Δεκαπενταύγουστος στη «Μαντόνα» των Παξών

Εκατοντάδες κόσμου προσκύνησε και φέτος την Παναγία των Βελλιανιτών ή τη Μαντόνα των Παξών, όπως τη λένε οι ντόπιοι. Το μικρό μοναστήρι που είναι ορατό από το λιμάνι του Γάιου, δεσπόζει στη νησίδα της Μαντόνα, από τα τέλη του 19ου αιώνα.

Το όνομα, η Παναγία των Βελλιανιτών, το πήρε η μονή όταν οι Ηπειρώτες θέλοντας να σώσουν τη θαυματουργή εικόνα από την καταστροφική μανία των Οθωμανών, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, τη μετέφεραν από τα μέρη τους και την έκρυψαν στην άγονη και ακατοίκητη βραχονησίδα.

Όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δήμαρχος Παξών Σπύρος Βλαχόπουλος, «τέλη του 19ου αιώνα κτίζεται πάνω στη βραχώδη μικρή νησίδα το ομώνυμο μοναστήρι και σφύζει από ζωή, καθώς πολλές καλόγριες βρίσκουν τότε κατάλυμα. Με την πάροδο των χρόνων και τις κακουχίες των δύο παγκόσμιων πολέμων, το μοναστήρι εγκαταλείπεται από τις καλόγριες, όχι όμως και από την αγάπη των πιστών που συρρέουν κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα και να πάρουν την ευλογία της Παναγίας.

Δεκάδες μικρά καραβάκια είναι αυτά που θα αναλάβουν τη μεταφορά των πιστών, από το λιμάνι του Γάιου στη Μαντόνα, που η ομορφιά της έχει μαγέψει όχι μόνο τους επισκέπτες της αλλά και πλήθος Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών.

Για να φτάσει ο προσκυνητής στο μοναστήρι, που από το μικρό λιμανάκι είναι ορατό μόνο το καμπαναριό του, ανεβαίνει υπομονετικά το πέτρινο μονοπάτι που τον οδηγεί στην κορυφή.

Περισσότερα από 500 άτομα παρέστησαν σήμερα στην πρωινή Θεία Λειτουργία της Παναγιάς των Βελλιανιτών, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα των καμπάνων που τις χτυπούσαν από νωρίς το πρωί, σκαρφαλώνοντας στο καμπαναριό, τα μικρά παιδιά. Παρευρέθηκαν για να πάρουν την ευλογία, αλλά και να δοκιμάσουν τη λαχταριστή βραστή σούπα από μοσχάρι, που μοιράζεται, όπως επιτάσσει το έθιμο, σε όσους βρεθούν εκεί.

Το έθιμο της μοσχαρίσιας σούπας χάνεται στα βάθη των αιώνων, εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δήμαρχος Παξών -για δεύτερη συνεχή χρονιά αναλαμβάνει ο δήμος τα έξοδα της αναβίωσης του εθίμου.

Σύμφωνα με τον κ. Βλαχόπουλο, «το έθιμο ξεκίνησε όταν μία νεαρή πολύ πλούσια κοπέλα από το νησί, αρρώστησε βαριά και πέθανε. Τότε οι γονείς της αποφάσισαν για το “συγχώριο” να χαρίζουν κάθε Δεκαπενταύγουστο ένα μοσχάρι στο μοναστήρι, εκείνο να σφάζεται κάτω από μια ελιά, να μαγειρεύεται μέσα σε μεγάλα καζάνια και να μοιράζεται σε όλους τους φτωχούς τότε, κατοίκους των Παξών που θα πήγαιναν να προσκυνήσουν τη χάρη της».

Όμως το έθιμο συνεχίστηκε μέχρι και σήμερα. Όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Κατερίνα Δούη, «κάθε χρόνο εθελοντές του νησιού μεταφέρονται στη βραχονησίδα της Παναγιάς και αφού καθαρίσουν το μοναστήρι και το ετοιμάσουν για τη λαμπρή γιορτή του, τότε ξεκινούν τις ετοιμασίες για το “βραστό”».

«Χρειαζόμαστε περίπου 300-350 κιλά βοδινού κρέατος. Το βράσιμο που γίνεται μέχρι και σήμερα μέσα σε τεράστια καζάνια, πάνω στα ξύλα, ξεκινά από τα ξημερώματα, ώστε μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, νωρίς το μεσημέρι, να είναι έτοιμο, να χυλώσει και να μοιραστεί στους πιστούς. Κανείς δε πρέπει να φύγει νηστικός» θα πει η κα Δούη.

Και έτσι θα γίνει, με τους πιστούς να ανανεώνουν το ραντεβού τους στην Παναγιά των Βελλιανιτών για το επόμενο μικρό Πάσχα του καλοκαιριού, τον Δεκαπενταύγουστο στους Παξούς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Παξοί- Αντίπαξοι: Μαγεία, Σκόρδο και Αβέρνα 

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ ΜΠΕ