H Μαρία Παπαγεωργίου νιώθει πως κουβάλησε το λαχάνιασμα μίας ολόκληρης γενιάς

Ύστερα από τη μεγάλη της εμφάνιση στην Τεχνόπολη, η Μαρία Παπαγεωργίου φέρνει τη γιορτή των 15 χρόνων της στη δισκογραφία και τις συναυλίες και στη Θεσσαλονίκη. Απόψε, Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου, ανεβαίνει στη σκηνή της Μονής Λαζαριστών για μια βραδιά που δεν είναι απλώς συναυλία, αλλά ένα ταξίδι μνήμης, συγκίνησης και αναστοχασμού.

Από τα πρώτα της βήματα στο πλευρό του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, μέχρι τις συνεργασίες της με τους μεγάλους Μίκη Θεοδωράκη και Θάνο Μικρούτσικο, η Παπαγεωργίου έμαθε να κάνει δικά της (και δικά μας) όλα όσα τραγουδά. Με ξεχωριστούς προσωπικούς δίσκους, με την τολμηρή «Αλληλογραφία» πάνω σε κρυμμένα διαμάντια του Θεοδωράκη, με τολμηρές επανεκτελέσεις και προσωπικές καταθέσεις που ισορροπούν ανάμεσα στην παράδοση, το ελληνικό τραγούδι και το διεθνές ρεπερτόριο, έχει πια χαράξει μια απόλυτα προσωπική και αναγνωρίσιμη πορεία.

Η κοκκινομάλλα ερμηνεύτρια που βγήκε στη σκηνή ξυπόλυτη για να πει τις δικές της ιστορίες, εκείνη που ξεκίνησε από μικρές σκηνές και ταβέρνες «για ένα χαρτζιλίκι» όπως έχει πει παλιότερα, έφτασε να γεμίζει χώρους όπως το Ηρώδειο, η Τεχνόπολη και τώρα η Μονή Λαζαριστών. Χωρίς συμβιβασμούς στο ρεπερτόριό της, αλλά με αφοσίωση στη συγκίνηση και στη γνησιότητα.

Η αποψινή συναυλία είναι μια υπόσχεση: ότι το καλοκαίρι θα κλείσει με μουσική μέθεξη, με τραγούδια που γιορτάζουν το χθες και κοιτούν το αύριο. Γιατί η Μαρία Παπαγεωργίου είναι πια κάτι περισσότερο από μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ερμηνεύτριες της γενιάς της, είναι μια καλλιτέχνιδα που χτίζει με συνέπεια το τραγούδι που θα έρθει.

Με αφορμή την αποψινή συναυλία της στη Μονή Λαζαριστών, η Μαρία Παπαγεωργίου  μιλάει στην Parallaxi για αυτά που πέρασαν αλλά κι αυτά που έρχονται, με αρχή την αποψινή της βραδιά!

15 χρόνια στη δισκογραφία και στις μουσικές σκηνές και τα γιορτάζεις με μία μεγάλη συναυλία στη Μονή Λαζαριστών, ακριβώς όπως έκανες και στην Τεχνόπολη στην αρχή του καλοκαιριού. Τι θα έλεγες πως ήταν αυτά τα καλλιτεχνικά χρόνια για σένα, πώς τα έζησες και πώς τα επικοινωνείς σήμερα κουβαλώντας πια όλη αυτή την εμπειρία;

Όλα αυτά τα χρόνια νιώθω ότι κουβάλησα τις αγωνίες και το λαχάνιασμα μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς της κρίσης. Γι’ αυτό και κάθε νίκη, κάθε στιγμή που καταφέρνουμε να κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια και να ατενίζουμε με ελπίδα το μέλλον, είναι τόσο δυνατή που με διαμορφώνει στο έπακρον. Οι μεγάλες συναυλίες είναι σαν μία συνάντηση με την ιστορία μας, μία στιγμή συμπόρευσης και αντίληψης του κόσμου με τον ίδιο τρόπο.

Μιλάμε για 15 χρόνια που έγιναν πολλά στην κοινωνία και ζήσαμε και πολλές αλλαγές. Σε επηρέασαν εσένα μουσικά ως δημιουργό, είδες να αλλάζεις;

Καλώς η κακώς, οι καλλιτεχνικές μου αποφάσεις επηρεάζονται πάρα πολύ από την κοινωνία, τις αλλαγές της, τους προβληματισμούς της. Είδα την κατρακύλα, βλέπεις που έχει οδηγηθεί ο μέσος ακροατής ή ο μέσος θεατής, μου είναι λυπηρό. Μέσα όμως σε αυτό το σκοτάδι, πόσο πιο φωτεινές δείχνουν οι χαραμάδες με φως των συναδέλφων μου που ανθίζουν! Είμαστε σε εποχή που ο καλλιτεχνικός λόγος είναι ή θα έπρεπε να είναι κοινωνικός. Χρειαζόμαστε επαναφορά στο κέντρο μας, στην ευγένεια και την αγάπη. Η τέχνη είναι κινητήριος δύναμη.

Αν κοιτάξεις πίσω σε αυτά τα χρόνια, ποιες συναντήσεις και ποια ίσως τραγούδια θα έλεγες πως έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να είμαστε σήμερα εδώ και να γιορτάζουμε μαζί;

Αχ , πού να πρωτοσταθώ! Προσπαθώ πολλές φορές να σκεφτώ την ερώτηση σου λέγοντας στον εαυτό μου «τι θα είχε συμβεί αν δεν είχες γνωρίσει τον τάδε πχ;». Η δασκάλα μου, η Ελισσάβετ Καρατζόλη, είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης που κάναμε τους πρώτους δίσκους, η φίλη μου η Κάλλια που όταν ήθελα να σταματήσω καθόταν ώρες στο τηλέφωνο να με πείσει να συνεχίσω, όλοι όσοι θαύμαζα από παιδί που ήρθαν ως ακροατές να με τιμήσουν και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά . Από τη «Νεράιδα» και το «Ξημερώνει», μέχρι τις φωνές του κόσμου στη «Μηλιά» και τον «Κηπουρό», έχω συμπληρωμένο ένα τεράστιο παζλ ευγνωμοσύνης μέσα μου

Τι σε κάνει σε αυτή τη δουλειά να «νιώθεις» – μιλώντας ασφαλώς για συναίσθημα. Είναι ένα καλό τραγούδι, μία μελωδία, οι άνθρωποι που συνάντησες, το «πάρε – δώσε» της σκηνής, ένα χαμόγελο από το κοινό; Τι σε ευχαριστεί δηλαδή και σου προσφέρει μία συναισθηματική αντίδραση που ενδεχομένως σε κάνει και να πας πιο πέρα;

Είναι προφανώς όλα όσα αναφέρεις, όμως θέλω να σταθώ σε αυτό που εσύ λες «πάρε δώσε». Επειδή η αποξένωση είναι πολύ μεγάλη στις μέρες μας και το να ανακαλύπτεις την αλήθεια μέσα από την τόση πληροφορία μοιάζει πολύ δύσκολο πια, το να μπορούμε να επικοινωνούμε μέσα από την μουσική σε πραγματικό χρόνο, είτε κάνοντας πρόβα, είτε μιλώντας για μουσική, είτε κοιτώντας ο ένας τον άλλον στα μάτια στις συναυλίες είναι μία πολύ δυνατή απόδειξη ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Δε γίνεται να μη σε ρωτήσω για την πρόσφατη συναυλία στην Κίνα όπου τραγουδήσατε Θεοδωράκη. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Είναι μια εμπειρία που δύσκολα μπορώ να την περιγράψω. Είναι από αυτά τα ταξίδια που θέλεις να διηγείσαι για πάντα. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, που δε σου κρύβω πως ήταν πολλές, θέλω να σου μεταφέρω το εξής: Θυμάμαι να έχω την Τάνια (σ.σ. Τσανακλίδου) δίπλα μου, να κοιτάω ψηλά στον εξώστη και να τραγουδάω δυνατά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη στο εθνικό μουσείο της Κίνας. Ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνηση και τόση η ελπίδα ξανά μέσα μου, που πίστευα πως τίποτε δεν μπορεί να με σταματήσει. Ήθελα να φωνάξω δυνατά «μαέστρο, ακούς;;; Τα καταφέραμε!»

 Τι θα ζήσουμε όσοι έρθουμε στη συναυλία σου το βράδυ της Δευτέρας – Ποια ίσως είναι η πιο ιδιαίτερη στιγμή που εσύ ξεχωρίζεις;

Θέλω να τραγουδήσω με τα παιδιά από το εργαστήρι που κάνω στη Θεσσαλονίκη το «Μια θάλασσα μικρή» του Σαββόπουλου. Στο γράφω για να το δούνε και άλλοι, να το μάθουνε και να το πούμε όλοι μαζί!

*Η Μαρία Παπαγεωργίου στη Μονή Λαζαριστών | Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου στις 21.00 (ώρα προσέλευσης: 20.00)