Γνωρίζοντας τη Βενεζουέλα μέσα από τα μάτια μιας ταξιδιώτισσας από τη Θεσσαλονίκη

Την Χριστίνα Αντωνιάδου τη γνωρίσαμε μέσα από τη parallaxi τον Ιούλιο του 2022 όταν φιλοξενήσαμε το ταξίδι – εμπειρία ζωής που πραγματοποίησε στη Ναμίμπια.

Τώρα, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε μέσα από τα μάτια της, τις άγνωστες πτυχές της Βενεζουέλας.

Πώς επιλέγει η ίδια να επισκεφτεί μια χώρα που δεν ήταν ούτε καν στην bucket list της; Έχει ήδη ταξιδέψει σε Βραζιλία και Μεξικό, όμως η Βενεζουέλα δεν ήταν ποτέ στο μυαλό της.

Αρκούσε ένα τηλεφώνημα φίλου που την ενημέρωσε ότι ένα… ψαγμένο ταξιδιωτικό γραφείο οργανώνει μια εκδρομή, μιας και η Βενεζουέλα «άνοιξε» μετά από περίπου 8 χρόνια και οι πτήσεις διεξάγονταν -επιτέλους- ξανά.

Και από τη στιγμή που η Χριστίνα Αντωνιάδου στο επόμενο της βιβλίο συμπεριλαμβάνει ιστορίες από χώρες που είναι λιγότερο γνωστές και όχι δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί, η επίσκεψη στη Βενεζουέλα ήρθε στο σημείο που έπρεπε.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ας ξεκινήσει το ταξίδι!

«Σύμφωνα με τον τίτλο του βιβλίου μου «Βαλίτσα και… φύγαμε» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πηγή, έκανα βαλίτσα και έφυγα για… Βενεζουέλα, μια χώρα γνωστή για την οικονομική της κρίση, την υψηλή εγκληματικότητα, για κοιτάσματα πετρελαίου, δικτατορικά καθεστώτα, διαφθορά και τους σοσιαλιστές προέδρους Nicolas Maduro και Hugo Chavez. Σχετικά με τον Chavez θα θυμάστε ίσως ότι ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν από τους λίγους πολιτικούς ηγέτες που παραβρέθηκαν στην κηδεία του το 2013, μαζί με τους προέδρους της Κούβας και του Ιράν.

Είναι τέλος Οκτωβρίου και φτάνοντας στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Caracas εντυπωσιαζόμαστε από τις καλοκαιρινές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο. Μου θυμίζει την καλοκαιρινή χριστουγεννιάτικη εικόνα στη Νότια Αφρική όπου έζησα 3 χρόνια και όπου τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουν στην παραλία φορώντας μαγιό. Το Caracas προσφέρει αρκετά αξιοθέατα τα οποία είναι σχεδόν όλα συνδεδεμένα με τον εθνικό ήρωα της χώρας, τον Simon Bolivar.

Πρόκειται για τον ηγέτη του κινήματος ανεξαρτησίας για τις περιοχές που σήμερα αποτελούν τις χώρες Venezuela, Panama, Colombia, Ecuador, Peru και Bolivia. Θαυμάζουμε τα μεγαλόπρεπα κτίρια της ισπανικής αποικιοκρατίας και τις μεγάλες πλατείες. Τα επισκεπτόμαστε με την βοήθεια των local guides οι οποίοι είναι αρκετά αγχωμένοι για να μην αποτελέσουμε μέρος της στατιστικής σχετικά με την υψηλή εγκληματικότητα. Και όταν μια από τις επόμενες ημέρες ζητάμε να μας ξανά συνοδεύσουνε στο κέντρο, η απάντηση είναι: Αφού ήμασταν τυχεροί και δεν πέσαμε θύμα κάποιας επίθεσης, ας μην προκαλέσουμε την τύχη μας. Και έτσι κάτσαμε στο ξενοδοχείο γύρω από την πισίνα και ήπιαμε μπόλικες δροσερές ντόπιες μπύρες ονόματι Zulia».

Γνωρίζεις για ποιο λόγο η χώρα ονομάστηκε έτσι;

Ο επόμενος σταθμός στο ταξίδι της Χριστίνας Αντωνιάδου, είναι το Δέλτα του ποταμού Orinoco.

«Ίσως θυμάστε το καταπληκτικό τραγούδι “Orinoco Flow“ της καλλιτέχνιδας Enya με την χαρακτηριστική ιρλανδέζικη φωνή. Εμένα πάντως μου κόλλησε για τα καλά το τραγούδι από την στιγμή που ήρθαμε σ’ αυτό το πανέμορφο ξενοδοχείο. Αποτελείται από ευρύχωρες καλύβες που αντί για τοίχους διαθέτουν σίτες από τη μία ως προστασία από τα έντομα και από την άλλη για να αερίζεται επαρκώς το εσωτερικό.

Είναι χτισμένες πάνω σε πασσάλους όπως συνηθίζουν να κατασκευάζουν εδώ και αιώνες οι ιθαγενείς. Αλήθεια γνωρίζετε για ποιον λόγο η χώρα λέγεται Βενεζουέλα; Όταν αντίκρισε ο Χριστόφορος Κολόμβος στην τρίτη του αποστολή το 1498 αυτά τα ξύλινα σπιτάκια πάνω στους πασσάλους τού θύμισαν τη Βενετία και έτσι ονομάστηκε η περιοχή «Μικρή Βενετία», δηλαδή Βενεζουέλα. Κάπως έτσι θα ονομάστηκε και η αντίστοιχη περιοχή της Μυκόνου…

Στο Orinoco Delta Lodge καθόμαστε στο ξύλινο deck και παρατηρούμε το ποτάμι που κάθε έξι ώρες αλλάζει φορά και συμπαρασέρνει τα φυτά που βρίσκονται στην επιφάνεια προς τα αριστερά για να τα μεταφέρει έξι ώρες αργότερα πάλι προς τα δεξιά. Αυτή η αλλαγή πορείας οφείλεται σε ένα φράγμα που κατασκευάστηκε στην κοντινή πόλη Tucupita και ανοιγοκλείνει κάθε έξι ώρες για να μην πλημμυρίζει η πόλη».

Τα πιράνχα και τα ακαταμάχητα Gusano

«Ο Miguel κατάγεται από την περιοχή του Orinoco Delta και είναι ο guide μας. Μαζί του επισκεπτόμαστε τους ιθαγενείς Warao. Η κάθε οικογένεια έχει το σπίτι της και την ημέρα συγκεντρώνονται σε έναν κεντρικό χώρο όπου ετοιμάζουν το φαγητό, φροντίζουν τον κήπο, πλέκουν καλάθια, επισκευάζουν τις πιρόγες και ταΐζουν τα παιδιά. Πρόκειται για φιλήσυχους ανθρώπους με μεγάλα, εκφραστικά μάτια. Κάνουν μπάνιο στο ποτάμι και πλατσουρίζουν χαρωπά παρόλο που υπάρχουν μέσα πιράνχα.

Βλέποντας την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας ο Miguel χαμογελάει και μας εξηγεί ότι το μπάνιο στον Orinoco είναι εντελώς ακίνδυνο. Αρκεί να μην μπούμε στο νερό με ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί. Γιατί το αίμα προσελκύει τα πιράνχα και μόνο τότε επιτίθενται. Λίγα λεπτά αργότερα πλατσουρίζουμε και εμείς μέσα στα σκούρα νερά του ποταμού ξεφεύγοντας για λίγη ώρα από τη ζέστη που επικρατεί. Ανανεωμένοι μετά το δροσερό μπάνιο βγαίνουμε πάλι έξω στην στεριά και οι Warao μας περιμένουν με λιχουδιές.

Έχουν ανάψει φωτιά για να ψήσουν την αγαπημένη τους τροφή ενώ οι ίδιοι την προτιμούνε ωμή: σκουλήκια Gusano, που λέγονται και σκουλήκια του φοίνικα. Χωρίς περιστροφές αποκεφαλίζει ο Μiguel το σκουλήκι και ενώ εκείνο συνεχίζει να κουνιέται απελπισμένα, αυτός χωρίς οίκτο το βάζει στο στόμα του και αρχίζει να το μασάει με ευχαρίστηση. Ωμό. Ενώ εκείνο παλεύει με ζωηρές κινήσεις για τη ζωούλα του.

Έχουμε μείνει άφωνοι. Στο μεταξύ ένας από τους ιθαγενείς προφανώς αντιλήφθηκε από την έκφραση του προσώπου μας ότι αποκλείεται να φάμε ωμό σκουλήκι. Σωστό συμπέρασμα έβγαλε!

Γι’ αυτό σουβλίζει μερικά σκουλήκια και τα κρατάει πάνω από τη φωτιά μέχρι να ψηθούν. Μας ρωτάει ποιος έχει όρεξη να δοκιμάσει ένα Gusano. Μόνο εγώ και μια φίλη του χαμογελάμε. Και το τρώμε. Πάρα πολύ νόστιμο, έχω να πω!»

Με μια πιρόγα

«Το γνωστότερο αξιοθέατο στην Βενεζουέλα είναι αναμφισβήτητα ο καταρράκτης Fallen Angel. Με ύψος σχεδόν ένα χιλιόμετρο είναι ο ψηλότερος του κόσμου. Για να φτάσουμε εκεί όμως είναι ολόκληρη περιπέτεια. Ξεκινάμε με μια μηχανοκίνητη πιρόγα διασχίζοντας τον ποταμό Rio Kerepacupai meru. Έχει δυνατά ρεύματα σε κάποια σημεία και μας δίνουν οδηγίες να κρατηθούμε καλά με τα χέρια από το κάτω μέρος της θέσης μας. Τα κύματα έρχονται κατά πάνω μας, μπαίνουν στην πιρόγα και όσοι καθόμαστε μπροστά λούζονται πατόκορφα. Τι να σου κάνει το αδιάβροχο με τέτοια ποσότητα νερού; Σε κάποια σημεία τα ρεύματα είναι πολύ δυνατά. Γι’ αυτό βγαίνουμε από την πιρόγα, περπατάμε μισή ώρα και ξανά μπαίνουμε. Μετά από περίπου 3 ώρες φτάνουμε σε ένα σημείο από το οποίο θα διασχίσουμε περπατώντας την ζούγκλα για να φτάσουμε μετά από 1,5 ώρα κουραστικής ανηφόρας στον καταρράκτη Fallen Angels. Μας συνοδεύουν έντομα μεγάλα και μικρά, επιθετικά και πονηρά και αφήνουν όποτε τους δοθεί η ευκαιρία αναμνηστικά σημάδια στο σώμα μας. Οι λάσπες μας ταλαιπωρούν και κάθε βήμα γίνεται όλο και πιο βαρύ κατά την ανάβαση.

Φτάνοντας καταϊδρωμένοι και κατάκοποι στον στόχο μας, μένουμε ωστόσο με το στόμα ανοιχτό. Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό να βλέπεις να πέφτει σχεδόν πάνω σου νερό από ένα χιλιόμετρο ύψους. Προσπαθώ να θυμηθώ πως αισθάνθηκα όταν αντίκρισα τους καταρράκτες, Niagara, Iguacu και Victoria. Με αυτή τη σειρά τους είχα επισκεφτεί πριν χρόνια. Εκείνοι έχουν μεγάλο πλάτος και διαθέτουν τεράστιες ποσότητες νερού ενώ ο Fallen Angels είναι ψιλόλιγνος. Άσε που είναι ο μόνος που τον πλησιάζεις από κάτω και συνεπώς ξελαιμιάζεσαι για να τον θαυμάσεις. Γενικά μπορώ να πω ότι είναι με απόσταση ο πιο δύσκολος καταρράκτης που έχω επισκεφτεί. Κουράστηκα ασύγκριτα περισσότερο σε σχέση με τους άλλους 3 μεγάλους καταρράκτες για να μπορέσω να τον θαυμάσω από τόσο κοντά. Περιπέτεια ολόκληρη η ανάβαση μέσα στην ζούγκλα.

Για να μην μιλήσω για την επιστροφή που είναι ακόμη πιο δύσκολη, ειδικά λόγω της κούρασης που ήδη συσσωρεύτηκε. Άσε που αρχίζει και νυχτώνει και αγριεύεσαι … Όταν φτάνουμε στο σημείο από όπου θα μας μαζέψει πάλι η πιρόγα έχει σκοτεινιάσει για τα καλά και μόνο με το φως του κινητού που ευτυχώς έχει ακόμη 10% μπαταρία μπορούμε να δώσουμε σήμα και να συνεννοηθούμε με τους οδηγούς από την απέναντι όχθη. Μας μεταφέρουν σε έναν καταυλισμό όπου θα περάσουμε τη νύχτα. Με αιώρες και αντίσκηνα. Σε ένα μεγάλο καζάνι βρίσκεται το φαγητό που έχουν ήδη μαγειρέψει για τους ατρόμητους τουρίστες οι οποίοι μετράνε τις πληγές και τα χτυπήματα στο σώμα τους.

Όσο βλέπω και την αιώρα που με περιμένει να βγάλουμε τη νύχτα παρεούλα απελπίζομαι ακόμη περισσότερο. Έχει απίστευτη υγρασία και μου είναι αδύνατον να κλείσω μάτι, διότι ο υπνόσακος που κληρονόμησα από την κόρη μου, είναι από την εποχή που η καλή μου πήγαινε Α’ Γυμνασίου. Συνεπώς μου έρχεται ίσα ίσα μέχρι τη μέση. Πως να μην ξεπαγιάσω…»

Ιδανικό φινάλε

«Ιδανικό μέρος για να τελειώσει το ταξίδι στη Βενεζουέλα είναι το Αρχιπέλαγος Los Roques. Σκέτος παράδεισος με κατάλευκη άμμο, πράσινα νερά και μια ηρεμία απίστευτη αφού από τα 300 μικροσκοπικά νησιά μόνο το El Gran Roque κατοικείται. Κολυμπάμε, μαζεύουμε τεράστια κοχύλια και άμμο, ξεκουραζόμαστε, χαιρόμαστε, καιγόμαστε και γελάμε με την ψυχή μας.

Απίθανο ταξίδι! Από τα καλύτερα που έχω κάνει. Γύρισα με πολλές εμπειρίες στα μπαγάζια μου και με ακόμη περισσότερες εικόνες και είμαι έτοιμη να γράψω το επόμενο βιβλίο με μπόλικες ιστορίες σαν αυτό που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πηγή: «Βαλίτσα και … φύγαμε».

Ελάτε να σας ταξιδέψω με την Βαλίτσα μου. Φύγαμε για Mexico, Tanzania, Victoria Falls, Bhutan, French Polynesia, New York City, Toronto, Pittsburgh και πολλά άλλα μέρη. And enjoy!!»