Τα σκόρπια: Ο Τάκης Κανελλόπουλος

ΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ

Kάθε Δευτέρα πρωί θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. 

Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. 

Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Ο Τάκης Κανελλόπουλος

Δεν θα κάνω την ξύπνια, όχι, δεν μου χάρισε τη φωτογραφία ο Τάκης Κανελλόπουλος όταν ήμουν 5 χρονών. Δεν ήμουν τόσο σινεφίλ εκ γενετής!

Καλοκαίρι 1977 ή 1978, δηλαδή 20 ή 21 χρονών. Είμαι στην ομάδα της ΚΝΕ που ετοιμάζει το φεστιβάλ. Κάποιος ενημερωμένος έχει την ιδέα να προβάλουμε τον «Ουρανό», την καλύτερη ταινία του Κανελλόπουλου. 

Εγώ ως ρομαντική και έφηβη είχα δει την «Εκδρομή» και είχα πλαντάξει στο κλάμα. Μουρμούριζα την εξαιρετική μουσική του Μαμαγκάκη και πολύ θα ήθελα να «τα έχω» με τον Άγγελο Αντωνόπουλο και να παραγκωνίσω τη Λίλυ Παπαγιάνη. 

Φυσικά την εποχή εκείνη είχα την επιθυμία να «τα έχω» με όλους τους κούκλους ηθοποιούς από τον Αντωνόπουλο μέχρι τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ! Με τον έρωτα είμαστε ερωτευμένοι όταν είμαστε μικροί και τριανταφυλλένιοι.

 Με μεγάλη μου έκπληξη είδα μόλις πριν από λίγο είδα ότι η «Εκδρομή» είναι πολεμική ταινία. Τόσα ήξερα, τόσα καταλάβαινα που την προσέλαβα ως ερωτική ταινία. Τάχα και την Άννα Φράνκ ως ημερολόγιο έφηβης δεν το διάβασα; Δεν ταυτίστηκα μαζί της επειδή ήταν ερωτευμένη και αυτή, όπως εγώ, μάλωνε με τη μητέρα της, όπως κι εγώ και ήταν στοχαστική, όπως και εγώ (τρομάρα μου);

Ανέλαβα ως αποτελεσματικό και πρόθυμο παιδί («το δραστήριο κορίτσι με τα γυαλιά από τις 40 Εκκλησιές», όπως με αποκαλούσε ο Κωστής Μοσκώφ τον οποίον επισκεπτόμασταν η παρέα της Πνευματικής Κίνησης Νέων 40 Εκκλησιών τακτικά στο γραφείο του) να βρω τον Κανελλόπουλο να μας δώσει την άδεια.

Κορίτσι με ανατροφή αρχίζω να τηλεφωνώ στον σκηνοθέτη μεταξύ 10-2 και 5-10 επί ματαίω. Ουδεμία απάντηση. Απελπισία. Επιστρέφω στη βάση μου και μου δίνουν την ιδέα να περάσω από τον Φλόκα (Αγίας Σοφίας με Τσιμισκή).

 «Ποια ώρα;» ρωτώ. «Οποιαδήποτε ώρα»! Δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι τα νέα ταπεινά παιδιά από τις συνοικίες δεν καθόμασταν στα ζαχαροπλαστεία του κέντρου της πόλης, πόσο μάλλον στον Φλόκα, που δεδομένων των αναλογιών ήταν το πατάρι του Λουμίδη.

Περνάω από τον Φλόκα και όντως ο Κανελλόπουλος ήταν εκεί. Με δέος και ευγένεια τον πλησιάζω. Με δέχεται ευγενικά, κάθομαι και μου δίνει την άδεια αμέσως. Μετά αρχίσαμε τη συζήτηση, για να ακριβολογώ εκείνος μιλούσε και εγώ άκουγα προσεκτικά. Του είπα ότι τον έψαχνα τηλεφωνικά και δεν τον έβρισκα. «Πού με ψάχνατε; Εδώ είναι το σπίτι μου!».

Μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που δεν ήταν ικανοποιημένος για να μην πω το αδύνατον «ευτυχισμένος». Επειδή ταλαιπωρήθηκα για να τον βρω μου χάρισε τη φωτογραφία που βλέπετε εδώ με την Κατίνα Παξινού να του δίνει βραβείο για τον «Ουρανό».

 Είχε ένα κουτί δίπλα του με φωτογραφίες μέσα σε μία καφέ φτηνή τσάντα και την υπέγραψε. Νομίζω ότι το έκανε περισσότερες φορές από μία.

 Η φωτογραφία είναι πλέον σε έναν φάκελο με υπογραφές διασήμων. 

So long, κ. Κανελλόπουλε!

*Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.