Ο ταλαντούχος κύριος Δημήτρης Καπουράνης, οι Cosmonuts και η αδρεναλίνη της έκθεσης

Όταν μιλήσαμε μόλις είχε παραλάβει τον Χρυσό Σταυρό του Βραβείου Χορν (νικητής του Βραβείου για τη σεζόν 2022-2023) στα χέρια του και μόλις είχε ανακοινωθεί η συμμετοχή του στην καλοκαιρινή παράσταση του σκηνοθέτη Ούλριχ Ράσε για την Επίδαυρο, στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Μέσα σε όλα, ετοιμάζεται και για περιοδεία με την μπάντα του Cosmonuts ενώ συνεχίζει και τις παραστάσεις με την «Μια Άλλη Θήβα» που εξακολουθεί να γεμίζει θέατρα.

Ο Δημήτρης Καπουράνης είναι από τους πλέον αναγνωρίσιμους και πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες της νέας γενιάς, με δουλειές που συζητιούνται τόσο θεατρικά όσο τηλεοπτικά αλλά και κινηματογραφικά.

To “Cosmic Anthology” – το οποίο κυκλοφόρησε στις 6 Δεκεμβρίου – χάραξε ένα καινούργιο κεφάλαιο στη δισκογραφία των Cosmonuts με γνώριμους ροκ ήχους μέσω του χαρακτηριστικού ψυχεδελικού ύφους τους. Ένα ανθολόγιο από ιδέες ποτισμένο με αστρικά ταξίδια μέσα από τη δική τους πραγματικότητα.

Με αφορμή την περιοδεία της μπάντας και την στάση τους στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 5 Μαρτίου στο Rover Bar, ο ταλαντούχος Δημήτρης Καπουράνης μιλάει στην Parallaxi για όλα!

Σε φοβίζει όλη αυτή η έκθεση που σου προσφέρει η αναγνωρισιμότητα;

Με φόβιζε κάποτε, τώρα δεν με φοβίζει. Βλέπω αρκετά ξεκάθαρα τι είναι και τι θέλει ο καθένας από μένα. Νομίζω τα βλέπω πιο συνειδητά από ό, τι τα έβλεπα κάποτε και δε με φοβίζει πια

Πώς θυμάσαι να μπαίνει αυτό το μικρόβιο με τις τέχνες στη ζωή σου;

Εγώ, έκανα θέατρο λίγο πολύ στα Χανιά συνέχεια. Πάντα υπήρχε μια θεατρική ομάδα και όσο περνούσε ο καιρός, έβλεπα ότι μέσα από αυτό μπορώ και οραματίζομαι, φαντάζομαι τον εαυτό μου στο μέλλον και πάνω απ’ όλα μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει πολύ βασικά. Θεωρούσα ότι είναι δεδομένο ότι αυτό συμβαίνει, αυτό είναι θέατρο. Το κάνουμε για να περνάμε καλά, αλλά μάλλον εμένα συνέβαινε λίγο παραπάνω και δεν μπορούσα να το αναγνωρίσω εκείνη τη στιγμή. Και με τη μουσική άρχισα στο τέλος του Λυκείου που φτιάξαμε την μπάντα, τους Cosmonuts.

Έχουν ήδη 12 χρόνια ζωής οι Cosmonuts δηλαδή

Έχουμε αλλάξει μέλη από τότε, αλλά ο πυρήνας παραμένει ίδιος. Είμαστε μαζί από το 2013 και είναι τρελό Και μόλις πριν 2-3 μήνες βγήκε το άλμπουμ μας.

Πες μου λίγο για αυτό το άλμπουμ

Αυτό το άλμπουμ το γράφαμε πολύ καιρό. Ήταν μια μακρόχρονη διαδικασία. Κάποια κομμάτια πρέπει να τα γράφαμε και ένα χρόνο, ενάμιση χρόνο ή και δύο χρόνια κάποια. Είναι νομίζω, ό, τι πιο κοντά στον ήχο μας που έχουμε φτιάξει ποτέ. Νιώθω ότι κάπως αυτό το άλμπουμ συνθέτει την ταυτότητά μας σιγά σιγά. Και λέω σιγά σιγά διότι αλλάξαμε πολλά μέλη. Και κάθε φορά που αλλάζεις ένα μέλος, κάπως αλλάζουν όλα. Οπότε εμείς τώρα τα δύο τελευταία χρόνια είμαστε όλοι στην Αθήνα πια, αρχίζουμε και βρίσκουμε τον ήχο μας, την ταυτότητα μας, την ενέργεια μας, μπορούμε και κάνουμε τις αναφορές μας λίγο πιο οργανικά δικές μας. Οπότε αυτό το άλμπουμ είναι νομίζω ένα ανθολόγιο και εξού και το ονομάσαμε από τους ήχους μας, από τις επιρροές μας και από το πού μπορεί να φτάσει αυτό που κάνουμε.

Κάπως έτσι φτάσατε και να κάνετε και μία περιοδεία.

Θα παρουσιάσουμε το άλμπουμ μας και θα παίξουμε και κομμάτια από άλλους δίσκους, αλλά κατά κύριο λόγο θα παρουσιάσουμε τα δικά μας τραγούδια. Ανυπομονώ όσο δε φαντάζεσαι να φύγω από Αθήνα και μάλιστα με την μπάντα. Η μουσική έτσι όπως την κάνουμε εμείς, είναι εντελώς προσωπική και για εμάς εντελώς επίκαιρη. Κάπως είναι πιο ενστικτώδης η διαχείρισή μας στα περισσότερα κομμάτια.

Έχεις εντοπίσει ποια ανάγκη σου καλύπτει η υποκριτική και ποια η μουσική;

Η υποκριτική μου επιτρέπει μια καταβύθιση στον εαυτό μου και στα πράγματα. Μια πιο δομημένη καταβύθιση. Μου προσφέρει και χαρά. Με ενδιαφέρει η διαδικασία. Μου αρέσει που νιώθω επικίνδυνα, που νιώθω κάτι να αλλάζει και ότι αλλάζω κι εγώ. Και στη μουσική ισχύουν αυτά. Δηλαδή νιώθω επίσης τον ίδιο κίνδυνο, αυτήν την αδρεναλίνη της έκθεσης, αλλά η μουσική έχει μία εκτόνωση. Ας πούμε στη μουσική έχω πιο πολύ τον Διόνυσο και στο θέατρο πιο πολύ τον Απόλλωνα.

Πώς είναι όταν τραγουδάς στη σκηνή;

Στην αρχή νόμιζα ότι όλοι από κάτω με βλέπανε σαν εχθρό, ψάχναν το ελάττωμα, ψάχναν αυτή την ατέλεια. Αλλά το θέμα είναι ότι ο κόσμος έρχεται για να δει κάτι άλλο, να νιώσει κάτι το οποίο δεν μπορεί να βιώσει πουθενά αλλού. Κάτι πολύ ωμό, πολύ χειροποίητο.

Πώς είναι για σένα αυτό το «παρε – δώσε» με το κοινό;

Ίσως ψάχνω έναν τρόπο να μπορώ να είμαι αγωγός στα πράγματα που αισθάνομαι και που φαντάζομαι. Μ’ αρέσει αυτή η αίσθηση, να νιώθω ότι αυτόν που με παρακολουθεί τον πάω κάπου εκείνη τη στιγμή, κάτι φαντάζεται και μέσα από αυτό του φτιάχνω έναν χώρο να μπορέσει να υπάρξει λίγο ο εαυτός του.

Και να τον εξελίξει;

Μακάρι, αυτό είναι ουτοπικό. Νομίζω ότι η τέχνη περισσότερο καθρεφτίζει παρά αλλάζει τους ανθρώπους.

Είσαι σε μια περίοδο που μόλις τελείωσε μια παράσταση, συνεχίζει μια άλλη, ετοιμάζεσαι για Επίδαυρο και ετοιμάζεσαι και για περιοδεία. Τι είναι αυτό που σε παρακινεί να δουλεύεις τόσο πολύ;

Δεν ξέρω, νιώθω ότι με ομορφαίνει αυτή η δουλειά. Με ομορφαίνει μέσα μου, με γεμίζει. Ε, αυτό δεν είναι αρκετό ώστε να μη μπορεί να σταματήσω; Όλοι ψάχνουμε την ομορφιά στα πράγματα και εγώ μέσα από αυτή τη δουλειά τη βρίσκω σε πληθώρα.

Στις ώρες που δεν δουλεύεις, πώς περνάς;

Μ’ αρέσει πάρα πολύ το σπίτι μου, οπότε κάθομαι και ατενίζω ή διαβάζω τα πρωινά. Βλέπω και και πολλά ντοκιμαντέρ. Ακούω μουσική ή πάω βόλτα με τη μηχανή, είναι και αυτό ένα χόμπι. Αλλά τα πρωινά συνήθως κάθομαι, γράφω, διαβάζω, το αφιερώνω στον εαυτό μου.

Το βραβείο Χόρν τι σου έδωσε Δημήτρη και τι νιώθεις ότι σου αφήνει;

Καταρχάς πραγματικά χάρηκα πάρα πολύ που το πήρα από τον Φώτη Στρατηγό, φίλο μου και εξαιρετικό ηθοποιό. Αυτό που πήρα ίσως είναι μία υπενθύμιση ότι πρέπει να παλεύουμε με την ματαιοδοξία μας και ότι δεν θα μας προσφέρει τίποτα ή ότι καλό είναι να την καταπολεμάμε. Πέρα από αυτό, ίσως και μια επιβράβευση, ένα σημάδι ότι πάλεψα πολύ όλα αυτά τα χρόνια και τώρα είμαι εκεί που φανταζόμουν ή που δεν φανταζόμουν καν ότι θα μπορούσα να είμαι.

Πώς αντιμετώπισες τις αντιδράσεις που υπήρχαν για τον “Brokeback Mountain”;

Φοβήθηκα την έκταση που θα πάρει όλο αυτό. Στην Ελλάδα ζούμε. Τα κακώς κείμενα  έρχονται στην επιφάνεια πολύ πιο εύκολα. Αλλά αυτό με εξίταρε κιόλας. Είπα ότι θέλω να είμαι κομμάτι, θέλω να είμαι μέρος αυτού του πράγματος. Θέλω να είμαι μέρος μιας εμπορικής queer παράστασης στην Αθήνα. Φαίνονταν ενδιαφέρον. Και ήταν εν τέλει μια πολύ ωραία διαδρομή. Ξέρετε αυτοί οι άνθρωποι που αντιδράνε φοβικά και με μίσος ή έχθρα, νομίζω ότι η σύγχρονη ψυχολογία έχει ερμηνεύσει πολύ αυτή τη συμπεριφορά.

Ποια είναι η δική σου στάση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους;

Δεν θα έρθω ποτέ σε διάλογο με αυτούς τους ανθρώπους. Διότι οι ίδιοι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έρθουν ποτέ σε διάλογο με μένα. Αυτό είναι το πιο στενάχωρο της κατάστασης, ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Δεν τους βλέπω στον κύκλο μου. Δεν μπορώ να συνομιλήσω μαζί τους. Δυστυχώς όμως είναι μία πραγματικότητα που υπάρχει και πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα αντιδρούν στο διαφορετικό. Εγώ νομίζω βέβαια ότι τα πάντα είναι μια ιστορία αγάπης. Ή θα έπρεπε να είναι μια ιστορία αγάπης τα πάντα.

Πεισμώνεις εύκολα σε τέτοια θέματα;

Φυσικά και πεισμώνω, αλλά περισσότερο πείσμωσα με τις αντιδράσεις συναδέλφων. Υπήρχε ένα κλίμα στο τι πάμε να κάνουμε. Νιώθαμε στην αρχή ότι μας περιμένουν όλοι στην γωνία κι αυτό με πείσμωσε πιο πολύ.

Τώρα που τελείωσε αυτό το ταξίδι, νιώθεις τελικά το κερδίσατε το στοίχημα;

Νομίζω το κερδίσαμε επάξια το στοίχημα. Ήταν μια μεγάλη διαδρομή, έχουμε ακούσει τόσο ωραία λόγια, από τόσους ανθρώπους που θαυμάζουμε και εκτιμούμε. Μακάρι όλος ο κόσμος να είχε το στομάχι ή την καρδιά να το παρακολουθούσε και θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα στην κοινωνία μας.

Πώς νιώθεις για την μεγάλη αποδοχή της παράστασης «Η άλλη Θήβα»;

Είναι εμπειρία ζωής. Δεν συμβαίνουν τα πράγματα τόσο εύκολα. Προσπαθώ να απολαύσω κάθε στιγμή. Δεν ξέρω αν μπορεί να μου ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.

Επιστρέφοντας στους Cosmonuts, τι είναι για σένα αυτό το παρέακι;

Είναι αρχικά η εφηβεία μου. Είναι η μουσική, είναι τα τραγούδια μας. Είμαι πολύ τυχερός, που έχω αυτό το πράγμα.

Ποιοι είναι οι στόχοι σας ως μπάντα;

Να συνεχίσουμε να γράφουμε, να μπορέσουμε να ακούσουν  το δίσκο μας αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να το ακούσουν. Να βρούμε το κοινό μας, να νιώθουμε μια σιγουριά, ότι τους εκφράζει κάποιους η μουσική μας και να συνεχίσουμε να κάνουμε περιοδείες.

Οι δικοί σου στόχοι ως Δημήτρης;

Να φτιάξω κάπως ένα πλαίσιο ώστε να μην νιώθω ότι εργάζομαι τόσο. Να νιώθω ότι κάπως υπάρχω περισσότερο.

Οι Cosmonuts είναι Δημήτρης Καπουράνης (Vocals) Χρήστος Κλαριδόπουλος (Bass) Γιάννης Πανηγυράκης (Lead Guitar) Πέτρος Πανηγυράκης (Rhythm Guitar) Αλέξανδρος Σταθάκης (Drums)