Το Μαγικό Βουνό

της Ανθής Καρακώστα

Λένε πως είναι δύσκολο να μεταφέρεις τις σκέψεις σου στο χαρτί. Ακόμη πιο δύσκολο να αναπαραστήσεις εικόνες με γράμματα και σημεία στίξης. Αυτή η δυσκολία του να σας διηγηθώ την ομορφιά ενός τόπου σαν το Πήλιο με λέξεις και γλαφυρότητα, με γοητεύει, με συναρπάζει. Το δύσκολο όμως για μένα είναι να τολμήσω να συντάξω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Δεν ξέρω αν μπορώ ούτε αν θέλω να βάλω  σε οργανωμένα κεφάλαια όλο το ρίγος που με πλημμυρίζει και να εκφράσω  τον φόβο, την στοργή, τον έρωτα και τον κίνδυνο που με έχει κάνει να αισθανθώ ένα βουνό. Ένα βουνό ζωντανό. Δεν αστειεύομαι. Το βουνό είναι ζωντανό. Έχει φωνή και τραγουδάει. Θα την ακούσεις άμα κλείσεις τα μάτια σου το μεσημέρι για να ξεκουραστείς. Ακούς τον αφρό  της θάλασσας και συνάμα την αύρα του αέρα. Δύο δυνάμεις αντίρροπες. Άλλοτε υπερισχύει η μία κι άλλοτε η άλλη. Σαν να μην ξέρεις τι να διαλέξεις βουνό ή θάλασσα. Μα δεν χρειάζεται να διαλέξεις. Όποιο καλντερίμι και να ακολουθήσεις θα σε βγάλει στα πιο όμορφα και γαλάζια νερά. Είναι βαθιά και επικίνδυνα γιατί το βουνό έχει πολύπλοκη ψυχοσύνθεση. Είναι γοητευτικό αλλά είναι και τολμηρό. Είναι για ονειροπαρμένους αλλά θαρραλέους. Είναι το μόνο μέρος που έχω διαπιστώσει με βεβαιότητα πόσο όμορφο είναι το πάντρεμα δύο στοιχείων αντιθέτων μεταξύ τους. Πόση αρμονία μπορεί να αποδοθεί με ένα απλό σμίξιμο θάλασσας και γης.

Εκεί. Όλα μου τα καλοκαίρια. 20 μέρες το χρόνο. Ελάχιστες μπροστά στις 365. 1/18 των ετησίων ημερών μου ακούγεται μηδαμινό.  Κι όμως αυτό το ελάχιστο, είναι που έχεικαταφέρει να επιδράσει σε όλο μου το είναι. Αυτό το βουνό έχει καταφέρει να διαμορφώσει τις αξίες και τα ιδανικά μου. Έχει διαμορφώσει αυτό που είμαι σήμερα. Αυτό που θέλω να γίνω. Ένα βουνό δάσκαλος που διδάσκει τα πιο κρυφά του μυστικά στους πιο επιμελείς μαθητές του. Θέλει υπομονή και κόπο για να το κατανοήσεις. Άλλωστε είπαμε ότι είναι ένα οργανισμός ζωντανός με χαρακτήρα και συναισθήματα και πρέπει να συνδιαλλαγείς μαζί του, να του πιάσεις κουβέντα, όπως με έναν άνθρωπο. ή πρέπει να το δαμάσεις όπως ένα άγριο θηρίο . Μόνο τότε θα το καταλάβεις. Τις γνώσεις του λοιπόν εγώ προσπαθώ να τις αφομοιώνω στο έπακρο. Μου έχει μάθει περισσότερα από ότι κάθε παιδικό παραμύθι, κάθε βιβλίο τρίτης λυκείου και κάθε τόμο πανεπιστημίου. Το πιο όμορφο σχολείο άλλωστε εγώ το έχω δει στη Φακίστρα. Καλά κρυμμένο, φυλαγμένο.  Με κατσίκες για φύλακες κι όχι ΜΑΤ.

Μια απόδειξη έμπρακτη που μετριέται σε συναισθήματα και όχι σε λεφτά, πως ο καθένας μπορεί να βιώσει τον κίνδυνο το φόβο, τον έρωτα , την φιλία. Ο κίνδυνος είναι ζωγραφισμένος παντού. Σε κάθε βράχο και τραχειά πέτρα. Σε κάθε απότομο γκρεμό. Σε κάθε ψηλό κύμα. Πόσο φοβάμαι αυτή τη θάλασσα δεν λέγεται. Μόλις σηκώσει αεράκι αναταράζεται κι αυτή ολόκληρη. Αλληλοεξαρτώμενοι . Μην τυχόν και μείνει αμέτοχη μπροστά στην μανία του αέρινου εραστή της. Μικρή είχα φοβηθεί πολύ. Είχα μπερδευτεί σε ένα διαολεμένο μείγμα θάλασσας άμμου και πέτρας. Έπεφτα και ξανάπεφτα μέσα στα κύματα . Ατελείωτα λεπτά που μου φαίνονταν πολύ περισσότερο. Νόμιζα δεν θα βγω ποτέ από εκεί. Βγήκα. Με ματωμένα γόνατα μαυρισμένα μάτια και χωρίς μαγιό. Έκλαιγα αλλά τώρα που το θυμάμαι σιγοχαμογελώ. Είναι όμορφος ο κίνδυνος που και που. Άλλωστε δεν φταίει η θάλασσα, απλά είναι παιχνιδιάρα. Σαν τα σκυλιά. Σε κάνει να θέλεις να παίξεις μαζί της και πάνω στη χαρά του παιχνιδιού, δεν κουμαντάρει τη δύναμη της και σε πονάει. Από αγάπη και παιχνίδι το κάνει, δεν είναι εκδικητική.

Αλλά και το δάσος είναι απειλητικό. Και εκεί ματώνω τα γόνατα μου. Πόσες φορές έχω πέσει σε δύσβατα καλντερίμια, έχω σκιστεί στην προσπάθεια μου να σκαρφαλώσω σε λόφους και έχω προσδεθεί στις άγριες τσουκνίδες. Στο Τύμπανο χαρακτηριστικά. Το ίδιο του το όνομα επιβεβαιώνει την επιβλητική μορφή του. Ένας  πράσινος κλοιός καλά δεμένος και στη μέση  ρέει ένα ποτάμι. Παγωμένο. Μόλις το αντικρίσεις,ακούς τον ήχο. Τον ήχο του τυμπάνου. Σαν ινδιάνικη τελετουργία το κεφάλι σου πάει να σπάσει από τον τυμπανιστό ήχο της καρδιάς σου. Δεν βούτηξα στο ποτάμι. Είχα τρομάξει ήδη πολύ και δεν ρίσκαρα να κατέβω κρεμάμενη από ένα σκοινί στα παγωμένα νερά. ‘Έκατσα να κοιτάω και να ζωγραφίζω τη στιγμή στο μυαλό μου.

Κάπου εκεί μια σπιθαμή μέσα στο μεγαλείο. Ένας ψύλλος στα άχυρα. Μες στης σκηνής το πάτωμα. Βρίσκεται ο παράδεισος μου. Χτισμένος 90  ολόκληρα χρόνια. Η μπακέτα που δίνει το ρυθμό σε αυτό τον επιβλητικό αλλά μελωδικό ρυθμό ενός πελώριου τυμπάνου. Μια κατασκήνωση.  Με παιδικές φωνές να αντηχούν μέχρι τα πέρατα του Αιγαίου. Να διαπερνούν κάθε φυλλωσιά και να κάνουν αντίλαλο στη σπηλιά του Κένταυρου Χείρωνα. Φωνές που αγκαλιάζονται το βράδυ για να αντέξουν το κρύο του βουνού και ζεσταίνονται με το άναμμα μιας πυράς. Μια φωτιά δυνατή που σε κρατάει ζεστό τις κρύες νύχτες του καλοκαιριού αλλά και του χειμώνα. Φταίει το βουνό που σε κάνει να τα αντιμετωπίζεις όλα με γλαφυρότητα και λυρισμό. Είναι αναπόφευκτες οι γερές φιλίες και αναπότρεπτος ο έρωτας. Στην πραγματικότητα το φαινόμενο είναι απλό. Νιώθεις ότι θες να μεταδώσεις όλη σου τη στοργή για αυτό το βουνό σε ανθρώπους. Να πάρει μορφή το αίσθημα σου. Να αγαπήσεις έναν άνθρωπο γιατί είναι πιο αληθινός από ένα πλατάνι. Γι’αυτό και δένεσαι. Πρώτα με δέντρα. Μετά με μυρωδιές. Τέλος με ανθρώπους.  Είναι όμορφο να τραγουδάς να κραυγάζεις να χορεύεις να τρέχεις και να αναζητάς μαζί με συμπαίκτες, με συνοδοιπόρους.

Βραδιά θησαυρού το λέμε. Μακάρι και οι μικρότεροι κατασκηνωτές να καταλάβουν ότι κάθε χρόνο βρίσκουν το θησαυρό. Το δικό τους θησαυρό. Και τον κρατάνε μυστικό. Καλά φυλαγμένο στις καρδιές τους. Είναι δύσκολο να αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου στο χαρτί. Είναι όμως εύκολο να γράφεις για πράγματα για που γνωρίζεις καλά.  Η αγάπη είναι η μόνη λέξη που δεν χρειάζεται να ειπωθεί, για να επιβεβαιώσεις πως υπάρχει. Την γνωρίζεις καλά. Αν κάνεις ησυχία τα μεσημέρια την ακούς..αποσιωπημένη. Εκεί. Στη φύση αυτή τη μαγική. Μες στου Πηλίου τη ζωή…