Vassilikos: «Οι πιο πλανεμένοι άνθρωποι στον πλανεμένο πλανήτη μας είναι οι πολιτικοί»

 Τον ακούσαμε (πολύ) την χρυσή εποχή των Raining Pleasure σε μπαρ, live, μέχρι και διαφημιστικά σποτάκια. Μετά, τον ακούσαμε (πιο πολύ) στο εμβληματικό “Vintage” όπου προσέγγισε με τη δική του οπτική κομμάτια τραγούδια, που έχουν αγγίξει το χρόνο, μεταμορφώνοντάς τα σε κάτι άλλο, εξίσου μαγικό. 

Ο Vassilikos είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης όπου το μουσικό του σύμπαν δεν σταμάτησε ποτέ να μεταλλάσσεται σε κάτι καινούριο και κάπως έτσι, λίγα χρόνια αργότερα από το “Vintage”, συνάντησε τα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη σε εκείνο το εξαιρετικό άλμπουμ «Sunday Cloudy Sunday» που τότε χαρακτηρίστηκε τολμηρό και άνοιγε μία συζήτηση (που τελικά κάθε τόσο επανέρχεται) αν πρέπει να διασκευάζονται τραγούδια από το παρελθόν.

Τα επόμενα χρόνια, συνέχισε να γράφει και να τραγουδάει επιλογές τραγουδιών – δικών του ή συμμετοχές – που δύσκολα θα μπορούσα να τα κατατάξω σε ένα αυστηρά είδος κι αυτό, τον κάνει έναν πολυδιάστατο καλλιτέχνη που, με τον αέρα ενός διεθνούς μουσικού, συνεχίζει να διαγράφει μία λαμπερή διαδρομή (από την λάμψη των ματιών κυρίως, σε όλα εκείνα που αγαπάμε).

Το “Amazing Grey” που ακολούθησε, είναι μία δουλειά διαμάντι που έφερε στην πορεία του ένα ακόμα (αλλιώτικο;) πρόσωπο για τον ίδιο.

Το καινούργιο project του Vassilikos, «The Grand Duet» με τον Γιώργο Τριανταφύλλου, που παρουσιάζει τους τελευταίους μήνες, έρχεται και στη Θεσσαλονίκη για μία μοναδική βραδιά, την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου στο Rover Bar και αυτό, στάθηκε μία ωραία ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του για, τι άλλο; – Για μουσική!

Πώς και πότε γεννήθηκε το project «The Grand Duet» και τι ακριβώς είναι;

Η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό μου από το ‘19. Έλειπε μόνο να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο, πράγμα πολύ δύσκολο. Έπρεπε να παίζει διάφορα όργανα σε πολύ καλό επίπεδο, να έχει μουσική εμπειρία και αισθητική κοινή με τη δική μου. Κάπου εκεί, σε ένα λάιβ στην Πάτρα είδα τον Γιώργο Τριανταφύλλου -παλιό γνωστό από την πόλη- να παίζει και ήξερα ότι είχα βρει τον άνθρωπό μου. Του μίλησα και πολύ άμεσα αρχίσαμε πρόβες. Λίγο καιρό μετά ξεκίνησε η όλη κατάσταση με τον covid και το όλο πράγμα αναγκαστικά μπήκε στην αναμονή. Πριν 10 μήνες περίπου το ξαναπιάσαμε και ξεκίνησαν οι συναυλίες. Πρόκειται για δύο ανθρώπους που χρησιμοποιούν διάφορα όργανα και έναν υπολογιστή που παίζει μαζί μας ένα backing track ειδικά φτιαγμένο και μιξαρισμένο για αυτό το σχήμα.

Μιλώντας λοιπόν για το δικό σου ρεπερτόριο, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι χρονολογικά αν το δούμε, αλλάζεις πρόσωπα και διαθέσεις με τον καιρό. Από την άλλη, έχεις καταφέρει όλα αυτά να τα συνδυάσεις σε ένα κοινό live show και να είναι και ένα εξαιρετικό σύνολο πάντα. Είσαι έτσι ως άνθρωπος, εννοώ με πολλά ακούσματα, ή πιστεύεις πως ο καλλιτέχνης πρέπει να αλλάζει;

Νομίζω και τα δύο που ανέφερες είναι εξίσου σημαντικά. Τα πρόσωπα είναι απαραίτητο να αλλάζουν αν είναι να διατηρηθεί κανείς φρέσκος και ειλικρινής. Γιατί έτσι κι αλλιώς αλλάζουμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Και σε ένα άνοιγμα αρκετών χρόνων που κάνω εγώ μουσική, νομίζω θα είχα βαρεθεί να κάνω αυτό που έκανα στην αρχή. Τα ακούσματα είναι επίσης πολλά και διαφορετικά. Εκπαιδεύτηκα από πολύ μικρός στην κλασική μουσική και έχω ακόμα μια πολύ ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Πρωτοσυγκινήθηκα σαν παιδάκι με την ντίσκο των 70s και λίγο μετά με την ποπ των 80s. Λίγο μετά μπήκαν στη ζωή μου οι κιθάρες, και σαν άκουσμα αλλά και κυριολεκτικά και έφυγα βόλτα σε όλη την κιθαριστική μουσική, από τους Beatles, τους Pink Floyd και τους Led Zeppelin μέχρι τους Smiths, τους U2, τους Radiohead και διάφορες άλλες μπάντες που αποτέλεσαν σοβαρότατη επιρροή. Στο σπίτι ακούω jazz, ηλεκτρονική διαφόρων εποχών και πάω με τις διαθέσεις της κάθε φάσης μου.

---

Φωτογραφίες: Ευτυχία Βλάχου

---

Από τα χρόνια με τους Raining Pleasure τι έχεις κρατήσει;

Ήταν μια τελείως διαφορετική εποχή από αυτή που ζούμε τώρα. Όχι καλύτερη ή χειρότερη, απλά διαφορετική. Είχε μεγάλες δόσεις από περιπέτεια και εκπλήξεις. Ανακαλύπταμε μαζί τον κόσμο και τους εαυτούς μας. Είμαι πολύ ευγνώμων για όλα εκείνα τα χρόνια, για αυτά που ζήσαμε μαζί, αυτά που κάναμε. Οι σχέσεις είναι ακόμα υπαρκτές και ζεστές ανάμεσα στα μέλη του πυρήνα της μπάντας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Πολύ δύσκολα ζουν κοινή ζωή σε τόση ένταση και για τόσα χρόνια οι άνθρωποι.

Θυμάμαι τον καιρό του «Play» με την Έλλη Πασπαλά, ότι είχα διαβάσει κάπου πως είσαι ο καλύτερος ερμηνευτής της γενιάς σου και γενικότερα, γνωρίζω πως το κοινό συμφωνεί με αυτό για εσένα. Πώς το αντιλαμβάνεσαι εσύ όλο αυτό και αν σου προσθέτει και μία ευθύνη παραπάνω μία τέτοια ετικέτα;

Δεν ξέρω, ούτε τώρα, ούτε ήξερα ποτέ ακριβώς ποια είναι η εικόνα μου στον κόσμο. Όταν αλλάζει τόσο η εικόνα μου για τον εαυτό μου, είναι πολύ δύσκολο να έχω αίσθηση του πώς με βλέπουν οι άλλοι. Αυτό που ξέρω είναι στο λάιβ. Αυτό που συμβαίνει εκεί με κάποιους ανθρώπους αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού. Μερικές φορές νιώθω και ότι τα ξεπερνάει. Είναι μια μορφή σύνδεσης και επί τόπου συντονισμού σε ένα επίπεδο που δεν είναι καθόλου συνηθισμένο στην καθημερινότητα. Νιώθω μια σιγουριά για αυτό που θα βγει από μέσα μου γιατί ξέρω και νιώθω ότι θα βρει δέκτες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το περιγράψω, οι λέξεις δεν είναι φτιαγμένες για τέτοια νοήματα. Αλλά όσοι έχουν βρεθεί εκεί, είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνουν τι προσπαθώ να περιγράψω.

 Επιστρέφεις συχνά σε τραγούδια άλλων εποχών, ακόμα και δισκογραφικά. Αυτό γίνεται επειδή νιώθεις μία σύνδεση με εκείνες τις εποχές ή τα τραγούδια ή το σημερινό πλαίσιο δεν προσφέρει τα ίδια μουσικά μεγέθη ώστε να το ψάξεις περισσότερο;

Τα μουσικά μεγέθη υπάρχουν ακόμα και με κάποιο τρόπο θα υπάρχουν πάντα. Τώρα θέλει πολύ ψάξιμο από τον ακροατή για να τα βρει και αυτή είναι η βασική διαφορά. Ή, για να το θέσω αλλιώς, θέλει πάρα πολλή δουλειά για να κάνει κανείς στην άκρη την τεράστια ποσότητα ηχητικών σκουπιδιών που υπάρχουν, μέχρι να φτάσει σε κάποια ουσία. Ή να έχει φίλους που το έχουν κάνει και μπορούν να τους γλιτώσουν χρόνο. Ο λόγος που επιστρέφω εγώ στο παρελθόν είναι κυρίως λόγω της βιωματικής σχέσης με παλιότερα ακούσματα.

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια πως σε είχε καλέσει ο Δήμαρχος Πατρέων για να συμβάλεις στην ανάδειξη πολιτιστικών χώρων της περιοχής και είχες ανταποκριθεί. Είναι λοιπόν η πολιτική – σε όποιο τομέα εσύ επιθυμείς ενδεχομένως – κάτι που σε ενδιαφέρει γενικότερα, τώρα ή στο μέλλον;

Νομίζω πως οι πιο πλανεμένοι άνθρωποι στον πλανεμένο πλανήτη μας είναι οι πολιτικοί. Και αυτό γιατί επάγγελμά τους είναι η διαχείριση της ροής των γεγονότων και της ζωής. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από την πεποίθηση ότι κινούμε εμείς τα πράγματα και τις εξελίξεις της ζωής. Κάποιος που το πιστεύει αυτό και μπαίνει και στην σχετική μπίζνα, έχει πολύ σκατό να φάει (pardon my French) μέχρι να δει την απόλυτη απροβλεψιμότητα που είναι το βασικό υλικό της ζωής. Νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε και πράττουμε, ότι αποφασίζουμε και κάνουμε επιλογές. Η πραγματικότητα είναι εντελώς αλλού και αλλιώς. Και όσο κι αν φαίνεται βαρύ αυτό που λέω, είναι το πιο ελαφρύ πράγμα που υπάρχει. Και η χαρά που δίνει σε αυτόν που το συνειδητοποιεί, δεν έχει προηγούμενο. Ούτε επόμενο. Με άλλα λόγια, όχι. Δεν θα έχανα ποτέ το χρόνο μου στην πολιτική. Δεν θα ενδιαφερόταν έτσι κι αλλιώς κανείς για την προσφορά μου. Ποιος θα ήθελε στην πολιτική έναν άνθρωπο που ζει χωρίς να προγραμματίζει σχεδόν τίποτα, άλλωστε;

Επειδή έχεις ζήσει για χρόνια στο εξωτερικό, πώς βλέπεις την ελληνική αλλά και την διεθνή δισκογραφία τα τελευταία χρόνια; Έχει αλλάξει από παλιότερα;

Έχει αλλάξει πολύ αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν κάτι με δυσαρεστεί προσωπικά, είναι ότι πια δεν αγοράζει μουσική ο περισσότερος κόσμος και όλη η δουλειά που κάνουμε εμείς που φτιάχνουμε και παράγουμε μουσική, είναι στην ουσία δωρεάν και αυτό δεν είναι καλό για κανέναν. Πέρα από αυτό όμως, η ευκολία που έχει προσφέρει η τεχνολογία μάς έχει δώσει τη δυνατότητα να ακούσουμε καλλιτέχνες που δεν θα ακούγαμε ποτέ.

 Έχοντας ανοίξει πια μία μεγάλη συζήτηση γύρω από τις τέχνες, είναι η Ελλάδα τελικά μία χώρα που στηρίξει τους καλλιτέχνες της ή ό, τι καλό γίνεται έχει να κάνει σε προσωπικές πρωτοβουλίες των ανθρώπων;

Οι άνθρωποι στη χώρα, νοιάζονται, νιώθουν, αναγνωρίζουν. Κάποιοι, τέλος πάντων. Έστω και πολύ λίγοι. Αλλά σε επίπεδο θεσμών, δε νομίζω ότι ποτέ στην ιστορία μας ήταν χαμηλότερο το επίπεδο. Είναι άλλο να μην νοιάζεσαι ιδιαίτερα για τις τέχνες και τη σημασία που έχουν στις ζωές και την εξέλιξη των ανθρώπων και άλλο να μην ντρέπεσαι καθόλου γι’ αυτό. Κι ακόμα χειρότερα, να νομίζεις ότι τα περί τέχνης είναι υποκριτικές και δήθεν αναφορές κάποιων ονειροπαρμένων.

Μία δεύτερη συζήτηση, είναι γύρω από τις διασκευές με αφορμή το πρόσφατο άλμπουμ του Παυλίδη με τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου που πολλοί λένε πως δε πρέπει να υπάρχουν τόσο έντονες παρεμβάσεις στα «μεγάλα» τραγούδια. Ποια είναι η δική σου άποψη σε αυτό;

Να υπάρχουν. Και σε όποιον δεν αρέσουν, να μην τα ακούνε. Δουλίτσα τους. Τα ίδια είχαν γίνει το ‘13 όταν κυκλοφόρησα εγώ το Sunday Cloudy Sunday σε διασκευές Τσιτσάνη. Αλλά είναι τόσο δυνατός ο φόβος των ανθρώπων για το άλλο, που δουλειά όποιου κάνει τέχνη είναι να αναστατώνει όποτε του βγαίνει. Όταν κάνεις έρευνα τι θέλει ο κόσμος πριν φτιάξεις κάτι, τότε συμβάλλεις δραματικά στην κοινωνία άβουλων ηλιθίων. Καλά έκανε ο Παύλος. Αυτό ένιωσε. Μακάρι να ένιωθαν όλοι τόσο βαθειά και δημιουργικά όσο νιώθει αυτός. Κι ας γκρεμίζονταν όλα.

Τι ακούς αυτό τον καιρό στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο σου;

Αυτή τη στιγμή παίζει Mozart – Symphony No 38. Αναφέρθηκα κάπως σε αυτό νωρίτερα