. Από αυτά που έχουμε πάρει από το σχολείο και τις οικογένειες μας. Δεν πιστεύω ότι είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών. Είναι λυπηρό και οδυνηρό αυτό που λέω αλλά είμαι σίγουρος ότι στις δεκαετίες που έχουν περάσει, έχουν συμβεί τέρατα που πολύ απλά δεν τα μάθαμε ποτέ. Καλό είναι λοιπόν που μπορούμε και μιλάμε. Καλό είναι που υπάρχει ο χώρος και οι άνθρωποι να μας ακούνε. Δεν πειράζει που υπάρχει μία υπερβολή αυτή τη στιγμή, είναι απολύτως φυσιολογικό ότι από τη μία πλευρά η μπάλα θα πρέπει να χτυπήσει στον άλλον τοίχο μέχρι να ισορροπήσει. Ας κάνουμε λίγη υπομονή λοιπόν μέχρι να ισορροπήσει αυτή η μπίλια, ας μη κατακρίνουμε τους ανθρώπους, ας μη τους δείχνουμε με το δάχτυλο, να είμαστε ψύχραιμοι, να αφήνουμε τους αρμόδιους να βγάζουν τις ετυμηγορίες και εμείς να παρακολουθούμε όχι σαν θεατές αλλά σαν μέρος μίας κοινωνίας που μας αφορά. Γιατί το να είμαστε απλοί θεατές σε ένα τσίρκο, δεν θα πάει την κοινωνία πουθενά. Το λέω αυτό, με την έννοια ότι σίγουρα όλοι μας με έναν τρόπο έχουμε υπάρξει κακοποιητικοί σε έναν πολύ μικρότερο βαθμό φαντάζομαι, μια κακή κουβέντα την έχουμε πει σε μια κακή μέρα, λίγο απότομοι έχουμε υπάρξει, λίγο αγενείς έχουμε γίνει. Αυτά είναι δικά μας κομμάτια και πρέπει να τα κοιτάξουμε στα μάτια. Να τα φτιάξουμε, να τα διορθώσουμε. Κανένας Φιλιππίδης, κανένας Λιγνάδης από μόνοι τους δε θα σώσουν την κοινωνία με τον εγκλεισμό τους στη φυλακή. Οι ίδιοι να δούμε τι κάνουμε με τους εαυτούς μας και να φροντίσουμε την κοινωνία.

Πώς νιώθεις που μια ολόκληρη πόλη σε περιμένει να έρθεις με ένα καινούριο έργο;

Πολλή μεγάλη χαρά! Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο δώρο για τον χειμώνα. Το κοινό της Θεσσαλονίκης, όσο γραφικό κι αν ακούγεται, είναι ένα case study από μόνο του και αυτό δε συγκρίνεται με κανένα άλλο.

Έχεις και μία πολύ ωραία σχέση με τον κόσμο και μέσα από τα social media.

Προσπαθώ να έχω μια ειλικρινή σχέση με τον κόσμο. Δεν τάζω πράγματα τα οποία δεν μπορώ να υποστηρίξω. Έχω μια ωραία διάδραση αλλά μέχρι εκεί που μπορώ και μέχρι εκεί που αντέχω. Ξέρεις, και τα όρια στα social media δεν είναι και πολύ ευδιάκριτα, μπορεί εύκολα να περάσεις από το επίσημο στο ανεπίσημο και από το προσιτό στο απόμακρο. Προσπαθώ λοιπόν να κρατάω μια ισορροπία. Γιατί και για μένα, μη νομίζεις, μεγάλωσα μεν με τα social media, δεν είμαι boomer δηλαδή, αλλά είναι ένας τρόπος επικοινωνίας που τον εξερευνώ.

Πώς θέλει να φεύγει ο θεατής από το «Κάποιος να με προσέχει»;

Με μια μεγάλη ελπίδα ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα και με την παραδοχή ότι έχουμε πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη από έναν φύλακα άγγελο στη ζωή μας, ακόμα κι αν αυτόν τον φύλακα άγγελο πρέπει να τον αποδεχτούμε όπως είναι κι όχι να τον αλλάξουμε και να τον κάνουμε αυτό που μας βολεύει.

Φύλακας άγγελος για εσένα τι είναι;

Οι φίλοι μου, η οικογένεια μου, το σκυλί μου, η δουλειά μου σε στιγμές, οι άνθρωποι της δουλειάς μου. Το θέμα όμως, είναι τι δίνεις εσύ στον άλλον και όχι τι θα πάρεις. Αν εσύ δώσεις στον άλλον, θα σε αγκαλιάσει με όλη τη δύναμη αρκεί να είσαι ανοικτός στο να μπορείς να δώσεις.

*Ο Αντίνοος Αλμπάνης θα είναι στη Θεσσαλονίκη από την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου στο Θέατρο Αυλαία, με το έργο “Κάποιος να με προσέχει” σε σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου και με συμπρωταγωνιστές του, τον Δημήτρη Μάριζα και τον Πήτερ Ραντλ.