Πέγκυ Ζήνα: «Όταν πιστέψεις ότι έφτασες κάπου, τότε είναι σαν να λες τελείωσα»

Δύο πράγματα που πολύ εύκολα μπορείς να αναγνωρίσεις στην πορεία της, είναι αρχικά η πολύ καλή λαϊκή φωνή της και σίγουρα, η επιμονή της να μπορεί τελικά σήμερα να κινείται με την ίδια ευκολία σε όσα είδη τραγουδιού αγαπά χωρίς να χρειάζεται να βάλει ταμπέλες.

Κάπως έτσι, αν πριν μερικά χρόνια ακούγαμε πως η Πέγκυ Ζήνα ετοιμάζει μία συναυλία με τραγούδια του Μάριου Τόκα μπορεί και να μην μας φαινόταν και πολύ «νορμάλ» για όσα γνωρίζαμε μέχρι τότε για την ερμηνεύτρια. Ενώ, σήμερα που φέρνει στη Θεσσαλονίκη μία τέτοια συναυλία γεμάτη με τραγούδια που έγραψε ο σπουδαίος Κύπριος συνθέτης, με τίτλο μάλιστα «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» δείχνει να είναι απόλυτα φυσικό σε μια μουσική πορεία που έφτιαξε με επιμονή και συνέπεια και τελικά, κέρδισε!

Φιλοδοξώντας να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα των μεγαλόπνοων συνθέσεών του Μάριου Τόκα, η οικογένειά του, η πάντα δραστήρια ορχήστρα του και η Πέγκυ Ζήνα, δημιούργησαν μια μουσική παράσταση – αναδρομή στην καλλιτεχνική πορεία και προσφορά του κορυφαίου δημιουργού Μάριου Τόκα, ανατρέχοντας με ανεπανάληπτες ερμηνείες στις μεγάλες διαχρονικές λαϊκές – και όχι μόνο – επιτυχίες του, όπως το ομώνυμο τραγούδι της παράστασης “Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη”, “Λαδάδικα”, “Θάλασσες”, “Η εθνική μας μοναξιά”, “Κιφ”, “Σαν τρελό φορτηγό”, “Το ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου”, “Δίδυμα Φεγγάρια”, “Το σημάδι”, “Η νύχτα μυρίζει γιασεμί”, “Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη”, “Η δική μου η πατρίδα” και πολλές ακόμη ανυπέρβλητες δημιουργίες που σηματοδότησαν και σφράγισαν μία ολόκληρη εποχή.

«Αν και ακούω πολλά παράπονα που δε θα πω δικά μου τραγούδια, νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν και τέτοιες ιδιαίτερες βραδιές. Άλλωστε τα περισσότερα τραγούδια από αυτά που θα πω στο Ράδιο Σίτυ, τα λέω και στο πρόγραμμα μου. Και είναι και τραγούδια τόσο ζωντανά, που τα ακούμε συνέχεια, έτσι κι αλλιώς» μου λέει στη συνάντηση μας η Πέγκυ Ζήνα, με αφορμή τη συναυλία το βράδυ της Δευτέρας 17 Μαρτίου στο Radio City σε ένα πρόγραμμα, αποκλειστικά με τραγούδια του Μάριου Τόκα και πολλές αναφορές βέβαια, στον καλλιτέχνη που την καθόρισε και έμελε να είναι μαζί του στις τελευταίες εμφανίσεις του μπροστά σε κοινό, τον Δημήτρη Μητροπάνο.

Θεωρώ  ότι δεν υπάρχει πιο άμεσο από αυτή την παράσταση για τη Θεσσαλονίκη, όταν ο τίτλος είναι «Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη»

Θεωρώ ότι είναι μια παράσταση που οφείλαμε να την πρωτοπαρουσιάσουμε στην πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη. Κουβαλάει και πάρα πολλές μνήμες αυτός ο τίτλος γιατί από συλλαλητήριο που είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη, έγινε πασίγνωστο σε όλη την Ελλάδα το τραγούδι αυτό, κι ας είχε κυκλοφορήσει πιο πριν. Από εκεί ταξίδεψε και έφτασε μέχρι και σήμερα και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό και είναι τιμή μου που επιλέχθηκα για να εκπροσωπήσω τα τραγούδια του Μάριου Τόκα.

Αυτό να μου πείτε, πώς δημιουργήθηκε τελικά αυτή η συναυλία;

Ήταν πρωτοβουλία της οικογένειας και της παραγωγής που μας φέρνει στη Θεσσαλονίκη. Η συνεργασία μας με την οικογένεια Τόκα ξεκίνησε με μια πάρα πολύ ωραία εκπομπή που έγινε κάποια στιγμή στην δημόσια τηλεόραση. Το αποτέλεσμα τότε μας δικαίωσε όλους. Γι’ αυτό και πήραμε την άδεια από την οικογένεια, από την Αμαλία και τα τρία παιδιά του Μάριου να δισκογραφήσουμε εκείνη την εκπομπή που πλέον κυκλοφορεί στο Spotify και περιέχει τα λαϊκά τραγούδια του Μάριου Τόκα. Μετά ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες ή μόνο του Μάριου ή σε συνδυασμό με του Μίκη Θεοδωράκη που τον αγαπούσε πολύ ο Μάριος και έτσι συνεχίστηκε και πιστεύω θα έχουμε και άλλη συνέχεια.

Πώς νιώθετε να σας επιλέγουν για τόσο μεγάλους συνθέτες;

Αυτά τα όμορφα που ήρθαν στη ζωή μου, ήρθαν μετά τη συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μητροπάνο τα περισσότερα. Εκτός από τον Γιάννη Σπανό που με είχε επιλέξει και πιο πριν και τον Μάνο Ελευθερίου. Μετά από τη συνεργασία μου όμως με τον Δημήτρη Μητροπάνο άνοιξαν κάποιες τέτοιες πόρτες για μένα και έγινε μια μεγάλη προσπάθεια από μένα εξέλιξής μου. Ήθελα σιγά σιγά να οικειοποιηθώ αυτό το ρεπερτόριο. Ο Μάριος Τόκας λοιπόν, ήρθε από τη συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μητροπάνο, νομίζω έτσι μπήκε στο μυαλό τους να τραγουδήσω αυτά τα τραγούδια. Ο Μίκης Θεοδωράκης ήρθε από τη συνεργασία μου με τον Αντώνη Καλογιάννη, όπου η κόρη του Μίκη, η Μαργαρίτα, με άκουσε σε τραγούδια του πατέρα της και έτσι έγινε. Είναι μεγάλη καταξίωση για έναν καλλιτέχνη της γενιάς μας να του εμπιστεύονται τη σπουδαία πολιτιστική μουσική μας κληρονομιά που είναι οι παλιοί μας συνθέτες, αλλά θέλει και ανάλογες θυσίες σε εισαγωγικά από τον καλλιτέχνη αυτό για να γίνει. Γιατί για να σου εμπιστευτούν αυτό το ρεπερτόριο πρέπει να κάνεις, να ανοίξεις και χώρο στο δικό σου ρεπερτόριο. Να παρουσιάσεις τον εαυτό σου και σε αυτά τα τραγούδια, πολλές φορές αφήνοντας στην άκρη το δικό σου ρεπερτόριο. Για να έρθει αυτό να ενωθεί σιγά σιγά με το προσωπικό ρεπερτόριο του καθενός μας. Πρέπει να πω πως κάπου ήταν και σκοπός ζωής, της καλλιτεχνικής μου ζωής εννοείται, για μένα. Γύρω στα 13 χρόνια μετά τη συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μητροπάνο, άλλαξα κοσμοθεωρία και μεγάλωσαν οι καλλιτεχνικοί στόχοι μου. Χωρίς ποτέ να αποποιηθώ τα δικά μου τραγούδια, αντιθέτως, εμπεριέχοντας και τέτοια τραγούδια στο προσωπικό μου ρεπερτόριο και κυκλοφορώντας στη δισκογραφία τέτοιες εκπομπές με μεγάλους δημιουργούς, νιώθω να καθαγιάζω και το δικό μου ρεπερτόριο.

Είστε ικανοποιημένη από το προσωπικό σας ρεπερτόριο;

Το είχα προσέξει πολύ από τότε που ήρθε η ευθύνη στα χέρια τα δικά μου πια, γιατί αυτό δεν μπορεί να συμβεί από τα πρώτα βήματα. Δεν έχει κάποιος το δικαίωμα από τα πρώτα βήματα να επιβάλλει αυτά που θέλει να πει. Πρέπει κάποιοι να σε επιλέξουν και να σε εμπιστευτούν για αυτά. Όταν όμως κάνεις πια επιτυχία και κάποια μερίδα κοινού σε ακολουθεί σε όλες τις εμφανίσεις σου και γεμίζει τους χώρους που εμφανίζεσαι, εκεί πια αποκτάς μια δύναμη που έχεις πλέον το περιθώριο επιλογής.

Αυτό φαντάζομαι θέλει επιμονή και θυσίες

Θέλει, θέλει. Ό, τι θυσία μπορώ να σκεφτώ, από οικονομική μέχρι τα πάντα. Αλλά κυρίως οικονομική γιατί πρόκειται για άλλους χώρους. Ο καλλιτέχνης δεν αμείβεται το ίδιο όσο σε ένα χώρο διασκέδασης, σε ένα κέντρο διασκέδασης. Και εγώ ευτυχώς, έχω συνοδοιπόρο σε αυτό τον άντρα μου που είναι και μάνατζερ μου από την αρχή της καριέρας μου και ήταν σχεδόν κοινή μας απόφαση αυτό. Και για μένα θα πω μια λαϊκή φράση που λέγανε οι γιαγιάδες παλιά «ό, τι σπέρνεις θερίζεις στο τέλος»

Δηλαδή νιώθετε να δικαιωθήκατε τελικά από όλο αυτό;

Νιώθω απόλυτα δικαιωμένη και πολύ περήφανη. Νιώθω κάθε φορά ότι κατακτώ και ένα μεταπτυχιακό ας πούμε. Δεν νιώθω ότι έφτασα κάπου. Όταν πιστέψεις στη μουσική ότι έφτασες κάπου, τότε είναι και η στιγμή που είναι σαν να λες τελείωσα. Ότι δεν έχεις να δώσεις τίποτα άλλο.

Νιώθετε μαθήτρια δηλαδή ακόμα;

Ακόμα ναι. Και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι σε ό, τι καινούργιο ρεπερτόριο προσεγγίζω, να μην ξεχνάω ότι είμαι μαθήτρια. Αυτό διδάχτηκα από όλους τους μεγάλους ερμηνευτές της γενιάς μας. Ξέρετε, την αγαπώ πάρα πολύ αυτή την εποχή. Αν είχα επιλογή, θα ήθελα να γεννηθώ, να μεγαλώσω και να γαλουχηθώ σε εκείνες τις δεκαετίες και όχι στις πιο καινούριες, τουλάχιστον καλλιτεχνικά. Μπορεί η κοινωνία μας να πέρασε πολύ πιο δύσκολες στιγμές τότε, αλλά είχε και εικόνες που σήμερα δεν τις ζούμε. Όπως ας πούμε τις εικόνες της γειτονιάς ή τις εικόνες της ρομαντικής, ντροπαλής αγάπης που προσπαθούσες με ένα γράμμα, με δύο τρυφερές κουβέντες να προσεγγίσεις τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει. Και όχι με ένα μήνυμα άψυχό από έναν υπολογιστή ή από ένα κινητό.

Ποια είναι η άποψη σας για την τεχνολογία;

Μας βοηθάει να ερχόμαστε σε άμεση επαφή με ανθρώπους που μένουν πολύ μακριά μας. Αυτό είναι ένα από τα καλά. Όμως, στην τέχνη έχει κάνει για μένα μεγάλο κακό. Σε όλες τις μορφές της τέχνης. Ευτυχώς το θέατρο σώνεται, είναι η μόνη μορφή που σώνεται, γιατί οι ηθοποιοί θεωρούν καταξίωσή τους να παίζουν τα παλιά έργα. Οπότε κρατάνε την ποιότητά τους με αυτόν τον τρόπο. Τραγούδια όμως δεν μπορούν να γραφτούν με την ίδια τρυφερότητα και τον ίδιο πόνο. Ίσως βέβαια τώρα, μετά από αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες με τον κόσμο που βγαίνει στους δρόμους, να γραφτούν πάλι σπουδαία τραγούδια. Ίσως μετά από αυτό που έγινε δηλαδή με το μεγάλο συλλαλητήριο για τα Τέμπη, να θυμηθήκαμε πως όταν οι Έλληνες ενώνονται μπορούν να καταφέρουν πολλά. Αυτά τα παλιά τραγούδια λοιπόν έχουν μια δωρικότητα μέσα τους. Που ένας τραγουδιστής που λέγεται λαϊκός πρέπει οπωσδήποτε να εμβαθύνει στον τρόπο μελωδίας.

Τον Μάριο Τόκα δεν προλάβατε να τον γνωρίσετε;

Είναι το μόνο παράπονο που έχω, ότι δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω από κοντά. Τον έχω γνωρίσει από διηγήσεις του Δημήτρη Μητροπάνου, του Ηλία Μπενέτου, της οικογενείας του, των μουσικών του, του Γιάννη Παπαζαχαριάκη που είχε συνεργαστεί πολύ μαζί του και κάνει και την μουσική επιμέλεια σε αυτή την παράσταση που κάνουμε. Τον έχω γνωρίσει λοιπόν μέσα από διηγήσεις.

Τι μπορεί να έχετε ανακαλύψει για εκείνον τραγουδώντας τα τραγούδια του;

Έχω ανακαλύψει τη μεγάλη του ψυχή. Έχω ανακαλύψει τη γενναιοδωρία του, την παλικαριά του. Δεν είναι τυχαίο που έγραφε τραγούδια που τα αγάπησε τόσο πολύ ο Μητροπάνος. Μιλάμε για δύο παλικάρια. Γνώρισα και τη μεγάλη του ευαισθησία. Επίσης, μελετώντας το ρεπερτόριό του, έχω παρατηρήσει ότι ο Μάριος Τόκας δεν φορούσε παρωπίδες. Δεν διαχώριζε το καλό τραγούδι ούτε από παρατάξεις, ούτε από κόμματα, ούτε από χειρονομίες καλλιτεχνών. Δεν υπήρχαν γι’ αυτόν τα «εγώ ανήκω στο έντεχνο, εσείς ανήκετε στο ελαφρύ». Αγαπούσε πάρα πολύ τους καλούς μουσικούς και τους καλούς τραγουδιστές. Δεν τον ένοιαζε πού ανήκουν και σε ποιους χώρους παρουσιάζουν το ρεπερτόριό τους. Ήξερε πάρα πολύ καλά να σέβεται τους μεγάλους τραγουδιστές και έγραφε το κατάλληλο τραγούδι για κάθε περίσταση. Αυτό λοιπόν έχει να κάνει με έναν άνθρωπο ανοιχτόμυαλο και γενναιόδωρο. Και φυσικά ευφυή, γιατί το να μπορείς να υπάρχεις σε όλους τους χώρους και να ταξιδεύεις όλα αυτά τα χρόνια το ρεπερτόριό σου, μόνο ευφυΐα μπορεί να χαρακτηρίζεται. Δεν είναι εύκολο. Κάποιοι το υποτιμούν ότι αυτός γράφει και για αυτούς τους τραγουδιστές τραγούδια… Αυτοί που τα βλέπουν έτσι τα πράγματα, είναι αυτοί που δεν μπορούν να φτάσουν τέτοιου είδους καλλιτέχνες.

Για πράγματα που κατηγορήθηκε και ο Γιάννης Σπανός που επίσης γνωρίζω ότι αγαπάτε

Μα και ο Γιάννης Σπανός ήταν επίσης πολύ σπουδαίο ταλέντο. Πολύπλευρο ταλέντο. Ξέρεις είναι άλλο να γράφεις 300 επιτυχίες και άλλο να γράφεις 10. Είναι μεγάλη η διαφορά και ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι οι νεότερες γενιές, μελετώντας την ελληνική μουσική ιστορία. Και όπως επίσης, ας καταλάβουν κάποιοι ότι αν δεν δώσεις το ρεπερτόριο αυτό σε τραγουδιστές που τους αγαπάει το ευρύ κοινό, τότε δεν μπορεί να ταξιδέψουν τα τραγούδια σε όλη τη χώρα. Γιατί όπως έλεγε και ο Μίκης, που θεωρούσε τον Τόκα ένα από τα καλλιτεχνικά παιδιά του, το έντεχνο μπορεί να το θαύμασαν οι Έλληνες, αλλά το λαϊκό αγάπησαν. Και όταν μιλάμε για λαϊκό, δεν εννοούμε για μελωδίες λαϊκές, μιλάμε για λαϊκό έρισμα, για λαϊκούς ανθρώπους που τους αισθάνονταν συγγενείς τους οι πολλοί άνθρωποι, το μεγάλο κοινό.

Αυτή τη συγγένεια, εσείς με ποιους παλιούς λαϊκούς ερμηνευτές μπορεί να τη νιώθετε;

Τη νιώθω με τον Μητροπάνο, με τον Στράτο Διονυσίου, με την Βίκυ Μοσχολιού, με τη Χαρούλα Αλεξίου, με τον Μπιθικώτση, με τη Ρίτα Σακελλαρίου, τον Καζαντζίδη, με τον Γιάννη Πάριο και από τους νεότερους με τον Μανώλη Λιδάκη και τον Αντώνη Βαρδή που εκτός από συνθέτης ήταν και υπέροχος τραγουδιστής.

Το Μανώλη Λιδάκη τον είχατε γνωρίσει;

Το Μανώλη Λιδάκη τον είχα γνωρίσει γιατί είχε μια καταπληκτική σχέση με τη μαμά μου. Όταν ήταν πολύ νέος τραγουδιστής. Δουλεύανε μαζί. Είχε έρθει αργότερα και με είχε ακούσει. Θεωρώ ότι ήταν ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές της χώρας. Μπορούσε να τραγουδήσει τα πάντα και ήταν και ένας πάρα πολύ καλόψυχος άνθρωπος με δική του παντιέρα που δεν αγαπούσε καθόλου αυτό το χώρο και γι’ αυτό είχε αποτραβηχτεί. Θεωρούσε ότι αυτός ο χώρος ήταν γεμάτος ψέμα, υποκρισία, ταμπέλες, κάτι που σιχαινόταν. Ήταν ένα πλάσμα πρώτα απ’ όλα που αγαπούσε τα ζώα ακριβώς το ίδιο με τους ανθρώπους. Αυτό τα λέει όλα. Ίσως τώρα που το σκέφτομαι και λίγο περισσότερο γιατί τα ζωάκια είναι πολύ πιο αθώα και δίνουν την αγάπη τους χωρίς ανταλλάγματα. Όπως δεν κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Από αυτό φαινόταν και η μεγάλη του ψυχή. Και επίσης ήταν κι ένας πανέμορφος τραγουδιστής, θα πω. Γιατί την ομορφιά την έχουν κατά καιρούς παρεξηγημένη. Δεν την αναφέρουμε συχνά. Και εγώ πιστεύω ότι όταν γεννιέσαι τόσο όμορφος, είναι η γνώμη που έχει ο Θεός για σένα. Είναι πολύ σημαντικό.

Ζούμε όντως σε μία κοινωνία που πολλές φορές είναι παρεξηγημένη η ομορφιά

Ο Μανώλης Λιδάκης ήταν τέτοιο παράδειγμα. Δηλαδή τον ξεκίνησαν μετά τον «Να η ευκαιρία» με πολύ πιο ελαφρά τραγούδια από αυτά που άξιζαν στη φωνή του. Αργότερα βρήκε το δρόμο του. Ίσως γιατί ήταν ένα τόσο όμορφο παιδί, πίστευαν περισσότερο ότι θα γίνει ερωτικό σύμβολο παρά σπουδαίος τραγουδιστής της χώρας. Είμαστε σε μια τοξική κοινωνία. Γιατί δεν κοιτάμε να βρούμε τα τόσα κοινά που έχουμε μεταξύ μας. Κοιτάμε τις διαφορές για να χτυπήσουμε τους άλλους. Κι εδώ έχει να κάνει η οικογένεια που μεγαλώνεις, με το πόση αγάπη παίρνεις από τους δικούς σου ανθρώπους. Όταν έχεις μεγαλώσει με αγάπη, έχεις να δώσεις αγάπη. Γιατί είσαι ασφαλής. Όταν είσαι ανασφαλής και δεν έχεις πάρει από τους γονείς σου αγάπη, τότε φυτρώνει στην ψυχή σου ένας θυμός, που αυτό το θυμό και αυτή την αμφισβήτηση που έχεις για τους ίδιους σου τους γονείς, τα κουβαλάς και τα βγάζεις στους άλλους ανθρώπους. Στην ουσία δηλαδή οι θυμωμένοι άνθρωποι είναι βαθιά πληγωμένοι και όλοι περίεργα μεγαλωμένοι. Αυτό το έχω παρατηρήσει. Βλέποντας πίσω από περίεργες συμπεριφορές, δεν έχω ακούσει έναν άνθρωπο να έχει καλή παιδική ηλικία. Από εκεί ξεκινάει.

Τι σας θυμώνει σήμερα γύρω μας;

Με θυμώνει ο φανατισμός, με θυμώνει ο διαχωρισμός. Εγώ πιστεύω ότι όταν δεν λειτουργείς με αγάπη σημαίνει ότι δεν λειτουργείς ενωτικά, δυστυχώς. Και για ένα πράγμα που νιώθω ευλογημένη είναι ότι εκπροσωπώ τη μουσική, που η μουσική είναι η γλώσσα του Θεού. Απαγορεύεται δηλαδή η μουσική να μην ενώνει τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και είμαι άνθρωπος που κρατάω πάρα πολύ χαμηλούς τόνους και πολιτικά. Δηλαδή δεν εκτιμώ κόμματα, εκτιμώ ανθρώπους. Μπορεί να εκτιμώ δηλαδή 5-6 ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα. Μπορεί να εκτιμώ πολύ καλούς παίχτες του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ που να ανήκουν σε διαφορετικές ομάδες. Και αυτό γιατί με ενοχλεί ο διαχωρισμός. Με ενοχλεί όταν αγαπάς πολύ κάτι και το υποστηρίζεις, να σε κάνει εχθρό προς τον άλλον που δεν το υποστηρίζει. Και αυτό έχει να κάνει μέχρι και με θρησκείες για μένα. Εγώ δηλαδή αγαπάω πάρα πολύ τον Χριστό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα φερθώ εχθρικά σε έναν άνθρωπο που τον Θεό του τον ονομάζει αλλιώς. Γιατί ο Θεός είναι ένας, είναι αγάπη. Εμένα αυτό με ενοχλεί. Το οποίο στην κοινωνία μας σήμερα είναι πια στο ζενίθ του. Υπάρχει πολύ μεγάλος αφορισμός δηλαδή. Σε χρώματα, σε φύλα, στα πάντα. Όλο βλέπω εκδίκηση και κακία. Όποιος έχει κάνει κακό όμως, αποκλείεται να μην το βρει μπροστά του. Όλα εδώ πληρώνονται. Θέλω να περάσει αυτό το μήνυμα προς τα νέα παιδιά. Δεν νικάμε τη βία με βία. Δεν νικάμε την κακία με κακία. Και βλέπω μόνο ανθρώπους να κατηγορούν άλλους ανθρώπους και όλοι να εναντιώνονται σε όλους.

Ποια είναι η άποψη σας για αυτή τη νέα εποχή της μουσικής που φτιάχνει τραγούδια για να γίνουν γνωστά στο tiktok;

Ευτυχώς δεν έχω πέσει σε αυτή την παγίδα. Αυτό δεν είναι μουσική φαντάζομαι. Βγάζω τραγούδια μόνο που μου αρέσουν, όχι τραγούδια που θα έχουν ύπαρξη ανεβάζοντας τα στο TikTok. Σκεφτείτε ότι εγώ δεν έχω καν TikTok στο κινητό μου. Θεωρώ ότι μου τρώει πάρα πολύ χρόνο χωρίς λόγο. Οι συνεργάτες μου ανεβάζουν στο TikTok. Θέλω όμως τα τραγούδια που θα ανεβάζουν να είναι της αρεσκείας μου. Και προφανώς είναι μια νέα εποχή που ούτως ή άλλως πρέπει να την ακολουθήσουμε όλοι. Αλλά το θέμα είναι η πρόθεση ποια είναι. Άλλο είναι να κάνεις ένα τραγούδι για το τραγούδι και άλλο να κάνεις ένα τραγούδι για το TikTok. Ευτυχώς δεν έχω πέσει ακόμα σε αυτή την παγίδα. Εύχομαι να μην γίνει. Και νομίζω δεν θα γίνει. Έτσι γεννιέσαι. Πρώτα απ’ όλα νιώθω απόλυτα ασφαλής. Δεν έχω λόγο οπωσδήποτε να είμαι στην επικαιρότητα. Ξέρετε, πολλές φορές όταν είσαι ένα νέο παιδί οι γύρω σου, από εταιρείες, περιοδικά και από εκπομπές τηλεοπτικές, σου λένε ότι αν δεν κυνηγάς συνέχεια την είδηση θα  είσαι εκτός των πραγμάτων, εκτός παιχνιδιού. Πολλές φορές λοιπόν ακολουθείς αυτά που σου λένε και προσπαθείς να κυνηγάς συνέχεια την επικαιρότητα. Αυτό εμένα μου το άλλαξε τελείως και για πάντα ο Μητροπάνος, η επαφή μου μαζί του και οι συζητήσεις μας. Έμαθα οτι μόνο αν είσαι ήσυχη δύναμη και πατάς συνέχεια στη γη, μπορείς με ψυχραιμία να κάνεις τις κινήσεις σου. Η ψυχραιμία είναι αυτή που θα σου δώσει τη διαχρονικότητα σε όλα τα πράγματα. Έρχονται πάρα πολλές φορές τραγούδια που αναγνωρίζονται πολύ αργότερα από τη στιγμή που κυκλοφόρησαν. Αυτό έγινε και με το «Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη» αλλά και με το «Θες» του Στέφανου Κορκολή που ακούστηκαν αργότερα και έμειναν για πάντα.

Σήμερα ωστόσο φαίνεται να χάνονται τραγούδια

Δεν πειράζει. Υπάρχει στον κάθε καλλιτέχνη μια μερίδα κοινού που τον ακολουθεί και τα ξέρει. Το θέμα μας λοιπόν πρέπει να είναι να μην προδώσουμε αυτή τη μερίδα που μας ακολουθεί. Γιατί μας πιστεύει και είναι τόσα χρόνια κοντά μας, γιατί τους κάνουμε συντροφιά με τη φωνή μας στις περίεργες στιγμές τους και όχι γιατί μας επέβαλαν τα μίντια. Παλιά τα μίντια, τώρα τα social media. Εγώ λοιπόν δεν ήμουν ένα τέτοιο προϊόν ευτυχώς. Δεν με επέβαλε κανένας, ίσα ίσα. Πρώτα με επέβαλε ο κόσμος και ύστερα με παρουσίασαν τα μίντια. Οπότε όταν δεν σε επιβάλλουν σημαίνει ότι το κοινό σε ακολουθεί για άλλους λόγους. Δεν πρέπει λοιπόν ποτέ να προδώσεις αυτούς τους λόγους. Και ας μην αποκτήσεις πολλούς καινούριους… Επίσης θεωρώ ότι τη νεολαία μας σήμερα την αδικούν. Ο χώρος που εμφανίζομαι εγώ, είναι γεμάτος νέα παιδιά. Και ο τρόπος που αγκαλιάζουν, εκτός από τα δικά μου τραγούδια, τους μεγάλους μας συνθέτες, τα τραγούδια του Τόκα με τον Μητροπάνο, τα τραγούδια του Καζαντζίδη με τον Νικολόπουλο, είναι συγκινητικός. Είναι πολύ άδικο που νομίζουν ότι η νεολαία αρέσκεται μόνο στην τραπ μουσική ή σε οτιδήποτε βγαίνει για να ταράξει λίγο τα νερά και να κουνηθούμε λίγο περισσότερο.

Γιατί όμως προβάλλεται αυτό;

Γιατί έτσι θέλουν να νομίζουμε. Για να υπάρχει πληθώρα τραγουδιστών, συνθετών και κάποιοι άνθρωποι να παίρνουν λεφτά από αυτό το πράγμα. Έτσι το έχουν πάει παγκοσμίως πια. Το έχουν καθοδηγήσει για να γίνει έτσι. Άλλα κάποιοι άνθρωποι που έχουν ισορροπία στη ζωή τους, δεν είναι ανάγκη να το πιστεύουν αυτό

Πόσο σκληρός είναι ο χώρος για έναν άνθρωπο που θέτει όρους για το πώς θα υπάρχει καλλιτεχνικά;

Είναι αρκετά σκληρός και αφοριστικός ο χώρος μας. Εμένα όλες τις καλές κινήσεις τις χαρακτήρισαν ως «βγαίνει εκτός παιχνιδιού» ή «τελείωσε» ή «συνταξιοδοτείται». Και ήμουν πολύ μικρή ακόμα. Ήμουν μόλις 36 όταν είπα ότι θέλω να κάνω αυτές τις αλλαγές. Κι όμως τώρα δικαιώθηκα. Δεν με ένοιαζε όμως κι αυτό το χρωστάω πολύ και στον άντρα μου. Όταν δηλαδή έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που λέει «μη σε νοιάζει, δεν τους έχουμε ανάγκη, μας ενδιαφέρει να είναι η κόρη σου περήφανη για σένα και ο κόσμος που σε ακολουθεί» βρίσκεις τη δύναμη σου. Είναι ένας ανταγωνιστικός χώρος που δεν υπάρχουν φιλίες και δεν υπάρχει αξιοκρατία. Κι αυτά, τα υποψιάστηκα ευτυχώς παρα πολύ νωρίς. Το 2004 που άρχισα να έχω επιτυχία, ήταν και η χρονιά, που έβγαλε έναν καταπληκτικό δίσκο η Χαρούλα Αλεξίου με λαϊκά τραγούδια, ήταν ο δίσκος που είχε μέσα το «θ’ ανάβω με τσιγάρα, θα σβήνω με ποτά». Θυμάμαι λοιπόν πως ένα πρωί ξεφυλλίζω ένα περιοδικό της μόδας τότε και βλέπω ένα μικρό σχόλιο για τον σπουδαίο εκείνο δίσκο στις πίσω σελίδες με μια μικρή φωτογραφία, ενώ στο εξώφυλλο είχαν ένα παιδί με πολύ μέτρια φωνή από το Fame Story. Τότε είπα στον εαυτό μου «πρόσεξε κακομοίρα μου τι θα κυνηγήσεις και ποιον λύκο ταΐζεις μέσα σου».

Πόσο εύκολο είναι σήμερα τα νέα παιδιά να διαμορφώσουν καριέρα;

Είναι λίγο δύσκολο με την πληθώρα των τραγουδιστών που υπάρχει. Όμως όποιος το παλεύει και δεν φεύγει από τον στόχο του, μπορεί να το καταφέρει. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι να βρουν τον προσωπικό τους χαρακτήρα όταν τραγουδούν, όσο κι αν θαυμάζουν κάποιους τραγουδιστές. Ποτέ η μίμηση δεν θα φτάσει το πρωτότυπο. Δυστυχώς αυτό υπάρχει πάρα πολύ σήμερα στα σημερινά παιδιά. Παιδιά που έχουν ξεφύγει από αυτό και δεν θυμίζουν κάτι, έχουν ξεχωρίσει με τον τρόπο τους.

Υπάρχουν τραγούδια του Τόκα που θα θέλατε να είχατε πει πρώτη;

Όλα! Ίσως εκτός από τα πιο κοινωνικά του, που δεν θα γινόταν να το είχα πει εγώ πρώτη, όλο το υπόλοιπο λαϊκό του ρεπερτόριο το έχω ζηλέψει τόσο πολύ… Τον λατρεύω τον Τόκα! Σημαίνει πολλά για μένα αυτή η παράσταση.

*Η Πέγκυ Ζήνα επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη τη Δευτέρα 17 Μαρτίου 2025, για μία και μοναδική εμφάνιση με την παράσταση “Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη” στο Radiocity Theater, τραγουδώντας τα μεγάλα τραγούδια του εμβληματικού συνθέτη Μάριου Τόκα | Ώρα έναρξης: 21.00 | Εισιτήρια: ΕΔΩ