Επισκέφθηκα το νησί που σταμάτησε ο χρόνος στον 16º αιώνα

Ήταν μέσα Μαρτίου όταν πήραμε την απόφαση να κλείσουμε εισιτήρια με γνωστή low budget εταιρία για την Μάλτα. 

Αυτό το ταξίδι διαφοροποιείται από όλα τα προηγούμενα που έχω κάνει, είχα μόλις 2 χρόνια να βγω στο εξωτερικό, το είχα ανάγκη αλλά δεν είχα ανάγκη να ταξιδέψω όπως ταξίδευα τόσα χρόνια, ήθελα απλώς να πάω εκεί και να ζήσω το Σαββατοκύριακο όπως οι ντόπιοι. 

Και έτσι και έγινε, το ξεκαθαρίζω εξαρχής διότι εδώ δεν θα βρεις μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους θα βρεις το στολίδι της Μεσογείου μέσα από μία διαφορετική ματιά. 

Το μόνο που είχαμε φροντίσει ήταν η διαμονή και οι 5 πόλεις που θέλαμε να δούμε κι αυτό με την βοήθεια του ταξιδιωτικού πρακτορείου Silver Holidays, το οποίο και κατάφερε να χωρέσει 10 μέρες σε τρεις, χωρίς καμία πίεση. 

Μας έδωσε τις κατάλληλες κατευθύνσεις, για το πώς πρέπει να κινηθούμε ποιες πόλεις αξίζει να δούμε και όλα εκείνα που σίγουρα δεν μπορούσαμε να ανακαλύψουμε μόνοι μας. 

Πριν φύγουμε ο κ. Στέφανος Χατζημανώλης μας άνοιξε τον χάρτη του νησιού απέρριψε όλα τα τουριστικά και μας παρουσίασε αυτά που πραγματικά είχαν αξία σε αυτό το ταξίδι, με το πάθος του για το ότι θα μας πείσει πως η Μάλτα αξίζει όλα τα ταξίδια του κόσμου μας έμαθε τα μυστικά ενός νησιού που σταμάτησε ο χρόνος του στον Μεσαίωνα. 

Επιλέξαμε το G Hotel, ένα 10όροφο ξενοδοχείο στην καρδιά του Saint Julian’s, της μοναδικής πόλης του νησιού που έχει νυχτερινή ζωή. Το κτίριο του εξαιρετικά σύγχρονο, μαύρο εξωτερικά και διαμπερές με φιλικούς εργαζόμενους και δωμάτια ονείρου, προσαρμοσμένα άψογα στο στιλ του νησιού, με στοιχεία του λευκού και του μπλε.

 Ξενοδοχείο που σου θύμιζε πανσιόν με το μικρό πρωινό και την αδιανόητη θέα στους κεντρικούς δρόμους του Saint Julian’s, έριχνες μία κλεφτή ματιά από το παράθυρο μόλις ξυπνούσες και κάθε μέρα παρατηρούσες και μία άλλη γωνιά του μεσαίωνα προσαρμοσμένη στο σήμερα με δόσεις ουρανοξυστών, να ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Δίπλα από το G Hotel, το Paceville, η γειτονιά για εκείνους που επιζητούν την διασκέδαση, μία μικρή απομίμηση του Los Angeles με διακριτικούς ουρανοξύστες και υπόγεια κλαμπ, μουσική που κάλυπτε τις συνομιλίες των νέων, παρέες που χορεύουν στους δρόμους με μία μπίρα ανά χείρας. 

Την πρώτη μέρα λοιπόν προσγειωθήκαμε νωρίς και αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε παραλιακά το Saint Julians και την Sliema, δυο παραθαλάσσιες πόλεις που μεταβαίνεις από την μία στην άλλη χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, απόσταση τους, Καλαμαριά-Κέντρο. 

Το κύμα σκάει δίπλα σου, όπου και να είσαι ανταμώνεις με την θάλασσα, μικρά γραφικά bistro κατά μήκος της σου προσφέρουν την απόλυτη επιλογή του ιταλικού καφέ και των aperitifs, στο αριστερό σου χέρι το απέραντο γαλάζιο στο δεξί η απόλυτη αρχιτεκτονική του μεσαίωνα. Καθεδρικοί ναοί σε μπαρόκ στιλ με gargoils, πελώρια κτίρια στα χρώματα της άμμου με πολύχρωμα παράθυρα και βαριές πόρτες, μικρά στενά που τα διασχίζεις χωρίς φόβο, οδηγοί που σταματούν για να περάσεις, εικόνες καρτ ποστάλ ταινιών, Ιταλία και Ισπανία σε μία απλή βόλτα. 

Στο Saint Julians η ατμόσφαιρα πιο τουριστική, εκεί συγκεντρώνονται οι νέοι, της Μάλτας και εκείνοι της Ευρώπης. Αν χωθείς όμως στα στενά του θα βρεις μπαράκια όπως το Julu’s που σε διεκτινίζουν σε άλλη χώρα από εκείνη που ταξίδεψες, με ρέγκε μουσική και cocktails στα χρώματα της Τζαμαικα, εκεί που ο κόσμος βγαίνει στα σκαλοπάτια και κάθεται με γκλίτερ στο πρόσωπο μέχρι πρωίας.

Στην Sliema όσο ανέβαινες προς τα πάνω και απομακρύνεσαι από την θάλασσα συναντάς τη Νάπολη και την Ρώμη, κτίρια που παρέμειναν στην αρχική τους μορφή από τότε που σχεδιάστηκε η πόλη, παράθυρα με έντονα χρώματα, παιδιά με ποδήλατα στα σοκάκια και απόλυτη ησυχία.

 Σαν η πόλη να χωρίζεται στα δυο εκεί που σφύζει η ζωή και εκεί που η ζωή αφήνει την αρχιτεκτονική να μιλήσει. Στο ορόσημο της σύγχρονης ζωής και του παρελθόντος εκεί βρεθήκαμε στην Sliema εκεί αισθάνθηκα πως στο νησί βρίσκονται ίχνη μιας πανάρχαιας ιστορίας που ταξιδεύει 7.000 χρόνια πίσω στο χρόνο. 

 Το πρωί να περπατάμε στην ιστορία και το απόγευμα να πίνουμε aperol και να τρώμε πίτσα στα πιο high class beach bar, τα οποία ήταν αρκετά φθηνά, διότι η θέα δεν πουλιέται εκεί. 

Καθώς η νύχτα έπεφτε, στους δυο παραθαλάσσιους θησαυρούς έπεφταν και οι ρυθμοί, τα μαγαζιά έκλειναν και ο φωτισμός άλλαζε, πολύ σκοτάδι, μα η ζωή τη νύχτα μεταφέρεται σε μία γειτονιά, εκεί στο “The Place To Be” τουρίστες και μαλτέζοι σε μία νύχτα προδιαγραφών Νέας Υόρκης, club, μισοχτισμένοι ουρανοξύστες της Zaza Hadid,  φωτισμοί, ναργιλέδες άφθονο ποτό σε καλούν να ζήσεις τη νύχτα της Μάλτας εσένα που αγαπάς αυτό τον τρόπο ζωής διότι εμένα με άφησαν παγερά αδιάφορη. 

Την δεύτερη μέρα το πρωί επισκεφθήκαμε την Βαλέτα, με αστικό και σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσω πως το μοναδικό Μέσο μεταφοράς που έχει η Μάλτα είναι το λεωφορείο, το οποίο είναι σε άψογη κατάσταση, τακτικές διαδρομές, ευγενικοί οδηγοί, 20 λεπτά δρομολόγια πλάι σε όμορφες πόλεις. Και μιας που μίλησα για το Μέσο, οι οδηγοί εκεί βρίσκονται από την αριστερή πλευρά ακριβώς όπως στην Αγγλία, αυτό που με άφησε άφωνη είναι πως με το που πατούσες το πόδι σου στο πεζοδρόμιο και περίμενες στην διάβαση, εκείνοι σταματούσαν για να περάσεις. 

Φτάσαμε λοιπόν στην πρωτεύουσα του νησιού που αρνείται να ξυπνήσει από τον 16ο αιώνα, την πιο μικρή της Ευρώπης, με τους 7.100 κατοίκους, τους κρυφούς κήπους, την αδιανόητη θέα, το κέντρο του Μεσαίωνα, τους πλανόδιους τζαζίστες στα σκοτεινά σοκάκια, τα bistro που μετά τις 4 το μεσημέρι γεμίζουν ασφυκτικά, τις μακαρονάδες και τις πίτσες που σε συνεπαίρνουν στα κρυφά εστιατόρια. Πιστεύαμε πως η πρωτεύουσα αυτή είναι μία βόλτα, μα στην πραγματικότητα όμως θέλει μία αιωνιότητα για να την ανακαλύψεις όλη. Κάθε σοκάκι μία ιστορία, πληθώρα από αξιοθέατα, εκεί που ξεκινά το κέντρο της συναντήσαμε τα εντυπωσιακά κτίρια του Auberge de la Castile, τα οποία σχεδίασε ο περίφημος Μαλτέζος αρχιτέκτονας Girolomo Cessar. Κάποτε ήταν παλάτι σήμερα, αποτελεί την επίσημη κατοικία του πρωθυπουργού, στην οποία όμως δεν επιτρέπεται η είσοδος στο κοινό. Το κέντρο της Βαλέτας πεζοδρομημένο, με τεράστιες πλατείες που γεμίζουν από κόσμο που απολαμβάνει τον καφέ κάτω από τον ίσιο των δέντρων και τα αρχιτεκτονικά θριαμβευτικά κτίρια. 

Μικρές οάσεις πλάι στην θάλασσα, όπως οι κήποι Upper Barakka σου φέρνουν στο μάτι την Ανδαλουσία με τους τεράστιους φοίνικες και τα σκαλιστά παγκάκια, πλαισιωμένες από ολάνθιστα λουλούδια με θέα τους τις τρεις πόλεις, εκεί που στο ηλιοβασίλεμα ο ήλιος βυθίζεται στην θάλασσα της Μεσογείου, ο ουρανός γεμίζει πορφυρά χρώματα που φωτίζουν τα μπεζ κτίρια και θαρρείς πως οι πόλεις καίγονται και χρυσαφίζουν. Στους κήπους τα μεσημέρια οι Μαλτέζοι απολαμβάνουν το lunch break τους και διαβάζουν βιβλία όπως ακριβώς σε όλη την Ευρώπη και να σας πω τους ζήλεψα θα ήθελα να έχω δίπλα στο γραφείο μου έναν κήπο, μία όαση στην βαβούρα της πόλης. Εκεί δεν χάνεσαι ποτέ από όλες τις πλευρές βγαίνεις στην θάλασσα και πάντοτε ξέρεις που καταλήγεις.

  Στην Βαλέτα, σε ένα από τα στενά της, φάγαμε στο παραδοσιακό ιταλικό εστιατόριο “Casa Sotto Pizzeria” με πίτσες που δεν θα βρεις αλλού. Μόλις τελειώσαμε το φαγητό, κατεβήκαμε στο λιμάνι και πήραμε το ferry boat για τις τρεις πόλεις. Κυριολεκτικά, τρεις πόλεις τις οποίες μπορείς να επισκεφθείς μόνο με αυτόν τον τρόπο, ο κ. Χατζημανώλης μας είχε προϊδεάσει πως οι Μαλτέζοι τις έχουν εγκαταλείψει και έχουν μεταφερθεί στην πρωτεύουσα, με το που πατήσαμε το πόδι μας στο λιμάνι ομολογουμένως αυτή την εγκατάλειψη την είδαμε. 

Ωστόσο, ένα αδιανόητο παιχνίδι ομορφιάς ξετυλιγόταν, στα λιμάνια των πόλεων μικρά bistro με τουρίστες, όμως ακολουθήσαμε την συμβουλή του ξεναγού και χωθήκαμε στα στενά τους, εκεί το σκηνικό άλλαζε σιωπή, μυρωδιά από Μαρόκο και από πόλεις της Σικελίας. Οι καθεδρικοί και πάλι χωμένοι πλάι στα σπίτια με τις βαριές πόρτες και σιδερένια ρόπτρα σε σχήματα ζώων κυρίως δελφινιών, κοιτώντας πάνω οι πόλεις φαινόταν σαν να μην τελείωναν ποτέ, κοιτώντας κάτω βουκαμβίλιες και κλειστά παντζούρια σου έδειχναν τον δρόμο για τα γαλανά νερά. Κάναμε στάση στο “Date Art Cafe”, σκαλοπάτια με μαξιλάρες, jazz μουσικοί, και θεϊκά κοκτέιλ.

  Στις «Τρεις πόλεις», συνειδητοποιήσαμε τον ορισμό του γραφικού και της καλοδιατηρημένης ιστορικής περιοχής.  Η Birgu ( ή Vittoriosa) , η Senglea και η Cospicua, είναι η απόδειξη της αυθεντικής ιστορίας της Μάλτας. Μαρίνες, γραφικά σοκάκια, παραδοσιακά σπίτια, φρούρια και πολεμίστρες συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό ταινίας, που παρά το ήσυχο και χαλαρό ύφος αυτών σου κόβουν την ανάσα σε κάθε βήμα. Επιστροφή στην Βαλέτα, σε ένα σοκάκι κάπου στην αρχή της με λάμπες να κρέμονται στα σπίτια. Εκεί που η live μουσική καλύπτει τις φωνές μας, αξιοζήλευτα στέκια.

Τελευταία ημέρα, επισκεφθήκαμε την παλιά πρωτεύουσα της Μάλτας, την Μντίνα ή αλλιώς Σιωπηλή Πόλη, στο άκουσμα της οποίας ακούγονται πολλά. Τα κτίρια της ήταν ένα μείγμα μεσαιωνικής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής όπως ακριβώς όλο το υπόλοιπο νησί, με οχυρωμένα σπίτια και ψηλά τείχη που την φιλούν μέχρι σήμερα, μετρά μια ιστορία άνω των 4000 χρόνων, και ήταν αγαπημένη των αριστοκρατικών οικογενειών όπως θα καταλάβετε απ’ τα παλάτια που πλαισιώνουν τα σοκάκια της. Αρκετά τουριστική με ελάχιστους κατοίκους γύρω στους 250 με 270, περπατιέται και μπορείς να την γυρίσεις με τα πόδια. Εκεί βέβαια θα βρεις τις άμαξες με τα άλογα, τις οποίες εμείς δεν προτιμήσαμε.

Πλάι στα τείχη της Μντίνα η Ραμπάτ, η πόλη έχει το ίδιο όνομα με την πόλη Ραμπάτ του Μαρόκου, γνωστό κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους ως Μελίτα. Η Ραμπάτ μέχρι σήμερα είναι ακόμα μεγάλο εμπορικό κέντρο της περιοχής, ενώ τα τουριστικά αξιοθέατα εδώ περιλαμβάνουν τη σπηλιά του Αγίου Παύλου , τη Ρωμαϊκή Βίλα, τις κατακόμβες του 3ου αιώνα μ.Χ. και τα καταφύγια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μία από τις ομορφότερες βόλτες που κάναμε το τριήμερο ήταν εκεί στο στρατιωτικό όχυρωμα Victoria Lines, η απόλυτη θέα. 

Τώρα που τα γράφω μου έρχεται η αδιανόητη ομορφιά του νησιού στα μάτια μου. Η Μάλτα είναι φθηνός προορισμός, οι τιμές κυμαίνονται στις δικές μας, οι άνθρωποι εκεί είναι ζεστοί και μιλούν Αγγλικά, συνεννοείσαι εύκολα. Όσον αφορά τον COVID είναι σαν να μην πέρασε ποτέ από εκεί, οι μάσκες έχουν καταργηθεί παντού ακόμη και στο αεροδρόμιο. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι η καθαριότητα, οι πόλεις της είναι πεντακάθαρες, δεν βλέπεις καν γόπες από τσιγάρα, άστεγοι στον δρόμο δεν υπάρχουν και στην κατηγορία των αδέσποτων υπάρχουν μονάχα γάτες καλοστεκούμενες που ανήκουν στα εστιατόρια και φορούν περιλαίμια.

 Με την βοήθεια του κ. Χατζημανώλη επιβεβαιώθηκε η σιγουριά του για το πόσο θα μας εκπλήξει η Μάλτα. Πράγματι, είναι το νησί που θα ήθελα να διαμείνω μιά ζωή, κάθε δρόμος μία έκπληξη, κάθε ησυχία και ένας θόρυβος, ο μικρός θησαυρός της Μεσογείο που απαξιώνεται από πολλούς, σε περιμένει να τον ανακαλύψεις και πίστεψε με με την πρώτη ευκαιρία θα επιστρέψεις. Οι τρεις ημέρες δεν είναι αρκετές αν με ρωτάς, χρειάζεσαι τουλάχιστον επτά για την θερινή περίοδο. Μην προσπαθήσεις να τα μπουκώσεις όλα, δεν χωρούν. Ζήσε όπως οι ντόπιοι και απόλαυσε όλα εκείνα τα μυστικά που ξεδιπλώνονται αδιάκοπα σε κάθε γωνιά της. 

Υ.Γ. Του χρόνου τέτοια εποχή είμαι σίγουρη πως θα πίνω Aperol στην Βαλέτα. Ωστόσο, μην πάτε μετά τις 23:00 το βράδυ διότι η πόλη ερημώνει. 

Στη Μάλτα ταξιδέψαμε με τους ειδικούς. Silver Holidays, Μητροπόλεως 19, 6ος όροφος, τηλ 2310298159