Τάσος Πυργιέρης: Είμαστε σε εποχή που πρέπει να δίνουμε ο ένας στον άλλον

Η επιστροφή των μεγάλων σκηνών και των σημαντικών παραστάσεων στην Θεσσαλονίκη, αποτελεί είδηση αυτή τη χρονιά, ειδικά όταν το ΚΘΒΕ μπήκε δυναμικά στη δράση με δουλειές που απευθύνονται σε κάθε ηλικία.

Το «Θέατρο Ξανά» δεν έμεινε ένα ακόμα σύνθημα σε μερικά banners του Κρατικού, αλλά αξιοποιήθηκε εκ του αποτελέσματος με παραγωγές από ανθρώπους του θεάτρου για κάθε θεατή.

Σε αυτή την επιστροφή, δε θα γινόταν να μην φτιαχτούν και παραστάσεις για μικρούς θεατές, οι λεγόμενες παιδικές που, ενώ βρίσκουμε αρκετές να γίνονται και φέτος στη Θεσσαλονίκη, λίγες είναι αυτές που ξεχωρίζουν και που άνετα μπορούν να αποτελέσουν μία ασφαλή και αξιόλογη επιλογή για τα παιδιά μας.

Ο «Γκάρης, το μιούζικαλ» είναι μία από αυτές που ξεχωρίζουν, τόσο για τους συντελεστές της, όσο και για τη θεματική της που ενώ κρατάει τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα – οφείλουν άλλωστε οι παιδικές παραστάσεις να διασκεδάζουν τα παιδιά – προβάλει και τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα.

Ο ήρωας της Τασούλας Επτακοίλη παίρνει «ζωή» πάνω στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου κάθε Κυριακή στις 11.00, σε μια ευφάνταστη θεατρική διασκευή του Βαγγέλη Κουφάκου, σε  σκηνοθεσία του Τάσου Πυργιέρη, πρωτότυπη μουσική του Δημήτρη Μαραμή και στίχους του Σωτήρη Τριβιζά, χαρίζοντας στους θεατές του ένα υπέροχο θέαμα που δεν ξεχνάς εύκολα!

Ο «Γκάρης, το μιούζικαλ» είναι η ιστορία ενός γαϊδάρου, που με την ανέλπιστη ικανότητά του να πετάει, παρασύρει τα παιδιά σε συναρπαστικές περιπέτειες και ανατρέπει την αναμενόμενη απάντηση του λαϊκού παιχνιδιού (αλλά και του ρητορικού ερωτήματος), «πετάει ο γάιδαρος;».

Η Τασούλα, μια δυναμική δημοσιογράφος, καλείται να γράψει ένα άρθρο για τον Σούπερμαν. Εκείνη όμως, μέσα σε έναν οίστρο δημιουργικότητας και έρευνας, αρχίζει να αναρωτιέται  το πώς εδραιώθηκε η κακή φήμη των γαϊδάρων. Έτσι ξεκινά μια αναζήτηση για να εντοπίσει πού βασίζονται αυτές οι προκαταλήψεις και πώς μπορούμε να δούμε τα τόσο ιδιαίτερα και καλοσυνάτα ζώα αυτά αλλιώς.

Ο Γκάρης είναι ένας γάιδαρος που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι μπορεί να πετάξει. Η υπερδύναμή του ενεργοποιείται όμως μόνο μέσω της ενσυναίσθησης: αφουγκράζεται και νιώθει τον πόνο των άλλων και στο τέλος τους βοηθά – με κριτήριο πάντοτε το καλό και το δίκαιο. Ο Γκάρης θα μεταφέρει τα παιδιά στον κόσμο της φαντασίας, κάνοντάς τα να αγαπήσουν έναν «δικό μας» σούπερ ήρωα: το ταλαιπωρημένο ανά τους αιώνες γαϊδουράκι της ελληνικής υπαίθρου. Κι είναι αυτό, το παρεξηγημένο στη λαϊκή μας παράδοση αλλά και στη γλώσσα μας, ζώο, που καταφέρνει να κάνει την υπέρβαση: να μας «πετάξει» σε έναν τόπο όπου οι έννοιες της δικαιοσύνης, της συντροφικότητας, της ενσυναίσθησης και της αλληλεγγύης επανακτούν τη θέση και την αξία τους.

Ενώ η παράσταση έκανε ήδη πρεμιέρα και συνεχίζει με απόλυτη επιτυχία να χαρίζει «όνειρα» στα παιδιά που πηγαίνουν, ο σκηνοθέτης της παράστασης, Τάσος Πυργιέρης μιλάει στην Parallaxi για την παράσταση και όσα γίνονται πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Τι ακριβώς είναι ο «Γκάρη, το μιούζικαλ»;

Είναι μία παράσταση για όλη την οικογένεια. Δηλαδή, θα περάσει πάρα πολύ ωραία ένας μικρός σε ηλικία θεατής, αλλά την έχουμε στήσει έτσι την παράσταση, όπου και αυτός που συνοδεύει το παιδί θα περάσει επίσης καλά. Δηλαδή δεν είναι μια παιδιάστικη παράσταση. Δεν μπεμπεκίζει. Είναι μία οπερέτα για όλη την οικογένεια. Πρέπει νομίζω κάποια στιγμή και η παραστάσεις να αρχίσουν να απευθύνονται και σε αυτούς που συνοδεύουν τα παιδιά. Νομίζω άλλωστε ότι είναι και μία εποχή που πρέπει να δούμε τα πράγματα από την αρχή. Έχουμε τελματώσει με έναν τρόπο. Βλέπουμε πολλά να γίνονται. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα τόσο σκληρός ο κόσμος ή αν εγώ το είδα τώρα ότι είναι σκληρός. Πάντως μία παιδική παράσταση ίσως εκπαιδεύσει πάλι από την αρχή ολόκληρη την κοινωνία.

Πώς ήταν να φτιάχνεις μία δουλειά για παιδιά και μάλιστα να πρέπει να είναι μιούζικαλ;

Το δύσκολο είναι από την αρχή να στήσεις μία δουλειά για παιδιά. Τα παιδιά να ξέρετε οτι δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις. Από την αρχή είχα αποφασίσει λοιπόν, ότι δεν κάνω μία παράσταση για παιδιά. Το αντιμετώπισα ότι έχω να κάνω με ενήλικες. Από την άλλη, το μιούζικαλ έχει μία άλλη μεγάλη δυσκολία, πού έγκειται βέβαια και στην πείρα του σκηνοθέτη και τη φαντασία του. Αυτή η δυσκολία λοιπόν είναι να φτιάξεις τη μεγάλη εικόνα. Να πάρω δηλαδή την πρόζα, τον λόγο, να πάρω τα τραγούδια με τους στίχους και τις μουσικές, να πάρω τις χορογραφίες, τα φώτα, τα σκηνικά και τα κοστούμια και να συνθέσω μία μεγάλη εικόνα. Αυτό είναι μιούζικαλ, αυτό είναι το λεγόμενο μουσικό θέατρο. Αυτό είναι στοίχημα για ένα σκηνοθέτη που θέλει να ασχοληθεί με το μουσικό θέατρο και είμαι πολύ περήφανος για την παράσταση που έχω ετοιμάσει στη Θεσσαλονίκη. Έχω παραδώσει ένα μιούζικαλ για το κοινό της Θεσσαλονίκης υψηλών απαιτήσεων, υψηλής αισθητικής, με ωραία μουσική, με ωραία ενέργεια των ηθοποιών.

Ποια η άποψη σας για τους ηθοποιούς που βρήκατε στο Κρατικό;

Έχω εξαιρετικούς πρωταγωνιστές, και την Εύη Σαρμή και τον Χρήστο τον Παπαδημητρίου που κάνει τον ομώνυμο ρόλο του Γκάρη, αλλά και όλα τα παιδιά. Πρέπει να πω ότι είναι διαμάντια τα παιδιά στη Θεσσαλονίκη. Έχουν διάθεση να κάνουν πράγματα και να δοκιμάσουν νέες φόρμες και καινούργιες αισθητικές. Επίσης δεν τους έχει επηρεάσει η τηλεόραση, γιατί εγώ ενώ πιστεύω στην τηλεόραση, έχω υπάρξει ηθοποιός της, έχω παίξει στην τηλεόραση και έχω γίνει γνωστός από ρόλους μου σε αυτήν, νομίζω ότι αν γίνεται καταχρηστικός ο ρόλος της τηλεόρασης κάνει ζημιά στον ηθοποιό και στην προσωπικότητά του. Αυτό λοιπόν στη Θεσσαλονίκη δεν τον συνάντησα. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι πολύ εύκολο να ανεβοκατεβαίνει κάποιος και δεν πρέπει και να είναι. Δηλαδή δεν μπορούν να γίνονται όλα. Το καταλαβαίνω ότι υπάρχει θέμα επιβίωσης, καταλαβαίνω ότι ένας ηθοποιός θέλει και να φανεί και να δείξει τη δουλειά του, αλλά δεν γίνεται να τα κάνει όλα μαζί. Το ξέρω από την άλλη, ότι υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις και πού μπορεί και να το κάνουν και καλά, αλλά εγώ δεν θέλω να το κάνω και δε μου αρέσει.

Η άποψη σας για το ΚΘΒΕ;         

Καταρχάς συνάντησα ένα θέατρο εξαιρετικών ανθρώπων. Πρώτα, καταπληκτικών καλλιτεχνών. Υπάρχει επίσης, ένα εξαιρετικό διοικητικό προσωπικό, με οργανικές θέσεις που έχουν όλη τη διάθεση να βοηθήσουν. Εγώ ήμουν ένα ξένο σώμα, δεν έχω γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη, δεν έχω ζήσει στη Θεσσαλονίκη, δεν έχω αναφορές από τη Θεσσαλονίκη, δε σπούδασα στη Θεσσαλονίκη. Παρόλα αυτά με εμπιστεύτηκε ένας οργανισμός, για να κάνω μία δουλειά. Συνάντησα λοιπόν εξαιρετικούς ανθρώπους, με φιλότιμο και όρεξη. Η διοίκηση και ο Αστέρης ο Πελτέκης και ο Χρήστος ο Σουγάρης, με περιέλαβαν με μεγάλη αγάπη, δεν έχω κανένα παράπονο. Σκεφτείτε ότι εγώ είμαι μία επιλογή της προηγούμενης διευθύνσεις του Κολοβού, κι όμως ο Αστέρης είχε τη γενναιότητα να αντιληφθεί ότι πρέπει το θέατρο να έχει μία συνέχεια. Οφείλει άλλωστε το θέατρο να έχει μία συνέχεια.

Ήταν εύκολο να συντονίσετε τόσους πολλούς ανθρώπους;

Δεν ήταν καθόλου κοπιαστικό να τους συντονίσω. Το είχα όλο στο μυαλό μου, το είχα προγραμματίσει όλο. Ήταν συντονισμένο. Συνάντησα ανθρώπους, μεγαλύτερους από εμένα που με άκουγαν σχεδόν ευλαβικά. Ξέρεις στο θέατρο δεν έχει να κάνει η ηλικία με έναν τρόπο, αποφασίζεις όμως ότι κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη. Η ευθύνη της παράστασης, είτε είναι καλή, είτε είναι κακή, δεν είναι ούτε των ηθοποιών, ούτε του μουσικού, ούτε του χορογράφου. Η ευθύνη βαρύνει τον σκηνοθέτη. Αυτό είναι κανόνας. Γι’ αυτό και θέλω να κάνω παραστάσεις που θα έχουν επιτυχία, να έχουν απήχηση στο κοινό, να έχουν ακόμα και εισπρακτική επιτυχία, γιατί ένας δημόσιος οργανισμός πρέπει να έχει σαν στόχο και αυτό. Δεν μπορεί να συντηρείται και να περιμένει μόνο από την κρατική επιχορήγηση, δεν είναι αυτό εφικτό. Το θέατρο είναι επιχείρηση. Πρέπει να βγάλει χρήματα, να πληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Γνωρίζω πως έχετε μία ιδιαίτερη ευαισθησία στα ζώα και νιώθω πως ο «Γκάρη» σας ταίριαξε πολύ

Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τα ζώα. Σκεφτείτε ότι έχω πάντα γατοτροφή στη μηχανή. Όπου βλέπω ζώα σταματάω, έχω χάσει και ραντεβού έτσι. Είναι σε σημείο που μου δημιουργεί πρόβλημα, στεναχωριέμαι. Έχω τέσσερα αδέσποτα κάτω που τα στείρωσα, έχω άλλα τρία στον από κάτω δρόμο, είμαι σε μία ομάδα που πηγαίνουμε στον Κολωνό και ταΐζουμε γάτες αδέσποτες, τα στειρώνουμε χωρίς καμία παροχή από το ίδιο το κράτος. Έχω και το δικό μου το γάτο το Σταύρο. Οπότε ναι, το όφειλα ήθελα να κάνω μία παράσταση για ζώα. Και με αφορμή αυτή την παράσταση, έκανα και μια μεγάλη έρευνα για τα γαϊδουράκια. Είναι πανέμορφα ζώα τόσο τρυφερά, και έχουν πάρα πολύ ανεπτυγμένη την όσφρηση. Πολύ πιο αναπτυγμένη από τις γάτες και τα σκυλιά. Είναι υπέροχα ζώα.

Συνέπεσε και σε μία χρονική στιγμή που είδαμε να κακοποιείται και ένα γαιδουράκι και γενικά, να μαθαίνουμε για διάφορες κακοποιήσεις ζώων τελευταία.

Κάποιος που κακοποιεί ένα ζώο πολύ εύκολα θα κακοποιήσει αύριο έναν άνθρωπο, θα κακοποιήσει μία γυναίκα ή ένα παιδί. Αυτός είναι κανόνας. Είναι καθρέφτης της ίδιας της φύσης του ανθρώπου και του χαρακτήρα του. Όπως συμπεριφέρεσαι στα ζώα, εξίσου συμπεριφέρεσαι και στους ανθρώπους.

Η σκηνοθεσία είναι αυτό που θέλετε να κάνετε πλέον;

Η σκηνοθεσία με έκανε πολύ υπεύθυνο, με συγκρότησε σαν άνθρωπο. Έκανα την πρώτη μου σκηνοθεσία στο Εθνικό Θέατρο το 2015 όταν είχα κάνει μία πρόταση σε ένα opel call. Δεν θέλω πια να παίζω, δεν με αφορά. Νομίζω ότι είμαι πολύ πιο δυνατός στο συντονισμό μιας ομάδας. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος να τα κάνει όλα, να παίζει και να σκηνοθετεί και να διοικεί και να διδάσκει. Όλα αυτά μαζί δεν γίνονται. Κάτι θα γίνει λάθος. Ξέρεις μεγαλώνοντας πρέπει να καταλάβουμε που είμαστε καλοί. Κι αν θέλεις να το πάω παραπέρα, πρέπει να καταλάβεις που βγάζεις και περισσότερα χρήματα. Η ικανότητα σου δηλαδή, να δεις σε τι αποδίδει στον βιοπορισμό σου. Ως ηθοποιός, έπρεπε να κάνω ρόλους που δεν ήθελα, να κάνω πράγματα που δεν ήθελα, να πιώ καφέδες και μπύρες με ανθρώπους που δεν ήθελα. Παλιότερα έβαζα και λίγο νερό στο κρασί μου, τώρα πλέον είμαι κάθετος με τις επαγγελματικές μου επιλογές. Στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής παράδοξο, δεν παρακολουθούμε οι σκηνοθέτες τις δουλειές των άλλων σκηνοθετών. Εγώ κάθε εβδομάδα κατά μέσο όρο βλέπω δύο παραστάσεις. Αν δεν δω του αλλουνού την παράσταση, πώς θα καταλάβω πού πάω εγώ η πού πάει συνολικά το θέατρο; Πώς θα έχω άποψη τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, εγκλωβισμένος στο καβούκι μου;

Προέρχεστε από το Θέατρο Τέχνης. Τι έχετε κρατήσει από εκείνα τα χρόνια;

Ήταν ένα εσωστρεφές και δύστροπο περιβάλλον που δεν αγκάλιαζε το διαφορετικό, υπήρχε μία συστολή καλλιτεχνική, υπήρχαν κάποιοι που ακολούθησαν την νοοτροπία του Κουν και του Λαζάνη. Να σου θυμίσω ότι εγώ στα 19 μου έκανα το βασικό ρόλο στις διαφημίσεις του Λουμίδη (σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη) και με διώξανε γιατί αυτό πήγαινε ενάντια στους κανόνες της σχολής. Γενικά όμως ήμουν πολύ ανοιχτός άνθρωπος κι αυτό ήταν ένα αρκετά συντηρητικό περιβάλλον για μένα. Ένα συντηρητικό περιβάλλον από την άποψή τους για τα πράγματα. Μία παγιωμένη άποψη που με έβρισκε βαθιά αντίθετο. Οπότε ουσιαστικά είναι κάτι που απλά δεν ταίριαζε για μένα. Επιστρέφω όμως εκεί, θα κάνω ένα σεμινάριο, γιατί εντάξει μπορεί να είχα τις αντιδράσεις μου στην εκπαιδευτική διαδικασία, έχω όμως αναμνήσεις από εκεί, έχω κάνει πρόβες εκεί, έχω κοιμηθεί εκεί, έχω φλερτάρει μέσα στο θέατρο, έχω κάνει φιλίες στο θέατρο Τέχνης, οπότε είμαι χαρούμενος για αυτή την επιστροφή τώρα. Απλά καλό είναι να τα αναγνωρίζουμε κάποια πράγματα και να τα παραδεχόμαστε. Ας κρατήσουμε το ότι ήταν λάθος συνθήκη τότε.

Το θέατρο δεν πρέπει να έχει έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα;

Ξέρετε, εκείνα τα χρόνια δεν έβλεπα καθηγητές να αγαπούν τα παιδιά τους. Δεν μπορώ να το διανοηθώ εγώ αυτό. Αν έχεις κόμπλεξ, μην είσαι καθηγητής. Ο καθηγητής είναι με έναν τρόπο πατέρας. Όπως είναι και ο σκηνοθέτης με έναν τρόπο πατέρας. Είναι αυτός που θα ακολουθήσει μία εκπαιδευτική διαδικασία. Ναι, το θέατρο οφείλει να έχει και έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, πρέπει να μυήσει τους νέους, να τους δείξει ποιος είναι ο δρόμος. Για αυτό και έκανα μία παράσταση που στα μηνύματά της λέει στα παιδιά πώς να γίνουν φιλόζωοι, πώς να αγαπάνε τη φύση, πώς να γίνουν οι υπεύθυνοι πολίτες. Να σέβονται το συνάνθρωπο, να συνδράμουν όταν έχουν ανάγκη. Το θέατρο πρέπει να είναι υγιές, φωτεινό και λαμπερό. Είναι ήδη ιδιαίτερα δύσκολη η περίοδος που περνάμε και το θέατρο οφείλει να είναι λαμπερό. Δεν γίνεται να είναι νοσηρό. Όλα όσα έγιναν, έγιναν γιατί κάποιοι πίστεψαν ότι είναι κάτι παραπάνω από άλλους. Η έπαρση είναι πολύ κακός οδηγός. Και αυτό συνήθως συμβαίνει με τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης.

Είναι και η ανάγκη της εποχής τέτοια που πρέπει να δίνουμε ο ένας στον άλλον

Είμαστε όντως σε μία εποχή που πρέπει να δίνουμε ο ένας στον άλλον. Έχω την τύχη να έχω μία οικογένεια αλληλέγγυων ανθρώπων που αυτό μου μάθανε. Να έχουμε πολλή αγάπη για το συνάνθρωπο. Πρέπει να βοηθάμε το συνάνθρωπό, τον άνθρωπο που έρχεται από το εξωτερικό και πρέπει να βρει μία στέγη και οποιονδήποτε μας έχει ανάγκη. Μόνος του δεν μπορεί να πορευτεί κάνεις.

Γκάρης, το μιούζικαλ

Συντελεστές Συγγραφέας: Τασούλα Επτακοίλη Θεατρική διασκευή: Βαγγέλης Κουφάκος Σκηνοθεσία: Τάσος Πυργιέρης Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη Μουσική: Δημήτρης Μαραμής Στίχοι: Σωτήρης Τριβιζάς Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Γεράρδος Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστόφορος Μαριάδης Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Θανάσης Δισλής Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μανώλης Ψωματάκης Ειδικές κατασκευές: Χριστίνα Θαλασσά Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Χατζηιωάννου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαριάννα Αβραμάκη (Φουρνάρισσα, Πεπίτα, Προβατίνα), Λευτέρης Αγγελάκης (Λούφας, Σκύλος), Πελαγία Αγγελίδου (Τζούλη Αρχισυντάκτρια, Κουκουβάγια), Μάνος Γαλανής (Φούρναρης, Γουρούνι, Κυρ Μέντιος), Ελένη Γιαννούση (Γκριζούλα, Δημοσιογράφος 2), Ηλέκτρα Γωνιάδου (Ριρίκα, Κοτίτσια), Μάρα Μαλγαρινού (Γατόνια, Κότα 2), Χρήστος Παπαδημητρίου (Γκάρης), Μαρία- Νεφέλη Παρασκευοπούλου (Κότα 1, Δημοσιογράφος 1), Δημήτρης Σακατζής (Μαέστρος ο αφηγητής), Εύη Σαρμή (Τασούλα, Αλεπού), Ευανθία Σωφρονίδου (Ροδούλα, Κότα, Κατσίκα, Αρουραία), Ελευθερία Τέτουλα (Κυρία Γεωργία, Λαγός),  Γιάννης Τσάτσαρης (Κυρ Θοδωρής, Αυτιάς, Αφεντικό)

Παραστάσεις για σχολεία: Τρίτη – Παρασκευή:  10.30 Παραστάσεις για το κοινό: Κάθε Κυριακή 11:00