«Πρόσωπα…αλλιώς»: Σάκης Αποστολάκης

(Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου. Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, που είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη). 

Ποιος είσαι;

Είμαι ο Σάκης και είμαι καλά. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζω. Είμαι καλύτερα. Είμαι ήρεμος. Είμαι συνδυασμός διαφορετικών καταστάσεων.

Της Κρήτης και της Μικρασίας που συναντήθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Της δημοσιογραφίας και του ντελίβερι, που μπερδεύτηκαν περίεργα και γέννησαν ιστορίες, που έγιναν θεατρικό έργο και βιβλίο. Σίγουρα δεν είμαι συγγραφέας. Είμαι γραφιάς και μοτοσικλετιστής. Είμαι λάτρης της ελληνικής γλώσσας. Είμαι λάτρης της Δικαιοσύνης. Μου λείπουν και οι δύο.

Είμαι αυτός που σου πραγματοποιεί την κάθε ανάγκη σου. Καφέ, φαγητό, σούπερ μάρκετ, λουλούδια, γλυκά, τούρτες, τροφές για κατοικίδια, τα πάντα εκτός από υλικά οικοδομών (προς το παρόν τουλάχιστον…).

Πού είσαι;

Είμαι στους δρόμους της πόλης, πάνω στο μηχανάκι. Με κρύα, με βροχές, με καύσωνες. Είμαι μπροστά στην πόρτα σου. Είμαι όρθιος.

Πατάω στα πόδια μου. Είμαι εκεί που πας όταν μαθαίνεις ότι μπορείς περισσότερα απ όσα νόμιζες ότι μπορείς. Περίεργος τόπος, διαφορετικός.

Είμαι στη Θεσσαλονίκη. Θα ήθελα να ήμουν σε ένα χωριό στο βουνό. Δεν μας έκατσε, αλλά δεν πειράζει. Θα πάω κάποιο ΣΚ.

Θα ήθελα να ήμουν σε μια χώρα με Δικαιοσύνη. Ούτε αυτό μας έκατσε. Αλλά αυτό πειράζει πολύ.

Τι κάνεις;

Επιβιώνω επιτυχώς. Όσο μπορώ κι όσο αντέχω. Απολαμβάνω όσα απέμειναν. Τις μικρές μεγάλες ελευθερίες. Όσες προλαβαίνω να ζήσω. Λυπάμαι τους επόμενους γιατί δεν γνώρισαν όσα προλάβαμε και δεν τα αναζητούν. Δεν απολαμβάνω την καθολική ύπνωση. Την αδιαφορία.

Τον ωχαδερφισμό. Τον ατομικισμό. Την απατεωνιά. Την έλλειψη Δικαιοσύνης.

Τι θέλεις;

Επιλαμβάνομαι, αλλά θέλω Δικαιοσύνη. Πραγματική, όχι ντεμέκ. Όχι λέξη, αλλά θεσμό. Την τυφλή. Όχι αυτήν που βλέπει και γυρίζει αλλού το βλέμμα. Όχι αυτή που πέφτει αλύπητα στους ανίσχυρους και κάνει τα στραβά μάτια στους ισχυρούς.

Θέλω και Δημοκρατία. Θέλω και Ελευθερία. Θέλω να μη ζηλεύω τους άλλους Ευρωπαίους που ξεσηκώνονται, απαιτούν, κατακτούν, έχουν δικαιώματα, ζουν σε πολιτισμένα κράτη, έχουν πολιτικούς που παραιτούνται ή που δεν διανοούνται να παρανομήσουν.

Εάν… θα…

Εάν ήμουν νεότερος θα έφευγα σίγουρα απ’ αυτό το μπουρδέλο που κατάντησαν τη χώρα και θα πήγαινα να ζήσω στον πολιτισμό.

Selfie:

Γεννήθηκα στη Σαλονίκη στις 5/6/1967, ξημερώματα Δευτέρας. Από μία σειρά συμπτώσεων που ξεκίνησαν με τον σεισμό του 1978, βρέθηκα στα 18 μου, στο Γραφείο Βορ. Ελλάδας της εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” ως “ο μικρός του γραφείου”. Τα πρώτα μου δημοσιογραφικά καθήκοντα ήταν να αγοράζω γραφική ύλη (ναι, τότε χρησιμοποιούσαμε χαρτί και στυλό) και άλλα αναλώσιμα του γραφείου σημαντικά για την εύρυθμη λειτουργία του, όπως πχ καφέ (ναι τότε δεν παραγγέλναμε φρέντο εσπρέσο).

Έγινα δημοσιογράφος. Δούλεψα στην “Ελευθεροτυπία” μέχρι που έκλεισε, το 2011 και ξανάκλεισε το 2013. Έμεινα άνεργος, έκανα διάφορες “δημοσιογραφικές” δουλειές του ποδαριού, χτύπησα πολλές πόρτες, έκανα συλλογή από υποσχέσεις και χτυπήματα στην πλάτη. Έφαγα τις οικονομίες μου περιμένοντας να εκτιμήσουν την δουλειά και το ήθος μου. Δεν ήξερα να κάνω τίποτ’ άλλο πέρα από ρεπορτάζ και να οδηγάω μοτοσικλέτα. Και, μια και μας τελείωσε το ένα, αναγκάστηκα, με πολλή απογοήτευση, να κάνω το άλλο. Γιατί ήμουν δημοσιογράφος.

Ε, από τις 15/2/2019, είμαι διανομέας. Ή ελληνιστί, ντελιβεράς. Κι όλα πάνε καλά. Ίσως και να είμαι ακόμα δημοσιογράφος. Ένα είναι σίγουρο. Είμαι καλά! Ήρεμος και με δουλειά. Και με καθαρή συνείδηση. Δύσκολη δουλειά μεν, αλλά έντιμη. Με πολλά αρνητικά και πολλά ευτράπελα να συμβαίνουν καθημερινά, προϊόν των οποίων είναι το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.

https://www.facebook.com/sakis.apostolakis.94