Κατερίνα Δαμβόγλου ή Φρίντα; Αδιάκριτο πια…

Την πρώτη φορά που πήγα να την δω, θυμάμαι πως είχα μαγευτεί από την παράσταση της. Το χειροκρότημα στο τέλος από ένα ολόκληρο θέατρο που είχε σηκωθεί όρθιο για να επιβραβεύσει ένα σπουδαίο θέαμα που ξετυλίχτηκε μπρος στα μάτια του, μοιάζει μέχρι και σήμερα με την πιο σημαντική επιβράβευση της ομάδας Fly Theater.

Η «Frida κι άλλο» της Κατερίνας Δαμβόγλου και του Robin Beer είναι μία δουλειά που κουβαλάνε καιρό πια στις αποσκευές τους και ενθουσιάζει κάθε φορά. Έτυχε άλλωστε να παρακολουθήσω την παράσταση και άλλες φορές τα επόμενα χρόνια, εντοπίζοντας την ίδια φλόγα και την ίδια σπιρτάδα στον τρόπο που υπάρχουν οι δυο τους πάνω στη σκηνή, αλλά και στην λαχτάρα του κοινού να ρουφήξει την μαγεία μίας αλλιώτικης και τόσο αληθινής παράστασης θεάτρου.

Η Φρίντα Κάλο, η σπουδαία Μεξικανή ζωγράφος, βάζει και πάλι τα καλά της, ντύνεται τους πόνους και το θάρρος της, φοράει τα πάθη και τα θέλω της και μπαίνει και πάλι μέσα στο σώμα της Κατερίνας Δαμβόγλου για να μιλήσει ξανά για τη ζωή της, μέσα από λέξεις και σχήματα που μαζί με τον Robin Beer επί σκηνής, χτίζουν τον δικό της ακριβό κόσμο.

Με αφορμή της επιστροφή της «Φρίντα» στη Θεσσαλονίκη και στο Θέατρο Αυλαία (17/02 με 20/02), η Κατερίνα Δαμβόγλου μιλάει στην Parallaxi, σε ένα πλαίσιο γεμάτο έντονα χρώματα. Άλλοτε φωτεινά και άλλοτε πιο σκοτεινά. Σαν πίνακας της Κάλο…

Επιστρέφεις σε έναν ρόλο που σε έχει χαρακτηρίσει. Ποια είναι τα συναισθήματα σου;

Φοβήθηκα αρχικά να σου πω την αλήθεια. Έχει να πει κάτι στην μετά covid θεατρική πραγματικότητα η Φρίντα; Μήπως δεν θα είμαι αρκετά “ζωντανή”; Σαν κι εκείνη, όμως, τα απόδιωξα όλα και ξεμπροστιάστηκα. Τώρα με γεμίζει πάλι η φωτιά της.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία που κάνεις για να μπεις και πάλι στην ψυχοσύνθεση της Φρίντα;

Μακιγιάζ, μαλλιά, τσιγάρα, κοσμήματα. Όλα ένα. Ένα τελετουργικό που με μεταμορφώνει βήμα βήμα. Κάποια από τα κοσμήματα είναι και άβολα. Μου θυμίζουν τον πόνο της.

Ποια είναι τα κοινά που έχεις εντοπίσει στην Κατερίνα και στην Φρίντα όλα αυτά τα χρόνια που την «ζωντανεύεις» στη σκηνή; 

Αδιάκριτον πια. Πραγματικά δεν μπορώ να δώσω απάντηση. Ίσως  είμαστε το ίδιο και εκείνη το βγάζει με περισσότερη τόλμη. Επίσης, τώρα που το θυμήθηκα, γιατί προτιμώ να το ξεχνώ, και οι δυο υποφέρουμε σωματικά από μια αχρηστευμένη σπονδυλική στήλη. Ο πόνος γεμίζει δυνάμεις και δίνει όρια. Ψυχικές δυνάμεις και τη δύναμη να σταματάμε εκεί που θέλουμε. Αφαιρεί τον εγωισμό. Εκεί νομίζω μοιάζουμε. Και στην πίστη στη δύναμη μιας άνευ όρων αγάπης.

Είναι στην πραγματικότητα διέξοδος ο πόνος για έναν καλλιτέχνη;

Όχι διέξοδος. Κανάλι. όπως η γέννα. Σιγά σιγά η σχισμή ανοίγει, γίνεται παράθυρο, γίνεται ορίζοντας, γίνεται άπειρο.

Τόσο στην «Φρίντα», όσο και στο «TOKU” που πρωτοπαρουσιάσατε φέτος στη Θεσσαλονίκη, περνάνε μηνύματα που έχουν άμεση σχέση με την εποχή και την κοινωνία μας. Είναι κάτι που επιδιώκεται ως fly theater στις παραστάσεις σας;

Είναι αδύνατον να μην πάμε εκεί. Όχι ως επιδίωξη. Βγαίνει οργανικά.  Ίσως γιατί τα έργα μας είναι πρωτότυπες δημιουργίες και συνομιλούν θέλοντας και μη με το σήμερα.

Η «Φρίντα κι άλλο» είναι μία ξεχωριστή θεατρική πρόταση που ξεφεύγει από αυτό που γνωρίζουμε, συνήθως, ως θέατρο. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο δικός σου ορισμός για το τι είναι θέατρο;

Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια. Το θέατρο είναι ζωή και δημιουργία. Όλα είναι θέατρο και όλα είναι ζωή.

Τι προβληματίζει τους Fly theater αυτή την εποχή με όσα συμβαίνουν γύρω τους;

Τίποτα. Είναι τοξικό αυτό. Αν προβληματιζόμασταν, μόνο θα πέφταμε σε κατάθλιψη, αδράνεια και δε θα βλέπαμε διέξοδο. Παρατηρούμε, γράφουμε, παίζουμε. Υπάρχουν πράγματα που δεν συμφωνούν μαζί μας γιατί δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Σαφώς. Αλλά δεν είναι για να τα πούμε εδώ. Είναι για να ακουστούν από της αρμόδιους… Μόνο από εδώ δεν κάνουμε δουλειά.

 Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να κάνεις μία παράσταση σε μία εποχή που έχουν περιοριστεί οι παραστάσεις αλλά και το κοινό που μπορεί να πάει στα θέατρα;

Πολύ. Δε θα πω ψέματα. Ακόμα κι αν πάει καλά… κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορώ, όμως, να μιλήσω μόνο για το θέατρο. Υπάρχει πολύ φόβος. Πολύ απομόνωση. Κυρίως ψυχική. Και αισθάνομαι πως αυτό ο άνθρωπος δεν το θέλει πια. Το διαχωρισμό εννοώ. Από συνανθρώπους, από τη φύση, από πολλά…. Δεν ξέρω αν βγάζω νόημα, πάντως μυρίζομαι αλλαγές. Πιο μεγάλες, πιο ουσιαστικές από το ανθρώπινο: δουλειά, σπίτι, λεφτά.

Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη που σας έχει αγαπήσει ιδιαίτερα. Τι αγαπάς εσύ στη πόλη;

Το φως. Τη θάλασσα. Την ιστορία.

Γνωρίζω πως μετά τις παραστάσεις σας, μένετε στη σκηνή και μιλάτε με τον κόσμο, τουλάχιστον πριν την πανδημία. Τι σας δίνει αυτή η επαφή και συζήτηση με τους θεατές;

Ουσιαστική επαφή μας δίνει. Ανταλλαγή ενέργειας επί ίσοις όροις. Και μια ευκαιρία να πω ευχαριστώ για όλη αυτή την αγάπη.

Έχετε ταξιδέψει την Φρίντα σας σε αρκετές πόλεις του εξωτερικού. Υπάρχει διαφορά στο πώς αντιλαμβάνεται ο θεατής μίας χώρας το χιούμορ, τον πόνο ή ακόμα και τον τρόπο που γίνεται η παράσταση σε σχέση με έναν θεατή μίας άλλης χώρας;

Όχι δεν υπάρχει καμία διαφορά. Υπάρχει διαφορετικότητα, στον τρόπο έκφρασης. Η ουσία όμως είναι η ίδια.

Τι θα έλεγες σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο και φοβάται με όσα ακούστηκαν τον τελευταίο χρόνο;

Να αφήσει το φόβο γιατί περιορίζει την ελευθερία. Να κάνει αυτό που θέλει η καρδούλα τ@. Με αγάπη βρίσκεται ο δρόμος. Το θέατρο δε σημαίνει σανίδι μόνο. Είναι σχολείο και επαφή.

Ποια θα μπορούσε να είναι η πιο αγαπημένη σου ατάκα που λες με το στόμα της Φρίντα;

Η πιο διασκεδαστική είναι : “Ντιεγο… γαμιέσαι”…

Η πιο λαχταριστή: “ζωγραφίζω αυτά που βλέπω με τα μάτια μου τα αληθιναααά. Αυτά που κοιτούν μέσα για να βγάλουν έξω”.

Η πιο προκλητική: “Αφού η αλήθεια δεν είναι αμαρτία, γιατί όταν την ακούτε θυμώνετε και επιτίθεστε;”

Η πιο τρυφερή ” …ήρθες;”

*Η παράσταση “Frida Κι Άλλο” της ομάδας Fly Theater έρχεται στο Θέατρο Αυλαία από την Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου, μέχρι την Κυριακή 20 Φεβρουαρίου στις 21.00

Δείτε επίσης: