Κοινοί Θνητοί: «Γράφουμε κομμάτια επικαιρότητας γιατί όλα μας πνίγουν»

Οι στίχοι τους αγγίζουν όλα εκείνα που σκέφτεται η νέα γενιά κάθε μέρα για την Ελλάδα του 2.0. Η μουσική τους συνδυάζει την χιπ-χοπ, την ροκ και την ελληνική παραδοσιακή, δεν κάνουν εκπτώσεις στα γεγονότα, τα αναλύουν όλα όπως τους αρμόζει, με σκληρότητα και εικόνες που προβληματίζουν. Μια φωνή που μιλάει για τις ανησυχίες, τις ελπίδες και τις αλήθειες της σύγχρονης κοινωνίας.

Ο Αντώνης, ο Μητσοφού, ο Τάσος, ο Βασίλης Φωτιάς, που μένει πια στην Αυστραλία…

Κι όταν παίζουν full band, τους πλαισιώνουν ο Παναγιώτης Μπαρόλας στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Στέλιος Γκίνης στα ντραμς, ο Κωνσταντίνος Μαργαρίτης στα πλήκτρα και ο Κώστας Γιαννόπουλος στην ηχοληψία.

Οι Κοινοί Θνητοί σαν εσένα, σαν εμένα, με την τέχνη τους αναδεικνύουν τα κοινωνικά προβλήματα του σήμερα.

“Από το 2016 γράψαμε τα πρώτα μας κομμάτια. Είμαστε φίλοι από παιδιά και πάντα παίζαμε μουσική μαζί, κάναμε παρέα πηγαίναμε σε συναυλίες και κάποια στιγμή ξεκινήσαμε να γράφουμε δικά μας πράγματα, τα συνδυάσαμε. Ο Αντώνης γράφει την μουσική, ο Μήτσος με τον Βασίλη στίχους και κάπως έτσι δημιουργήσαμε τα πρώτα μας κομμάτια. Από εκεί και έπειτα, το ένα έφερε το άλλο, τα ηχογραφίσαμε, τα βάζαμε στους φίλους μας να τα ακούσουν, τους άρεσαν και κάπως έτσι πήγε η φάση. Γράφουμε πρώτα την μουσική και πάνω της έρχονται οι στίχοι. Τα ακούσματα μας και ότι αρέσει στον καθένα, τα αποστάγματα μας είναι η μουσική των Κοινών Θνητών. Ο καθένας βάζει τα στοιχεία του.”

Τους απασχολούν όλα τα κοινωνικά θέματα, οι στίχοι τους χαρακτηρίζονται από αυτά.

“Όλα μας απασχολούν, παίζει ρόλο και η περίοδος. Τώρα ναι, ασχολούμαστε περισσότερο με τα Τέμπη, είμαστε κι εμείς απλοί άνθρωποι που παίρναμε το τρένο, έχουμε φίλους, συγγενείς, κάποιοι από εμάς έχουν και παιδιά, δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο αυτή την κατάσταση. Το τελευταίο διάστημα δημιουργήθηκε ολόκληρο σύστημα βάσει του εγκλήματος στα Τέμπη. Εμείς τόσο μέσα από αυτό το κίνημα όσο και από την μουσική μας προσπαθούμε να το αναδείξουμε όσο πιο πολύ μπορούμε και να προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Ότι κομμάτι έχουμε γράψει που αφορά θέμα επικαιρότητας είναι γιατί όλα αυτά μας έχουν πνίξει. Ακούμε και διαβάζουμε τόσες πληροφορίες για τα Τέμπη, περί ανθρώπινου και ατομικού λάθους, βλέπουμε την προσπάθεια της συγκάλυψης και αυτό μας κάνει να θέλουμε να γράψουμε κάτι και να τα πούμε όπως θεωρούμε εμείς πως πρέπει να ειπωθούν. Αυτή η ανάγκη είναι στην ουσία που γέννησε και το “θα αργήσω απόψε” και μετέπειτα ήρθε το “θα νικήσουμε” το οποίο ήταν το δικό μας κάλεσμα του κόσμου στον δρόμο και συνδεόταν και με άλλα κρατικά εγκλήματα που αναφέρονται στο δεύτερο κουπλέ.”

Οι Κοινοί Θνητοί θεωρούν πως η μουσική μπορεί να προσφέρει πολλά ερεθίσματα στην κοινωνία.

“Η τέχνη δεν μπορεί μόνη της να καθορίσει κοινωνικές αλλαγές. Μπορεί όμως να βοηθήσει, να αναδείξει τα θέματα, να δώσει στον κόσμο δύναμη, έχει πολλές λειτουργίες, αλλά δεν μπορεί να κάνει πολλά από μόνη της, είναι ένα βοηθητικό εργαλείο δεν είναι καθοριστικό όμως.

Οι αναφορές μας στην φτώχεια, την αδικία, την ισότητα, τα κρατικά εγκλήματα και όλα τα κοινωνικά θέματα που έχουμε θίξει ήρθαν στην επιφάνεια επειδή όλοι ζούμε σε ένα σάπιο σύστημα, ο καπιταλισμός έχει πάει όλα αυτά σε ένα ακραίο επίπεδο, πλέον είναι φανερό, σε όλο τον κόσμο γίνονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αν σκεφτούμε τους πολέμους, μπορούμε να αναφέρουμε δεκάδες παραδείγματα αλλά δεν θα τελειώσουμε ποτέ την κουβέντα μας. Όλοι νομίζουμε πως καταλαβαίνουμε σε τι αναφερόμαστε, μας αφορούν όλα αυτά.

Ο πόλεμος είναι δίπλα μας και πολύ γρήγορα θα έρθει και μέσα στα σπίτια μας δεν είναι μόνο θέμα αλληλεγγύης σε αυτούς τους λαούς. Δεν είμαστε υπερ της αντικειμενικότητας, τι θα πει αντικειμενικότητα, διαλέγεις πλευρά και λες εγώ είμαι με αυτούς, αν λες πως είσαι αντικειμενικός σημαίνει πως κρατάς και ίσες αποστάσεις. Εμείς δεν κρατάμε ίσες αποστάσεις απέναντι στον Παλαιστήνιο και τον Ισραηλινό, είμαστε ξεκάθαρα με τους Παλαιστήνιους.”

Αυτή την στιγμή θεωρούν πως δεν τίθεται θέμα κυβερνητικής αλλαγής, αλλά κοινωνικοπολιτικού συστήματος.

“Εδώ στην Ελλάδα, έχουμε πρόσφατη εμπειρία με υποτιθέμενες αριστερές κυβερνήσεις που μας απέδειξαν με τον χειρότερο τρόπο ότι δεν είναι θέμα αλλαγής κυβερνήσεων, αλλά θέμα αλλαγής εξουσίας από τους λίγους στους πολλούς. Πώς ανεχόμαστε μία χούφτα ανθρώπων να κατέχει όλο τον παγκόσμιο πλούτο και όλοι οι υπόλοιποι να είμαστε στην φτώχεια; Με αυτόν τον τρόπο θα έχουμε Τέμπη, εργατικά ατυχήματα, πολέμους, νεκρά παιδιά στο Αιγαίο και όλα τα άλλα. Είμαστε άνθρωποι και ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, οπότε όλα περνούν μέσα από την κοινωνία. Ακόμη και ο έρωτας, που είναι ένα θέμα από το οποίο καταπιάνεται η τέχνη και εμείς είναι κοινωνική σχέση και περνά από την κοινωνία, δεν γίνεται να μιλήσεις για τον έρωτα και να μην βάλεις το θέμα της ισοτιμίας των φύλων, ή το ποια είναι η θέση της γυναίκας στην κοινωνία σήμερα.”

Θεωρούν πως οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν παρουσιάσει τεράστιο έργο διαχρονικά και μέχρι σήμερα.

“Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μας χαρακτηρίζει η trap μουσική που προβάλλεται από την ελληνική μουσική βιομηχανία. Η trap επίσης για εμάς δεν είναι είδος μουσικής, πολλοί λένε πως η trap είναι υποείδος του hip – hop, αλλά το hip-hop ξεκίνησε από τους αγώνες για ίσα δικαιώματα των ανθρώπων στην Αμερική, οπότε το ένα αναιρεί το άλλο. Για εμάς είναι θέμα της μουσικής βιομηχανίας, πως δηλαδή εκείνη προβάλει τα πρότυπα και τι μουσική θέλει να πουλάει στην νεολαία.

Αυτή την στιγμή η μουσική βιομηχανία πουλάει τον σεξισμό τους, την κακή κουλτούρα ζωής, τον φιλοχρηματισμό, είναι κακά τα πρότυπα της trap. Όταν λες σε ένα παιδί πως είναι μαγκιά να οπλοφορεί και να δέρνει όποιον διαφωνεί μαζί του, τι μπορεί να καταλάβει αυτό το παιδί; Ένα νέο παιδί δέχεται τόση βία στην σήμερον ημέρα, που φυσικά θα φέρει κάποια αντίδραση, το θέμα είναι αυτή η αντίδραση να είναι συνειδητή και να φτάσει εκεί που πρέπει.

Από προσωπικές εμπειρίες στην Ελλάδα του 2025 δηλώνουμε ξεκάθαρα πως δεν έχουμε την ελευθερία να λέμε ό,τι θέλουμε, γίναμε πολλές φορές θύματα λογοκρισίας, έχουμε φάει μπαν από όλες τις διαδικτυακές πλατφόρμες κατά καιρούς. Η μουσική βιομηχανία θέλει να προβάλει συγκεκριμένα πράγματα κι έτσι έχουμε φάει άκυρο και για συμμετοχές μας σε συναυλίες, για παραχώρηση χώρων για δικά μας live, μας ακύρωσαν συμμετοχές ακόμη και σε μεγάλα φεστιβάλ που προωθούνται ως εναλλακτικά.

Έχουμε όλη την γκάμα της λογοκρισίας στην πλάτη μας. Όλα αυτά έχουν ψηφιστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουμε μία “λίστα” που μας λένε τι θέματα επιτρέπεται να θίγονται στην τέχνη μας και τι όχι. Ότι θεωρείται καλλιτεχνική ελευθερία είναι επίπλαστο, το να κάνεις ένα post στο facebook και να νομίζεις πως έχεις ελευθερία του λόγου είναι πολύ αφελές.”

Από το 2016 έχουν να θυμούνται πολύ δυνατές στιγμές ως συγκρότημα.

“Μας έχει μείνει ο τρόπος που γράψαμε το “Μια Κραυγή” που είναι ένα κομμάτι για την Συρία, όταν είχε γίνει η πολεμική επιχείρηση. Γράψαμε το κομμάτι μέσα σε ένα απόγευμα, βλέπαμε στα κανάλια η επέμβαση των δυνάμεων στην Συρία, για εμάς δεν ήταν επέμβαση, έριχναν βόμβες σε άμαχο πληθυσμό και αυτό γράψαμε.

Πέρσι τον Σεπτέμβρη που παίξαμε μετά από 5 χρόνια με τον Βασίλη ο οποίος μένει στην Αυστραλία και τώρα τον περιμένουμε να γυρίσει. Ήταν ένα πολύ δυνατό live για εμάς, γράφαμε τραγούδια εξ αποστάσεως 5 χρόνια και ξαφνικά παίζαμε μαζί στην συναυλία.

Επίσης, θυμόμαστε στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ που παίξαμε το τραγούδι “είμαι απ’ τα παιδιά” και ανέβηκαν τα πιτσιρίκια πάνω στην σκηνή και τραγουδούσαμε όλοι μαζί, μας μετέδωσαν την όρεξη, την τρέλα και την αγνότητα τους και γουστάραμε φουλ. Έχουμε συνεργαστεί με πολλούς ανθρώπους που τους ακούγαμε από μικροί, μέσα από την μουσική τους μάθαμε κι εμείς να παίζουμε μουσική, η λογική μας είναι πως αν θεωρούμε αυτό που θα κάνουμε με τον άλλον είναι χρήσιμο και ουσιαστικό συνεργαζόμαστε με τους πάντες.”

Τον περασμένο Οκτώβρη, οι Κοινοί Θνητοί συμμετείχαν στην μεγαλειώδη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

“Θα θέλαμε να μην είχε γίνει αυτή η συναυλία. Ήταν μία πολύ σημαντική συναυλία τόσο για τον κόσμο όσο και για τους συγγενείς. Αυτό που νιώσαμε στην συναυλία ήταν η οργή του κόσμου που τώρα πια μεταφέρθηκε στον δρόμο, είδαμε πως όλα έχουν μία συνέχεια και δεν μαζεύεται όσο και να το θέλουν. Ήταν τον δικό μας ως εδώ, δεν θα μας σκοτώνετε και τα παιδιά μας. Μακάρι να γίνει κάτι πιο ανατρεπτικό από αυτή την ενότητα, πιο επικίνδυνο για το σύστημα.”

Θεωρούν πως η κατάσταση αυτή την στιγμή στην χώρα δεν είναι καλή. “Μπορεί κάποιες φορές να πιστεύουμε πως ζούμε σε μία σχετική ειρήνη και κανονικότητα, εξάλλου αυτό μας προβάλλουν, όμως δυστυχώς δεν ισχύει. Έχουμε περάσει από σκληρά μέτρα λιτότητας με μεγάλη φτώχεια ακόμη και σήμερα ισχύουν όλα αυτά. Κάθε χρόνο υπάρχει ένας νεκρός εργαζόμενος κάθε τρεις ημέρες σε χώρους δουλειάς, είναι απίστευτο το νούμερο. Αυτό δεν είναι ζωή. Πάνε στα σπίτια του κόσμου και κάνουν πλειστηριασμούς και τους πετάνε έξω. Μπαίνουν οι άνθρωποι στα τρένα και οι 57 δεν γυρνούν στο σπίτι τους. Είναι πολλά τα προβλήματα και μπορούμε να τα αποτρέψουμε, το θέμα είναι να το πάρουμε απόφαση, πρέπει να παλέψουμε. Όμως, όσο σκατά και να είναι τα πράγματα, οι τελευταίες ημέρες μας αποδεικνύουν πως το παιχνίδι τελικά δεν είναι χαμένο.”

Τον Μάιο θα κυκλοφορήσει ο καινούριος τους δίσκος και το καλοκαίρι θα πραγματοποιήσουν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Θα προηγηθούν συναυλίες σε μικρές πόλεις της χώρας.

Είναι ευτυχισμένοι με την πορεία του συγκροτήματος, γιατί σε κάθε πόλη έχουν φίλες-ους και αδερφούς-ες, ανθρώπους που θα τους αγκαλιάσουν, θα μιλήσουν και τελικά έχουν αναπτύξει μία κοινωνική σχέση με το κοινό τους.