Επισκέφτηκα την πόλη που σε κάνει να νομίζεις πως βρίσκεσαι σε νησί

Πάργα. Ολιγοήμερες διακοπές. Χρόνια άκουγα για το συγκεκριμένο μέρος αλλά ποτέ δεν είχα πάρει την απόφαση να το επισκεφθώ. Φέτος όμως όλα ξεκίνησαν με μία μόνο φράση «Πάμε Πάργα;». Δεν το σκεφτήκαμε πολύ με τους γονείς μου και έτσι ετοιμάσαμε βαλίτσες για το ταξίδι μας.

Μπορεί να μην είναι νησί, όμως το μοναδικό της τοπίο θα σου προκαλέσει την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε παραθαλάσσιο μέρος και τα πολύχρωμα σπίτια της θα σου θυμίσουν κάποια παράκτια πόλη της Ιταλίας. Ένας πανέμορφος τόπος, στον οποίο οι μεγάλες δασικές εκτάσεις με τα ψηλά δέντρα ολοκληρώνουν το σκηνικό.

Μαγεία. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που ένιωσα μόλις βρέθηκα στο κέντρο της πόλης. Μία διαφορετική ενέργεια. Γι’ αυτό προσπάθησα να φωτογραφίσω με την κάμερα μου, κυρίως όμως με τα μάτια μου, εικόνες που θα χαραχθούν στη μνήμη μου για πολλά χρόνια. Θα έχω να λέω για το φετινό καλοκαίρι στην σκιά του κοροναϊού.

Ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια στη σειρά. Ταβέρνες γεμίζουν με λαχταριστά παραδοσιακά αρώματα τους δρόμους. Πεζοί πηγαινοέρχονται και φωτογραφίζονται με φόντο το γραφικό τοπίο και τα μικρά παιδιά παίζουν, ολοκληρώνοντας την απόλυτη όψη ενός παραθαλάσσιου χωριού.

Αυτά από την μία πλευρά. Από την άλλη, στοιχισμένες ομπρέλες στη θάλασσα. Άνθρωποι παντού εντός των γαλάζιων νερών της Πάργας.

Ο ήλιος σιγά σιγά πέφτει, τα φώτα ανάβουν και ο κόσμος ετοιμάζεται για την απογευματινή περατζάδα στο λιμάνι της Πάργας. Περπατώντας στο καλοσχηματισμένο πλακόστρωτο, θα φτάσεις στα γραφικά στενάκια. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχασα τον δρόμο ανάμεσα στα μικρά μαγαζιά που βρίσκονται εκεί. Όμως δεν με πείραξε καθόλου, αφού αν μπορούσα να μείνω εκεί χαμένος, θα το έκανα.

Λίγα μέτρα παραπέρα, βρίσκονται τα ταβερνάκια. Εκείνα που σου προτείνουν οι ιδιοκτήτες των ξενοδοχείων. Σε ένα δρομάκι που δύσκολα τo διακρίνεις, αν δεν στο έχει πει κάποιος ντόπιος. Μέρη που συνδυάζουν καλό φαγητό και άνεση. Άνθρωποι, που έχουν την διάθεση να σε εξυπηρετήσουν και να σε κάνουν να αισθανθείς οικεία. Η Ελλάδα φημίζεται για την φιλοξενία της και γι’ αυτό το καλοκαίρι οι ταξιδιώτες πάντα επιστρέφουν στα θερινά θέρετρα.

Πολλά είχα ακούσει για τα γαλαζοπράσινα και καθαρά νερά των παραλιών της Πάργας ως σήμα κατατεθέν της. Είχα δει εντυπωσιακές φωτογραφίες και με τα μάτια μου οι θεωρίες επιβεβαιώθηκαν. Νερά βελούδινα, διάφανα, σε απάλυναν από την πίεση της καθημερινότητας, χανόσουν. Αν και οι μέρες των διακοπών ήταν λίγες κατάφερα να κολυμπήσω σε πολλές ακτές και σε διάφορα κολπάκια, της περιοχής. Τόσο μέσα στο κέντρο της Πάργας, όσο και σε μέρη μακρινής απόστασης που χρειαζόσουν το αμάξι σου για να καταφτάσεις.

Από τις λίγες στιγμές της ζωής μου που θέλησα πραγματικά να αφήσω στην άκρη την άνεση μου. Ήθελα να πιω στάλα-στάλα αυτό το μέρος, να το εξερευνήσω και να το νιώσω. Να κολυμπήσω μέχρι να κουραστώ και όχι απλώς να κάθομαι στη ξαπλώστρα. Να βρω τα παραδοσιακά μαγαζιά της πόλης και να μην πάω μόνο στα πιο τουριστικά.

Όλα αυτά στο παράξενο σκηνικό των ανθρώπων με τις μάσκες. Με τους τουρίστες αλλά και τους ντόπιους συγκρατημένους και κάπως μαγκωμένους σε αυτές τις αλλιώτικες και ασυνήθιστες διακοπές. Στο πιο περίεργο καλοκαίρι, στην πιο αβέβαιη τουριστική περίοδο. Ωστόσο η Πάργα, θα παραμείνει πάντα σηματοδότης αυτού του θέρους που με προετοιμάζει για έναν δύσκολο χειμώνα και σίγουρα θα πάω να την ξαναβρώ.