Κατερίνα Παπουτσάκη: Είμαι δυνατή, όμως χρειάζομαι αποδοχή. Χρειάζομαι αγάπη

Είναι από τις ηθοποιούς της γενιάς της που αγαπήθηκαν και μισήθηκαν πολύ, την ίδια εποχή αλλά ίσως και σε διαφορετικές. Κι όχι από το κοινό, αλλά από μερίδα δημοσιογράφων που για μία μεγάλη εποχή ήταν το αγαπημένο τους θέμα η ζωή και οι καλλιτεχνικές επιλογές της. Από την άλλη, εκείνη χωρίς να απαντά συνήθως σε όλα αυτά και με την πεποίθηση πως έχει στο πλευρό της το κοινό της, άφησε τα χρόνια να περάσουν και να αποδείξει ο ίδιος ο χρόνος πως ήρθε και θα συνεχίσει να κάνει όσα αγαπάει, που για καλή μας τύχη τα αγαπούμε κι εμείς.

Με μία πορεία που ξεκίνησε πολύ νωρίς για εκείνη, η Κατερίνα Παπουτσάκη μπορεί περήφανα να επιδείξει δουλειές σημαντικές που έχει στο ενεργητικό της, κάνοντας πολύ καλό θέατρο, κάνοντας τηλεόραση με σειρές που αγαπήθηκαν και ακόμα μνημονεύονται (όπως το άδικα παρεξηγημένο για μένα «Έχω ένα μυστικό», την υπέροχη «Εθνική Ελλάδος» και τα πιο πρόσφατα «Καλύτερα μας χρόνια»), κάνοντας σινεμά που βλέπεται ευχάριστα μέχρι και σήμερα και, πιο πρόσφατα, τραγουδώντας πιο επαγγελματικά κάνοντας πια και τα δικά της live ως… τραγουδίστρια!

Τα τελευταία χρόνια, η Κατερίνα μάλιστα, κυκλοφόρησε και μερικά τραγούδια – έκπληξη δημιουργώντας τη δική της ιδιαίτερη δισκογραφία, αλλά και «πειράζοντας» αγαπημένα τραγούδια άλλων, καταφέρνει και συνθέτει ένα πολύ ξεχωριστό πρόγραμμα που αφού παρουσίασε στην Αθήνα, έρχεται «Τραγουδιστά» στο Θέατρο Κήπου στη Θεσσαλονίκη την Δευτέρα 1 Ιουλίου μαζί με τους μουσικούς της για να τραγουδήσει… «Είναι η αγγελικη φωνή σου, το χάδι, το φιλί σου, που σκλάβα την ψυχή μου τη βασταν… (Από την αγαπημένη «Σκλάβα» που της έγραψε ο Taki Tsan) και άλλα ωραία μουσικά παραμύθια!

Για τη σχέση της με το τραγούδι, την τηλεόραση, τις κριτικές και τον… πρώτο της τηλεοπτικό ρόλο μιλάει στην Parallaxi

Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το τραγούδι;

Ξεκίνησε από πολύ μικρή είναι η αλήθεια. Ξεκίνησα να κάνω κλασσικό τραγούδι στο Ωδείο στο Παγκράτι όταν τελείωσα το σχολείο και μετά που μπήκα στη Σχολή και δεν σταμάτησα ποτέ ουσιαστικά, μέχρι και σήμερα με διάφορους δασκάλους. Τώρα κάνω με τον Γιάννη τον Σκουλά και είμαι κοντά του εδώ και πολλά χρόνια. Γενικώς όμως, πάντοτε υπήρχε το τραγούδι, είτε σε παραστάσεις είτε σε άλλες δραστηριότητες μου. Είμαι ηθοποιός και τραγουδάω. Αυτά για μένα πάνε μαζί. Τα τελευταία 15 με 20 χρόνια κάνω πολύ μιούζικαλ, τραγουδάω σε τίτλους σειρών όπως έγινε με τα «Καλύτερα μας χρόνια», σε ταινίες. Έκανα συναυλίες με τον Μίκη Θεοδωράκη όσο ζούσε ακόμα. Πάντοτε δηλαδή υπήρχε πολύ έντονα το τραγούδι στη ζωή μου. Την επαγγελματική και την προσωπική. Τα τελευταία χρόνια βρήκα και κάποια τραγούδια που μου άρεσαν και πειραματικά έκανα ένα άνοιγμα κυκλοφορώντας δικά μου τραγούδια. Είναι μία πολύ ωραία έκφραση όλο αυτό για μένα. Είναι κάτι που αγαπώ πάρα πολύ και βλέπω πως όταν το κάνω κι εγώ ευχαριστιέμαι αλλά και ο κόσμος. Είναι ωραίο τελικά να επικοινωνείς τα τραγούδια που ήδη έχεις βγάλει, να λες άλλα αγαπημένα, να αναμιγνύεις ήχους και να προσπαθείς να βρεις τον δικό σου ήχο.

Είναι μία προσωπική σου ανάγκη να τραγουδάς, κάτι που το κάνεις κυρίως για σένα ή σε νοιάζει και η αποδοχή του κόσμου σε αυτό;

Σε κάθε περίπτωση καλλιτεχνικής έκφρασης, για όλους μας τους καλλιτέχνες αυτό παίζει ρόλο, γιατί μιλάμε για δούνε και λαβείν. Αν λοιπόν δεν έχει κάτι αντίκρισμα, δεν έχει και πολύ νόημα.

Επιλέγεις πάντα ιδιαίτερα τραγούδια να ηχογραφήσεις κι αυτό μου δείχνει πως έχεις στο μυαλό σου πολύ ξεκάθαρα τι θέλεις να κάνεις στη μουσική. Ισχύει ή είναι και θέμα τύχης;

Κάπως έτσι μοιάζει. Σίγουρα θέλω να κάνω πράγματα που κάπως με αγγίζουν και κάνουν κάτι στην καρδιά μου. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως έχω ρεμπετάλ επιρροές ή πως είμαι και λίγο swing αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είμαι και λίγο ποπ ή τζαζ ή και με λίγα ηλεκτρονικά στοιχεία… Είναι ένας συγκερασμός από διάφορα είδη. Από εδώ και πέρα πάντως, αυτά που θα έρθουν, νομίζω θα είναι ακόμα πιο ωραία. Γενικώς, ένας πειραματισμός είναι μωρέ και εγώ έχω κάπως το περιθώριο να το κάνω. Είναι πολύ ενδιαφέρον να αισθάνεσαι ότι αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστείς καλλιτεχνικά χωρίς να σκέφτεσαι ότι είναι αυτό που θα χρειαστεί να το κάνεις για να ζήσεις. Είναι κάτι περισσότερο από καρδιάς. Σε αυτό νιώθω πως είμαι εγώ. Μιλάω και τραγουδάω εκεί σαν Κατερίνα. Βέβαια σε μεγάλο βαθμό αυτό εγώ μπορώ να το πω και για την κατεξοχήν δουλειά μου. Ευτυχώς είμαι από τους ανθρώπους τους πολύ τυχερούς που κάνουν πράγματα που τους ευχαριστούν. Δηλαδή και στο θέατρο και στην τηλεόραση και στο σινεμά νιώθω πως η δουλειά μου έχει μεγάλο κομμάτι ευχαρίστησης.

Εγώ θυμάμαι πολλές φορές να έχεις κριθεί αυστηρά και άδικα θα έλεγα στις επιλογές σου κατά καιρούς. Από τον ρόλο της Βουγιουκλάκη μέχρι τις συναυλίες με την ορχήστρα του Θεοδωράκη και βάλε. Πώς περνάνε αυτές οι συμπεριφορές μέσα από την Κατερίνα;

Την περίοδο εκείνη το είχα συνηθίσει να με κρίνουν πολύ αυστηρά. Ήταν μία περίοδος πολύ δύσκολη. Ευτυχώς αυτό σταμάτησε να υπάρχει με εκείνη την ένταση. Αυτά πάντως περνάνε πολύ δύσκολα μέσα μου. Κοίταξε, στο τέλος της μέρας, είμαι ανθεκτική και δυνατή, όμως δυστυχώς έχω ακόμα – και λέω ακόμα επειδή παλιά ήταν ακόμα πιο έντονα – την αίσθηση της αποδοχής και ότι το χρειάζομαι αυτό, χρειάζομαι αγάπη. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που είμαι απόλυτα σκληραγωγημένος σε αυτό το επίπεδο. Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που δεν δίνουν και πολύ λογαριασμό, κάνουν απλά αυτό που θέλουν να κάνουν και δεν τους σταματάει τίποτα. Ξέρεις, εγώ δεν είναι όμως ότι δεν θα το κάνω κάτι, θα το κάνω σίγουρα αλλά θα με επηρεάσει πάρα πολύ συναισθηματικά και μέχρι να φτάσω στο να το κάνω ή και όταν το κάνω, μπορεί να τρέμει και το φυλλοκάρδι μου. Θα το κάνω όμως γιατί αλλιώς θα σκάσω και γιατί αλλιώς δε ζω.

Δεν μαθαίνεται αυτό με το πέρασμα των χρόνων;

Είναι τόσο έντονο αυτό το στοιχείο σε εμένα, αυτό το σύνδρομο του καλού παιδιού που ενώ το δουλεύω και κάνω και την ψυχοθεραπεία μου και τις αναπνοές μου, είναι ένα τόσο δομικό συστατικό μου, που δύσκολο είναι να εξαλειφθεί. Σαφώς είμαι σε «καλύτερη μοίρα». Αλίμονο αν δεν ήμουν. Θέλω να ακούω τη δική μου φωνή της καρδιάς σταθερά και τους ανθρώπους που αγαπώ και απλά να προχωράω χωρίς να με αγγίζουν και να με πληγώνουν πράγματα. Είναι ένας δύσκολος δρόμος αυτός, αλλά θα γίνει, που θα πάει…

Μαθαίνεις στα παιδιά σου να φιλτράρουν δημοσιεύματα και αναρτήσεις που έχουν να κάνουν με εσένα; Τους προετοιμάζεις δηλαδή γι’ αυτό που θα ανακαλύψουν κάποια μέρα;

Αυτό είναι δύσκολο σίγουρα. Γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί, όταν γράφουν διάφορες βλακείες. Θα πρέπει να τσεκάρουν πιο πολύ τι γράφουν. Από την άλλη, όταν με κρίνουν για τη δουλειά μου, δεν πειράζει. Έχω μιλήσει γι’ αυτό στα παιδιά και έχω κάνει θυμάμαι και μία σχετική συζήτηση με τον Μάξιμο ειδικά, που κι αυτός παρασκέφτεται πολλές φορές τι θα πουν οι άλλοι και ποιο είναι το σωστό. Αυτό που προσπαθώ να κάνω με τα παιδιά, είναι να μοιράζομαι κι εγώ τις δικές μου εμπειρίες και να περάσω πως δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους σε αυτή τη ζωή. Κι ότι θα πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις ανάγκες και τα θέλω μας. Να είμαστε άνθρωποι που αγαπάμε, που κατανοούμε, που δεν κρίνουμε, που φροντίζουμε τον δίπλα μας, φροντίζουμε και την ψυχή μας για να είναι και οι άλλοι γύρω μας καλά. Έτσι θα είμαστε υγιή μέλη αυτής της κοινωνίας, τον τελευταίο καιρό τα πράγματα άλλωστε είναι πολύ δύσκολα. Πάντοτε ήταν, αλλά τώρα είναι ακόμα πιο σκληρά θα έλεγα. Να είμαστε λοιπόν στο συναίσθημα μας πρέπει και να έχουμε γερή βάση. Να πατάμε καλά. Και όλα αυτά που λέω, δουλεύονται. Όλα βασικά πιστεύω ότι δουλεύονται κι αυτό είναι το ελπιδοφόρο με την ανθρώπινη ύπαρξη, ότι οι άνθρωποι έχουμε τη δυνατότητα να βελτιώσουμε πολλά και να ξεπεράσουμε. Όλα έχουμε τη δύναμη να τα αλλάξουμε, όλα. Πρέπει να το παίρνουμε απόφαση, να κοιτάμε πίσω και να βρίσκουμε τι δεν πήγε σωστά και να είμαστε καλύτεροι στο σήμερα.

Αυθόρμητα με αυτά που λες, μου έρχονται οι γυναίκες που πέρασαν δύσκολα τα τελευταία χρόνια μέσα σε σχέσεις ή ακόμα και οι γυναικοκτονίες που έγιναν και νιώθω πως απευθύνεσαι και εκεί

Σαφώς. Επιτέλους οι άνθρωποι, έχουμε φωνή. Παράλληλα με το πόσο σκληρή είναι η κοινωνία και απρόσωπη και ψυχρή, από την άλλη υπάρχει και μια μεγάλη ευαισθητοποίηση, απλώς αυτή τη στιγμή νιώθω πως ζούμε σε μία κοινωνία των άκρων. Λείπουν οι μισές αποχρώσεις, αλλά πιστεύω πως σιγά σιγά θα βρεθούν και θα αποκατασταθούν. Έχουμε από τη μία το βαθύ σκοτάδι σήμερα και από την άλλη ένα φως που κάνει τους ανθρώπους να αρχίζουν να ξυπνάνε. Υπάρχει μία αφύπνιση. Ξέρεις, υπάρχει πλέον πληροφορία για το πώς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, υπάρχει πληροφορία για το πώς να ανοίξεις την καρδιά σου και να μάθεις να αγαπάς. Υπάρχει πληροφορία για το πώς να σταματήσεις παραβατικές συμπεριφορές. Ακόμα και για το πώς να μην επιτρέψεις να υπάρχουν τέτοιες δίπλα σου. Υπάρχουν μέσα που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει.

Επειδή μίλησες για δημοσιογράφους, θυμήθηκα πως έχεις κάνει την δημοσιογράφο στην πρώτη σου τηλεοπτική συμμετοχή, στο Κωνσταντίνου και Ελένης. Πώς ήταν τότε για ένα νέο παιδί να μπαίνει σε μία τόσο επιτυχημένη σειρά;

Ναι το έχει κάνει, όταν ήμουν μικρούλα! Οριακά αυτό ήταν σε μία άλλη ζωή (γέλια). Σε εκείνη την πρώτη εμφάνιση, αισθανόμουν χάλια, είχα φοβερή αμηχανία. Ήμουν 18 χρονών και ήταν το πρώτο μου γύρισμα.  Θυμάμαι ότι έτρεμα και χτυπούσε τόσο δυνατά η καρδιά μου, που έλεγα από μέσα μου πως θα ακουστεί από το μικρόφωνο. Θυμάμαι μόνο το πόσο πολύ ντρεπόμουν για το πόσο χάλια τα πήγα, που σκέψου δεν ζήτησα ποτέ τα λεφτά μου. Εξαφανίστηκα απλά! Καλά, εγώ και τα λεφτά ακόμα δεν τα πάμε και πολύ καλά… Είμαι λίγο αλλού ντ’ αλλού. Είναι στιγμή όμως κι αυτό να το δουλέψω.

Την αγαπάς την τηλεόραση ή είσαι από αυτούς που την κάνουν γιατί υπάρχει;

Την αγαπώ την τηλεόραση, δεν την σνομπάρω. Έχω κάνει και αρκετή άλλωστε. Είναι ένα μέσο άλλο, διαφορετικό. Σίγουρα σε προτεραιότητα εγώ, βάζω το θέατρο που με κάνει να νιώθω φοβερή ελευθερία, και πολλές φορές μαγεία. Από την άλλη όμως, η τηλεόραση είναι ένα μέσο που με φέρνει κοντά στον θεατή, με βάζει στο σπίτι του. Με βλέπουν άνθρωποι που δεν έχουν την ευκολία να με δουν αλλού. Επίσης, έχει έναν άλλον κώδικα η τηλεόραση, πολύ ενδιαφέροντα που αξίζει τον κόπο να τον μάθει κανείς. Και έχει πάντα και μία πρόκληση, γιατί δεν έχεις ποτέ τη δυνατότητα να δουλέψεις έναν ρόλο όσο θα τον δούλευες αν είχες μία παράσταση ή μια ταινία, οπότε καλείσαι να είσαι σε εγρήγορση. Εκεί λοιπόν αναπτύσσεις τα skills του να είσαι γρήγορος και άμεσος και να ανταποκρίνεσαι στη συνθήκη, οπότε αυτό σε ωριμάζει σε ένα επίπεδο στο σύνολο σου ως ηθοποιό. Αυτό με την τηλεόραση για εμένα άλλωστε, ξεκίνησε πάρα πολύ νωρίς οπότε δε ξέρω πως είναι να μην συμβαίνουν όλα αυτά. Είναι ξέρεις πολύ ωραίο που μπορώ να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα, και με το τραγούδι και με την τηλεόραση και όλα

Έχεις κάνει και θέατρο, σινεμά, τηλεόραση, τραγούδι. Είσαι μία χορτασμένη καλλιτεχνικά γυναίκα;

Γενικά θα μπορούσα να πω πως είμαι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν είμαι πολύ ανήσυχη και δουλευταρού γενικά. Μου αρέσει να βελτιώνομαι και να εξελίσσομαι ακόμα. Κι επειδή βαριέμαι εύκολα, χρειάζεται να ανοίγω καινούρια μονοπάτια και να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα

Νιώθω πως αποφεύγεις τους πολύ δραματικούς ρόλους, ισχύει κάτι τέτοιο;

Όχι δεν ισχύει και μάλιστα, τώρα στον Alpha θα είναι μία δραματική σειρά που θα παίξω. Έτυχε απλά δουλειές που έκανα τα προηγούμενα χρόνια, όπως τα «Καλύτερα μας χρόνια» και η «Εθνική Ελλάδος» να είναι κωμωδίες με δραματικά ωστόσο στοιχεία. Δεν κρίνω τις σειρές από το αν είναι κωμωδίες ή δράματα, οι ρόλοι με ενδιαφέρουν να είναι καλοί και το σύνολο μίας δουλειάς.

Πληροφορίες: Η Κατερίνα Παπουτσάκη …”Τραγουδιστά” την Δευτέρα 1 Ιουλίου στο Θέατρο Κήπου | Προσέλευση 20:00, Έναρξη: 21:00 | Πληροφορίες: 6949950530 | Είσοδος: 15€ Προπώληση: 13€